Ik heb een probleem en ik zit er ontzettend mee.
Inmiddels is het denk ik een jaar geleden. Door een ondoordachte actie van mij is er een paard in paniek geraakt terwijl hij vast stond en ik zijn deken om wilde doen. Ik kreeg hem niet los en hierdoor ben ik tot 2x toe onder hem terecht gekomen. Ik ben nog nooit van mijn leven ZO ontzettend bang geweest. Nadat ik hem los kreeg ben ik flink over mijn nek gegaan zonder dat er wat uit kwam. Ik had een flinke schaafwond op mijn been, en mijn been wad helemaal blauw. Daarnaast had ik een wond op mijn wang (jukbeen). Ik heb dit gekoeld omdat het ontzettend dik was en ben, ja ja, ik ben naar mijn werk gegaan om te werken.
Na een week of 2 ben ik naar de huisarts gegaan want het bleef toch wel erg zeer doen. Mijn gezicht zag er toen zo uit (charmante foto die ik destijds naar mijn vriend gestuurd heb) ;

Het zou een 'versteende blauwe plek' zijn volgens de HA. Tot de dag van vandaag denk ik dat er toch een breuk gezeten heeft want inmiddels zijn we een jaar verder en de plek blijft gevoelig. Ik heb een mooie kuil in mijn wang als ik lach.
Over het ongeluk heb ik veel gehuild, maar ook gedroomd. Voorheen echt nachtmerrie's gehad. Op dit moment zijn er nog nachten dat ik 's nachts wakker schrik omdat het ongeluk zich als een film afspeeld in mijn hoofd..
Nu loop ik tegen het probleem aan dat ik bij 'dominante' (om het even een naam te geven, paarden die lelijk naar me doen klinkt en ontzettend kinderachtig, en daarnaast is het niet het juiste woord) paarden de stal niet meer in durf. Ik ben nooit angstig geweest bij paarden en liep juist overal zo de stal in. Lelijk doen? Doe even normaal, gedraag je, ik ben niet onder de indruk.
Nu kom ik de drempel van de stal niet over.. Het gevoel van angst kan ik niet van me afzetten en het frustreert me ontzettend. Ik kan het niet, het lukt me echt niet. Mijn instructrice heb ik er laatst hij gehaald en die merkte op dat ik nog net niet door de staldeur heen vlucht.. Het is dat ik er niet doorheen kan anders had ik het gedaan. Ik kan me er niet toe zetten om mijn paard op dat moment te laten weten even normaal te doen. Ze voelen mijn angst/zenuwen en frustratie en dat werkt totaal niet mee.
Ik zit hier ontzettend mee. Ik kan er niet tegen dat ik het niet van me af kan zetten. Kan het ongeluk invloed hebben gehad op het probleem dat ik nu heb? Kan ik het ongeluk als 'trauma' bestempelen? En mijn grootste vraag: hoe ga ik hiermee om? Hoe kan ik het vertrouwen weer terug krijgen dat ik dit wel gewoon weer kan doen? Ik voel me er zo rot bij, en niet rot bedoeld, maar ik voel mij net een beginnertje dat net met paarden bezig is. 'Oeh hij heeft de oren in de nek, nu ben ik bang. Oeh hij slaat met zijn voorbeen naar me, nu ben ik bang' want eerlijk? Dit is dus het geval bij mij... Hoe ga ik hiermee om? Hoe kan ik het oplossen..?
Ik wil graag zelf mijn paarden kunnen poetsen en zadelen zonder hier hulp voor te moeten vragen omdat ik de drempel van de stal niet over kom..
Bedankt voor diegenen die de moeite nemen dit verhaal te lezen, en alvast bedankt voor de adviezen.