Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-07-24 15:05

Mennen na een ongeluk

Geplaatst door de TopicStarter : 07-07-24 15:05

Toch wel vaker dan me lief is lees ik berichten over paarden die met wagen op hol zijn geslagen/ te water geraakt en zulke nare berichten.
Zelf deze ervaring ook gehad en ons paard is er toch schrikkerig van geworden. Tot het moment dat het weer vertrouwd voelt blijft de wagen in de schuur en gaan we eerst weer meer schriktraining doen en onder het zadel op pad. Toch moet er een moment komen het weer op te pakken. Die eerste keer lijkt me wel ff een ding

Mijn vraag aan mensen met deze ervaring is, hoe hebben jullie dit overwonnen. Dus ik vraag niet zozeer om tips (als "zoek hulp ) maar meer om ervaringen hoe mensen met soortgelijk zijn omgegaan

**Geplaatst**: 07-07-24 15:16

Geplaatst: 07-07-24 15:16

Naar een beleerder brengen met ervaring met 'herprogrammeren' van een paard voor de wagen.
En dan eentje die ook eerlijk zegt: die krijg ik niet meer goed, mocht dat het geval zijn. En die dan evt nog doorverwijst en zegt: maar pietje of klaasje zou het wél eens kunnen lukken.

Zoiets kun je over het algemeen gewoon niet zelf.
Overigens geen eigen ervaring, maar een menlesjuf die dit dus vaker doet, en ook zegt: vertrouwen voor de kar teruggeven is een heel secuur werkje, dat kan je maar 1x fout doen.

**Geplaatst**: 07-07-24 15:55

Geplaatst: 07-07-24 15:55

Wat versta je onder schrikkerig?

Bedoel je voor de wagen of algemeen?

Eigenlijk is het het beste om het paard weer snel voor de wagen te zetten. Lang wachten kan juist averechts werken. Wij hebben al 2 keer een sloot van dichtbij bezichtigd. Een keer met enkelspan en een keer met vierspan.
We zijn ook twee keer omgegaan in een wedstrijd en ik moet bekennen dat ik zelf meer last had van angst dan het paard. Volgens andere ervaren menners is dat vrij normaal.

Hoe zit het met jullie? Als jullie zelf angstig geworden zijn breng je dit mogelijk over op het paard en is het een idee om eerst met een ervaren menner te gaan rijden.

Bij ons zijn we gewoon weer verder gegaan en de paarden hebben er niets aan overgehouden. Niet lichamelijk maar ook niet mentaal.

Bij anderen heb ik die ervaring ook totaal niet.

**Geplaatst**: 07-07-24 16:06

Geplaatst: 07-07-24 16:06

Ik heb hier (helaas) ook ervaring mee. Ik heb metéén na het ongeval buiten weer ingespannen en ben in de bak gaan dressuren. Het 'voordeel' was dan wel dat dit ongeval vlak voor de deur was dus mijn rijbak was vlakbij.

Verder was er een angst ontstaan voor gerammel/geluid. Hier ben ik lange tijd mee aan het oefenen geweest met de kar erachter, paard aan de muur vast, langzaam het geluid in intensiteit opbouwen (echt door te schudden/beuken etc aan de kar). D.m.v. desensitisatie het paard steeds ongevoeliger laten maken daarvoor en tegelijkertijd ook belonen met voer. Dit is hoe ik het gedaan heb en bij mij is het weer helemaal goed gekomen. Ligt er ook maar net aan wáár het paard bang voor is geworden natuurlijk. Dit kan een geluid zijn zoals in mijn geval, maar ook bijv. een lichamelijke sensatie of uberhaupt het hele concept van een kar erachter. In dat laatste geval zou ik een soort van 'opnieuw gaan beleren'. Dus weer bij het begin beginnen en kijken wat spanning oplevert.

**Geplaatst**: 07-07-24 16:32

Re: Mennen na een ongeluk

Geplaatst: 07-07-24 16:32

Ik heb mn sulky uiteindelijk verkocht en een andere discipline gezocht die we allebei leuk vinden.

