Geplaatst: 03-11-22 10:23 Koelen, met een nat washandje of zoiets, was niet te doen. Ik kon er niets op/aan verdragen, ook geen water. Uit wanhoop ben ik midden in de nacht de auto ingestapt en de snelweg op en neer gaan rijden. Met mijn armen kruislings over het stuur liggend, naar voren leunend en de airco, zo koud mogelijk, gericht op mijn oksels. Dat gaf enige verlichting, maar lang niet genoeg. Wat voelde ik me zielig en ellendig. Ik ga dat nooit meer vergeten
Ik had me een (kansloze) methode om te ontharen aan laten smeren. Je wreef met een ding over de te ontharen huid. Het werkte voor geen meter. Dus doorgaan met wrijven. Ik had moeten stoppen.
De huid was door de wrijving een soort van verbrand. Ik denk bij jouw paard ook die kant op, maar dan aan de messen.
Goed dat je je paard rust hebt gegeven. Arm dier
)