Hoe denken jullie eigenlijk over het hele "maar dan doet je paard alleen wat voor het snoepje"-idee?
Zelf denk ik dat het gedeeltelijk waar is, maar vraag me af of dat zo erg is.
Als ik kijk naar mijn eigen pony: als ik iets van hem vraag wat in zijn ogen onmogelijk (of té vermoeiend
) is dan zal hij het echt niet doen hoor, ookal staan daar nog 100 snoepjes tegenover. Maar bij andere dingen is het snoepje wel de motivator om nét wat harder zijn best te doen...
Heb ook een tijdje met clickertraining gewerkt en dan echt vanaf het begin (dus voor de algemene omgang ook, niet alleen voor VD-kunstjes zoals vaak gedaan wordt) maar daar kreeg ik pas echt het idee dat hij het voor het snoep deed. Wilde ik iets uitbouwen dan kwam er niks meer, werd hij boos omdat er niet meer na elke pas een snoepje kwam enzo.. Dus dan geeft dat toch al een heel ander gevoel 
En verder vraag ik me af hoe erg hij het daadwerkelijk voor het snoepje doet, en niet voor een combinatie met mijn enthousiasme .. Want die snoepjes zijn altijd hetzelfde, zijn gewoon de vitaminenkorrel die ze dagelijks krijgen, af en toe eens een gewoon snoepje ertussen.. Dus dat zal hij toch ook wel merken dat het altijd hetzelfde is, en toch blijft hij het doen .. Toen ik nog niet enthousiast mee deed (volgens Parelli mag je niet tegen je paard praten en dergelijke
) ging het ook allemaal een stuk minder, kan toeval zijn, maar het gaat lekker de laatste tijd dus we doen gewoon op die manier verder