Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-02-13 13:47

Geplaatst door de TopicStarter : 10-02-13 13:47

Alles op zijn tijd...

En dat is niet de klok, geen denkwijze maar de tijd die het paard aangeeft.

Bij dit paard is het omgaan met het moment, het is gewoon zoeken naar het best passende moment om iets te doen of te laten. Beide zijn even belangrijk.

In tegenstelling tot veel moderne stromingen ben ik 'in dienst' van het paard, en niet andersom. Vaak zeg ik dat als je door het hekje naast het zandbakje gaat je om moet schakelen, dan laat je alle ballast achter en richt je op de paarden. Het werkt, en ik heb gemerkt dat het ook best makkelijk is, je moet het alleen doen. Alles wat ik doe is op gevoel, op het moment en het enige doel wat ik met dit paard bijvoorbeeld heb is terug naar vertrouwen.
Dat is het litteken, de rest komt wel. Maar daar ligt het probleem, dat is de bron en ik heb de eer die op te zoeken. Zo voelt het ook echt voor me, als een eer dat ik 'de mens' mag vertegenwoordigen, alleen dan de mens in de goede zin van het woord. Ook ik heb mijn tekortkomingen, ben mens en heb heel veel gereisd door paardenland en veel gezien. Vooral vaak aan het twijfelen gegaan dus het zal echt niet altijd 100% zijn, maar hoe sterker hij wordt, hoe makkelijker hij straks overal mee om kan gaan. In Spanje zegt men poco a poco, paso a paso en manana is er weer een dag. Kunnen wij wat van leren....met onze haast.

Ik kan niet kopiëren, heb ik ook nooit gekund want mijn wortels liggen ergens anders.
Mijn wortels liggen bij de paarden en in Andalusia en daar heb ik denk ik alles geleerd over Spaanse paarden, maar ook over hun natuur, de cultuur, de passie, het voelen en niet denken met je hoofd maar met je hart. Onze grapjes zijn anders, onze humor is anders en wat ik daar vooral (hoop) te leren is hun respect voor elkaar. In Andalusia is altijd wel een reden voor een feestje, en zo ga ik ongeveer met paarden om. Van alles een feestje maken.
Daar leidt met paarden op in drie jaar, in NL in drie maanden. Maar als mijn vrienden hier zijn verbazen ze zich iedere keer over de vele problemen die mensen hebben met hun paarden. Waarom? Omdat zijn een paardencultuur hebben en dat is hier niet.

In heel veel stromingen en zienswijzen staat de mens centraal, en dat is waar ik altijd veel bezwaar tegen voelde. Soms schaamde ik me zelfs voor wat mensen uitvreten en de arrogantie van veel mensen tegenover paarden die moeten luisteren, en wie luister er naar hen?

Werken met paarden, welke discipline dan ook, is SAMEN werken. Met een jong paard, een onbeschreven boek, ga je anders om dan met een ouder paard. Iedere leeftijd kent een andere manier van werken. Ik zie bvaak dat mensen denken dat een veulen van twee hetzelfde is als een paard van zes. Dat kan niet, want zo werkt het niet. Dat is pure biologie, en logica. Het is zo simpel eigenlijk....
Mijn werk nu is o,gaan met beschadigde paarden, en dat is wat ik doe, dan moet je jezelf helemaal kunnen aanpassen aan hen. Uiteraard heb ik wel een doel, maar de werkwijze, de weg er naartoe is iedere keer zo anders. Soms gaat iets snel, en soms heel langzaam. Zoals bij deze. Heel veel tijd, vrienden, veel vrienden, mensenvrienden en dierenvrienden.

Bij dit paard is het vertrouwen beschadigd, dat is de bron, het paard heeft echt zo precies uitgelegd wat en waarom, maar geen mens zal dat zomaar geloven. Maakt mij niets uit, alleen ik geloof hem wel. Paarden liegen niet, nooit want dat kunnen ze niet. Dus gaan we helemaal op nul beginnen. Helemaal terug, en aangezien ik geen haast heb, meer, had ik vroeger wel, kan dat.
Hem is geleerd als een soort machine te volgen, dat kan hij ook. Maar wat anderen braaf noemden zag ik anders, *Uiteraard want ik ben in meer dingen anders denkend (voelend)* ik zag een gespannen dier wat geen fluit begreep van de wezens om hem heen.

Kan er nog heel veel over vertellen, gelukkig leer ik iedere dag weer wat bij en zo hoop ik die kennis te delen.
Een mooie spreuk die in tegels op de muur van de privé stallen van Alvaro Domecq (oprichter van de Spaanse Rijschool in Jerez d.l. Frontera) gemetseld zijn is:
"Hij die zichzelf niet in de hand heeft heeft niets te zoeken in de buurt van paarden"

Dat is denk ik mijn lijfspreuk geworden, want o wat is dat waar, en echt niet altijd gemakkelijk, maar toch veel eenvoudiger dan ik dacht. Als ik het kan, dan kan iedereen dat!

Laatst bijgewerkt door Paardentango op 10-02-13 13:54, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 10-02-13 13:54

Geplaatst: 10-02-13 13:54

Paardentango schreef:
Mijn werk nu is o,gaan met beschadigde paarden, en dat is wat ik doe, dan moet je jezelf helemaal kunnen aanpassen aan hen. Uiteraard heb ik wel een doel, maar de werkwijze, de weg er naartoe is iedere keer zo anders. Soms gaat iets snel, en soms heel langzaam.

En soms blijf je te ver van een grens van een paard af door de grens die in je eigen hoofd zit dat je geen grenzen op wilt zoeken. Beetje stress en spanning is niet te voorkomen, niet bij beleren, niet bij corrigeren. De grens zag je bij het filmpje van de spaanse pas met het wegzetten van de achterhand. Maar had daar dan langer mee doorgegaan, durf te switchen, niet denken: we gaan spaanse pas aanleren, dus daar gaan we mee door. Als je problemen tegenkomt, dien je dat ter plekke op te lossen, en je plannen even in de kast te zetten voor die dag. Met het niveau van vetrouwen dat je nu hebt, heb je dat niet zomaar stukgemaakt als je nu tegen grenzen aanloopt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-02-13 14:09

Geplaatst door de TopicStarter : 10-02-13 14:09

Wil niet belerend doen hoor, maar ik kan maar een ding zeggen: vertrouw me maar....

