Geplaatst Wij hebben een arabisch volbloed paardje geadopteerd, en ze staat nu sinds zo'n 3 maanden bij ons.
Toen ze bij ons kwam was ze erg nijdig, eigenlijk op alles en iedereen wat haar in de weg stond.
Heeft ook nog voernijd en is a-sociaal. En natuurlijk een merrie, dus lekker bitchie
Ze is gekomen met de bedoeling al maatje voor mijn paard, en als bijrijdpony voor mijn verzorgsters.
Ze zoekt niet veel contact met mijn paardje, terwijl die van mij echt een kroelboel is. Ze kan hem wel verdragen, maar met voeren moet hij snel weg, anders kan hij een trap verwachten.
Nu weet ik wel dat het ook natuurlijk kudde gedrag is, en er een rangorde hoort te zijn.
Maar deze dame maakt er wel echt een potje van.
Met rijden is het ook geen fijne pony, niet voor mijn bijrijdster in elk geval. (12 jaar)
Ze is met rijden gewoon echt gemeen, niet eigenwijs of ondeugend. Maar ze wil je er gewoon af schoppen, gewoon voor haar lol.
Ik denk dat dat temaken heeft met haar geschiedenis, of ruiter hebben dat altijd gepikt, of ze is gewoon verkeerd gereden.
Nu kan ik haar wel rijden, en probeert ze mij er ook af te gooien, en als je dan benen geeft kan je een schijnbeweging of een bok verwachten.
LEES WEL : ik rijdt haar met losse teugel, want ze is western beleerd geweest. En daarna na engels omgezet. Rijd ook zonder zweep of sporen, dus wordt met weinig druk gereden.
Buiten is ze lastig te houden, eigenlijk wil ze dan gewoon rond jakkeren, en als je dan streng nee zegt, dan houd ze wel op, maar van mijn bijrijdstertje verwacht ik dat niet.
Als ik meer tijd zou hebben, had ik wel gezegd dat ze kon blijven, en dan reed ik haar wel zelf bij. Ik vind het verder niet erg om een lastig paard te rijden. Maar ik heb hier grondweg geen ruimte of tijd voor.
Op de eerste plaats staat mijn eigen paardje, en die moet het gewoon het meeste naar zijn zin hebben. Hij hecht wel waarde aan haar gezelschap, maar ik denk niet dat dit het beste maatje voor hem is.
Daarnaast ben ik ook zuinig op mijn bijrijdstertje, want het is een lief meisje wat later nog aardig wat in haar mars kan hebben.
En ik kan de druk psychisch niet aan, ik kan het simpelweg niet hebben dat je zoveel voor haar doet, en dat je haar ziet veranderen in de laatste 3 maanden, en ze dan ook gewoon echt even komt tutten met bij binnenkomst, en dus wel socialer naar de mens is geworden.
En zodra je dan haar om een gunst vraagt, als het ware de modder in getrapt wordt.
Ja oke, misschien stel ik me ook wel een beetje aan. Maar ik heb voor mezelf en voor mijn bijrijdster besloten dat het niet goed gaat zo. Zij is het daar ook mee eens.
Mijn moeder vindt het zielig als ze terug moet naar de opvang, en ik ook wel. Want je hebt natuurlijk wel iets opgebouwd in die periode. Maar ik maak voor mijn gevoel een fout als ik besluit haar te houden.
A.s. gaan we sowieso naar de opvang om eens bij te babbelen en te kijken naar een ander paardje, zodat we een soort van 'ruil' hebben eventueel.
Even kijken wat mijn gevoel daar allemaal wel niet over te zeggen heeft
Wat raden jullie mij aan? Of wat zouden jullie doen?
Alvast bedankt!
