Twee maanden geleden ben ik begonnen met wedstrijdrijden. Toen reed ik Iwaldo dus al zeker 3 jaar. Waarom niet eerder? Ik vond dat hij nog niet goed genoeg liep (kon nog niet netjes aan de teugel blijven enzo) en daarnaast is het dus niet mijn paard en ook nog eens een jachtpaard. Afijn, de eigenaar heeft nu zoveel vertrouwen in mij dat hij me stimuleert om wedstrijden te rijden en me zelfs wil groomen

Eigenlijk had ik verwacht een beetje ' hakken over de sloot' puntjes te rijden, weet je wel, 156/157. Maar nu reed ik in Hoekelum 165 en tot mijn grote verbazing, op Kootwijk reed ik de eerste proef 173 punten! Je kan wel nagaan dat ik supertrots was, ook wel verbaasd (want eerlijk, ik vond hem niet lekker aanvoelen)
Goed, je zou denken, leuk! Dat dacht het overgrote deel van de vereniging ook. Van iedereen kreeg ik felicitaties en iedereen was trots op me

Nu hoor ik ineens van een bijrijdster op stal die ' X' sprak, waartegen ze vertelde dat ik 173 pt gereden had, dat X gezegd had 'Als ze maar niet denkt dat ze goed kan rijden ofzo!'





Ik vind het jammer dat het zo moet gaan. Als er iemand nuchter is, ben ik het, dacht ik wel. Ik roep ook geen dingen als dat hij niet lekker had gelopen om arrogant te doen ofzo. Achtergrond van X is dat ze Iwaldo ooit reed, nooit heeft uitgebracht, nu een eigen paardje heeft die teugelkreupel is en ze niet vaak rijdt, wel uitbrengt en op Kootwijk hele lage punten reed. banketstaaf voor d'r, maar als zij een prijs/winstpunt heeft, ben ik toch ook blij voor d'r? Ik snap die afgunst niet zo


Hebben jullie hier ook wel eens last van?