Nee flauw van me, niet alles staat op film. Die heb ik niet altijd bij me.
Helpen is het probleem zeker opzoeken, en niet pamperen of mee zielig doen. Je doel moet een gezond paard zijn, een sterk paard wat met het hoofd hoog en wakker kijkt. Ik hou niet van paarden die er uitzien alsof ze ziek zijn, dat zijn de paarden met een laag hoofd. Past ook niet bij dit type paard. Maar je moet ook heel goed opletten met beschadigde paarden omdat je in een paar seconden heel veel schade kan toebrengen. Deze grijze ook, hij is zo kwetsbaar en broos. Het lijntje is zo dun. Eerst moet iets goed gaan, echt goed gaan dus ook morgen en overmorgen, en dan kan ik weer een pasje verder.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik me ook wel eens geërgerd heb hoor, zo veel angst, maar dan nu kan zeggen VEGEN, uitmesten of gewoon weg wezen, koffie maken en bokt kijken of zo... laat hem. Dat gebeurt omdat ik zelf nogal sterk ben en me echt wel erger aan zoveel zwakte. Maar het is er en het is er echt. Je kent het eerste filmpje nog wel Cassidy, dat was toch niet mis.

Maar o.k. misschien is het tijd voor een filmpje waarin ik het punt wel op zoek. Met een vrij paard omdat het paard zelf moet kiezen hoe en wat. Niet geschikt voor tere zieltjes.

Op dat filmpje bouw ik expres stress in met als doel hem ook weer terug te krijgen. Dat is een van de bezwaren die ik heb tegen veel stromingen, de bedenker wel vaak precies wat hij doet en waarom. Mara het gaat fout bij de interpretatie ervan.
Mensen die minder ervaren zijn pakken de grote lijnen wel op maar missen de details, de nuancering en dat is geen kwaadwil maar een gebrek aan ervaringen kennis van paarden. "HET" paard bestaat niet, wel als diersoort maar de verschillen zijn vaak zo groot dat je echt op maat moet kunnen denken en handelen.

F

Laatst bijgewerkt door Revanches op 02-05-13 16:15, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: video verwijderd

**Geplaatst**: 10-02-13 14:33

Re: Paardenliefde een natuurlijke liefde

Geplaatst: 10-02-13 14:33

Wat is de achterliggende gedachten van het aanleren van de spaanse pas en waarom net deze oefening?

**Geplaatst**: 10-02-13 14:36

Geplaatst: 10-02-13 14:36

Zo schokkend vind ik die beelden niet. Mooi om te zien dat hij terug komt na opbouwen van de spanning. Hij heeft volledige aandacht voor je. Twee oortjes en twee oogjes op je gericht. Wat me wel opvalt is dat je weer links van hem dingen doet als hij bij je staat, en ook dat je lichaamspositie tov hem niet altijd even duidelijk is met wat je van hem wilt. Ik kan me voorstellen dat je de aanwijzing klein wilt houden, maar ik zou gaan wijzen met de hand waar je de longe mee vast hebt naar de kant waar hij heen wil en het wel van beide kanten meenemen. Zowel los als ook aan de lijn.
En mag ik zeggen dat ik zie dat de spanning wel oploopt bij hem maar niet in totale paniek ontaard? Anders zou hij de objecten in de bak niet zien en daar omheen lopen.

Een ding dat ik niet snap is dat je het hoofdje hoog als ontspanning ziet en hoofdje laat als spanning interpreteerd. Ik zie het precies andersom, een paard dat hoofd laag heeft is ontspannen, hoofd hoog is alarmfase 1. Tel daar dan die scheve en stramme staart bij op en je ziet idd de spanning in het hele lijf.

Verder krijg ik de indruk dat de spaanse pas nieuw voor hem is en je daar met een redelijk blanco canvas aan kunt beginnen en niet eerst andere trauma's hoeft weg te werken. Op zich wel een goede zet, schept zelfvertrouwen...als je de basis maar blijft meenemen.

**Geplaatst**: 10-02-13 14:39

Re: Paardenliefde een natuurlijke liefde

Geplaatst: 10-02-13 14:39

Ik ben ook wel benieuwd naar die theorie achter ontspanning,hier vraag ik idd het hoofd juist laag ter ontspanning.

**Geplaatst**: 11-02-13 14:26

Re: Paardenliefde een natuurlijke liefde

Geplaatst: 11-02-13 14:26

Wat een mooi filmpje, wat een knoedeltje is het, echt een lief paard zeg!
Lijkt wel of je z'n innerlijke veulentje koestert en of hij jou heeft uitgekozen om te vertrouwen.
Wat een lieve snuit is dat.

Ik vind niks schokkends aan het filmpje. Bewonderenswaardig hoe kalm jij blijft als bij hem de spanning stijgt, dat je hem de ruimte geeft om even weg te rennen.
Ik weet hoe snel mijn eigen adrenaline stijgt als een paard druk wordt, dus de rust die jij blijft uitstralen vind ik bijzonder.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-02-13 17:55

Geplaatst door de TopicStarter : 11-02-13 17:55

Een knoedeltje, wat een ontzettend lief woordje is dat.

Die ga ik gebruiken, die vind ik lief.
Leuk trouwens dat de associatie met veulen komt, want dat is precies wat ik zo sterk aan hem zie. V=Zijn hele hoofd is voor een 7-jarige zo kinderlijk en eigenlijk zijn al zijn reacties heel veulenachtig. Of ik het koester weet ik niet, wat ik wel zo voel is dat ik hem helemaal wil opbouwen en steentje voor steentje eerst moet wegwerken, beetje vegen en dan pas kan gaan werken aan iets anders.

