Ik heb een poosje geleden path of the horse bekeken.
Vooral het stukje van Alexander Nevzorov heeft indruk op mij gemaakt, zowel positief als negatief. Hij is wel wat extreem in zijn aanknopingspunten, denk ik achteraf. Ik heb me zelfs een poosje schuldig gevoeld als ik gereden had.
Op dit moment ben ik bezig met grondwerken. M'n paard los om mij heen, ik zie haar reageren op mijn lichaam e.d. Ik zie haar groeien. Langzaam werken we naar het rijden toe, buitenrites doen we wel, maar niets serieus in de bak.
Ik denk dat (natural) horsemanship ship is hoe Cassidy het benoemd: je verdiepen in de psychologie van het paard. Hem bieden wat hij in zijn basis nodig heeft. Elke dag buiten met vriendjes. Goed voldoende ruwvoer e.d. Als je een goede basis hebt, en je paard is sterk en gezond genoeg om je te dragen, dan kan je rijden. Wat een paard individueel nodig heeft qua ijzers, dekens e.d. Dat is individueel. We kunnen het zo natuurlijk mogelijk doen maar we hebben te maken met gedomesticeerde paarden. Terugzetten in de natuur zou pas natuurlijk zijn maar dat overleven ze hoogst waarschijnlijk niet eens meer. Ik probeer zo vriendelijk mogelijk met mijn paard om te gaan. Het zijn sociaal zeer intelligente, liefhebbende dieren. Elk wezen verdient her met respect te worden benadert. Duidelijkheid is echter ook belangrijk. Een paard zoekt een leider. Neem je de leiding niet dan doet een paard dit zelf en kiest hij zijn weg, niet de jouwe.