Zal even 25 jaar geschiedenis proberen samen te vatten in een niet al te lang verhaal, hahaha. Ik ken hem overigens 15 jaar, maar herinner mij hem wel van in de tijd dat hij zadelmak werd gemaakt (dat was op de manège waar ik toen op dat moment reed, regelmatig gezegd dat ik zo'n pony nooit zou willen hebben
). Inrijden en de eerste jaren is traditioneel geweest. Voor het zadelmak maken is hij wel naar een "NH-persoon" geweest maar die heeft er een tijdje mee gewerkt en toen gezegd dat je zo'n pony nooit moet zadelmak maken want dan blijf je dood. Dus op een andere plaats wel ingereden en dat was wel een dingetje. Hij is eigenlijk altijd bospony geweest, vooral buitenritten, nooit echt (veel) dressuurmatig werk.Toen ik hem leerde kennen was hij 10 jaar en ging ik er dus ook op buiten rijden. Ik had al snel door dat ik eigenlijk in verhouding niks te zeggen had, ik was passagier en verder deed hij zo'n beetje zijn eigen ding. Het geluk was dat hij de andere paarden uit zijn kudde nooit wou achterlaten, dus hij bleef wel bij de rest, maar daar was ook alles mee gezegd. Problemen werden dan ook duidelijk zodra ik alleen met hem ging buiten rijden, van discussies over links/rechts of welk pad tot midden op het militair domein staan met een pony die letterlijk geen stap meer wil verzetten.
Na een paar 'ongelukjes' zag ik het allemaal niet meer zo, ben toen andere dingen gaan zoeken. Gewoon longeren ging niet (staken, of als het hem teveel irriteerde met open mond op je af komen) en verder kende ik eigenlijk weinig. Mijn eerste kennis met grondwerk was via Terra Natura, veel van opgestoken en ik kon al snel hem "longeren" (los, op lichaamstaal, met een leadrope). Van daaruit ook andere dingen gaan doen, oa Parelli en clickertraining. Niet tegelijk overigens, haha, maar ik heb periodes van beiden gehad. Parelli moet ik niet uitleggen natuurlijk, de clickertraining was voor mij een manier om 'kunstjes' aan te leren. Vrijheidsdressuur was in die tijd hét ding, dus dat wilde ik ook.
Zo heel wat jaren verder gekabbeld, en doordat ik het clickertrainen zag als een manier om kunstjes aan te leren, en mijn pony veel te slim is voor zijn eigen goed, heb ik er dus heel veel frustratie in getraind. Gewoon alles wat je bij Connection Training niet wil zien zeg maar, over-arousal is ons niet vreemd, 5 benen ook niet, en oren in de nek, slaan met het hoofd, met momenten bijten hoort ook in het rijtje.
Ik ben er dan wel mee aan de slag gegaan zodra ik wist wat er verkeerd was, maar het echt eruit trainen is toch een dingetje. Waarschijnlijk heb ik er ook het geduld niet voor, of weet ik nog steeds niet goed hoe. In ieder geval is het met periodes wel beter gegaan en ik heb ook echt wel goede sessies met hem gehad, maar het kruipt er zo snel weer in en hij blijft altijd maar zoeken naar iets wat misschien toch wel een beloning oplevert. Hij kan zelfs niet stilstaan zonder dat je merkt dat zijn hersenen overuren draaien ...
Sinds Connection Training merk ik overigens wel veel verandering, vooral ook omdat ik er zelf anders in sta en anders naar dingen kijk. En sinds ik 'niks' meer met hem doe en beperkt ga lijkt het allemaal nog beter te zijn. Hoewel nooit 100% voorbij natuurlijk, zoals je in de filmpjes ook kan zien.
Nu heeft hij ook wel medische dingen, veel zit in het verleden maar ik weet niet goed hoeveel pijn & last hij gehad heeft wat hij misschien nog mentaal meedraagt. En verder heeft hij behoorlijk wat allergieën, met daarbij horend ook headshaking, wat dus de zaak ook niet makkelijker maakt. De behandeling (vorig jaar gestart) lijkt nu wel effect te hebben, dus we moeten even zien hoe het de komende tijd gaat. Maar dat soort dingen zal ook wel allemaal meespelen in de manier waarop hij reageert.
Ik weet niet wat je precies wil weten, maar dan heb je zo'n beetje zijn levensverhaal. Ik weet zelf niet wat ik ermee wil, [***] is wie hij is, ik vind het allemaal prima, en heb op dit moment eigenlijk geen plannen en doelen. Ik heb ook niet de illusie dat alles nog 100% op te lossen is aangezien hij al 25 jaar zo in het leven staat ... en of ik het nog wil proberen weet ik ook nog niet
), hij is braaf bij hoefsmid/dierenarts en ander gedoe, staat braaf stil op poets/wasplaats (lichamelijk dan, dat hoofd is wel wat anders), gaat overal mee naartoe, is geweldig geduldig bij poorten open/dicht doen, loopt zonder problemen de trailer op, is braaf met buiten wandelen, je kan er overal mee komen ... Je kan het erger treffen 
Ik weet dat er mensen zijn die een soort van blind approach en retreat toepassen (als in: zonder oog met wat het paard ervan vindt of de stappen veel te groot maken), maar ik zie dat meer als een niveau van horsemanship. Als je net begint, kan je je paard gewoon nog niet zo goed lezen en maak je automatisch de stappen veel te groot. Dat kan je oplossen door in vrijheid te werken, maar als je het wil gebruiken voor buiten wandelen bijv, is dat geen optie.
, dat het lastig is om uit de
Geen opjagerij, geen "extra" beenhulp of zweep (die gebruikte ik toch al niet), maar gewoon op stem. Ze kon al galopperen op stem dus onder het zadel was dat gemakkelijk op cue gezet.
het duurde zo'n kwartier? toen had hij het helemaal door. Daarna ben ik de zweep eens wat lager gaan houden en wat hoger, met het commando touch. Toen dat volledig bevestigd was probeerde ik het eens met andere voorwerpen, een manenborstel, een deksel. Ik ben dus zonder commando begonnen, het commando heb ik er wel dezelfde dag nog aan toegevoegd.
en er is daarna veel gebeurd. We zijn verhuisd naar onze eigen horse property en ik heb 2 mini paarden via de Dierenbescherming gekregen.