Geplaatst Ben dan de enige die daar niks van begrijpt? Het dier in kwestie staat in dienst van de mens, dat klinkt misschien raar, maar zo is het feitelijk wel. Waarom zou je het dier eerst drie jaar in de waan laten dat het een weide-leventje mag hebben en is het daarna plotsklaps over?
Dat het dier, zowel lichamelijk als geestelijk, de tijd nodig heeft om te groeien is zeker waar, maar waarom kan dat niet samen met dagelijkse bezigheden in samenwerking met de mens? Als het dier drie wordt kan dat ineens wel, terwijl ook dan het dier, zowel lichamelijk als geestelijk, nog steeds niet is uitgegroeid.
Ik ben zelf in het bezit van een twentermerrie. Zij komt dagelijks in de hand, even mee bij de kudde weg om vast te zetten voor een heerlijke borstelbeurt, paard geeft er niks om, loopt los achter me aan en vind het volgens mij alleen maar leuk mee te gaan. Ze doet nooit moeilijk, en gaat voor die borstelbeurt echt staan. En als er daarna ook nog wat lekkers te krijgen valt is ze al helemaal niet bij me weg te slaan. Daarnaast heb ik geprobeerd haar vast te laten wennen aan het buiten rijden door met haar te gaan wandelen. Dit was geen succes, dan begint ze wel moeilijk te doen, dus dit laat ik nog even links liggen. Hier is ze gewoon nog niet aan toe. Ik ben wel begonnen met lange lijnen, geen rare dingen, maar gewoon de basis van ho en voorwaarts en het stuur aanleren, dat vind ze erg leuk om te doen, een oortje gespitst en een oortje op mij, perfect. Zolang ik duidelijk en consequent blijf snapt ze het ook gewoon goed. Ook kan ze kusjes geven op commando en nee schudden, en voorzichtig aan ga ik binnenkort beginnen met 7 games van Parelli. Tuurlijk heb ik de droom er ooit op te zitten, maar of dat zal zijn als ze 3 wordt ga ik geen uitspraak over doen. Ik wil eerst dat ze lange lijnen goed beheerst, alle basis van meelopen tot voeten in emmers water zetten (Tinker met sokken en kans op mok, erg handig als ze dat kan dus), en boven alles, dat ze aan de hand braaf is buiten, dat ik gewoon makkelijk met haar aan de hand het bos door kan. Want als ze het zadel eenmaal kent wil ik het eerste jaar vooral kilometers maken, dat zij balans vind met iets op haar rug, ten alle tijden weet dat ho echt ho is, en weet naturlijk wat stap, draf en galop is.
Ik denk dus dat je er een boel voordeel uit kan halen van jongs af aan veel met een paardje bezig te zijn. Er is genoeg te doen zonder erop te hoeven klimmen, zonder het paardje lichamelijk te belasten met dingen als longeren (wat veel mensen dan wel weer doen rond het 3e levensjaar van een paard). Mijn verzorgpaardje, eveneens een twentermerrie, ken ik al vanaf dat ze vier maanden is. De eerste maanden kwam ze eens per week in handen voor een borstelbeurt, en gooide ik haar samen met haar weidegenootje (broer van een jaar ouder) los in de bak. Vanaf dat ze een jaar is deed ik er meer mee, ging ze ook mee naar buiten, inmiddels volledig verkeersmak, als niemand kijkt ren ik ook stukken met haar over de heide (
). Het doet haar allemaal niks. Onze verhoudingen zijn perfect, in de bak kan ik puur op lichaamstaal haar laten doen wat ik wil (tempo, richting, afstand tot mij). Vanwege mijn verhuizing zie haar haar nu niet zo vaak meer, maar ze kan alles, met haar kan ik zeggen, nu zou ik er wel op willen stappen. Dat doe ik niet, dus zij heeft nu lekker een zomer voor zichzelf, daarna beginnen met de karretje erachter, en volgende zomer stap ik daar wel op. Van haar kan ik zeggen, zij is er klaar voor.Mijn ervaring is dus dat je er eigenlijk alleen maar voordeel uithaalt als je gewoon van jongs af aan met een dier bezig bent. Mijn eigen paardje heeft wel eerst een jaar in de opfok gestaan, en loopt nu qua kunnen een stuk achter op mijn verzorgpaardje, terwijl ik het idee heb dat haar vermogen veel groter is. Dat geeft niet, maar vind ik persoonlijk wel jammer (of juist niet, nu mag ik alles vanaf nul zelf doen). Daarnaast is het voor een dier in mijn ogen ook makkelijker, er gaat niet ineens een knop om van "aan het werk moeten", het dier weet namelijk niet beter, het is altijd zo geweest.
Wat ik wel wil zeggen, mijn eigen gaat dus niet mee naar buiten omdat ze dan moeilijk doet. Op het moment zelf heb ik dat wel goed afgesloten, maar ik heb haar nog geen half jaar en ze is al 3 keer verhuisd in haar leventje. Dat valt niet te vergelijken met mijn verzorgpaardje welke nog steeds staat waar ze geboren is. Mijn eigen moet gewoon meer vertrouwen in mij, haar omgeving, en zichzelf krijgen voordat ze klaar is het terrein af te gaan. Dat geeft niet, ik geef haar daar graag de tijd voor.
.
