Bokt.nl

Luckyy80 schreef:

Toevallig had ik van de week een interessant gesprek met een hypnotherapeute & instructrice, over angst en hoe je er vanaf kan komen.

Daar kwam het volgende artikel uit. Wellicht leuk om even te lezen: https://www.bitmagazine.nl/medisch/van- ... se/100206/

Elvirawortel schreef:

Nu ben ik toch wel benieuwd naar de verklaring die je achteraf hebt voor dat hij weg schoot in de bak

maitestar23 schreef:

Hier ook eentje met angst en ook nog eens zonder reden
Dus tja zie dan maar eens te achterhalen waar het probleem zit en ik heb ook nog eens een superbraaf paard. Ze spiegelt wel lekker en maakt ook wel graag gebruik van mijn angst, maar doet geen rare dingen.

Ik zit nu ook aan hypnose te denken.
Behalve goede begeleiding heb ik helaas geen tips voor je.
Ik ben er inmiddels achter dat echte angst echt 'verlammend' kan werken en alle gezond verstand gaat op zo'n moment de deur uit.

Vicky_Belle schreef:

Parelli kan je helpen (zit in zijn lessenpakket), als je een abonnement hebt zeker eens opzoeken. Lees het boek: move closer stay longer van stephany burns, daar staan hele goede tips in!

Gypsy schreef:

Als je hem met grondwerken ook goed aan het werk kunt zetten, is het misschien een idee om 1 of 2 keer in de week te gaan lessen en er daarbuiten niet meer op te stappen tot je er weer klaar voor bent. Een goede instructrice ziet vanaf de grond of er spanning opgebouwd word en kan je daar door heen praten en je leren hoe je de spanning af laat vloeien.

Ik heb zelf ook wel eens een periode gewoon niet op mijn paard gereden. Alleen op andere brave paarden. Toen het weer ging kriebelen ben ik het vanuit het grondwerken weer gaan oppakken onder het motto niets moet alles mag. Toen de druk eraf was ging ik vanzelf steeds weer een stapje verder.

betadine schreef:

Ik herken het. Ik heb enkele jaren geleden een 7 jarige ruin gekocht die amper zadelmak was. Heeft mij er eens lelijk afgebokt helemaal uit het niets. De angst zat er goed in. Het heeft 2-3 weken geduurd eer ik er terug opdurfde. Met knikkende knieen ben ik opgestapt. Uiteindelijk is het goed gekomen en bleek hij achteraf wel een rustige goedzak te zijn. Ik reed vaker jonkies voor anderen en had mijn eigen merrie opgeleerd, maar met hem ging er van uit dat ik met een zadelmak paard reed en dat was hij kennelijk nog niet helemaal. Enkele stappen terug gedaan en vaak gelongeerd voor het opstappen. Heb je de mogelijkheid van er een andere ervaren ruiter op te zetten doe het dan. Al is het maar 1 of 2 keer. Het kan een goed hulpmiddel zijn om jullie beiden terug vertrouwen te geven

Momenteel heb ik een groene 4 jarige staan. Die kan best heet en kijkerig zijn. Die longeer ik steeds 10 minuutjes voor ik opstap. Als ik merk dat hij te heet staat (op de poetsplaats al amper benaderbaar) stap ik zelf niet op. Ik probeer hem dus op een positieve manier te werken. Dat gaat niet als ik het zelf niet vertrouw. Dan laat ik hem liever een dagje rusten. Natuurlijk is het de bedoeling dat ik later bij weer en wind opstap zonder te mokken, maar bij een jonkie moet het vertrouwen groeien. Dat heeft tijd nodig en kun je niet forceren.

Doe een voortuig aan dat je kunt vasthouden als hij bokt of schrikt zodat je hem ongewild niet nog meer doet schrikken.
Geef jezelf bvb 6 maand tot een jaar. Heb je nog steeds geen vertrouwen opgebouwd met hem dan verkopen.

nardxash schreef:

Wat een naar verhaal zeg
Ik wil je meegeven dat je het beste weer bij het begin kan beginnen en dat klinkt misschien heel stom maar het heeft voor mij echt gewerkt. Al is het alleen poetsen, probeer goede doelen samen te stellen en deze in kleine realistische stapjes te kunnen behalen. Gs bijvoorbeeld niet gelijk alleen op buitenrit maar eerst aan de hand stappen een paar keer met een hoofdstel in. Gaat dit goed probeer het dan is met een halster. Lukt dit ook dan kan je het zadel erop leggen en eventueel ook wandelen. Door middel van deze methode ben ik ook van mijn angst afgeraakt en ik hoop dat je er echt wat aan heb. Mocht je nog vragen hebben staat mijn inbox altijd voor je open. Heel veel succes

KittyDylan schreef:

Ik ben in 2013 lelijk van mijn pony af gegooid, en in combinatie met andere vallen ben ik nooit meer op die pony gestapt daarna. Halfjaar niet gereden en toen op een manege begonnen. Dóódeng. Maar door het rijden op steeds hetzelfde (brave) paard, is dit stukken minder geworden.
Eind vorig jaar ben ik dan gestopt met het rijden op de manege en dus het brave paard. Ik ben stage gaan lopen tussen de paarden, juist om mezelf er over heen te krijgen (omdat ik op de grond ook angst voor grote paarden had). Nu, ruim half jaar later, stap ik makkelijker op een paard. Laatst nog een angst moment gehad met een druk paard, maar het was minder dan voorheen, zeg maar.

