ik ben zelf een goed voorbeeld, ik was tot mijn 16e nog nooit met de trein geweest, en toen moest ik er alleen in. ik vond het doodeng, geen idee had ik hoe het werkte, en nu ben ik een mens dus ik kan het vragen, lezen, uitzoeken, etc... mijn vluchtinstinct begint dan niet onmiddelijk te werken ofzo.
maar stel nou dat ik van jongs af aan al met de trein ging, eerst met mijn moeder, en met een jaar of 12 ook alleen. dan was het 'gewoon' geweest, niks aan de hand, gewoon een normaal iets, net als fietsen of een brief posten.
ik wil paarden niet vermenselijken, maar mijn jaarling heb ik van begin af aan geoefend, ik kreeg hem op vijf maand, en heb hem nu zo'n jaar. toen hij kwam was hij bang, angstig, en heel erg onzeker, hij liet geen mensen toe in zijn buurt, en wilde niet gepakt worden.
hier een quote van mijzelf die ik in een ander topic geplaatst heb:
Citaat:
ik begin er zelf mee als de vertrouwensbasis goed genoeg is, leeftijd speelt daarin een kleinere rol. een veulen altijd aan de voet van de moeder, oudere veulens gaan eerst met een meer ervaren paard mee, en dan ook alleen. mijn 1,5 jarige gaat al een poos alleen, maar het maakt hem dan ook niets uit. hij kijkt nergens van op, laat zich makkelijk passeren door grote trekkers, en ook de spoorwegovergang om van het stalerf af te komen interesseert hem weinig. echt bewust verkeersmak maken zou ik het niet willen noemen, de voorbereiding vindt plaats in de wei, en als het vertrouwen een bepaald punt heeft bereikt krijg je al geen angstreacties meer. tenminste dat is mijn ervaring. ik zou zelf niet snel alleen de weg opgaan met een paard waarvan ik geen idee heb wat hij doet, en waarmee ik verder niet of nauwelijks voorbereiding gedaan heb.
overigens klinkt het nu alsof mijn veulen al héél veel gedaan heeft, maar onze 'training' (want dat is het onbewust zeker) vindt plaats in de wei, los, en hij kan kiezen of hij doorgraast of op mij richt. het gaat om het vertrouwen winnen, en imo moet je daarvoor een normaal onderdeel van de dagelijkse dingen uit zijn leven vormen. mijn aanwezigheid in de wei betekent dan ook niet meer of minder dat de aanwezigheid van één van zijn weidemaatjes, en zo zien ze het ook. hij komt meestal wel eerst even knuffelen, in het begin was daar geen sprake van, omdat hij zo bang was voor alles. door heel rustig in de wei te zijn, en zijn kameraadje wel aandacht te geven werd zijn nieuwsgierigheid gewekt, en kon ik ook op hem gaan richten. ik loop nooit helemaal naar hem toe, laat hem zelf maar komen. voor de rest is het dan knuffelen, in het begin echt friendly gamen, kijken waar hij het fijn vindt om gekrabbeld te worden, en zo over zijn hele lichaam kunnen doorwerken. van daaruit heb ik hem leren voetjes geven, gewoon al grazende in de wei. hij komt ook zelf zeuren om contact, hengelt dan met zijn voorbenen naar me om duidelijk te maken dat ik toch écht aan zijn fijne plekjes moet frutten, of draait het deel van zijn lichaam waar hij gekroeld wil worden naar me toe.
hij komt dus zelf het contact zoeken en daar ook heel duidelijk om vragen, en op dat punt had ik BIJ DIT PAARDJE het punt bereikt dat ik hem klaar vond voor iets 'meer'. lopen aan het halster kon hij uiteraard al, maar daarop zijn we ook gaan wandelen, ik heb hem ook alleen genomen, en ondertussen ben ik een volwaardig vervanger geworden van zijn weidemaatjes als ik daarom vraag. hij vind het niet eng om van ze weggehaald te worden, kleeft net zo makkelijk aan mij als aan zijn kameraden. wat ik doe, doet hij ook. hij schrikt zelden, en als ik daarop niet reageer (dus gewoon onverstoorbaar doorloop), komt hij gewoon aan de schouder lopen en dan is het veilig, en dat weet hij.
door het vertrouwen GOED te vestigen, is mijn jaarling heel ontspannen in mijn aanwezigheid, en verkeer is daarmee geen belasting meer voor hem. denk aan veulens aan de voet van de moeder, zo moet je dat zien. mijn jaarling gedraagt zich daar ook echt naar, waneer we lopen. hij zal me niet als een moeder zien, maar wel als een baken van rust en veiligheid, en daarmee heb je de helft al gewonnen.
kort gezegd: basisvertrouwen, op het paard zijn tijd, in de wei, zonder vraag of verwachting. vroeg of laat maakt het paard de keuze zelf, dat hoef je niet af te dwingen of te blijven vragen.
met het boek van roberts heb ik geen ervaringen, ik weet alleen wel dat ik het niet eens ben met enkele van zijn beweringen en methoden. maar dat is iets wat ieder voor zich moet uitmaken, met zijn individuele paard. voor de één is de ene weg de juiste, voor de ander een andere.
