Wat naar dat je bent omgegaan en angstig bent geworden. Ik zou hier denk ik een ervaren instructeur/beleerder bij halen om het paard rustig voor de wagen te zetten, zodat er ook meteen goed gereageerd kan worden als er wel wat angst is.
Ik kan helaas meepraten over de angst. Maar gelukkig ook dat het goed kan komen.
Ok, lang verhaal. 8 jaar (ja, jaar
) geleden zijn mijn merrie en ik omgegaan door domme pech in de vaardigheid. Ik brak mijn been, mijn merrie kwam met de schrik vrij.
Toen ik nog met mijn pootje in het gips zat heb ik mijn instructeur mijn merrie laten inspannen en rijden om haar iig een "prettige" ervaring te geven met een hele ervaren menner/beleerder. Dat mennen leek geen probleem voor mijn merrie, dus dat vond ik wel heel fijn. Mijn instructeur heeft haar nog een paar keer gereden in de bak en dat was voor mij wel voldoende om te weten dat het met mijn merrie wel goed zat.
Na een flink aantal weken was ik weer uit het gips en mocht ik weer mennen. Vol goede moed ingespannen en gaan mennen, bij het eerste drafje werd ik echter zo angstig. Niet om de merrie, die vertrouwde ik wel, maar ik was zoooo bang dat we linksom zouden omvallen. Ik vertrouwde mijn eigen inschattingsvermogen en ook mijn kar niet meer. In mijn hoofd was de kar scheef. Het is zo poedersuiker als de angst het overneemt en rare dingen in je hoofd verzint.
Goed, plan van aanpak gemaakt.
Punt 1: Het makkelijkste deel: De kar heb ik weggebracht voor heel groot onderhoud en er is me door 3 mensen verteld (en getoond) dat deze echt niet scheef was. Het liefst had ik trouwens zijwieltjes op mijn kar gemonteerd om daarmee te zorgen dat ik nooit meer kon omvallen
Maar dat was geen optie schijnbaar haha.
Punt 2: mijn merrie bleek toch ook wat angstig en kijkeriger te zijn geworden. Met name op aanspanningen, wandelaars en fietsers die op haar af kwamen reageerde ze vrij pittig. En ik met mijn angst kon dat niet begeleiden. Haar angst was er de eerste weken niet uitgekomen omdat ze toen alleen in de bak was gemend, zonder andere combinaties. Toen ik haar zelf weer oppakte kwamen we dat wel tegen en was dat dus een probleem. Om uit te sluiten dat het aan mij lag (paarden spiegelen tenslotte) heeft schimpie 4 weken bij mijn instructeur gelogeerd. Bij hem deed ze het (helaas) ook, hij kon haar er beter doorheen rijden, maar het was wel duidelijk dat ze het echt eng vond. Werk aan de winkel dus.
Punt 3: ikzelf. De grootste uitdaging
. In het begin was ik heel erg streng voor mezelf, "niet zo aanstellen, gewoon doen". Maar zo werkt angst niet. Hoe strenger ik werd, hoe minder lol ik er ook in kreeg.
Ik heb het "moeten" losgelaten en ben uiteindelijk dingen gaan doen die ik wel durfde en daar pakte ik steeds iets meer van het enge bij. Rechtuit rijden vond ik niet eng: dus hop, mennen op buitenrit. Bochtje op buitenrit, eerst altijd terug naar stap en als een slak die bocht door, bang om om te vallen. De keer erna een stukje in draf door de bocht.
Met groom erbij vond ik die bocht ook minder eng dus in het begin iedere keer een groom mee waar ik ook tegen kon zeuren, huilen en klagen als het te eng werd. Die ritjes gingen steeds beter en werden steeds langer. Met die kleine stapjes pakte ik kunt 2 en 3 tegelijk aan. Zowel merrie als ik kregen er weer vertrouwen van. Daarna ook in de bak gaan mennen en weer eens een echt dressuurlesje gereden. Een clinic gereden met andere paarden. Maar ondanks het groeiende vertrouwen bleef ik soms toch echt die angst voelen. Met name de bocht linksom in harde draf of aanspringen in de linkergalop, dat bleef gewoon heel eng voor mij.
Toch iedere keer kleine stukjes proberen en iedere keer ging het iets beter (met soms een flinke terugval als ik bijvoorbeeld toch al een flutdag had ofzo).
Verder heb ik gemend met het hele brave shettenspan van een vriend van me. Die wagen ligt zo vreselijk stabiel dat ik daar ook weer vertrouwen op deed.
Nu zijn we 8 jaar verder en begon het bij mij te kriebelen om weer eens een proefje te starten. Een minimarathon met mijn schimpie. Vrij spontaan heb ik me opgegeven. Onderweg naar stal heb ik in de auto zó hard gehuild van de zenuwen en ook wel angst. "Doe ik wel het goede voor mijn merrie? Stel ik haar niet teleur? Wat als zij het echt niet leuk vind? Moet ik dit wel doorzetten?" Fijn... zulke gedachten
Anyway... We zijn gestart. We hebben zo heerlijk gemend en het op één na beste van alles: ik ben geen moment meer angstig geweest.
(Het beste van alles is dat ik nu nog meer van mijn schimpie hou
)
Ik zeg niet dat de angst nu definitief weg is. Maar door er in kleine stukjes aan te werken en het op te splitsen in de verschillende onderdelen is het nu heel goed te handelen.
Oja... 8 jaar is bizar lang, maar ik ben nooit de fanatiekste (wedstrijd)menner geweest en ik vind alleen knuffelen ook prima 
Ik hoop dat het bij jou een stuk sneller gaat, maar mijn voornaamste boodschap:
- neem je tijd,
- ben lief voor jezelf als het eng is,
- hak het op in kleine haalbare stapjes (zodat je samen vertrouwen krijgt)
- zoek er goede hulp bij