net 5, New Forest, paar maanden onder het zadel, gereden door mijn dochter van 13.
Onlangs gestart in de B (dressuur).
Gister voor de 2e keer op vreemd terrein op cc. Op eigen terrein inmiddels ook 2x gestart en dan rijden ze netjes een winstpunt. Pony moet nog veel meer balans krijgen onder het zadel dus ze zijn samen hard aan het werk (ook met les uiteraard) en hebben (het allerbelangrijkste!) veel lol samen.
Hij heeft een periode gehad dat hij dochter flink uitprobeerde (staken, bokje, 1 of 2 keer zelfs kleine steigertje) maar dochter heeft hem goed aangepakt en dat doet hij thuis niet meer.
Goed, gister dus cc; het begint al met continu hinniken naar alle andere pony's (goed opgevoed; hij vindt dat hij ze allemaal gedag moet zeggen blijkbaar

Op gras, geen aanleiding van hekjes, auto met jury... allemaal nieuw. Ze kregen de tijd om even op beide handen er langs te rijden om vervolgens de proef te beginnen. Dat begon al met staken. Dochter krijgt hem uiteindelijk voorwaarts en hij begint te bokken, achteruit te lopen. Dochter probeert het weer op te pakken en hem flink voorwaarts te rijden en dan komt hij omhoog. Ze besluit maar af te groeten (heeft ze nog nooit gedaan!)
De jury kwam uit de auto om te zeggen dat ze het prima vindt dat dochter afgroet maar dat ze nog even komt helpen om goed af te sluiten (wat een geweldige jury!!! En dat op de kringkampioenschappen!)
Met goede moed (en dat vind ik ongelooflijk knap, mijn dochter heeft Asperger) aan de 2e proef begonnen. Het ging redelijk. Hij reageerde nog steeds erg slecht op de hulpen, was enorm tegen de hand en dus niet ontspannen. Ze had 162 punten. Daar ging het dochter al niet om, we gingen gewoon voor de ervaring. Maar dit was wel een frustrerende ervaring.
Een gedeelte kun je wegschrijven aan de spanning van dochter, ongetwijfeld. Dochter had hem thuis een flink tik verkocht en hem voorwaarts 'geschopt' maar dat is voor een jury wel erg lastig.
Aan de andere kant vindt pony het duidelijk ook nog erg lastig; logisch ook. Hoe zorgen we er nou voor dat hij alleen die trukendoos niet opentrekt en zich enigszins gedraagt? Hij sluit zich helemaal af voor alle hulpen op zo'n moment. Het helpt als er iemand naast komt lopen want dan is hij op zijn hoede, maar dat kan niet op zo'n moment. Ik snap dat kilometers maken helpt, dus dat gaan we ook doen.
Iemand ervaring en iets dat heeft gewerkt?
Ze heeft nu les op stal en daar zit vanwege drukte van instructrice, te weinig continuïteit in. Dus gaat ze over 2 weken les bij iemand anders uitproberen, kijken of dat klikt. Voordeel is, is dat dat op vreemd terrein is. Misschien wel goed voor pony.
Maar als iemand nog tips heeft voor een goede instructeur in de omgeving van Hellendoorn?
Verder ben ik ongelooflijk trots op mijn dochter. Als je autisme hebt, is het allemaal niet zo vanzelfsprekend. Ze had hiervoor ene springpony die alles al had gezien en alles voor haar deed. We hebben bewust de keuze voor deze jonge pony gemaakt en ze doen het zo goed samen. Ze heeft er ook zo'n lol in. Hij is ook zo braaf en lief, maar heeft ook echt een brutale kant die haar best een flinke uitdaging geeft en waar ze dus wel begeleiding bij nodig heeft (en krijgt) Een vriendin van ons gaat dus de komende tijd met hem springen omdat ze dat nu even niet aandurft. Heel fijn dat die vriendin dat wil doen voor ons. Maar wat een doorzetter van een dochter heb ik. Gister zonder blikken en blozen die 2e proef starten. Niet boos op pony, maar gewoon verder oefenen.