Wat dat hoofd betreft, misschien heb ik het ergens onduidelijk uitgelegd, poging. Ieder paard heeft een eigen houding, en bv Friese paarden hebben en hoge hoofdhouding omdat ze zo gefokt zijn. Die rij en werk je niet doorlopend met het hoofd omlaag, maar juist in hun 'natuurlijke' (gefokte) hoofd hals houding. Zo heeft ieder paard een eigen hoofdhouding die hij het beste laat zien als ze in de wei staan en wij er niet bij zijn.
Misschien zijn de dressuur en het aanspannen betere voorbeelden, daar zie je in de presentaties ook geen paarden met een laag hoofd maar opgericht met als doel de trots en de PaardenKracht te presenteren.
Er zijn disciplines, of misschien is het er ook maar een, de Western waarbij de paarden wel hun hoofd laag moeten houden. Daar wordt ook op getraind. Een PRE is geen paard wat voor die discipline gefokt is, het is een paard wat recht gericht en voorwaarts gebouwd is en niet omlaag. Ze horen min of meer omhoog te bewegen, zo heeft iedere ras een eigen gang. Dat het zo nu en dan in longeren, trainen wel gebeurt is iets anders. Dat is dan geen doel maar een middel. Zoals ik de Spaanse pas inzet als middel, en niet als doel.

Deze grijze dook, en nog, omlaag in een hele rare krampachtige manier van hoofd laag houden, dat is dan geen ontspanning. Dan was/is hij compleet versteend en alle spieren staan dan dan gespannen. Ik moet even zoeken maar er is dacht ik wel een filmpje waarop dat te zien, dan gaat hij zelfs tegen je aan hangen op een bijna bizarre manier. Voor mijn gevoel kan ik hem dan zo de hals doorsnijden, het is echt complete overgave en dan is hij helemaal 'weg'. Nou dat is niet echt paardengedrag maar een heel raar 'kunstje'. Zal eens zoeken of ik het in beeld heb. Helaas heb ik niet alles wat ik wilde in beeld, soms gebeurt er iets en heb ik de camera niet bij me.

Waar ik met hem heen wil is dat hij in zijn eigen kracht komt, en die bevestigd wil zien (dus altijd en overal). Is wel een beetje training natuurlijk. Het is heel lastig uit te leggen merk ik. Het fascineert me ook wel hoe dat aangeleerd is, want het is bija een kunstje. Alleen is het niet 'paards' om zo krampachtig te staan en zeker niet aangenaam want op die momenten spant hij alles en krijgt hij ook die 'karperrug' ik heb er geen beter woord voor. Daarmee bedoel ik die ronde rug, de beentjes onder zijn lijf en inderdaad in een soort kwetsbaar bang veulenstandje en dan begint de spanning op te lopen. Als je hem dan aanraakt geeft zijn huid dat reflex, maar bij hem ook de spieren er onder. Nou dat vind ik wat te. De volgende stap is (was) wegspringen.
Da's nie goe.. Een paard wat ontspant heeft wel het hoofd laag maar laat dan ook alles als het ware hangen. Dan is het hele lijf los. Dat is niet wat deze doet, en het lijntje tussen inspanning (paniek!) en ontspanning is ook echt heel erg dun.

Van mezelf zeg ik ook dat ik geen trainer ben maar me richt op de emoties, voor paarden zijn dat er 8. Bij normale paarden. onbeschadigd, gaat er veel vanzelf die zijn vaak blij. Wat bij deze mis is gegaan is dat zijn a,b,c totaal verkeerd is aangeleerd. Ik denk met de laatste tijd te veel geweld, het 'baas' spelen. Inmiddels weet ik ook dat hij vroeger wel met mensen mee liep dus er is iets flink mis gegaan. Hij 'kiest' voor paniek, kan bij niks aan doen en dat wil ik hem leren. Waar ik naar toe wil is dat hij geen een reden meer heeft voor die paniek maar in staat is zichzelf te herstellen. Helemaal vanaf 0. Dus terug naar het opnieuw bevestigen van positieve emoties. (Is dit nog te volgen....)

Vandaar ook dat hij in het begin terug mocht rennen naar zijn box, die ervaart hij namelijk als zijn veilige plek. Prima wat mij betreft, hier kan dat, daar ben ik op ingericht. Dus alles maar dan ook alles gaat stapje voor stapje. Al het foute afbreken, doorbreken en van alles een feestje maken en dan pas kunnen we weer een stap verder. Vandaag bv heeft hij een mindere dag, koud, wat wind en voelkt hij zich meer gespannen. Ik ook :brr:

, want ik ben ook een mediterrane geworden en heb ontzettend de P aan kou. Dit weekend was ik er niet en dus hebben ze drie dagen alweer vrij. (Ben een watje)

Waarom de Spaanse pas, wat zomaar een idee was en waarvan ik echt nooit had gedacht dat hij die ooit zou kunnen leren leg ik op dit filmpje hopelijk goed uit.
Blijft staan dat alles ook zoeken is en dat de schade van dit dier echt fors is. Hij heeft heel veel echt hele gekke dingen geleerd. Vooral niet om zich heen mogen kijken, en dat is nou juist wat ik dus wil doorbreken. Ik wil een levend paard, levendig en enthousiast. Waarmee je een soort Tango kan dansen, daar komt naam PT ook vandaan. Dansen, samen en beide plezier maken.

Misschien ook een leuke meedenker voor zijn vriendjes en vriendinnetjes. Want ik heb hier best veel aan, soms zeggen mensen iets wat me aan het denken zet, en dat is heel aangenaam!
Op de volte, aan een touw of lij, schiet hij in een soort krampachtige houding. Dan gaat hij 'zijn dingetje doen' maar voel je dat je hem kwijt bent. Ik twijfel zo aan mezelf hoe ik dat kan doorbreken, ga ik lopen dan schiet hij nog steeds te snel in de paniek. Maar doe ik niks dan gaat hij in die 'automatische piloot stand'. De eigenaar, waarvan ik helaas het filmpje niet kan laten zien vanwege privacy, stond bijna als een standbeeld, en dat zie ik helemaal niet zitten.
Ik ben een beetje simpel want als ik hoest dan wil ik gewoon mijn had voor mijn mond kunnen doen zonder een hysterisch paard aan de andere kant. Dat moet ieder paard kunnen. Ook deze grijze.
Maar eerst het hoe en waarom van de Spaanse pas als middel om een doel te bereiken en zijn blijdschap te stimuleren.

