Bibi_2022 schreef:Maar bedoel je dan, dat ik meer faal als ik haar verkoop als dat ik haar hou en (zonder enig idee!) beetje bij beetje aan het verpesten ben?
Nee, maar ik denk wel dat opgeven dan beloond wordt. Je ouders hebben blijkbaar nooit tegen je geroepen: kom op, je kán het, ik geloof in je, als je wilde opgeven.
En het is nogmaals heel fijn dat ze begripvol zijn, maar imo te toegeeflijk naar jou toe, en ik denk daarmee wel dat ze je opgeven (misschien door faalangst) beloond hebben. Maar voor jou vind ik dat eigenlijk niet zo gezond, want het bevestigt je eigen onzekerheid.
Stel nou, elke keer dat je zou vallen van een paard, als ik zou zeggen, nou kom maar hoor, je hoeft er niet meer op. Op een gegeven moment durf je er dan ook niet meer op. En omdat je elke keer getroost bent als je gevallen bent, is het eindresultaat dat je niets leert oplossen.
Het is zo'n boost voor je zelfvertrouwen als je leert doorzetten! Beeld je eens in dat je een paar clicker training en grondwerklessen krijgt, en jij je paard ineens veel beter snapt. Hoe cool is dat? En stel he, dat ze na de tweede of derde les ineens vrolijk naar je toekomt en blij is om je te zien? Hoe gaaf is dat, en hoe blij ben je dan! Kan je jezelf op de schouder kloppen, want dat heb JIJ gedaan!
Ik heb vreselijk faalangst. En ik kreeg toen ik 15 was, een paard dat veel te veel paard voor mij was, en ik ben met paarden opgegroeid (mijn ouders hadden paarden). Op een gegeven moment was het enige wat ik er nog mee deed, wandelen, want de rest vond ik niet leuk meer. Van mijn ouders mocht ik haar niet verkopen.
Toen heb ik huilend een instructeur gebeld, uit de buurt en gezegd dat ik een stom paard had, waar ik alleen mee kon wandelen, maar haar niet mocht verkopen. En de eerste les heb ik niets gedaan dan janken, ik was zo vreselijk gespannen, en vond het zo eng! Maar de tweede les ging het al beter, en de derde les vond ik zowaar een beetje leuk.
En na de vierde les kwam mijn paard enthousiast naar me toe. Het eind van het verhaal is dat we met elkaar konden lezen en schrijven. Ik ben ontelbare keren van die merrie afgevallen, en zoveel keer tegen opgeven aan gezeten. Maar uiteindelijk was ze goud waard. Ze is tot haar dood bij ons gebleven, en wat heb ik haar gemist toen ze er niet meer was.
Is het zo erg dat je paard teveel paard voor je is? Je kan zoveel leren, en ik geloof niet dat iedereen een topruiter kan worden, maar ik ben ervan overtuigd dat iedereen kan leren om met zijn eigen paard om te gaan, en het samen leuk te hebben. Als je er voor open staat om te leren, en je wilt groeien samen met je paard, word je daar niet alleen een betere ruiter van, maar ook meer paardenmens en vooral veel zelfzekerder.
En even tussen jou en mij: ik heb nog steeds faalangst. Steeds als ik nieuwe dingen moet leren, denk ik: dat kan ik nooit! Maar van die merrie heb ik geleerd, dat het geen kwaad kan om het te proberen, en tot mijn stomme verbazing lukt het toch elke keer
Geplaatst 
jij rijdt een halfbloed Spaanse merrie, ik een volbloed pre. 
