Geplaatst Ik rijd dressuur (Engels) met een Friese merrie van 8 jaar. Ik heb door omstandigheden meer dan een half jaar geen wedstrijden gereden. We hebben 7 winstpunten in de L2. Het paard heeft op dit moment genoeg geleerd voor de M1.
Maar...ik ben er op een harde manier achter gekomen dat ik wedstrijden eigenlijk helemaal niet leuk vind. Waarom ben ik het eigenlijk gaan doen? Tja, ze zeiden: die van jou kan gemakkelijk een B-proefje lopen, wat let je? Hee, rijd jij ook wedstrijden? Moet je doen man, enz.
En eigenlijk ben ik het gaan doen omdat iedereen het deed, maar ook omdat je dan een DOEL hebt om voor te trainen. Het paard is trouwens niet van mezelf en de eigenaar vond het een heel goed idee dat ik zijn paard trainde. (Kan hij haar straks eventueel ook duurder verkopen...). Grondwerk, NH enzo kende ik helemaal niet. Ik wist vanaf kinds aan niet beter dan dressuur volgens de manege-manieren zegmaar en wedstrijdrijden was een logisch gevolg met een eigen of verzorgpaard.
Ik kom er nu achter dat ik totaal niet om kan gaan met een prestatiegerichte sport. Dat komt o.a. omdat ik zelfs hyperventilatie/paniekaanvallen kreeg tijdens les met het paard. Mijn doel was: paard opleiden tot minimaal Z1.
Ik heb veel in het paard geïnvesteerd, zowel geld als tijd. Nu merk ik dat ik een weerstand voel tijdens privé-les.
Ik moet mijn paard dwingen iets te doen. Volgens mijn instructeur ben ik te lief voor het paard, maar ik vind dat hij gewoon veel te hard is...helaas. De vraag die steeds naar boven komt: hoe kan ik het paard motiveren om met plezier iets te doen, i.p.v dat ik hem dwing?! Tijdens les moet ik m'n gevoel uitzetten, want anders vind ik dat ik teveel been moet geven, of teveel moet afdwingen.
Voor les ben ik ook erg zenuwachtig...waarom weet ik niet, maar ik gok dat het faalangst is. Ik vind het sowieso erg lastig als iemand op me zit te letten terwijl ik iets doe. Ik vind het heel moeilijk om toe te geven, want het voelt als opgeven en falen, maar ik geniet er niet meer van...
Met Sinterklaas heb ik een boek gekregen: Grondwerk met Paarden. Omdat ik in de winter niet kon rijden, ivm het weer heb ik hier oefeningen uit gedaan. Ik vond het fantastisch, zo ook de Fries (en andere paarden die de eigenaar heeft). Ik merkte dat dit mijn ding was. Diergedrag vind ik sowieso erg interessant en ik heb er gevoel voor. In mijn studie komt dit ook naar voren.
Oké lang verhaal...maar ik zit op een kruising en ik vind het heel moelijk om te kiezen. Wat zal ik doen: overschakelen naar de manieren van Parelli (lijkt me het meest mijn ding) en zonder bit gaan rijden? Dat is een hele grote verandering...
Ik zal mijn lessen op moeten zeggen en wat ik het moeilijkst vind: mijn doel is niet bereikt. Maarja, wat maakt het uit? Er zijn al genoeg Z-ruiters, moet ik er dan ook zo nodig 1 zijn? Nee.
De eigenaar zal teleurgesteld zijn. Ook al moet ik helemaal niets van hem. Maar toch. Het lijkt me heel erg wennen als een ander op het paard gaat rijden...
. Mijn ouders vragen zich al tijden af waarom ik in vredesnaam wedstrijden rijd, want ze vonden het helemaal niks voor mij. Ik had al een hekel aan het 'pak' wat ik aan moest (zo netjes, pff, dat maakte me nog zenuwachtiger haha).Ik mag leren om me NIKS van anderen aan te trekken, wat ze er ook van vinden. Ik mag mijn eigen gevoel volgen....en dat is dat ik niet sportprestatiegericht in elkaar zit en het meest geniet van grondwerk.
Ik beslis natuurlijk zelf wat ik doe. Maar wat vinden jullie van dit verhaal?
Loslaten....dat is de kunst denk ik.
Oja, ik kan natuurlijk ook gewoon doorgaan met dressuur. Maar dat is hard werken en dan doe ik liever grondwerk, als ik toch geen wedstrijden rijd. Daarnaast kosten lessen veel geld en aangezien ik daar niet echt van geniet...