Dus, persoonlijk zou ik een andere, goede, ruiter op je paard zetten, iemand die zeker niet bang is om te vallen, en zelf een brave gaan rijden. En sowieso les nemen met je paard, als je hem toch gaat rijden.


Succes, je komt er wel over heen, geef het tijd

Leo schreef:

Herkenbaar. helaas. Ik ben ervaringsdeskundige met hoe bepalend en vreemd angst kan zijn.

Mijn pony was compleet groen tien ik hem kocht, maar pakte alles heel goed op. Eenmaal met beleren ging alles ook heel braaf en volgens het boekje, tot ik voor het eerst echt opstapte. Dat deed hij ook goed, tot ik degene die hem vast had hem een stapje voorwaarts liet doen. Hij raakte volledig in paniek, ging rennen en ik redde het niet om het uit te zitten. Ik heb mezelf zo voor mn kop geslagen!
Hangen deed hij daarna braaf, maar door omstandigheden niet meer opgestapt. Een maand of 4 en veel grondwerk, hangen etc. Later ben ik weer opgestapt en toen direct bij het gaan zitten hevige paniek en rennen. Toen heb ik me laten vallen want degene die hem vast had moest hem loslaten en ik wilde niet in de hekken terecht komen.
Toen heb ik er hulp bij gevraagd, zijn we herstart en is hij ook met die ruiter twee keer volslagen in paniek geraakt. Dat was het moment dat ik besloot hem voor training weg te brengen. Daar ging hij een poos heel braaf, maar toch ook weer (waar ik bij was) in blinde paniek door de bak. Zij heeft toen op haar beurt een trainer aangetrokken die vanaf extern kwam helpen en samen hebben ze hem onwijs goed en mooi kunnen opleiden, met veel rust en respect. Hij heeft nog momenten gehad, maar die liggen ver achter ons.
Toen kwam het moment dat ik op ging stappen. Spannend, maar ook trots!! De tweede keer werd ik overmand door de spanning, maar heb ik wel een positieve sessie gehad. In de dagen daarna werd ik al misselijk en kreeg ik buikpijn bij alleen al de gedachte dat ik op moest stappen. Ik vond het vreselijk, kon het ook niet onderkennen naar mezelf want ik heb juist altijd geroepen dat ik niet bang wil worden van mijn eigen paard. En op de grond vertrouw ik hem 300%
Ik heb toen vaak alleen maar er op gezeten, ik wilde wel maar kon niet. Ik was fysiek helemaal verstijfd.
Uiteindelijk wel gesprekken gevoerd, bij mezelf te raden gegaan en ademhalingstechnieken geleerd om te 'aarden' te paard. Ik kreeg les op andere paarden, die ook uitdagingen waren (maar daar geen angst). Uiteindelijk was voor mij het belangrijkste om te accepteren dat de angst een feit was, mezelf hiervoor te vergeven (ik had het ook niet zo verzonnen) en mezelf beloofd dat ik hier met de hulp die ik heb overheen kon komen.

Ik ben nu weer een aantal maanden verder. Mijn pony is nooit benadeeld in de situatie, die is ondertussen doorgereden door zijn trainster. Ik heb weer een periode spanning doorgemaakt, door omstandigheden om ons heen die zo opgestapeld waren dat het mij belemmerde. Toen heb ik besloten wel iedere keer op te stappen maar alleen te stappen. Ba de verhuizing wilde ik het draven weer oppakken. Dat heb ik inmiddels gedaan, en het voelt zo goed. En dat is zo goed voor mijn zelfvertrouwen.
Ik heb zelfs op hem gereden zonder onze trainers er bij. Alleen gestapt, maar we hebben het wel gedaan!

Ik ben er van overtuigd dat ik hier overheen groei, maar ik moet er wel aan werken. En dat houdt in dat ik mijn comfortzone uit moet, mits wel verantwoord! Dus onder begeleiding en altijd blijven voelen maar ook durven vertrouwen op het paard. En ook eigen lichaam blijven voelen, dus goed blijven ademhalen en ook bewust spierspanning loslaten. Ik zal vast nog wel eens bang zijn, maar hopelijk liggen de diepe dalen nu achter ons....

Hypnotherapie heb ik ook overwogen, maar ik heb nu vertrouwen hier zelf uit te komen met de hulp die ik al heb.

Sterkte. angst is echt een vreemde psychologie.