simpel gezegd is mijn paardje net zoveel 'paard' als in een opfok, en dat geldt ook voor mijn negenjarige en mijn vierjarige. ze lopen allemaal 24/7 in de kudde, behalve als ik ze meeneem. imo hoort een paard ook ná zijn vierde gewoon paard te kunnen zijn, je hoort vaak: 'laat die jaarling/ twenter toch met rust, laat hem NOG lekker paard zijn, hij moet later nog genoeg doen'. met die uitspraak ben ik het echt niet eens. ik heb mijn veulen altijd in de wei geoefend, knuffelen met zijn paardenmaatjes doet hij ook, dus waarom niet met mij? belastend is het zeker niet, als je het paard laat bepalen hoe en wat. mocht hij het zat worden, dan loopt ie gewoon weg. ik vind dat een paard altijd paard moet kunnen blijven, en dus niet op driejarige leeftijd uit de kudde gehaald worden, op stal gezet en het leven van sport/ rijpaard in. ook een 'paardpaard' kan een sport- en/ of rijpaard zijn. dat hokjesproppen is daarin te kortzichtig denk ik, hier op stal staan ook sportpaarden, en ook die lopen gewoon in een grotere groep in de wei.
maar goed, terugkomend op de jaarlingen: ik heb mijn veulen eigenlijk nooit écht iets gevraagd, ik zie snel genoeg waar hij klaar voor is en waarvoor niet. in het begin kon ik hem niet pakken, laat staan lekker knuffelen. door daar juist NIET bewust mee bezig te gaan, maar naar zijn kameraadje toe te trekken en gewoon in de wei te zijn, werd ik vanzelf geaccepteerd als een normaal onderdeel van het paardenleven. mijn veulen is er zelf mee gekomen, en door hem ruimte te geven (dus niet te halsteren) en te kijken wat HIJ wil (gekroeld worden in zijn geval) heb ik het contact gekregen, wat later vertrouwen is geworden. helemaal op zijn tijd, hoe hij het wil/ aankan.
mijn jaarling loopt in een groep van vijf, een groot stuk land met rolplekken en heuveltjes, gras en bomen. hij kan daar écht paard zijn, ik denk dat weinig jaarlingen zo'n mooi en prettig paardenweiland hebben. aan de rand van dit stuk ligt ook de rijbak, en de longeerring. die staan open als er niet gewerkt wordt, dus ze kunnen daar ook gewoon in en uit als ze willen. als ik kom, en fluit, is hij de eerste die opkijkt en hinnikt, en als ik de wei inloop komt hij ook altijd, soms duurt het wat langer maar als we gaan wandelen of een spelletje doen aan het halster kan ik daarmee rammelen en komt hij alsnog. hij wil altijd graag mee, is op zijn gemak in mijn buurt, en dat is heel belangrijk. als ik hem mee moest slepen voor een wandelingetje oid, zou ik het niet doen. daar baseer ik het vertrouwen niet op, vertrouwen is niet af te dwingen, dat moet je verdienen.
ik weet dat ik voor dit paardje zo een prima opzet heb, ik oefen verder niets, maar maak graag een wandelingetje met mijn veulen. we spelen ook veel, en hij gaat er nog harder op in dan ikzelf. nu en dan zet ik hem eens op de poetsplaats, maar ook dat is normaal. ik laat dat nooit te lang duren, even een borsteltje erover en in ieder geval de hoefjes, en dan weer terug.
doordat mijn veulen zo angstig was, heeft hij heel duidelijk kunnen leren om op mensen te vertrouwen, en dat gaat niet vanzelf, het heeft maanden geduurd. maanden, omdat ik simpelweg afgewacht heb, tot hij naar mij kwam, ipv andersom. hij gedraagt zich tegenover mij zoals een veulen dat tegenover zijn moeder doet, maar ook zoals een jaarling dat met zijn speelkameraden doet. en dat is imo een mooie basis om mee te werken, hij zal de dingen die ik doe niet als eng zien, want ik heb hem nooit bang gemaakt of tot iets gedwongen, dus hij heeft geen reden om bang of onzeker te worden van mij.
ik doe nu heel eenvoudig, elke dag even in de wei komen voor een knuffelmomentje, hij vindt dat heerlijk en zo bevestigen we datgene wat we hebben elke dag. hij is ook dan gewoon los, in zijn grote wei. nu en dan neem ik hem mee, maar zéker niet elke dag. hij is dan ook net zo goed paard als elk ander jong dier in de opfok, maar met het voordeel dat hij weet wat een mens is, op mensen heeft geleerd te vetrouwen en daardoor OP de mens durft vertrouwen als er wel een keer iets nieuws komt. dat hebben we gezien met de trailer de eerste keer, op de keuring, in het verkeer... hij heeft geen stress, maar kan het normaal en bewust ervaren, zonder dat het een grote belasting voor hem vormt, en daarvan zal hij over enkele jaren ook zeker profijt hebben.
Geplaatst: 03-09-07 21:36 