In deel 1 leg ik uit waarom, misschien dat deze ook wat helpt.

Kijk maar eens goed naar zijn emoties, of je de blijdschap ziet, de twijfel maar ook de trots en vooral zijn eigen, natuurlijke hoofdhouding.
Spaanse pas deel 2 (Speciaal voor Cassidy, aan beide kanten)

Kreeg van sommige dames een nogal heftige reactie op het filmpje, dat ik zo gemeen was... vandaar de waarschuwing.

**Geplaatst**: 11-02-13 18:49

Geplaatst: 11-02-13 18:49

Mooi hoor!Ik snap eerlijk gezegd niet wat het probleem is van voedselbeloning..Je kan ze leren te wachten tot ze toestemming krijgen om bv een brokje uit je hand te pakken waardoor je ook geen drammerige paarden krijgt..Ik doe redelijk wat met tteam en daar heb ik geleerd dat als je ze wat geeft als het paard spanning los laat door te gaan kauwen,dus het is juist super geschikt voor een paard zoals de grijze vooral om iets te doorbreken..

Hij heeft inderdaad een heel erg puppy uitstraling..Het ziet er best schattig uit,maar voor hem was het beter geweest als hij nu al wat zekerder en meer volwassen was geweest..Hij leert nu dat er ook dingen zijn die hij heel goed kan,dat is echt super voor hem!

**Geplaatst**: 11-02-13 23:59

Geplaatst: 11-02-13 23:59

Wat me opvalt is dat hij wel reageert wanneer je Kabul streng toe sprak, maar dat dat bij een klein schrikkerig huppeltje bleef (of kwam dat huppeltje door Kabul?). Ik denk dat hij ook heel anders, banger, had kunnen reageren op een harde stem. Echt.. dat je hem dat vertrouwen zo terug kan geven, vertrouwen in de mens, vertrouwen in jou, zo lief om te zien.

Enne... bij het laatste filmpje, op 1:30, dat kleine bruine snuitje rechts onderin beeld!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-02-13 08:51

Geplaatst door de TopicStarter : 12-02-13 08:51

Dat kleine bruine snuitje, ja dat is Tibor de verschrikkelijke! Horowitz of afgekort fiets. (Wie noemt zijn paard fiets, uh.. ikke)
Dat is degene die imo al het werk eigenlijk doet, die maakt iedereen blij en aan het lachen met zijn postuur en zijn persoonlijkheid. Ook de paarden. Hij is hier ooit gekomen in een erbarmelijke toestand. Het eerste half jaar dacht ik iedere ochtend; 'en nu is hij dood'. Maar hij leefde. Op de website staat zijn verhaal en kun je foto's zien, helaas heb ik er in het begin maar een paar gemaakt want ik schaamde me voor hem. Maar die is uitgeroeid tot een zeer zelfverzekerd jong ventje, hij is nu 5 jaar. Zijn achterbeentje doen het niet goed, eentje kan hij niet buigen door die rot begintijd, maar hij heeft leren lopen en kan de corveta, de capriool en natuurlijk de Spaanse pas en... heel hard rennen en uiteraard SPELEN met iedereen. Hij is in het begin opgevangen door mijn merrie Genovesa ook een PRE en had vanaf dag 1 een hele hechte vriendschap met een jonge knul van toen net drie. Enfin hij heeft een heel verhaal achter zich. Nu helpt hij de grote paarden. We hebben nu twee jaar geleden afscheid moeten nemen van Genovesa, en hij heeft uren geprobeerd haar dode lichaam aan te duwen, echt alles gedaan om haar op laten staan en gilde en stampte met zijn korte beentjes. Hartverscheurend maar echt, zo puur. Die gil vergeet ik nooit meer, die heb ik ook nooit meer gehoord. Ik had zeker twee jaar nodig om over haar dood heen te komen. Weet je, al haar lessen zijn wat ik nu doe, of probeer te doen. Zo vaak in de 15 jaar samen dacht ik; 'was ik maar zoals jij', zo vriendelijk, zo goed met kinderen met hen wilde ze wel knuffelen,met mij niet, zij had duidelijk iets met kinderen. (Jaloers dat ik daar soms was, ik wil soms ook best knuffelen, maar nee dan draaide ze haar hoofd weg, 'niet doen') Ja, en dankzij haar noem ik nu alle merries op leeftijd een Koningin.

Soms zie ik mensen me een beetje meewarig aankijken als ik vertel over Tibor zijn persoonlijkheid, over zijn taak hier, maar als je het ziet en zijn verhaal kent, dan snap je het. Tibor de verschrikkelijke maakt iedereen aan het lachen en heeft zijn verleden, zijn akelige start helemaal achter zich gelaten. Hij leeft nu, en nu is hij altijd blij en heeft totaal geen problemen. Een beter voorbeeld kun je toch niet hebben. Hij is echt het grote voorbeeld voor de probleempaarden.

Maar er is wel wat vooruitgang hè met de grijze, weet je soms ben ik zo onzeker en twijfel ik ook of dit ooit wel gaat lukken en of ik het wel goed doe. Al dat gedoe ook met die eigenaar, het stalgeld en de onzekerheid vreet best aan me. Wil dat het opgelost is, klaar. Het doet me verdriet hoe hij afgespiegeld werd als geestelijk gestoord, dominant (?!), ongehoorzaam en nog veel meer. Paard is bang, echt bang. Hij is echt getrapt in de box, aan zijn hoofd gerukt waar de markering van een ketting te zien is, is opgejaagd maar hij kon niet opgeven omdat hij wilde leven, overleven. Dat is niet dominant, man, man dat is angst en grote paniek. Ondanks alles blijft hij zo correct naar mensen, zo vriendelijk en geen hoefje, geen tandje zelfs geen boos oortje niks. Waarom hebben mensen hem niet begrepen, niet ingezien dat je hem moet helpen en niet moet straffen. Straffen werkt niet bij paarden, dat is alleen menselijke vergelding. bah, bah.

