Bokt.nl

Leo schreef:

Dat op de grond geen angst hebben herken ik ook, zo frustrerend!

Mijn doel voor komende tijd is ook regelmatig zonder begeleiding even opstappen. Dan doe ik wat goed voelt, het belangrijkste is het positieve gevoel. Als dat alleen zitten en ontspannen is: ook goed.

Lichaamsbesef, vertrouwen in je lichaam en spanning bewust los kunnen laten heeft mij enorm geholpen. Angst zit tussen de oren, naar fysiek kun je er al heel veel mee doen.

Mij hielp het juist wel om anderen op hem te laten rijden en vanaf de grond mee te kijken wat er gebeurt.

Janneke2 schreef:

Steekt vinger op: bakken herkenning...!

De makke is, dat weinig mensen benul hebben van wat angst is en hoe het werkt.

"Blijf doorrijden terwijl je angst voelt" - dat krijg je dan.
Gesteld dat je paard jouw angst voelt, dan kan op gegeven moment een galopje helpen om de spanning te ontladen: het vluchtdier herkent jouw angst nu eenmaal en het instinct zegt dan 'wegwezen'.

Dus SOMS is het een goed advies.

Zelfs in de Donald Duck van deze week stond een braaf stukje over angst: ons instinct als mens zet ons lichaam in paniek als we in de achtbaan zitten. Dat heeft nul komma niets met je verstand van doen, maar gewoon met wat in die achtbaan gebeurt.
Bij heftige angst wordt je verstand idd gewoon uitgeschakeld, gewoontes lukken wel, maar logisch nadenken niet meer.
Angst is geen gedachte en heeft met overleven te maken - dat doe je op instinct, reflexmatig.
...en die bewegingen kennen we als ruiters: hakken op, klemmende knieën, handen en schouders hoog, hoofd naar voor.

Wat ik er aan doe: ten eerste ben ik fan van de techniek emdr. Emdr is in staat om 'de laag onder je gedachten', waar de angst zit te beïnvloeden.

En verder ben ik van de school 'ik houd het veilig'. Ik vind het heerlijk om te rijden met 'een touwtje om de hals', maar het ding heeft mij op vreemde paarden ook meer dan eens voor een nare val behoed.
...tegelijkertijd houd ik wel van een uitdaging, dus dat IS een conflict en een innerlijke conflict dat je niet goed onder ogen ziet is een bron van angst.

Zodra ik opmerk dat ik bijvoorbeeld mij hakken optrek 'stop ik'. Wat ik op dat moment doe ik kennelijk te spannend, of te moeilijk of te ingewikkeld - even een pasje terug.

En ik rijd vanuit het idee dat het dier loyaal aan mij moet zijn (ik ben wel de leidende merrie maar geen militaire boeman) en dat het dier in balans 'moet' zijn.

Toverbal schreef:

Heb ongeveer hetzelfde meegemaakt met mijn bij -rijdpaard. Ook een groen onzeker paard.
Het eerste jaar ging hartstikke goed, dressuur matig ging het steeds beter. Ook op stal werd ze steeds rustiger.

Onder het zadel schrok ze weleens, maar ik kon dat altijd goed opvangen.

Tot maart dit jaar, toen zijn we samen onderuit gegaan op buitenrit. Ze schrok en gleed onderuit op het asfalt. Ik heb daarbij mijn enkelbanden gescheurd, een scheurtje opgelopen in het bot van mijn enkel en mijn knie moest gehecht worden.

Ik ben een paar weken uit de running geweest.
Toen ik er weer op wilde stappen lag ik er binnen 5 min. weer naast. Ik merkte ook dat ik niet meer echt kon rijden, zoals ik voorheen deed, als ze raar begon te doen verstijfde ik, van plaats dat ik haar doorreed.

Ik ben toen weer begonnen met een paar weken longeren en toen er weer op. Dat ging redelijk, maar ze bleef haar streken houden, waardoor ik moeilijk vertrouwen opbouwde.

In de zomer zijn we weer onderuit gegaan samen in de bak nadat ze schrok, en toen was ik er echt klaar mee.
Het vertrouwen was compleet weg, ik wilde niet meer rijden op haar.

Het zuren was ook dat ik wist, als ik zou stoppen met haar de eigenaresse haar zou verkopen ivm te kort tijd.

Dus dat heeft mij heel wat tranen gekost.

