Bokt.nl

denisesilver schreef:

Ieder heeft zo zijn manier, hè. Zolang het bij corrigeren blijft.

Juul_Oxford schreef:

Ik ben ook geen voorstander van slaan en schoppen. Maar als het echt te gevaarlijk word, dan geef ik pony/paard echt wel een tik. Mijn verzorgshet kan ook behoorlijk eigenwijs zijn en heel erg opdringerig als het om bijv. een wortel/appel/snoepje gaat. Dan probeer ik het eerst met mijn stem, maar als hij écht niet luistert dan geef ik hem wel een tikje op zijn neus.

Liesje1611 schreef:

Er zitten exemplaren tussen die je ongelofelijk kunnen uittesten en over je heen proberen te denderen. Dan liever één goedgetimede schop dan naar de ehbo met verwondingen.

Liesje1611 schreef:

Er zitten exemplaren tussen die je ongelofelijk kunnen uittesten en over je heen proberen te denderen. Dan liever één goedgetimede schop dan naar de ehbo met verwondingen.

different1 schreef:

Ligt geheel aan t soort paard wat ik in handen heb.
M'n eigen dier is heel gevoelig en krijgt nooit een tik of schop, als ik m'n stem verhef staat ie al bijna te trillen.
Maar heb ook weleens een lomperd in handen, die tegen je aan beukt als je stil staat, terug duwt als hij opzij moet etc.
1 goed gericht schop of klap en hij is weer bij de les, zo mak als een lammetje.
Uiteraard ben ik heel duidelijk in goed (een aai, vriendelijk woord, snoepje) en fout (schreeuw, klap of schop).
Heel vaak is een keer goed door komen genoeg, als je elke dag hetzelfde moet herhalen wanneer het paard iets ongewenst doet, ben je blijkbaar niet duidelijk genoeg.

Marin_ka3 schreef:

Zoals ik het zelf zie;

mijn ultieme doel in de omgang met m'n paard is COMMUNICATIE.

De communicatie tussen mens en paard. Niet te verwarren met de communicatie tussen paard en paard.

Aangezien wederzijds vertrouwen en respect hierbij een cruciale rol spelen zou ik nooit mijn paard willen schoppen / slaan! Niet alleen is het een teken van zwakte en gebrek aan vermogen tot communicatie (onkunde), maar vooral...., je leert je paard hoe met jou om te gaan. Je leert je paard zogezegd dat schoppen en slaan een geoorloofd communicatiemiddel is tussen mens en paard.

Drie maal raden wie in deze neerwaartse spiraal, het onderspit gaat delven..?

Marin_ka3 schreef:

op zo een moment zou ik werkelijk een hele harde schreeuw geven met m'n stem als afstraffing. Mocht ik er nog toe in staat zijn, tenminste. Want met een gerichte trap is men al gauw buiten bewustzijn.

Daarna, als ik dan weer letterlijk en figuurlijk bij mijn positieven zou zijn, (en mocht ik er nog toe in staat zijn), zou ik niet meer stoppen met graven en zoeken in mijn gedachten over hoe het zover heeft kunnen komen.

Wat is er gebeurd? Waarom voelde mijn paard zich genoodzaakt om zo erg van zich af te trappen? Was dit de eerste keer, dan moet ik mijzelf goed onder de loep nemen. Met name mijn eigen gedrag ten aanzien van het paard , maar ook het gedrag van eventuele andere mensen t.a.v. het paard. Tevens zou ik het paard checken op zijn fysieke gezondheid; heb ik wellicht een mij onbekende en onverwachte pijnlijke plek aangeraakt?

Bij een 'vreemd' (lees; nieuw net aangekomen) paard zou ik zijn voorgeschiedenis helemaal gaan uitpluizen, Mocht hier een mogelijke historie van 'mishandeling' hebben plaatsgevonden dan zou ik met dit paard de moeite nemen om helemaal van voren af aan te beginnen en het vertrouwen weer van de grond af opnieuw opbouwen. Mits dit nog mogelijk is natuurlijk, dat zal de tijd uitwijzen. Maar ik zou tot het uiterste gaan qua inzet van mijn geduld.

Om een lang verhaal kort te maken. Bijvoorbeeld; ik zou het diep schokkend vinden als mijn eigen paard dit bij mij zou doen. Mijn gedachten zouden direct naar een aandoening uitgaan zoals een tumor in de hersens of zo.... (hoop dat dit nooit hoeft te gebeuren!!!)


Ik heb eenmaal meegemaakt dat zij mij per ongeluk heeft geraakt met haar hoofd, de situatie was als volgt; zij stond op een nieuwe stal waar ze het he-le-maal niet naar de zin had. Ik had op dat moment geen keus, zogezegd. Omdat zij gewend is om met mij te communiceren, waarop ik dan altijd naar een oplossing zoek, die nu uitbleef........, bleef zij haar ongenoegen steeds weer uiten. Die uitingen werden steeds duidelijker en heftiger. Op een dag wilde ik haar van stal halen, en op dat moment was ze zo heftig aangedaan dat ze heel ruw met haar hoofd en hals begon te slingeren precies op het moment dat we door de staldeur liepen..., raak! De koppen tegen elkaar, letterlijk en figuurlijk!

Ik was bijna 'knock out', ik ging op de grond zitten om bij te komen en begon vreselijk te huilen. Ik had de staldeur alweer dicht en zij stond me op stal met grote ogen te observeren. Ik bleef al huilend en kreunend van de pijn hardop vragen, 'waarom , waarom doe je dit???'

Echter, het antwoord was niet zo moeilijk te vinden. De volgende dag ben ik op de staleigenaar afgestapt en vroeg resoluut (...maar met lood in de schoenen) om een andere stal. Ik schatte de kans nml. heel klein in. Tot mijn grote verbazing was zijn antwoord positief. Toen stond ikzelf met grote ogen van verbazing te kijken. Diezelfde dag werd ze verplaatst naar die andere stal en was ze weer rustig als voorheen.

Ze is vanaf dat moment nog voorzichtiger geworden. Soms zeg ik nog wel eens , 'denk je aan mijn hoofd, pas je op? ' Maar dat ligt aan mij, onzekerheid speelt dan een rol... , ik wil het wel even zeker weten van haar. Als een paard schuldig kan kijken, dan is 't op zo een moment