Huertecilla schreef:En dáár schrijf je wat.
Wát doe je als jouw persoonlijke omstandigheden door oorzaken buiten jouw invloedssfeer veranderen en je de keuze níet meer hebt?
Hoe graag wil jíj paardrijden. Dat 'jij' is niet persoonlijk aan joú gericht Nadya. Ik stel me die vraag ook zelf.
Wat veel ruiters vergeten is hoe oud een paard wordt het dat het slechts een handvol werkelijk betekenisvolle relaties kan aangaan in diens leven.
Een paardgericht gehouden paard waar niets fout mee is, kan zomaar 25-30 jaar worden.
Hoeveel verandert er in een mensenleven in een dergelijke periode.
Veel meisjes zijn zeg 15 als ze beginnen. Plus 25-30 is 40-45.
In de regel is ze intussen getrouwd, gescheiden, LAT-relatie, tíg keer verkast, zijn de kinderen de deur uit en is ze haar eigen identiteit aan het zoeken.
En het paard? Dat heet nu net behoefte aan continuïteit....
Voor veertigers die een paard aanschaffen is het door de andere fase van hun leven minder extreem maar natuurlijk niet minder van toepassing.
'Continuïteit', dat is nog een ander sleutelwoord voor paardenwelzijn.
HC
Nou HC, mijn eigen situatie: Ik ben ruim 36 en na een behoorlijk wild, zeer onstabiel leven durf ik nu wel te zeggen dat ik een redelijk rustig en stabiel leventje heb met een gezin sinds een paar jaar. Je weet natuurlijk nooit wat er kan gebeuren, ziekte, dood, ongelukken, ontslag, dat moet je maar afwachten en ik heb mijn deel in het leven voor het grootste gedeelte wel gehad al, vermoed ik.
Ik heb mijn paard trouwens pas gekocht op 35-jarige leeftijd, nadat ik ook goed had nagedacht over hoe ik hem wilde houden en wat ik met hem wilde gaan doen. Ik wilde zelf een paard om hem een fijn leven te geven en zelf te genieten van de ontspanning die zo'n superdier me geeft. En het streven is dat het wederzijds is natuurlijk. Plezier en ontspanning aan beide kanten op de momenten dat we samen zijn. Verder geniet Sam van zijn paardenleven in een kudde buiten die redelijk stabiel is. Ik rij al een hele tijd niet of nauwelijks (niet op mijn eigen jonge paard in elk geval), maar goed, inrijden is wel iets wat ik ga doen straks. Maar zou Sam om de een of andere reden niet meer berijdbaar zijn, dan gaat hij echt niet weg. Dan rij ik maar niet, ik vind het grondwerk en wandelen ook leuk om samen met hem te doen. Maar ik weet dat er weinig mensen zijn die zo denken, dat is absoluut waar. Ik heb mijn paard niet gekocht voor het rijden, omdat rijden maar een klein onderdeel is zoals ik mijn paard hou. Zo zie ik het tenminste. Ik zit net zo lief uren in het land naar ze te kijken i.p.v. te rijden.
Ik ben met je eens dat weinig mensen die continuiteit echt jarenlang kunnen geven. Dat zie ik ook om me heen. Mensen gaan naar school, gaan werken, willen uitgaan, vriendjes, samenwonen, kinderen krijgen en dan..... ??? Mijn eigen jonkie is in zijn eerste twee jaar al bij 3 eigenaren geweest, ik ben de 4de. Ik bedoel maar..... Gelukkig ben ik van plan hem te houden tot ik zelf bejaard ben, want hij is nu 3, dus reken maar uit als hij 30 wordt
Mijn paard was ook niet altijd een gelukkig jong paard in zijn eerste jaren, heb ik begrepen van de vorige eigenaresse. Hij is een tijd erg in zichzelf gekeerd geweest en ik weet dat er ook iets met de moeder gebeurd is. Hoe dan ook, ik zie nu een speels, jong en vrolijk paardje die dol is op een aantal andere paarden/pony's uit de kudde, waar 'ie vooral 's avonds en ik vermoed ook 's nachts mee loopt te rennen en te spelen door het land. Overdag zijn ze wat relaxter
. Ik observeer ze dagelijks en kan mijn paard uittekenen qua gedrag. Juist omdat ik zo graag lang naar ze kijk als ze gewoon samen 'paardendingen' doen. Zouden meer mensen eens moeten doen trouwens, daar leer je zoveel van.