Mijn eigen angst is nog altijd niet helemaal overwonnen, als ik eens meelift dan kan ik niet helemaal genieten en ontspannen.
Maar daar ga ik misschien ook te weinig voor mee met anderen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-07-24 17:28

Geplaatst door de TopicStarter : 07-07-24 17:28

Met schrikkerig bedoel ik dat hij voorheen onverstoorbaar overal langsop ging. Nadat wij de sloot hebben gezien en gevoeld is hij schrikkerig op geluiden, veranderingen in omgeving (onkruidplantje in de berm wat er een week eerder niet stond) enzo.
Vooralsnog niet het recept om de wagen er weer achter te spannen. Op dat moment kon dat ook niet want was er vanalles kapot.
De bovengenoemde tip van oefenen op het geluid van de wagen vind ik een goede.

De gedachte om de eerste keer weer op pad te gaan en in een bak de omheining te raken als hij weer in paniek raakt ,of buiten een boom of sloot te raken vind ik nog te eng. Dus wij beginnen gewoon eerst weer met lopen met tuig en geluiden todat ik het vertrouwem weer uitstraal

**Geplaatst**: 07-07-24 17:48

Geplaatst: 07-07-24 17:48

Dan kan je het beste die geluiden "opbouwen " tot er flink wat herrie achter hem is.

Wij zijn nu ons jonkie aan het beleren en daar hebben we een flink herrie makende sleep achter gehangen waardoor de wagen alleszins meeviel.

**Geplaatst**: 07-07-24 22:30

Geplaatst: 07-07-24 22:30

Zelf zou ik zo’n paard/pony dan vooreerst in tweespan zetten naast een ervaren paard/pony.
Dan geef je hem wat rust en vertrouwen, kan deze zich aan het ervaren paard optrekken weer leren zich te concentreren op het werk ipv op bermspoken.

Het is niet altijd mogelijk na een ongeluk weer veilig te mennen. Ik ken er meerdere die na een ongeluk niet meer zijn ingespannen door hun eigenaar.
Bijv een mooie grote maat shet. Was met de sulky en al onstuurbaar geworden door plotselinge stress, en in het water geraakt. Eigenaresse heeft hem daarna nooit weer ingespannen want het vertrouwen is weg.

Het is wel zonde maar veiligheid is bij het mennen wel echt een groot goed. Een paard dat door trauma onbetrouwbaar is voor de wagen kan je dan beter niet meer voor aangespannen werk gebruiken.
Het is ook wel paard en mens afhankelijk hoor. Sommigen doen gewoon door, anderen zijn erg voorzichtig. En daar vanalles tussenin.

**Geplaatst**: 07-07-24 23:19

Geplaatst: 07-07-24 23:19

Wat naar dat je bent omgegaan en angstig bent geworden. Ik zou hier denk ik een ervaren instructeur/beleerder bij halen om het paard rustig voor de wagen te zetten, zodat er ook meteen goed gereageerd kan worden als er wel wat angst is.
Ik kan helaas meepraten over de angst. Maar gelukkig ook dat het goed kan komen.

Ok, lang verhaal. 8 jaar (ja, jaar

) geleden zijn mijn merrie en ik omgegaan door domme pech in de vaardigheid. Ik brak mijn been, mijn merrie kwam met de schrik vrij.

Toen ik nog met mijn pootje in het gips zat heb ik mijn instructeur mijn merrie laten inspannen en rijden om haar iig een "prettige" ervaring te geven met een hele ervaren menner/beleerder. Dat mennen leek geen probleem voor mijn merrie, dus dat vond ik wel heel fijn. Mijn instructeur heeft haar nog een paar keer gereden in de bak en dat was voor mij wel voldoende om te weten dat het met mijn merrie wel goed zat.

Na een flink aantal weken was ik weer uit het gips en mocht ik weer mennen. Vol goede moed ingespannen en gaan mennen, bij het eerste drafje werd ik echter zo angstig. Niet om de merrie, die vertrouwde ik wel, maar ik was zoooo bang dat we linksom zouden omvallen. Ik vertrouwde mijn eigen inschattingsvermogen en ook mijn kar niet meer. In mijn hoofd was de kar scheef. Het is zo poedersuiker als de angst het overneemt en rare dingen in je hoofd verzint.