Al die rottigheid ook. Daar kan hij allemaal niks aan doen, en ik moet mezelf voor ik naar hen toe ga echt 'opruimen', mijn hoofd leegmaken en er voor hen zijn. Voor allemaal. Nieuwe gewoontes, het oude loslaten en fris doorgaan. Ja, dit paard heeft me dat in hele korte tijd echt geleerd. Het is het enige wat werkt, en het is niet eens moeilijk. Als ik zijn altijd vriendelijke hoofd zie dan smelt ik, en ik voel me o trots op hem. Zo trots. Hij wil, en hij laat me elke dag zien dat er weer een stukje vooruitgang is. Het vertrouwen komt terug, en gisteren weer een postbode gevraagd om hem een worteltje te geven. Die kleine Tibor staat dan gelijk vooraan... maar het is weer een ervaring erbij. Mensen zijn leuk!

In gedachten noem ik de grijze 'het paard dat mijn leven veranderde'. De bedoeling was alles wat ik geschreven had in de loop der jaren deze zomer in de praktijk te brengen. Nou dat is wel gelukt. Maar dat het echt allemaal zo was, dat mijn theorie klopte en dat gevoelens de basis vormen, oei, dat heeft deze jongen me wel laten zien en voelen. Het is echt bij het griezelige af hoe hij reageert op je gevoel en totaal niet op welk toneelspel dan ook, maar echt op je pure gedachten/gevoelens. Alles, echt alles merkt hij op. Dat is ook logisch want hij is specialist in 'zijn hachje' redden en moet waakzaam zijn op menselijk ongeduld. Hij heeft niets aan mooie woorden, verhalen maar aan daden. Aan puurheid en vooral aan blijdschap. DAT is zijn karakter, dat is hoe hij IS en wie hij is. Een kanjer!

De laatste dagen liggen we stil, de bodems zijn keihard en ik wil niemand pijn doen dus pauze.
Op een van de filmpjes zie je vind ik ook zo duidelijk wat het effect van een pauze is. Enfin, we gaan gewoon rustig door, alles op zijn tijd en vooral met blijdschap en liefde, veel liefde. Echte liefde, zo voel ik het.
Ooit had ik haar beloofd dat ik me zou gaan inzetten, maar toen wist ik niet hoe. Dus nu doe ik dit.
Eentje tegelijk, en die ene zo goed mogelijk.

PS een filmpje over Tibor zijn leventje, Engels ingesproken, drie jaar leeft hij nu bij ons.
Op het laatst zie je hoe hij de grijze Solo helpt.
http://www.youtube.com/watch?v=Ukll53FeR-I

**Geplaatst**: 12-02-13 10:38

Geplaatst: 12-02-13 10:38

Volgens mij gaat hij super goed vooruit en doe je het echt goed met hem

Mooi is dat dat hij zo gevoelig is dat hij alles op pikt..Daar kunnen mensen veel van leren als ze het willen zien..

Vooral door blijven gaan hoor met de filmpjes en de posten hier op bokt,het is erg leerzaam!

Hier hebben de paardjes ook weer vrij,buiten dat de grond keihard is was het gisteren buiten met die wind ook niet te harden :brr:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-13 12:02

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-13 12:02

Bokkers op bezoek!

Jawel, twee bokkers waagden de reis van ruim drie uur naar ons, ze kenden het paard en hadden hem voor hij door ging naar anderen ongeveer 4 maanden verzorgd en.... jawel bereden! Hij werd door hun bereden, verzorgd en was wel angstig en onzeker, maar niet zo heftig als wat hij hier en bij de vorige eigenars heeft laten zien.
Stap en draf gingen goed, maar de galop was nog wel eens twijfelachtig en dan schoot hij er vandoor.
Maar als ze opstapten dan liep meestal Kelly er een tijdje naast en dan ging het na een tijdje goed. Hij, de grijze Solo, zocht dan duidelijk steun bij Kelly.
Wel verdikkeme, hij was dus wel bereden.....

Het weerzien was indrukwekkend, vooral Kelly was een tijdje helemaal stil en worstelde met haar emoties. Het was hem, het was het paard waar ze nu twee en een half jaar geleden afscheid van hadden genomen. Alleen nu wat witter dan toen, maar het was hem wel.
Hun gezichten, hun weerzien en hun sterke liefde voor hem waren indrukwekkend en het paard was even in de war maar ontspande heel snel. Paarden voelen, ze voelen de ander aan.

Wat heb ik grote bewondering dat deze twee dames zo'n reis hebben gemaakt om dit paard te willen helpen, ze kwamen helemaal uit Overijssel met de trein!
Wat er gebeurde was bijzonder, ik dacht zeker wel blijken van een soort herkenning te zien, fracties maar toch. Duidelijk momentjes van plezier want er was geen twijfel over mogelijk, deze jongedames hebben van hem gehouden. Nee, ze houden nog van hem. Wat waren dat ook twee bijzondere dames, ik voel me zo vereerd dat ze dit wilden doen en gewoon gedaan hebben. Beiden op hun eigen manier, maar twee absolute paardendames.
Ze hadden spijt dat ze hem terug hebben gebracht naar de verkoper, en dat kan ik me voorstellen maar weer een reden erbij om niet op te geven.

Heb een filmpje gemaakt, en wat me heel erg blij maakte was dat de grijze vriend de Spaanse pas beweging ook bij Kelly deed en hetzelfde gezicht trok als wat ik zo graag zie. Een gezicht van blijdschap, tevredenheid en plezier in het samenzijn.

Nu moet ik wel grinniken, het paard heeft me verteld dat hij de huidige eigenaar niet vertrouwde. In augustus vorig jaar alweer, heb ik die eigenaar ook gevraagd zijn paard op te komen halen. Want ook ik vertrouwde hem niet zo.
Nou uh, jemig heeft het paard gelijk gehad of niet?

Filmpje, ik hoop dat het leuk is.
Hij doet hem de Spaanse pas, het is nog maar een beweging, ook bij anderen. Dat is mooi! $*\o/*$
Vooruitgang dus!

