Ik open dit topic om hopelijk wat nieuwe inspiratie te krijgen van jullie.
De situatie is als volgt:
Mijn pony Boefje heb ik sinds zijn 2e levensjaar. Hij is een mixje van een aantal ponyrassen en 1.15 hoog. Zijn karakter is over het algemeen vrij makkelijk, maar hij schiet snel in de stress en heeft van zichzelf een vrij terughoudend 'angstig' karakter. Hij houdt bijvoorbeeld niet zo van verandering van omgeving, raakt snel gespannen als iets anders is dan normaal, kan vrij exposief schrikken van de kleinste dingetjes.
Als tweejarige heb ik veel gewandeld met Boef. Gewoon met een halster en touw. We gingen door de bossen, over en langs (drukke) wegen, elke keer een ander rondje. Ook hebben we best wat kilometers op de fiets afgelegd.
Ik heb Boefje in die tijd nooit beschouwd als een dier wat extreem moeilijk verkeersmak te maken was. Hij had zo zijn dingetjes die hij spannend vond, maar welk paard heeft dat niet? Boef heeft natuurlijk ook schriktrainingen gevolgd.
Als driejarige werd hij beleerd voor de kar, maar was hij nog niet volledig trekker-mak voor de kar. Eenmaal thuis kwam ik daar inderdaad ook achter. Heb toen een aantal keren zonder kar aan de lange teugel met hem gewandeld langs drukke wegen. Hij bleef groot verkeer, busjes en aanhangers eng vinden. Ook schrikt hij vrij vaak van kleine dingen. Toch ging ik gewoon door met veel wandelingen maken aan de hand en we maakten steeds meer kilometers voor de kar. Er heeft vrij lang iemand naast mij gezeten die de longeerlijn vast hield dat aan zijn bit vast zat. Just to be sure, en voor vele situaties ben ik heel blij dat we die lijn hadden. Vaak was iemand die even naast zijn hoofd meeliep voldoende om hem het 'zelf' te laten oplossen in spannende situaties. Een drafje met iemand naast zich kon ook nog wel eens helpen. 'Vooruit oplossen' probeerde we altijd. Boefje wil niet vooruit bij spannende dingen, hij wil omdraaien of naar de zijkant uitwijken. Enkele keren heeft hij zich gewoon 180 graden omgedraait voor de kar. Gelukkig draait mijn wagentje onderlangs dus we zijn nooit geschaart, maar je schrikt je gewoon de pleuris. Ik maakte van zijn 3e tot 5e jaar elke week wel een menritje, soms ook vaker in de week.
Vandaag de dag is hij met inspannen doodsbraaf. We gaan tegenwoordig hooguit 1 keer in de twee maanden eens op stap. Hij staat ontspannen te wachten tot we vertrekken en onderweg is hij heel gemakkelijk en luistert hij (redelijk) goed. Hij kan wat voorwaarts worden en wat drammerig als ik hem tegenhoudt, maar over het algemeen is hij makkelijk te rijden.
Er gaat ALTIJD iemand mee op de kar die 'mans genoeg' is om eraf te springen zodra er groot verkeer aan komt om te helpen. Bij trekkers en andere spannende dingen onderweg gaat er ALTIJD iemand in de buurt van zijn hoofd lopen, want hij vind dit echt nog steeds spannend. Auto's, fietsers en brommers zijn nooit een probleem geweest. De avondvierdaagse en de fanfare vind hij wel heel erg eng, dan gaat hij door het lint.
Voor de mensen die nu denken: je hebt je eigen probleem gecreeerd door telkens naast hem mee te lopen, je moet hem juist zelf laten oplossen, leuk bedacht maar nee. Dit hebben we natuurlijk ook echt wel geprobeerd. Maar je wilt niet met kar en al over de kop gaan of aan de kletter. En dat gebeurt dus wel zodra hij het 'zelf moet oplossen' en wij zelf op de kar blijven zitten. Begrenzen met de zweep heeft geen zin in die situaties. Naar het voertuig toe sturen ook niet, opsluiten met de buitenteugel ook niet. Een tweespanmaatje die nergens bang voor is geeft hem wel een beetje steun, maar hij probeert er soms wel tussenuit te knijpen of stil te gaan staan. We hebben twee jaar terug een aantal leuke ritten gedaan met tweespan, maar hij blijft wat angstig onderweg.
