Dat geeft andersom ook vertrouwen in het paard, als deze bij jou blijft en jou volgt. Dit heeft echt nul komma nul met winnen te maken.
Maar goed, als jij dit anders ziet is dat prima natuurlijk, ieder zijn manier

Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
WesternWay schreef:Nee dat is niet hetzelfde maar het een is de oplossing voor het ander.
Citaat:Als je paard op jou vertrouwt, word hij betrouwbaar in “enge” situaties en zal jou willen volgen ipv er van weg rennen.
Citaat:Dat geeft andersom ook vertrouwen in het paard, als deze bij jou blijft en jou volgt.
Maflinger_S schreef:Ik wil je toch een compliment geven TS: ondanks dat de omstandigheden van je les niet optimaal waren, heb je het toch gedaan. OK, je bent niet blij met het resultaat maar kijk eens wat het je heeft gebracht: wederom het inzicht dat het aan jou ligt en dat je pony eigenlijk heel braaf is. Daar kun je absoluut mee verder want je kunt aan jezelf werken in je eigen tempo. Als jij de prikkels van buitenaf minder spannend gaat vinden hoef je eigenlijk niet zo veel aan je pony te doen. Da's toch eigenlijk top!
Pallatin schreef:Even een lastige vraag, als je enkel naar het rijden kijkt, hoeveel van de keren heb je dan een joepie gevoel? En hoe vaak ervaar je druk of stress?
Shadow0 schreef:WesternWay schreef:Ik denk als ik dit zo lees, dat je geen idee hebt wat leiderschap echt is. Dat heeft niks te maken met stoppen als het je te veel word, niks met teugeldruk of de baas zijn, en niks met rijden.. maar met vertrouwen.
Ik heb prima een idee wat leiderschap is, en soms hoef je paardrijden niet vanuit leiderschap te benaderen. Ik vind de nadruk op leiderschap beperkend en tekort doen aan de mooie dingen die paarden kunnen bieden. Er zijn dus momenten geweest dat ik (door de teugels los te laten) luid en duidelijk de boodschap heb gegeven aan het paard 'ik weet het nu niet, ik vertrouw hier op jouw inschatting.' Dat zou ik niet kwalificeren als leiderschap van mij uit, maar het heeft wel hele mooie momenten opgeleverd. En die kwetsbaarheid, die kan er soms ook zijn.
De teugeldruk maakt uit omdat het ten eerste iets is waar je de spanning vrij feilloos mee overbrengt (wil je een paard gespannen krijgen, ga dan teveel aan de teugels zitten) dus het loslaten verbreekt dat lijntje - het paard voelt minder van je spanning in z'n mond. (Wel uiteraard nog je zit en spierspanning op z'n rug en je ademhaling)
Daarnaast is het een figuurlijk gebaar waarmee je jezelf minder leidend maakt en het paard meer. Jij bepaalt niet meer precies, je laat het aan je paard over. Dat maakt uit. Een paard bepaalt dan meer zelf of het iets eng vindt of niet, en laat dat minder van jouw houding afhangen. En dat is dus precies wat je wilt als jij iets wel eng vindt maar het paard niet.
Ook het afstappen gaat niet in hoofdzaak om leiderschap, maar gaat er om goed voor jezelf en voor je paard zorgen, want dat is ook belangrijk. Dan maar geen leider. Je hoeft niet alles te winnen. Je hoeft zelfs niet altijd de bron van vertrouwen voor je paard te zijn. Een paard kan namelijk zelf ook dingen, vanuit eigen vertrouwen en ervaring.
Want volgens mij is de vraag niet hoe de TS leider over haar paard kan worden, maar hoe ze met minder angst en meer plezier kan paardrijden. En die vragen zijn niet hetzelfde.
Gizeppie schreef:Pallatin schreef:Even een lastige vraag, als je enkel naar het rijden kijkt, hoeveel van de keren heb je dan een joepie gevoel? En hoe vaak ervaar je druk of stress?
Uh aan het begin had ik altijd een joepie gevoel. Lukt t de ene keer niet, dan de andere keer wel. Nu helaas al een hele tijd niet. Afgelopen week wel weer twee of drie keer.. Maar heb nu een boekje gemaakt, waarbij ik elke keer een tip en top moet opschrijven. Ik leg de lat enorm hoog..
Shadow0 schreef:WesternWay schreef:Nee dat is niet hetzelfde maar het een is de oplossing voor het ander.
Nee dus. Dat is jouw visie op het geheel, en ik vind dat een vrij beperkte visie. Op z'n hoogst is het een oplossing, maar er zijn meer wegen naar Rome, en meer wegen naar fijn paardrijden met minder of geen angst.Citaat:Als je paard op jou vertrouwt, word hij betrouwbaar in “enge” situaties en zal jou willen volgen ipv er van weg rennen.
Maar hij is volgens TS al betrouwbaar omdat hij uit zichzelf niet reageert op de situaties, en hij volgt de ruiter al helemaal prima in dat 'ie daarna de spanning overneemt. De ruiter vindt het eng, het paard niet, tot de spanning oploopt tot een punt dat het niet meer te houden is.