Denk dat we hier mee doorgaan, want het is een oefening die hem bij mensen brengt, en hij vindt het zichtbaar leuk.
Nu even wachten op beter weer, met zon is alles leuker.

Bokkers, bedankt!

Laatst bijgewerkt door Revanches op 02-05-13 16:17, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: filmpje verwijderd

**Geplaatst**: 24-02-13 13:09

Re: Paardenliefde een natuurlijke liefde

Geplaatst: 24-02-13 13:09

Weer een mooi filmpje over zijn vooruitgang. En die 2 dames... dat zijn gewoon toppers!

**Geplaatst**: 24-02-13 13:21

Geplaatst: 24-02-13 13:21

Zo mooi om te zien!

**Geplaatst**: 05-03-13 13:19

Geplaatst: 05-03-13 13:19

Paardentango schreef:
sanne83 schreef:
Ik kan me enigszins voorstellen dat als je een paard ergens brengt om in te rijden en na 6 weken heeft iemand alleen maar in de wei gestaan, dat je dan een beetje geïrriteerd raakt.

Verder vind ik het extreme-angst filmpje eigenlijk niet zo extreem. Ik heb vrij veel paarden, die mensen-angst hebben, gezien bij andere trainers en/of zelf geholpen, maar dit is toch een redelijk standaard reactie (voor een paard met angst voor mensen dus ). Ik ben erg benieuwd waarom het paard volgens jou zo extreem bang is (dat je nu al ervan uitgaat dat er bijv. nooit iemand op zal kunnen zitten) want van wat ik (op de filmpjes!) kan zien, is dit redelijk normaal angst gedrag en is dat niet zo'n probleem om op te lossen voor een gedragsdeskundige.

Hmm. filmpje was niet goed genoeg.
[ Video ]
Gewoon een ontbijt in september 12

Misschien geeft dit filmpje een beeld van de angst die dit paardje meedraagt, ik vind het een rotfilmpje en kan er zelf moeilijk naar kijken omdat ik voel wat hij voelt.
Hier stond hij maand bij ons, en hij is erg gevoelig voor weersomstandigheden, Die dag woei het, en besloot ik terug naar binnen te gaan om de camera op te halen.

Wat ik inmiddels weet is dat deze grijze op stallen heeft gestaan waar mensen de instructie kregen 'niet te dicht in zijn buurt komen wegens vreemd gedrag'.

Waarom hij hier is? Omdat dit mijn specialiteit is, omgaan met gevoelige paarden. Ik heb gereageerd op een advertentie die me aansprak, ik zag foto's van dit bange paard en ja, da's gevoel, heb er op gereageerd.
Zonder mezelf of de borst te willen slaan kan ik dingen bereiken in vrij korte tijd waar anderen veel langer over doen. Dat komt omdat ik meer naar details kijk, vrij veel ervaring heb met paarden en snel de vinger op de zere plek weet te leggen. De meeste trainers werken vanuit het behaviorisme, dat vind ik nogal achterhaald en ook al werkt het bij de kalmere paarden vaak best wel is dat niet mijn ding.
De paarden leerden mij dat ze allemaal individuen zijn en dat er meer nodig om gezond te zijn dan trainen. Mijn ding is werken vanuit hert instinct waar paarden ons zo vaak laten zien dat ze hoog sociaal vaardig zijn en... gevoelig. De ene meer dan de ander.

Een van die dingen die ik leerde is het belang van vertrouwen, en hoe ontzettend belangrijk vertrouwen is of kan zijn. Als je dat geeft krijg je het 10 x keer terug en dat komt door hun instinct. Paarden willen zelf graag hoogwaardige relaties aangaan, zeker met de mens die ze kennen. Meestal wordt er gewerkt vanuit eerst respect en dan vertrouwen, bij de meer gevoelige paarden werkt dat niet zo en bij paarden met te veel slechte ervaringen (ondanks de echt goede bedoelingen van mensen!), bij paarden die stuk zijn kan ik iets betekenen. Dan moet je denken aan eerst vertrouwen en dat respect dat is er al, alleen moet dat respect omgebogen worden in de behoefte tot samen zijn.

Inlevingsvermogen is mijn sleutelwoord, en het is niet eens moeilijk. Iedereen kan dat leren, en normaal gesproken, ondanks dat ik nog maar sinds juli dit jaar dit ben gaan doen, werk ik samen met een eigenaar/esse. Puur om te helpen. Ik heb allerlei dingen gedaan, en me jaren voorbereid. Nu pas vond ik dat ik er klaar voor ben, en kan ik rustig aan beginnen.
Het gaat ook niet om mij, het gaat niet om een Nederlands vingertje op te steken en te wijzen naar de splinters bij anderen, dat heeft geen enkele zin, maar het gaat wel om samen te werken aan paard en mens. Paard op nummer 1.

Goed dat ik nu een ervaring rijker ben met iemand die dat anders ziet is een les, een kl.. les, maar wel een les.
Die pak ik er uit, leer van je vergissing.

Blijven ademhalen en doorgaan, met een glimlach ook al voel ik diep van binnen een enorme schaamte en vooral verdriet dat ik zo stom ben geweest om... nou ja, paard staat hier nog en we gaan gewoon verder. Wie weet.
Die paar jaar die ik nog rondloop op deze bol zijn voor hun, als dank dat ze er voor mij en voor vele anderen altijd waren en dat ze me o.a. geleerd hebben hoe je een ander kan vergeven. Wat er ook gebeurt. Zij zijn daarin mijn voorbeeld, en ook dat valt best te doen.
Dank je paard voor wie je bent en dat je er bent.

Als mijn paard zo bibbert heeft ie t gewoon koud
En mijn paard doet dit ook regelmatig, maar dan niet over haar hele lijf maar met 1 of twee benen, terwijl ze volledig ontspannen is. Heb jij op basis van dit filmpje geconcludeerd dat het een getraumatiseerd paard betrof?

**Geplaatst**: 05-03-13 13:23

Geplaatst: 05-03-13 13:23

broadway schreef:
Dingen zeggen en daadwerkelijk doen...wat je ziet is niet altijd wat het is...ik ben niet meer zo goed van vertrouwen hoor !
Nog steeds heb ik het gevoel dat jij jezelf wilt promoten via dit paard ....maar heb ook mijn twijfels of dit paard inderdaad onder toezicht staat van een da...!!!

