Geplaatst We kennen het waarschijnlijk allemaal wel. Minuten tot uren achter je paard aanlopen op de wei, omdat je paard zich niet laat vangen. Vangproblematiek, hoe ga je ermee om?
Sommige paarden doen het omdat ze niet van de wei af willen. We proberen ze te lokken met een bak brok en als je geluk hebt komen ze naar je toe. Paarden lopen lekker te bokken en te showen, vastberaden om op de wei te blijven. Maar wat nu als je paard daadwerkelijk bang is?
Ik ben in het bezit van een ondertussen 18 jaar oude IJslanderruin. Op 7 jarige leeftijd is hij van z'n vrije en (half)wilde leven op IJsland beroofd. Op naar Nederland waar hij beleerd is, nog steeds vraag ik mij af hoe ze dit voor elkaar hebben gekregen. Toen ik hem namelijk kreeg, bijna 7 jaar geleden, was het een heel heftig/angstig paard maar onder het zadel was het een ster!
Het moeilijk laten vangen is een bekend probleem bij de geïmporteerde IJslanders. Ik weet niet of het probleem minder is geworden sinds het oormerken van paarden verboden is geworden op IJsland. Wel weet ik dat mijn paard in die periode wel nog ge(/ver)knipt is. Eigenlijk dus een traumatische periode voor mijn ruin. Beroofd van de vrijheid, lelijk en pijnlijk geknipt in je oor waardoor een van de weinige aanrakingen met de mens een beangstigd moment was, getransporteerd naar Nederland naar een totaal ander klimaat. Je zou verwacht dat het slijt, de 'pijn' of 'verdriet' of misschien voelt hij wat anders. Nu na bijna 7 jaar kan ik eigenlijk wel vertellen dat dit nooit meer zal over gaan. Begrijp mij niet verkeerd, het is absoluut 80% minder geworden.
In al die jaren heb ik er veel aandacht aangegeven en tips gevraagd. Uiteindelijk kwam ik erachter dat je het beter zelf kan doen. Ik snap dat het een beetje vreemd klinkt, maar op een of andere manier leken mensen het niet daadwerkelijk te geloven. Het paard is niet bang, het paard wil gewoon niet. Lok hem met snoepjes. Drijf hem in een hoek. Benader hem van achteren. Benader hem van de zijkant. Houd het halster om zodat je hem snel kan grijpen. Probeer eens een 'Join-up', laat zien wie de baas is! Jaag hem op totdat hij moe is. Maar vooral de 'ooh dat komt wel goed joh!'.
Door het zelf te doen moet je het doen met wat je hebt, mijzelf en mijn paard dus. Ik weet nog wel dat mijn paard kwam en een 'trukje'. Het 'in de hoek drijf en vang' trukje. Tegen mijn principes in heb ik dit in het begin wel zo gedaan. Het werkte, maar het werkte slecht. Ik wilde dat het 'normaal' werd. Dit is mij tot zekere hoogte gelukt. Ik heb volledige uitgeplozen hoe hij reageert. Op iedere stap die ik dichterbij zette. Hoe reageert hij als ik hier ga staan? En wat als ik daar sta? En wat als ik daar sta en z'n naam zeg? Reageert hij? Draait hij weg? Wat zegt de blik in zijn ogen? Ziet hij mij wel staan? Staat hij trots en fier? Of als een ingezakt trillend hoopje? Waar wijzen zijn oren naar toe? Blaast hij? Vind hij het halster spannend? Waar wil ik hem als eerste aanraken? Staat hij recht op zijn benen? Of leunt hij naar achteren? Wat is mijn houding? Voel ik mij goed? Ben ik boos? Verdrietig? Loop ik snel? Of te langzaam?
Waarom ik dit allemaal typ? Het is een bekend probleem, maar soms vind ik dat er te weinig over nagedacht word. We grijpen naar hulpmiddelen, maken weilanden/paddocks kleiner of de paarden blijven op stal. We jagen ze op in de hoop dat ze naar ons toekomen. Ik wil niet zeggen dat hoe ik het doe hèt antwoord is. De vraag moet niet meer zijn: hoe vang ik mijn paard? Maar waarom laat mijn paard zich niet vangen?
Ik wil jullie eerst een filmpje laten zien uit 2010. Hier had ik hem dus al een jaar en had ik al een hoop trukjes geprobeerd.
Let op de houding van mijn paard.
In 2011 had ik hem geleerd naar mij toe te lopen.
Vandaag
Eerst even een normaal fotootje
Dit is moment dat je moet nadenken over je volgende actie die je gaat doen. In mijn geval een moment om te kijken of hij mij ziet. Is hij aanwezig? Ik denk dat het verschil op de foto's wel duidelijk is.
Op de eerste foto is hij er even niet. Hij ziet mij niet staan. Als ik verder was gelopen dan was hij met 100% zekerheid weggelopen.
De tweede foto is een moment van aandacht. Hij ziet mij staan, hij weet dat ik er ben.
Regelmatig heb ik gehad dat wanneer ik hem van het weiland af wou halen dat hij wegloopt met de blik van foto 1. Ik loop met hem mee (dus niet achter hem aan) en zeg een keer zijn naam. Op dat moment is hij zo wat verrast dat hij mij ziet. En gaat stilstaan zodat ik hem kan pakken. Hij kijkt dan als foto 2.
In dit filmpje laat ik zien hoe het nu is. Het is voor hem wel wat spannender omdat ik aan het filmen ben maar laat wel goed zien wat er gebeurt. Let vooral op het niet willen van de beloning (ik heb wel vaak iets lekkers als beloning er in gehouden). Het moment op de 2 minuten was een moment geweest dat ik hem had kunnen aaien als ik niet aan het filmen was.
En als laatste. Het los aaien en aanraken is ook vaak nog erg spannend. Let vooral op de slijmbel die hij geblazen had. Duidelijk een teken dat hij gespannen kaken heeft. En natuurlijk het gebruikelijke geblaas.
Laat ik duidelijk zijn dat het filmen het een stuk spannender voor hem maakt. Over het algemeen kan ik hem de 1ste of de 2de poging al pakken of aaien oid.
Tot op heden ben ik de enige die hem kan pakken.
Hij ziet er een beetje afgekloven uit. Dit komt door het spelen met z'n maatjes, wintervacht is erg makkelijk te pakken.
Ik hoop dat jullie dit interessant vinden. Wat zien jullie? Zouden jullie iets anders doen?
.
Ik vind de post van Caily heel interessant, kan me goed voorstellen dat dit wel zou kunnen werken bij dit soort getraumatiseerde paarden.
), hij deed blijkbaar iets met haar wat haar niet aanstond? Houding? Altijd rijden rijden rijden? Misschien kan je nadenken over wat jouw paard leuk en prettig en fijn vindt? Geen idee hoe jullie band is / wat je met je paard doet verder. Maar denk aan wandelen, fietsen, wassen, massageborstel, grazen, you name it? En 'zich laten vangen' niet altijd koppelen aan daadwerkelijk iets doen? Dus ook soms laten pakken, even wat lekkers geven o.i.d. en weer loslaten en een dag later terugkomen? Misschien doe je dit soort dingen allang, misschien heeft het geen nut, maar gevoelsmatig kan ik me voorstellen dat zoiets zou kunnen helpen?