Bokt.nl

Hippe_Hannes schreef:

Mijn jongste paard is voor mij best moeilijk. Toen ik hem kreeg was hij echt gevaarlijk, bijten, steigeren, omver lopen, en je kon hem bij wijze van spreken half-dood slaan, zonder dat hij zich er iets van aantrok. Inmiddels is hij op bekend terrein braaf, meewerkend, en kan niemand zich voorstellen dat hij ooit zo geweest is. Maar we kunnen niet naar buiten.

Ik ben er al een flinke tijd mee bezig, o.a. met wandelen en aandachtsoefeningen buiten de bak. Mijn paard breekt steeds los. Hij kent het kunstje, en weet veel te goed dat hij sterker is dan ik. Dus als ik even niet bezig ben met zijn aandacht vragen, dan is hij weg.

We hebben tijden alleen grondwerkoefeningen in de bak gedaan, van verschillende mensen les gehad, en we doen nog steeds veel leiderschapsoefeningen. Inmiddels ken ik wel veel trucjes om zijn aandacht bij me te houden, maar ik kan geen millimeter toegeven, want dan gaat hij direct zijn eigen gang. Lostrekken, een kort sprintje, en verderop gras eten, tot ik er weer ben. Soms spurt hij dan direct weer weg, voordat ik zijn touw vast kan pakken. Meestal kan ik hem dan gewoon meenemen, en kunnen we weer verder gaan.

We hebben het een tijdje rijdend geprobeerd, met de gedachte van: "Als hij gaat, dan ga ik mee, en schiet hij er niets mee op om te gaan. " Probleem is dat hij te dik is, zijn zadel schuift, en als hij een paar rare sprongen maakt, lig ik er naast. De zadelmaker is al geweest, die heeft geen andere oplossing dan dat hij af moet slanken. Maar ja, kilometers maken lukt dus niet. Ook samen rijden met een ander braaf paard was niet een heel groot succes. Bij de eerste splitsing ging het paard voor hem naar rechts, (wat ik ook in gedachten had,) maar mijn paard ging vrolijk naar links.

Als tussenoplossing dacht ik aan fietsen. Dan gaat hij ook, maar hou ik hem bij, en ik kan niet van hem af glijden. Hij doet het super als ik maar naar achteren ga, het terrein dat hij (min of meer) kent. Stappen, draven, halthouden, echt perfect! Maar als we naar voren gaan, sprint hij met een noodvaart op de verleidelijke merrie van de buren af, en heb ik mijn handen weer aan hem vol. Het probleem is, dat hij dwars over de doorgaande weg rent, en door de tuin van de buren gaat. Je snapt, ten eerste is dat gevaarlijk, en ten tweede worden mijn buren daar (terecht) best een beetje pissig van.

Op zich gaat het wel beter. Vorig voorjaar was het al verschrikkelijk moeilijk om hem bij me te houden als het hek van de bak op een kiertje stond. Inmiddels kunnen we op de goede dagen onze doodlopende weg naar achteren heen en weer lopen. Beetje afhankelijk van het weer, en onze stemming. Op bekend terrein kan hij los meelopen, en stilstaan, op mij letten, en hij wacht met grazen tot ik zeg dat het mag. Hij doet het op de meeste momenten ontzettend goed.

Ik geloof nog steeds dat het iets is dat we weg kunnen trainen, gewoon door het veel te blijven oefenen. Maar: ik wil geen ongelukken, en ik wil ook geen ruzie met de buren.

Willen jullie eens met me meedenken? Wat zou ik nu kunnen doen?

Hippe_Hannes schreef:

Citaat:

Is het een koudbloed?
Ja: dan heeft alles wat te maken heeft met druk en/of dwingen geen zin. Dan is vooral concequent zijn met een zachte hand belangrijk.
Bv. Je loopt naar buiten hij breekt los. Dan pak je hem weer en ga je terug naar de plek waar hij los brak dit herhaal je net zolang tot hij niet op die plek losbreekt en dan beloon je en zet hem weer in de wei/op stal. Eerste keer kan lang duren maar aanhouder wint.

Ja, het is een verschrikkelijk koudbloedige koudbloed. En dit is iets wat voor ons wel werkt, op het bekende buitenterrein. Laatst had hij als geintje dat hij losbrak, als hij de wei weer in mocht. Net zo lang overnieuw gedaan, tot hij het braaf deed, en na 2 sessies was er niets meer aan de hand. Maar ja, als je dit buiten doen, en hij daarmee zes keer door de voortuin van de buren galoppeert... Geloof niet dat ze daar blij mee zijn.

In de wei/paddock, komt hij altijd bij me. Dat is geen probleem. The 7 games kennen we, in de bak doen we het netjes. Buiten ook, tot ik een halve seconde mijn aandacht kwijt ben. En ja, dat gebeurt me soms.

Fases verhogen, daar reageert hij heel slecht op. Het kan wel, maar ik moet daar mee uitkijken. Hij reageert wel heel sterk op een mondeling standje. Dan heeft ie echt iets van "Oei, dat mocht dus niet."

Citaat:

.zodra t paard zn lijf en dus gewicht tegen me ging gebruiken kreeg ie klein rukje met de ketting en draaide ik met t halster lijn voor zijn neus net zolang en desnoods tegen zn hoofd aan als ie er alsnog doorheen wilde lopen..

Ja, nou, zoveel tijd heb ik dus niet. Ik moet hem voor zijn. Als hij zijn gewicht tegen me gebruikt, dan ben ik al te laat. Als ik hem voor ben, dan hoef ik maar te wijzen, en hij blijft bij mij. Als hij gaat, dan is hij weg. Hij zal zichzelf eerder verwonden, dan zichzelf tegen laten houden, op de momenten dat hij echt gaat. Hij is heel hard voor zichzelf.

Ik denk af en toe dat ik gewoon te onhandig voor hem ben. Misschien moet ik iemand vragen om hem buiten voor me door te rijden, zodat ik het later zelf weer over kan nemen. Maar je hebt zoveel idioten die denken dat ze verstand van paarden hebben, dat ik daar ook huiverig voor ben. Het zal niet de eerste keer zijn dat een paard slechter terugkomt, dan dat ie weg ging. Vooral omdat hij nogal een karaktertje heeft.

opvangmoeke schreef:

ik zou gewoon terug zetten en opnieuw doen, als is het maar een paar stapjes goed, dan stoppen, en volgende keer weer, alleen als hij het goed gedaan heeft, belonen, vooral met je stem? Het vraagt soms heel veel geduld, vooral geduld, en blijven proberen, maar uiteindelijk zal je paard respect hebben voor jou, , door dat jij respect hebt voor hem