Ik geloof niet dat de eigenaar zowel stalgeld alsook nog de da kosten zou gaan betalen als de afspraak inrijden zou zijn !
Zonder overleg ...zonder medeweten van ...en dat hoort ook bij jouw werk...jouw risico ?
Wou je dat zelf betalen ? Een deken kon er nog niet eens af toch ?
En dan alléén maar hameren op de stalgeld en hernieuwde contact met de eigenaar ?
Nee...je mag het goed bedoelen maar er klopt niks van ! Zo werk je jezelf aardig tegen...vraag me af welke huiswerk jij bedoelt !

Heel triest dat dit paard de dupe wordt van 2 mensen die ieder een andere weg willen bewandelen...waarvan de rekening de waarde van een paard overschrijd ...niet geschikt voor de handel en niet kan blijven bij de verliezer...

Zulke paarden kun je vaak gratis krijgen,omdat niemand er meer wat mee wil en kan...natuurlijk is het dan makkelijk om hem bij jouw te stallen voor weinig stalgeld...krijg jij het paard binnen 6-8 wk zg. in de running dan is de handel iig de slachtprijs of ietsje meer voor de eigenaar...dus al een kleine winst !
Maar met extra kosten van een da kun je het wel schudden...als jij die erbij geroepen hebt op eigen initiatief is de rekening echt wel voor jezelf hoor !
Bezint eer je begint...duidelijke afspraken en ook nakomen...niet zomaar je eigen weg gaan volgen !
Weet de eigenaar dat je de filmpjes van dit paard op internet toont/zet en er zelfs mee het land door wil gaan ?
Vond hij dit goed ?

Ik ben het volledig met je eens!

**Geplaatst**: 05-03-13 13:28

Geplaatst: 05-03-13 13:28

sanne83 schreef:
Paardentango schreef:
Alles kan hoor, maar paarden hebben ook wel degelijk emoties en gevoelens, en als je die nog niet ziet dan kun je daar wel over leren. Angst is een van de grootste taboes voor mensen terwijl het zo vaak voorkomt. Je lost dat niet op met potjes en poedertjes of supplementen.
Ieder paard is anders, en sommige rassen zijn gevoeliger dan anderen.

Magnesium toevoegen mag je nooit zomaar doen, het is erg in de mode. Maar er zitten aardig wat gevaren aan. Kan de bot structuur flink aantasten. Er zijn maar heel weinig paarden die daar een tekort aan hebben, wat komt doordat het voldoende in het voer zit en zelfs ook in ons hooi.

Ik geef eerder aan zelf veel met angstige paarden te werken, dus ik begrijp niet helemaal waar je reactie vandaan komt.
Ik ben wel een voorstander van eerst medische oorzaken uitsluiten. Ik (als dierenarts) vind het gedrag op het filmpje (het trillen) niet heel typisch een angst probleem. Het kan zeker gedragsmatig zijn, maar het kan net zo goed een neurologisch of metabool probleem zijn.
Al eerder gaf ik aan, dat ik geen oordeel over het gedrag wil geven (daarvoor is het filmpje echt te kort), ik geef je alleen een tip om het eens in een andere hoek te zoeken.

Ik wil je verder helemaal niet aanvallen, ik geef alleen tips en je moet helemaal zelf weten wat je ermee doet.
Wat broadway aangeeft, ben ik het ook niet mee eens. Het lijkt me niet meer dan normaal om een dierenarts ergens bij te halen en dat hoort gewoon verhaald te worden op de eigenaar. De realiteit is helaas vaak anders en dat is erg treurig.

Magensium heeft een enorm veilige range, dus supplementeren zal absoluut niet snel voor problemen zorgen. Het zit helaas vaak te weinig in het ruwvoer tegenwoordig, veel paarden met spierproblemen die er baat bij hebben. Als je veel krachtvoer geeft (>2kg) dan zit daar (afhankelijk van het voer) soms wel genoeg magnesium in.

Een staleigenaar haalt een dierenarts erbij in geval van spoed of duidelijk zichtbare noodzaak. Maar als mijn staleigenaar met mijn paard gaat dokteren omdat het volgens zijn visie nodig is hebben we toch gauw een probleem met elkaar. Ik als eigenaar beslis wanneer en welke dierenarts bij mijn paard komt.

**Geplaatst**: 05-03-13 13:51

Geplaatst: 05-03-13 13:51

Ik ga niet op alles reageren omdat het volgens mij al ruim voldoende beantwoord is, maar:

Nikass schreef:
Maar als mijn staleigenaar met mijn paard gaat dokteren omdat het volgens zijn visie nodig is hebben we toch gauw een probleem met elkaar. Ik als eigenaar beslis wanneer en welke dierenarts bij mijn paard komt.

Je bent iemand die voor je paard zorgt ( +:)+

) de eigenaar van het dier dat TS nu gestald heeft staan, is al 6 maanden (maar volgens mij al langer?) niet eens langs geweest om naar het paard te kijken, en betalen doet hij ook niet, wat moet je dan als stalhouder? het lijkt mij een heel moeilijke keuze, of het dier laten verrotten omdat het baasje niet meer komt en ook niet wil betalen, of voor het dier kiezen. En dat 2e hoort ook helemaal niet de verantwoordelijkheid te zijn van ts, plus dat doet pijn in haar eigen portemonnee. Ik ben blij dat ik niet in die situatie zit, zou niet weten wat ik zou doen.

**Geplaatst**: 06-03-13 20:10

Geplaatst: 06-03-13 20:10

Natuurlijk haal je een da erbij, maar alleen voor de meest noodzakelijk dingen. Niet voor langdurige behandelingen volgens eigen visie. Dan ben je niet meer professioneel bezig imo.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-03-13 11:42

Geplaatst door de TopicStarter : 09-03-13 11:42

Er is gereageerd laat ik er van uitgaan dat het uit betrokkenheid is voor dit ene paard.
Dat deel ik, want hij is er maar een, gewoon 'een paard', maar wat voor een.