Een mogelijkheid kan dan zijn: geef je paard wat meer vertrouwen en neem zelf juist minder de leidende positie in. Dat kan niet altijd, het is niet altijd verstandig, maar het kan helpen. Zoals gezegd: ik heb dit een aantal keer ervaren. Het heeft mij erg geholpen.
Misschien dat jij dat op die manier niet wilt. En misschien is het niets voor de TS. Het is zeker niet iets voor elke situatie. Maar het is op z'n minst een alternatief dat kan werken in bepaalde omstandigheden, en doen alsof dat niet zo is, of dat het allemaal om hetzelfde gaat is simpelweg onjuist.
Als je het hebt over een paard dat van zichzelf bang is, dan zou je gelijk hebben, en is het nuttig om de stabiele factor in de omgeving te zijn - maar dat is de situatie hier niet zomaar.Citaat:Dat geeft andersom ook vertrouwen in het paard, als deze bij jou blijft en jou volgt.
Dat kan, maar dat is maar 1 vorm van vertrouwen. Dat is prima als dat is wat je wilt, maar het is ook een gemiste kans als je zelf niet lekker in je vel zit.
Je zegt dat paarden een stabiele leider in de kudde volgen. Wat ik zie gebeuren als ik paarden bekijk is dat het allemaal veel wisselender is. Soms neemt het ene paard het vluchten van de andere over, soms neemt dat ander paard de rust van de een over, en dat gaat niet altijd langs lijnen van hierarchie. Paarden kunnen elkaar aansteken en ook kalmeren, en dat kan verschillende kanten op, het is geen eenrichtingsverkeer. Dat hoeft het tussen mens en paard ook niet altijd te zijn. Een paard dat zelf niet bang is in een bepaalde situatie kan de ruiter soms helpen om angst te laten zakken. Dan hoef je je dus niet schuldig te voelen dat je geen goed leiderschap vertoont, maar kun je genieten van de steun die je krijgt van het paard. En dat kán een heel ander gevoel geven.
Shadow0 schreef:Gizeppie: ok, dat is goed om mee te nemen, dan is dat voor jullie situatie waarschijnlijk niet de goede oplossing. Maar je gaf aan dat hij niet op de omgeving reageerde tot hij jouw spanning overnam, en ook dat hij schrikparcoursen goed kan doorstaan. Daar ging ik op af. Daar zit naar mijn idee ook wel een wat tegenstrijdig gevoel in: al hij daar namelijk wel veel steun in nodig heeft, dan neemt hij dus niet alleen jouw spanning over, maar brengt hij die zelf ook mee.
Maflinger_S schreef:Voordeel van een te hoge lat met paardrijden is dat als je 'm maar hoog genoeg legt, je er onderdoor kunt ...![]()
(In TREC doen ze dat zelfs letterlijk, met de laaghangende takken. Heeft een hoog lol met je knol gehalte trouwens, maar je moet er wel voor kunnen rijden.)
Gizeppie schreef:@ Westernway,
Dit gaat toch niet over mij toch? Dat ik geen weet heb van leiderschap?
Gizeppie schreef:Pallatin schreef:Even een lastige vraag, als je enkel naar het rijden kijkt, hoeveel van de keren heb je dan een joepie gevoel? En hoe vaak ervaar je druk of stress?
Uh aan het begin had ik altijd een joepie gevoel. Lukt t de ene keer niet, dan de andere keer wel. Nu helaas al een hele tijd niet. Afgelopen week wel weer twee of drie keer.. Maar heb nu een boekje gemaakt, waarbij ik elke keer een tip en top moet opschrijven. Ik leg de lat enorm hoog..
SuperAssie schreef:Heeft er iemand ervaring met een emdr therapie of hypnose in het zuiden van het land?
Mag ook over de grens richting België/Duitsland zijn.
Ik ben het serieus aan het overwegen, zeker na de reacties in dit topic.
pompadour schreef:Een paard is jou spiegel.
Een paard voelt jou angst, dan wordt het paard vervelend of lopen te klieren.
Zodra je niet meer angstig bent dan is het paard ook niet meer vervelend of lopen te klieren.
Ben jij bang dat het paard gaat bokken om je er af zou vallen, dan is de kans groot dat het paard gaat bokken.
Het gedrag is jouw angst.
Mwah, hier ben ik het niet helemaal mee eens.... een paard kan ook gespannen eaken zonder dat de ruiter dit is... het ene paard is rilleriger dan het andere paard. Mijn paard is het omgekeerde, je kunt stressen wat je wilt, hij reageert daar niet op...
En altijd maar overal direct terug opstappen is, vind ik, een beetje not done... als het paard echt die dag zeer rillerig is kun je beter even alle energie eruit longeren... je hebt nu eenmaal maar 1 lijf en van een paard kun je goed verkeerd terecht komen... er gebeuren niet voor niets de meest ernstige ongelukken in oa de paardensport... dus vooral niet te stoer willen doen
Ik ben zelf nooit angstig geweest dus ook niet onzeker. Ik heb wat zand gegeten, helemaal bont en blauw. gelukkig nooit iets gebroken. En gelijk weer op het paard.
SuperAssie schreef:Heeft er iemand ervaring met een emdr therapie of hypnose in het zuiden van het land?
Mag ook over de grens richting België/Duitsland zijn.
Ik ben het serieus aan het overwegen, zeker na de reacties in dit topic.