Ik merkte het al op de WEG, van de paar proeven die ik heb gezien, werd ik er maar van 2 warm, en dan nog zie ik teveel wat niet bij een geheel correcte proef thuishoort.
Ikzelf ben al gedegradeerd van gevorderd niveau naar beginners niveau door deze zienswijze, maar ik heb hier dus ook last mee als ik naar de pro's kijk.
En wie ben ik om kritisch te zijn? Ik zou het zelf niet kunnen om op dat niveau te rijden!
Ik weet wat ik wil zien, ik ken theoretisch de oefeningen en hoe je moet rijden, ik weet hoe het plaatje eruit moet zien, en heb het gevoel.
Maar ipv dat ik hiervan gebruik maak in het rijden voor mezelf, gebruik ik het om in mezelf kritischer te worden.
Ik heb net toevallig Ingrid Klimke zien rijden, daar was ik wel erg nieuwsgierig naar gezien de naam Klimke.
Maar wederom, ik vond het bijna treurig om te zien, te onrustig beeld, een 'simpele' slangevolte ging al niet goed.
En de mensen aan de kant en zijzelf juigen, en ik zeg inmezelf, sorry meid, ik kan niet juigen.
Nou is endurance dressuur geen vergelijking met de grand prix, tenminste ik heb zelf geen flauw idee van op welk niveau er gereden word op de os in de endurance drassuur, voor mezelf zat ik te denken aan M1?
Waarom ben ik niet meer dat kind dat denkt dat ze zelf zwaar gevorderd rijd gezien de manegeles waar ze zelf in rijd, en die op en top kan genieten van de enige dressuur die op tv vertoond wordt?
Ik vind het enerzijds fijn dat mijn 'ogen zijn geopend', maar anderzijds ohw zo jammer! (Ik kan voor mezelf ook niet meteen goed rijden met deze zienswijze, jammergenoeg

Het puur genieten is gewoon weg, alhoewel als ik een proef zie waar ik van kan genieten dan geniet ik ook echt!
(Overigens geld dit ook voor bijv. turnen, wellicht begint mijn smaak gewoon meer verfijnd te worden en mijn ogen kritischer

Maar nogmaals wie ben ik om kritisch te zijn? zelf heb ik nog niets gepresteerd in de sport op een nederlands groepstitel na ruim 10 jaar geleden in het twirlen op zeg maar b niveau