Het is nu maart en nee, de eigenaar heeft niets meer van zich laten horen of zien. Voor zover ik weet is dit paard ook niet te koop aangeboden door hem, dat mag hij toch echt zelf doen namelijk.
Inmiddels weet ik ook dat er een 'vals adres' is opgegeven aan de hoefsmid, en dat gaf mij reden om te ontploffen. De DA assistente wilde nog niets zeggen, maar daar kom ik wel achter, ja je gaat toch aan alles twijfelen.

Ik vrees alleen dat ik minder goed nieuws heb, minder goed nieuws omdat hij nu echt in de juridische molen terecht is gekomen en de wet het regelt. Dat betekent dat nu IK (wij, mijn man ook) een beslissing moesten nemen. Een beslissing in de vorm van een simpel ja of nee.
De vraag was: "Wil je het paard houden of niet".

Het antwoord daarop vond ik vreselijk moeilijk, en heb er echt heel lang over lopen piekeren. Kan het, heeft het zin, hoe moet dat met mijn eigen paarden (moet ik er een verkopen?) en wat zouden we moeten aanpassen om iedereen te geven wat ik noodzakelijk vind. Minimaal een halve dag naar buiten in de winter en in de zomer zoveel mogelijk het grote land op. Kan dat, zonder problemen dan. Is dat reëel.
Hengsten kunnen niet altijd bij elkaar, tot hun derde is er niet zoveel aan de hand, maar rond die tijd gaan de hormonen een rol spelen en dan houden hun vriendschappen met andere hengsten vaak op. (Ter info: De grote witte is biologisch geen hengst meer, maar is zo lang hengst geweest dat hij in zijn hoofd gewoon nog hengst is)
Dus als je ze aangrenzend wil laten lopen in een weiland dan moet je heel zorgvuldig te werk gaan en de omheining aanpassen. Geeft stress en het is zeer bewerkelijk, maar wie weet met veel beleid eventueel mogelijk.

De stallen hebben een uitloopgedeelte aan de voorzijde, tussenhek is 1.60 hoog, te laag dus. Want als ze ruzie maken gooien ze alles in de strijd en dan is 1.60 niets. Die zouden we moeten aanpassen of de deuren dicht houden. Maar ik ben van de frisse lucht, dat buitengedeelte zie ik als noodzaak. Overdag gaan de deuren open en hebben ze de uitloop en kunnen neuzelen met elkaar. Vind ik belangrijk, maar ruzie heb ik liever niet.
Nu hangt er hier een rustige sfeer. Maar een van mijn paarden moet naar huis terug. Dan moet er iets veranderen.

Pfff... ik heb echt maanden lopen puzzelen hoe dat zou moeten, en eigenlijk kom ik op een antwoord uit.
Nee, ik wil hem niet houden.

Want als het ja zou zijn zit er nog een extra financieel plaatje aan, afgezien van het stalgeld (uitsluitend voer en bodembedekking) wat inmiddels flink is opgelopen kost een advocaat 150,- euro per uur. De procedure voor beslag is niet in een uurtje klaar, en niet goedkoop dus en dat kunnen we helaas niet betalen.
Val me maar aan, oordeel gerust, dat doe ik zelf per slot van rekening nu ook, ik heb vreselijk de pest aan mezelf maar het antwoord is en moest zijn... 'nee. ik wil hem niet houden'. Om geld? Ja, uiteindelijk dus toch inderdaad om geld.

Rationeel gezien juist, het kan gewoon niet. Maar emotioneel kan ik er niet van slapen en voel me zo kl...t... en ben zo verdrietig.
Alles was voor niets, die Spaanse pas waar hij zo trots op is en goed kan, die hechte vriendschap die hij heeft opgebouwd met de kleine Tibor, het beetje vertrouwen wat hij langzaam meer en meer kreeg en zijn compleet veranderde blik hier ten opzichte van toen hij hier kwam. Hij voelt zich hier zo thuis, heeft vrienden, speelt heel veel, kan wat nieuwe dingen, is slim en.. als hij meer tijd zou kunnen krijgen ...
Ik voel me zo beroerd, ik heb 'iemand' verraden en belazerd. Ook al is hij maar een paard, hij is ook iemand.

Waarom moet ik de beslissing nemen over zijn leven, waarom heeft die eigenaar het niet opgelost toen ik herhaaldelijk gevraagd heb dat te doen. Aangeboden heb hem hier te laten, afstand te doen omdat we dan maatregelen konden nemen. Wat heb ik fout gedaan.

Het spijt me zo.

Nu is het wachten tot hij opgehaald wordt.
Missie mislukt.

Afbeelding

Laatst bijgewerkt door Paardentango op 09-03-13 11:57, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 09-03-13 11:52

Geplaatst: 09-03-13 11:52

Waar gaat hij dan heen?Ik hoop toch wel dat er iets goeds voor hem wordt geregeld!

**Geplaatst**: 09-03-13 11:57

Geplaatst: 09-03-13 11:57

waar gaat hij dan heen...?

**Geplaatst**: 09-03-13 11:58

Geplaatst: 09-03-13 11:58

Ben er even stil van, wilde dat ik kon helpen anders dan met goedbedoelde worden en medeleven, maar dat kan ik niet. Heel begrijpelijk dat je kiest voor de paarden die er al staan, en omdat je al in je achterhoofd had dat je hem zou opknappen voor een ander zou ik zelf er dan ook niet voor kiezen om er eentje van jezelf dan weg te doen.

Je missie is overigens maar gedeeltelijk mislukt. Je hebt hem nog een paar mooie maanden gegeven. Ik weet niet waar hij naartoe gaat maar mocht het wel de laatste gang zijn, dan timmer het allemaal juridisch echt dicht, niet dat je achteraf nog problemen krijgt. Op het verkeerde moment besparen op advocaatskosten kon weleens heel verkeerd uitpakken, mocht de eigernaar wel terugkomen.

Sterkte ermee.

**Geplaatst**: 09-03-13 12:17

Re: Paardenliefde een natuurlijke liefde

Geplaatst: 09-03-13 12:17

waar gaat hij heen?