SVRL schreef:Kijk, ergens snap ik TS wel en voor een stuk Foetsji ook. Maar het blijft in mijn ogen appelen en peren vergelijken wat we hier aan het doen zijn.
Wat bedoel ik daar nu mee. Wel, laat ons ervan uit gaan dat Foetsji en de TS moeders met adoptiezonen zijn. Foetsji kreeg haar kind toen hij nog een baby was en heeft via de organisatie een uitgebreide voorgeschiedenis van haar kind gekregen. De zoon van Ravottie was ouder en van hem is er weinig info te vinden. Nu zitten beide dames toevallig in dezelfde praatgroep, ouders waarvan de kinderen gedragsproblemen hebben. Alleen zit TS daar voor het eerst, Foetsji neemt afscheid van de groep (Foetsji, ik wil je niet viseren, neem je enkel maar als voorbeeld owv het verhaal over jou hengst dat je hier postte).
In het geval van Foetsji heeft de zoon 2 jaar voorheen 2 vrienden zien sterven bij een verkeersongeval. Ipv te praten, is hij dicht geklapt en omdat hij niet meer thuis kwam, wist Foetsji niet dat haar zoon op de dool was. Tot ze naar het ziekenhuis moet komen, zoon is opgenomen met een zwaar alcohol delier en heeft hevig gevochten. Daar komen ze te weten wat hij tijdens het laatste half jaar mispeuterd heeft. Foetsji en haar man gaan akkoord met een gedwongen opname en hoera, uiteindelijk vinden de psychiater en het team een manier om door te dringen tot de zoon en start de lange weg naar herstel. Foetsji zit daar die avond om vol trots te vertellen dat ze oma wordt.
Bij Ravottie is het anders, haar zoon is altijd een opstandig kind geweest, maar nooit echt heel stout. Hij heeft wel vaak straf gehad op school, maar was het grootste deel van de tijd ook heel open en lief. Omdat hij al ouder was bij de adoptie, wordt er vermoed dat de jongen wel wat heeft meegemaakt in zijn jonge leven, maar helaas kunnen ze niets over hem terug vinden. Als hij volwassen wordt, komt hij meer en meer in de problemen, hij zegt dat het soms gewoon "rood" voor zijn ogen wordt. Ravottie zit er die avond, omdat haar zoon haar tijdens zo'n bui met een mes aangevallen heeft. Na deze aanval hebben ze een advocaat in de hand genomen die bij de adoptie organisatie het dossier van hun kind opgevraagd heeft en wat blijkt nu, de zoon van Ravottie komt uit een familie met een voorbeschiktheid tot een psychische aandoening, wat men bewust verzwegen heeft om de kansen tot adoptie niet te verkleinen. Met deze info hebben ze een gesprek gehad met de psychiater en hun zoon, waarop hun zoon compleet ineen gestort is en geroepen heeft dat ze hem voor de rest van zijn leven maar moeten opsluiten, omdat hij anders voor de trein gaat springen.
Als op zo'n moment Foetsji zou recht staan en tegen TS zou zeggen:
Jamaar, mijn zoon is ook geadopteerd en heeft geen psychische ziekte
En mijn zoon was onhandelbaar door een trauma wat wij niet herkend hadden, wie weet heeft jou zoon ook iets meegemaakt wat door jullie en de leerkrachten niet opgemerkt is, zou je niet gewoon een andere arts raadplegen ipv je gewoon neer te leggen bij deze diagnose
Hoe zou een ouder dan reageren denk je? Je zit daar al met een schuldgevoel en als je dan zo'n reactie krijgt, voel je je alleen maar slechter.
TS is niet geholpen met verhalen over slecht opgevoedde paarden die op jonge leeftijd rechtgetrokken worden, noch met verhalen van goedopgevoede paarden die etters worden bij een andere baas. Tuurlijk wil zij zo veel mogelijk advies van mensen die ervaring hebben met het gedrag van andermans paarden, omdat alleen die mensen er objectief in staan. Wij, die hier reageren, zijn subjectief en bekijken dit vanuit onze bril.
Sorry maar dit heeft echt helemaal niets met de insteek van mijn reactie te maken. Mijn insteek is heel simpel : wat stuk is moet je repareren tenzij het beyond repair is. Daar mogen de deskundigen over oordelen. Niet ik, niet jij niemand op bokt. Wij kunnen onze ervaringen delen. Thats it. Mijn definitie van kan het gerepareerd worden ligt kennelijk ruimer dan van anderen hier. Aan de deskundigen om te oordelen wat realistisch is.
Geplaatst: 13-12-16 09:22 