Goed, plan van aanpak gemaakt.
Punt 1: Het makkelijkste deel: De kar heb ik weggebracht voor heel groot onderhoud en er is me door 3 mensen verteld (en getoond) dat deze echt niet scheef was. Het liefst had ik trouwens zijwieltjes op mijn kar gemonteerd om daarmee te zorgen dat ik nooit meer kon omvallen

Maar dat was geen optie schijnbaar haha.
Punt 2: mijn merrie bleek toch ook wat angstig en kijkeriger te zijn geworden. Met name op aanspanningen, wandelaars en fietsers die op haar af kwamen reageerde ze vrij pittig. En ik met mijn angst kon dat niet begeleiden. Haar angst was er de eerste weken niet uitgekomen omdat ze toen alleen in de bak was gemend, zonder andere combinaties. Toen ik haar zelf weer oppakte kwamen we dat wel tegen en was dat dus een probleem. Om uit te sluiten dat het aan mij lag (paarden spiegelen tenslotte) heeft schimpie 4 weken bij mijn instructeur gelogeerd. Bij hem deed ze het (helaas) ook, hij kon haar er beter doorheen rijden, maar het was wel duidelijk dat ze het echt eng vond. Werk aan de winkel dus.
Punt 3: ikzelf. De grootste uitdaging

. In het begin was ik heel erg streng voor mezelf, "niet zo aanstellen, gewoon doen". Maar zo werkt angst niet. Hoe strenger ik werd, hoe minder lol ik er ook in kreeg.
Ik heb het "moeten" losgelaten en ben uiteindelijk dingen gaan doen die ik wel durfde en daar pakte ik steeds iets meer van het enge bij. Rechtuit rijden vond ik niet eng: dus hop, mennen op buitenrit. Bochtje op buitenrit, eerst altijd terug naar stap en als een slak die bocht door, bang om om te vallen. De keer erna een stukje in draf door de bocht.
Met groom erbij vond ik die bocht ook minder eng dus in het begin iedere keer een groom mee waar ik ook tegen kon zeuren, huilen en klagen als het te eng werd. Die ritjes gingen steeds beter en werden steeds langer. Met die kleine stapjes pakte ik kunt 2 en 3 tegelijk aan. Zowel merrie als ik kregen er weer vertrouwen van. Daarna ook in de bak gaan mennen en weer eens een echt dressuurlesje gereden. Een clinic gereden met andere paarden. Maar ondanks het groeiende vertrouwen bleef ik soms toch echt die angst voelen. Met name de bocht linksom in harde draf of aanspringen in de linkergalop, dat bleef gewoon heel eng voor mij.

Toch iedere keer kleine stukjes proberen en iedere keer ging het iets beter (met soms een flinke terugval als ik bijvoorbeeld toch al een flutdag had ofzo).

Verder heb ik gemend met het hele brave shettenspan van een vriend van me. Die wagen ligt zo vreselijk stabiel dat ik daar ook weer vertrouwen op deed.

Nu zijn we 8 jaar verder en begon het bij mij te kriebelen om weer eens een proefje te starten. Een minimarathon met mijn schimpie. Vrij spontaan heb ik me opgegeven. Onderweg naar stal heb ik in de auto zó hard gehuild van de zenuwen en ook wel angst. "Doe ik wel het goede voor mijn merrie? Stel ik haar niet teleur? Wat als zij het echt niet leuk vind? Moet ik dit wel doorzetten?" Fijn... zulke gedachten :roll:

Anyway... We zijn gestart. We hebben zo heerlijk gemend en het op één na beste van alles: ik ben geen moment meer angstig geweest. $*\o/*$
(Het beste van alles is dat ik nu nog meer van mijn schimpie hou

)

Ik zeg niet dat de angst nu definitief weg is. Maar door er in kleine stukjes aan te werken en het op te splitsen in de verschillende onderdelen is het nu heel goed te handelen.
Oja... 8 jaar is bizar lang, maar ik ben nooit de fanatiekste (wedstrijd)menner geweest en ik vind alleen knuffelen ook prima

Ik hoop dat het bij jou een stuk sneller gaat, maar mijn voornaamste boodschap:
- neem je tijd,
- ben lief voor jezelf als het eng is,
- hak het op in kleine haalbare stapjes (zodat je samen vertrouwen krijgt)
- zoek er goede hulp bij

**Geplaatst**: 07-07-24 23:32

Geplaatst: 07-07-24 23:32

Wat ik hier ook lees, vaker is het vertrouwen van de menner weg en niet zo gek ook. Omgaan is bepaald geen pretje, een sloot mogen bewonderen ook niet.
Even in een tweespan kan best een goed idee zijn. Hoe dan ook is een zelfverzekerde menner enorm belangrijk om het paard weer vertrouwen te geven.