Het was een groot en druk losrijterrein (zeker 35-40 combinaties) maar een groot veld. En ja, het was soms even passen en meten om je eigen ruimte op te eisen maar ik ben gewoon serieus door drie ruiters uitgescholden (pardon!). 1 keer omdat ik wel een stuurfout maakte en iemand over het hoofd zag, er was een paard aan het flippen ongeveer 15 meter van mij vandaan waardoor ik een wending reed om erbij uit de buurt te blijven en daar reed iemand die ik niet zag. Netjes excuus gemaakt en uitgelegd waarom ik die wending reed.
Later was ik aan het wijken en er reed een dame in stap een volte verderop, ik bleef zeker 5-8 meter uit de buurt en reed daar weer rechtdoor. Haar paard begon toen ik al ruimschoots voorbij was te bokken (deed ie hele tijd) begint ze tegen mij te schreeuwen ja dat komt door jou en die poedersuiker ga lekker ergens anders losrijden, je reed bijna over me heen! (ik ben nogal onzeker dus vroeg aan omstanders die het hoorden of ik echt een fout had gemaakt maar die zeiden je kwam niet eens in de buurt...) In de proef deed ie weer raar en zij flipte helemaal op hem toen kwam een van die omstanders naar me toe en grapte ik denk dat jij te dicht bij de ring rijd (die 100 meter verderop lag
)
En toen uiteindelijk nog een dame die een fries tot op de borst opkrulde en lekker in de mond aan het zagen was op een volte. Ik was even aan het stappen met een lang teugeltje en was wat aan het rondkijken naar alle combinaties op het losrijterrein "wat kijk jij nou domme trut, ga liever zelf losrijden".
Zoooooo wat een sfeertje. Ik moet zeggen dat ik het nog nooit zo erg heb gehad als gisteren maar ik vond het wel schokkend. Zijn wij paarden mensen echt zo haatdragend en chagerijnig als we op concours 'moeten', zijn het de zenuwen? Of ben ik de enige die altijd vrolijk op concours ga?
Ben benieuwd naar jullie ervaringen en even lekker zeuren op alle mensen die zo raar doen

Groetjes
en beweeg me vooral tussen de menners
" , als we binnen kwamen in de los rij bak, deed onze dag al geslaagd zijn
.
werd dat geen wat ik haar zei wel geaccepteerd. Ze was zo aan het schelden dat mijn meisje er van over de mik ging net als een hoop andere paarden. Haar ouders keken naar hun "boze Princes" en wisten absoluut niet wat ze moesten doen. Zeer opgelucht waren ze toen ik goed hoorbaar voor hen, mijn zegje deed. Streng maar rechtvaardig opvoedkundig gesprek was dat




vind ik, maar dat is dan mijn mening en dan heb ik het niet over de stamboek wedstrijden want ook daar was het altijd heel erg veel lol hebben en leuke sfeer. Net als bij de men wedstrijden, niet zo opgeprikt.