Inmiddels rij ik nu 1 a 2 x keer per week op een "normale" pony en dat is wel erg fijn moet ik zeggen.

Soms heb je gewoon de klik niet met een dier en dan moet je ook eerlijk zijn tegen jezelf, hoeveel verdriet het ook kost.

FatCat schreef:

Ik zou rustig een nieuwe thuis voor hem vinden. Je zit hier toch al een hele tijd mee, en als je merkt dat je niet vooruit komt, en er ook niet van geniet, dan waarom doorzetten?

Problemen overwinnen is allemaal mooi, maar het moet ook veilig blijven. Toegeven dat jij en je paard geen goede combi zijn is alleen maar dapper.

Paarden worden gelukkig van zekerheid en duidelijkheid. Dus als jij iemand vind die hem dat kan geven dan ja, dan doe je hem een plezier.

De meeste paarden hechten zich ook niet aan mensen zoals een hond of kat.

Ik heb zelf ook lang getwijfeld om te verkopen. Begin september is ze naar mijn vriendin gegaan om te verkopen. Ik hou van haar, en gun haar een baas die met volle zin naar der toe gaat.

MissesDon schreef:

Ik begeleid ook mensen met angst. Ik help om weer te leren vertrouwen op je eigen lichaam en zo je rust te kunnen bewaren. Daar zijn oefeningen voor en iedere combinatie krijgt uiteraard een op maat gemaakt traject.

Pallatin schreef:

Ook hier ervaring met angst, ben na een knullig valletje van mijn jonge paard zwaar gewond geraakt en toen ik nadat ik grotendeels hersteld was het rijden weer wilde oppakken scheet ik 7 kleuren bagger als ik ‘moest’ rijden in de bak waar ik gevallen was. Ik verkrampte zo erg dat mijn paard een paar keer finaal blokkeerde (hij ging niet rennen, maar wilde niet meer vooruit en ging een keer staken) terwijl dat met een andere ruiter niet aan de orde was, het lag aan mijn spanning. Ik durfde niet op een ander paard, dat leek me helemaal doodeng en had bijvoorbeeld in het bos geen angst, alleen in die stomme bak. Ik heb EMDR therapie gehad, maar heb achteraf mijn ‘doel’ daarin niet goed gesteld, ik wilde dat ik kon doorzetten met rijden als ik angstig was ipv dat ik ontspanning kon vinden. Dat lees ik ook bij jou. Wat ik daar wel van geleerd heb is dat het juist geen schande is om bang te zijn en dat ik daar aan toe moet geven. In de praktijk werkt dat als volgt; ik moet niks van mezelf, als ik echt niet lekker in Mn vel zit of ik merk aan Mn paard dat hij gespannen is dan gaan we wat anders doen. Als paard relaxt is (en dat is ie eigenlijk altijd wel) en ik wil eigenlijk wel rijden, maar toch nog een beetje gespannen door dat idee dan ga ik er op met de belofte aan mezelf dat als ik bang ben er gewoon meteen af mag. Door dat af te spreken met mezelf ben ik er in de praktijk nooit afgegaan op een keer na (uitgebroken hengst naast de bak: eraf gegaan...toen het kabaal weer over was en paard weer rustig er nog even opgeklommen)
Ik rijd nog steeds liever in het bos, maar kan nu ook weer genieten van een dressuurles. Ik heb destijds wel gezegd: komt het plezier niet meer terug, dan stop ik met paardrijden en verkoop ik m. Aangezien jij wel op andere paarden kan rijden, en daar geen ‘last’ hebt: houd dat in gedachte, misschien is je paardjes t een andere ruiter die hem de rust kan geven beter af en jij met een ander paardje waarbij je met een schone lei kunt starten. Ook dat is geen schande, hoe moeilijk ook, je doet dit voor je plezier. Veel sterkte!

xLes schreef:

Angst is echt heel lastig. Ieder persoon heeft een andere aanpak nodig. De meeste die ik ken, doen het goed op manieren hierboven beschreven: met heel veel rust, stapje voor stapje, pas als het veilig voelt iets meer.
Voor mij werkt deze aanpak niet. Ik heb dwang nodig. Van anderen of van mezelf. Mijn instructrice die me dwingt op te stappen als het erg waait, bijvoorbeeld. Of ik die mezelf dwing mee op buitenrit te gaan in minder goed weer, omdat ik weet dat mijn vriend dat het liefste doet. Dan doe ik het (soms al bibberend) en zie ik daarna: er is niks erg gebeurd, het valt allemaal best mee. En dan valt er weer een stukje angst weg. Als ik nooit over mijn grenzen gepusht word, kruip ik nog verder in mijn schulp en stap ik uiteindelijk niet eens meer op.
Maar dit is dus hetgeen wat voor mij goed werkt, iemand anders zal misschien helemaal doorslaan bij deze aanpak. Daarom moet je echt zoeken naar welke methode bij jóú past

