
Ik had [***] al twee jaar en deed daad al vrijheidsdressuur mee, maar vond de voedselbeloningen al wel wat onhandig qua timing. Toen kregen we [***] erbij en die had zijn hersens volledig uit staan; kon niets leren, niet met druk, correcties of beloningen; hij snapte er niets van, had geen enkele leercurve (dat wat hij de ene les leerde, was hij de volgende les weer kwijt) en negeerde mij dus maar gewoon of ging als hij het echt niet meer begreep in een soort uit-stand waarbij hij bevroor en minutenlang zo in de verte stond te kijken.
Toen ontdekte ik via de bibliotheek het boek 'Don't shoot the dog' van Karen Pryor en besloot ik dit met [***] te proberen (met [***] had geen zin want die leerde toch niets, dacht ik nog). Met [***] ging die eerste sessie zo goed dat ik besloot het toch ook even met [***] te proberen... Na een half uur kon [***] targetten, achteruit op een stemhulp, voetjes geven en waren we al begonnen met de Spaanse pas via een knie-target. Hij bleek hyper-intelligent te zijn (veel slimmer dan [***]), maar had echt die overduidelijk koppeling nodig tussen zijn gedrag en mijn gedrag/beloning om te begrijpen wat hij moet doen.
Dat was het begin, en toen zijn we nooit meer gestopt.
