

Toen ik hem leerde kennen was hij 10 jaar en ging ik er dus ook op buiten rijden. Ik had al snel door dat ik eigenlijk in verhouding niks te zeggen had, ik was passagier en verder deed hij zo'n beetje zijn eigen ding. Het geluk was dat hij de andere paarden uit zijn kudde nooit wou achterlaten, dus hij bleef wel bij de rest, maar daar was ook alles mee gezegd. Problemen werden dan ook duidelijk zodra ik alleen met hem ging buiten rijden, van discussies over links/rechts of welk pad tot midden op het militair domein staan met een pony die letterlijk geen stap meer wil verzetten.
Na een paar 'ongelukjes' zag ik het allemaal niet meer zo, ben toen andere dingen gaan zoeken. Gewoon longeren ging niet (staken, of als het hem teveel irriteerde met open mond op je af komen) en verder kende ik eigenlijk weinig. Mijn eerste kennis met grondwerk was via Terra Natura, veel van opgestoken en ik kon al snel hem "longeren" (los, op lichaamstaal, met een leadrope). Van daaruit ook andere dingen gaan doen, oa Parelli en clickertraining. Niet tegelijk overigens, haha, maar ik heb periodes van beiden gehad. Parelli moet ik niet uitleggen natuurlijk, de clickertraining was voor mij een manier om 'kunstjes' aan te leren. Vrijheidsdressuur was in die tijd hét ding, dus dat wilde ik ook.
Zo heel wat jaren verder gekabbeld, en doordat ik het clickertrainen zag als een manier om kunstjes aan te leren, en mijn pony veel te slim is voor zijn eigen goed, heb ik er dus heel veel frustratie in getraind. Gewoon alles wat je bij Connection Training niet wil zien zeg maar, over-arousal is ons niet vreemd, 5 benen ook niet, en oren in de nek, slaan met het hoofd, met momenten bijten hoort ook in het rijtje.
Ik ben er dan wel mee aan de slag gegaan zodra ik wist wat er verkeerd was, maar het echt eruit trainen is toch een dingetje. Waarschijnlijk heb ik er ook het geduld niet voor, of weet ik nog steeds niet goed hoe. In ieder geval is het met periodes wel beter gegaan en ik heb ook echt wel goede sessies met hem gehad, maar het kruipt er zo snel weer in en hij blijft altijd maar zoeken naar iets wat misschien toch wel een beloning oplevert. Hij kan zelfs niet stilstaan zonder dat je merkt dat zijn hersenen overuren draaien ...
Sinds Connection Training merk ik overigens wel veel verandering, vooral ook omdat ik er zelf anders in sta en anders naar dingen kijk. En sinds ik 'niks' meer met hem doe en beperkt ga lijkt het allemaal nog beter te zijn. Hoewel nooit 100% voorbij natuurlijk, zoals je in de filmpjes ook kan zien.
Nu heeft hij ook wel medische dingen, veel zit in het verleden maar ik weet niet goed hoeveel pijn & last hij gehad heeft wat hij misschien nog mentaal meedraagt. En verder heeft hij behoorlijk wat allergieën, met daarbij horend ook headshaking, wat dus de zaak ook niet makkelijker maakt. De behandeling (vorig jaar gestart) lijkt nu wel effect te hebben, dus we moeten even zien hoe het de komende tijd gaat. Maar dat soort dingen zal ook wel allemaal meespelen in de manier waarop hij reageert.
Ik weet niet wat je precies wil weten, maar dan heb je zo'n beetje zijn levensverhaal. Ik weet zelf niet wat ik ermee wil, [***] is wie hij is, ik vind het allemaal prima, en heb op dit moment eigenlijk geen plannen en doelen. Ik heb ook niet de illusie dat alles nog 100% op te lossen is aangezien hij al 25 jaar zo in het leven staat ... en of ik het nog wil proberen weet ik ook nog niet