Laatst is het mis gegaan. We waren lekker ontspannen onderweg. Mijn vriend had aan de hand mijn andere pony Bikkel vast. Die gaat anders nooit mee, maar nu leek het ons leuk om hem mee te nemen. Bikkel is voor de duvel niet bang. Trekkers loopt hij naar toe en bijt erin als dat kan. Hij is de tegenpool van Boef.
Nu kwamen er twee trekkers aan. We reden op een brede weg, 60km, met een brede berm en aan weerskanten een brede sloot. Een kleine tekker van voren die veel kabaal maakt, en een grote loonwerkers trekker van achteren met een mega mestkar. Mijn vriend hield Boef vast aan zijn hoofdstel. Mijn bomproof Bikkeltje liep er ook naast. Toen de trekker van voren inhaalde, begon Boef te trekken naar rechts, maar mijn vriend had hem nog vast. Ik hield mijn mond en trok aan het linkerleidsel om hem van de slootkant vandaan te houden. Toen de trekker van achteren ons inhaalde ging het helemaal fout. Boef begon te stijgeren, meerdere keren achter elkaar en steeds hoger. Mijn vriend verloor de grip op zijn hoofdstel toen vlogen we de sloot in. Ik ben de hele tijd vrij rustig gebleven. Toen we in de sloot stonden, probeerde Boef er eerst uit te klimmen, met kar en al. GODDANK gaf hij net na een paar pogingen op en bleef enkele minuten stilstaan met 1 been op de slootkant. Nu konden mijn vriend en ik hem uitspannen. Gelukkig heb ik veiligheidssluitingen dus het uitspannen ging redelijk. Toen hij los van de kar was wilde ik zijn tuig afgooien want dat zat gedraaid en bleef steeds haken. Gelukkig stond hij nog steeds stil totdat hij alleen het hoofstel met de leidsels nog om had. Toen door de sloot gelopen om een oever te vinden waar hij er zelf uit kon klimmen. Dat ging gelukkig goed en mijn vriend heeft hem gelijk naar de wei gelopen. Daar aangekomen ging hij gelijk gras eten en hij had geen zichtbare wondjes en liep niet duidelijk kreupel. Tuig uit de sloot gevist, kar eruit getrokken met de trekker. Alleen 1 geknapt lusje van het tuig en 1 kant van het lamoen is wat verbogen. Verder geen materiele schade tot zover ik zag. Pony leek ook oke, slootwater van hem afgespoten en hij rolde daarna prima over zijn rug. Nu staat hij nog steeds op 'rust' want hij loopt toch nog niet helemaal lekker (nu bijna 3 weken geleden). Ik wandel alleen af en toe met hem en verder doet hij gewoon zijn ding met Bikkel. Ravotten, eten, slapen en knuffelen in repeat. Ik geef hem rust, houdt zijn bewegingen in de gaten en als het over een maand nog niet goed zit haal ik er wel weer de experts bij.
En nu... ik heb geen zin meer om te gaan mennen eigenlijk. Na 6 jaar is hij nog steeds niet verkeersmak en het lijkt er op dat hij dit ook nooit echt zal worden. Telkens zit je met samengeknepen billen op de kar als er groot verkeer aan komt, als er lama's in de wei staan, als ontdekt dat zijn eigen schaduw met hem meeloopt, als iemand aan het schaatsen is op een plas 100 meter verderop... hij heeft mini-marathons gedaan, dressuur wedstrijdjes, clinics, noem maar op. Hij gaat zelfs door de waterhindernissen! Maar verkeer....
Hoe los ik dit nu op?? De pony heeft toch echt wel verkeerstraining gehad, we hebben kilometers gemaakt, we hebben veel gewandeld en gefietst, vorig jaar heeft zich goed gehouden tijdens de schriktraining in Ermelo (alleen de bladblazer was echt niet leuk).