De angst is na 5 jaar nog steeds niet 100% weg. Ik denk niet dat dat ooit zal gebeuren, maar ik zit dan ook met lichamelijke issues en zal daardoor nooit de gevaren gaan opzoeken. Als mijn paard hyper is, gaat ze dan ook even aan de longe voor ik opstap.
Maar het is wel controleerbaar geworden. Het zit me niet meer dwars. Ik kan gewoon weer rijden en daarvan genieten. Als ze wat hevig of kijkerig is, of een zeldzaam bokje geeft, kan ik terug mijn schouders ophalen en doorgaan. Vroeger zou ik meteen afgestapt zijn. Enkel bij echte opzij-spring-schrikreacties (ze is vreselijk snel en zeer lenig en dat is niet altijd makkelijk uit te zitten) klopt mijn hart nog in mijn keel, maar ook dan kan ik weer doorrijden (na een mentaal gesprekje met mezelf hihi).

Wat mij ook heel erg heeft geholpen: Centered Riding lessen. Dankzij die lessen heb ik een veel stevigere zit gekregen. De wetenschap dat ik nu prima wat gekke sprongen kan uitzitten, doet echt heel veel in mijn koppie.

Oh, en ik heb op dit gebied een toppaard. Ze maakt totaal geen misbruik van mijn angst. Ze past zich ook aan: nu ik zekerder word, begint ze streken uit te halen, maar wanneer ik bang ben, is ze rustig en betrouwbaar. Echt, dat dier is goud waard!

denice schreef:

Superherkenbaar! Ik heb ook angst, met mennen niet maar als ik rijd dan wel. Hij is een vluchter en onder het zadel versterken we elkaar. Ik ben er maar een keer afgevallen maar die ene keer was genoeg om geen plezier meer aan rijden te beleven. Ik heb hem vanaf zijn 1e jaar en zelf ingereden, maar helaas is zelfs dit niet genoeg basis.

Ik ben nu weer zwanger dus deze zit ik even uit, en ik men en rommel lekker met hem. Als ik weer fit ben dan klim ik er weer op en ga ik erin investeren. De vorige keer kon ik zo wegrijden na 6 maanden niet erop te hebben gezeten dus eigenlijk is het een doodgoed paard, maar dat gevlucht om een ritselend blaadje oid maakt me ongerust en gespannen.

Ik heb besloten dit paard niet weg te doen, maar denk wel dat als je angst te diep zit je het toch moet overwegen. Het is tenslotte je hobby en je moet daar geen buikpijn van krijgen..

Humpiedumpie schreef:

Bij mij blijft op de een of andere manier dit zinnetje hangen;
“Alleen onder het zadel is het een probleem.”
Weet je zeker dat dit zadel echt goed past?
Want normaal rijd je buiten met barebackpad en dan doet hij het niet?

WesternWay schreef:

Je bent terecht bang. Het is gevaarlijk om op een paard te stappen die als hij in paniek raakt aan de kletter gaat.
Paarden zijn weleens bang dat is hun natuur, maar het is de bedoeling dat jij als betrouwbare leider, hen kunt kalmeren op zo’n moment.
Dus het is helemaal niet raar om angst te hebben; het is bewezen dat jouw angst terecht is.

Ik denk dat het paard nog niet klaar was voor het gereden werk. En zou er dan ook niet op stappen tot je hem vertrouwt op alle vlakken, maar bezig gaan vanaf de grond met zijn triggers. Of dat nou wegsjezende paarden zijn of wat dan ook. Desensibiliseren tot je voelt dat je hem zo vertrouwt dat je er 100% angstvrij op durft te stappen.

A3a1 schreef:

Priveles nemen van iemand die erg goed is met bange mensen.
Anneke, de eigenaresse van het Paardrijk in Berlicum is echt een kei!
Heeft 2 vriendinnen van me van hun angst af geholpen.