Bokt.nl

Nadya schreef:

Yamcha, als jij zeker weet dat jouw hond nog enig geluk uit het leven haalt en niet vergaat van de pijn, lijkt het mij een prima beslissing. Maar het is moeilijk te beoordelen vanachter een laptop. Wat zegt je DA hierover? Sterkte ermee, he, want afscheid van je geliefde huisdier nemen is heel zwaar, ja....

superwoman schreef:

Yamcha, zoals met jouw hond. Er zijn ook zat mensen die dagelijks moeten leven met veel (lichamelijke) pijn, maar toch vrolijk in het leven staan en er zeker niet uit willen stappen.

Ik weet dat het ook bij dieren te zien is, wanneer ze niet meer willen. Ik heb iig een zeer aangrijpend verhaal gelezen van een bokker. Paard gered uit zeer slechte omstandigheden. Ze wou het paard op knappen en hij zou mogen leven als hij geen pijn zou hebben.(rijden was geen optie) Na een lange periode op het land met nieuwe vrienden, bleef het vooruitzicht dat de pijn nooit over zou gaan. Ze heeft toen besloten om het paard in te laten slapen. Paard heeft er keihard tegen gevochten en ze besefte dat het paard nu veel minder pijn had, dan in heel z'n leven ervoor. Hij was gelukkig. Ze vind zelf dat ze een vreselijke fout heeft gemaakt. Krijg weer tranen in m'n ogen

Lusitana schreef:

Dat naar de slacht slepen: In de eerste plaats staat het tijdens vervoer gewoon stil en het paard staat verder in de wei of op stal toch ook te lijden? En als je het naar een kliniek brengt voor behandeling is dat toch ook gewoon zo? Maar dat vinden we dan niet erg?
Verder is het mogelijk dat de destructie wagen voor komt en dat het paard daarbinnen de kogel krijgt. Dan is er dus geen gesleep.

Ik heb er twee naar de slacht gebracht. Een lopend, trouwens, de ander moest vijf minuten in de trailer. Dit paard was blind en moest nog even wachten. Ze mocht in een grote stal waar ook een ezeltje stond. Slager vroeg of ik het niet wilde kopen, het was gezond en hij wilde het niet slachten...
Toen ik zei dat het paard blind was, haalde hij alle obstakels uit de stal, zodat ze zich niet op het laatste moment nog zou bezeren. Dat zegt toch wel wat over zo'n man.
Ook konden we eerder terecht, ze was voor na het weekeinde geplanned, maar ging plots achteruit en toen mocht ze vrijdag nog. Ik heb geen nare ervaringen in elk geval.

Lusitana schreef:

Ja, maar dat laatste, dat weet je paard niet als hij de trailer opgaat, of wel. De reis is exact hetzelfde. als je een paard naar een kliniek brengt wordt het ook geconfronteert met lijdende dieren en stress en je weet dan ook helemaal niet zeker of hij welk weer gezond thuiskomt.
Een paard panikeert niet omdat het bang is om dood te gaan of als de hele wereld dood om hem heen valt. Ze gaan heel anders met dood om. Je gaat nu je menselijke gevoelens er in mengen.

Als jij een en ander niet wil, wat je geodrecht is, is dat omdat jij er moeite mee hebt, niet omdat het paard daar moeite mee heeft..

Lusitana schreef:

ik blijf zeggen dat als je een paard naar ene kliniek gaat brengen als het ziek of kreupel is, er niemand bezwaar maakt tegen het transport., Maar als de rit naar de slager is, is het ineens anders?

Als een paard niet meer in staat is om te reizen, kan het gewoon thuis de kogel krijgen.

Het is een keuze, maar wat ik zeggen wil is dat de keuze "slacht" helemaal niet zo barbaars is als men wil doen voorkomen.
Verder is het wel belangrijk om bij dat soort dingen stil te staan, ook al wil men er niet aan denken, want het gaat er juist om dat het nogal inhumaan is om een zielig paard maar te verkopen zodat je er zelf niet mee geconfronteerd wordt, maar het arme dier misschien nog voort moet ploeteren bij een volgende baas die het weer doorverkoopt, tot er eens iemand is die geen moeite heeft met eutanasie.

Die lucht van dood.... Ik loop met Branca en Catita dagelijks langs de slager. En dat is hier een slager die dus met heel karkassen werkt, niet met filetjes. De slager is een paardenman dus die komt wel eens naar buiten een praatje maken. Hij komt dan gewoon is zijn vieze, bebloede schort, zo van het vleeshakken. De paarden zijn daar niet van onder de indruk en laten zich aaien. Catita heeft zelfs een buitengewone interesse voor de geur.
Op het terrein waar ze grazen heeft een vrouw een hok met geiten en konijnen. Laatst had ze een konijn geslacht. Catita was niet bij het plasje bloed weg te slaan!
Een ander paard van me was zeer geinteresseeerd in het dode veulen van haar dochter.
Dus bij mij gaat er niet meer in dat de geur van dood ook maar enige stress veroorzaakt.