Wat kan ik nu nog meer doen? Oefenen met de trekker van de buurman is iets wat ik zelf ook kan bedenken, dit hebben we ook al wel eens gedaan en dit zou ik evt wekelijks kunnen herhalen totdat hij echt geen kik meer geeft. Maar wat te doen voor al die 101 andere spannende dingen onderweg? Tijdens de schriktrainingen is het meestal wel oke, maar voor de kar niet.
Kan het zijn dat ik een pony heb die gewoon nooit echt goed verkeersmak zou worden? Die altijd schrikkerig blijft? Boef vind het fijn om steun te zoeken naast zich maar voor de wagen loopt hij natuurlijk in zijn eentje voorop. Moet ik gewoon helemaal stoppen en nooit meer de weg op gaan? Ik kan me goed voorstellen dat er nu mensen zijn die willen zeggen: 'waarom ga je in godsnaam de straat op met een pony die snel schrikt?' Tsja, ieder paard moet het leren, en het is net als met autorijden. Kilometers maken doet vaak goed. Het is niet dat hij geen goede basis heeft gehad...
Om alvast wat goedbedoelde maar standaard reacties te ondervangen:
- ik zit niet super gespannen op de bok, soms wel met samengeknepen billen maar ik heb niet het idee dat boefje dat kan merken.
- ik praat niet gespannen als iets engs ons tegemoet komt. Ik houd dan gewoon mijn mond dan kan hij ook niks van spanning oppikken uit mijn stem.
- er is in het verleden nooit wat ge beurd tot zover ik weet waardoor hij angstig aangelegd is, behalve dus nu het ongeluk in de sloot
- tuig zit normaal
- pony heeft geen lichamelijke klachten die ervoor zorgen dat hij schrikt
- pony heeft geen angst voor de kar an sich, en vind het leuk om voor de wagen te staan. Vooral de vaardigheid wordt hij fanatiek in
- pony krijgt niet veel krachtvoer
- pony staat met een vriendje op de weide
- zonder oogkleppen heb ik nog nooit geprobeerd voor de wagen, hij schrikt ook aan de hand wel eens zonder oogkleppen dus vandaar dat ik niet de relatie leg met oogkleppen.
- rustgevende supplementen heb ik nog nooit geprobeerd maar ik sta daar vrij sceptisch tegenover. Met een goed verhaal kun je mij misschien wel overtuigen maar ik strooi niet zo snel met poedertjes die vanalles beloven. Ik wil niet de nutrienten balans verstoren door vanalles door zijn voer te mengen...
Ik hoop dat jullie tips voor mij hebben hoe ik het plezier in mennen weer wat terug kan krijgen, en misschien tips waar ik nog niet aan gedacht heb voor het minder angstig maken van mijn pony? Hoe moet ik de eerste keer mennen na het ongeluk weer aanpakken? Ik dacht zelf aan inspannen, 100 meter stappen en weer uitspannen. En dit dan verder uitbreiden als het goed blijft gaan. Ondertussen wandelen en oefenen met o.a. trekkers. Heeft het zin om hem weg te brengen naar professionals die veel met hem gaan oefenen? Ik ben natuurlijk maar een simpele beginnersmenner dus heb hier ook niet veel ervaring mee.
Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal! Maar ik moet het een beetje van mij afschrijven. De meeste mensen zeggen 'het komt vanzelf' maar naar drie jaar zie ik weinig vooruitgang eerlijk gezegd. Ik heb zo lang proberen te voorkomen dat we in de sloot einigden en dan gebeurt het toch.
Ik hoop ook dat je even nadenkt voor je een banketstaaf reactie neerzet. Ik heb getwijfelt of ik dit topic wel zou openen omdat sommige mensen heel makkelijk oordelen vanachter een scherm. Kritisch mag natuurlijk, maar verplaats je ook even in mij.
Als je een vergelijkbare situatie hebt meegemaakt en hoe je het toen opgelost hebt hoor ik ook graag!
Alvast bedankt.
Liefs,
Lotte & Boefje
Van veulen af aan al veel aan verkeer laten wennen, maar pas na 8 jaar was er plotseling rust. Er was naar mijn idee niks veranderd, behalve dat ze misschien ouder dus wijzer was geworden? 
