De frustratie m.b.t. het talentplan is logisch. Maar heeft te maken met subsidie-regels van de overheid voor talentontwikkeling. Er kan alleen nog subsidie worden aangevraagd/ontvangen voor talenten die binnen afzienbare termijn kunnen doorbreken naar de top. En ja, dan zit je dus al gauw bij de “kinderen van” of “de stalruiter van”.
proudmama schreef:Als je een goed zeer getalenteerd paard hebt en je geeft de juiste hulpen, zal het snel lijken of de ruiter/ amazone ook talent heeft, terwijl dit helemaal niet zo hoeft te zijn.
Ik denk dat je je daarop verkijkt. Het vergt ook de nodige bekwaamheid van de ruiter om al dat talent te bedienen. Maar of je dan gewoon “goed” bent of “extra” is wel lastiger in te schatten inderdaad.
En je bent als ruiter niet beter dan je paard. En het paard is niet beter dan de ruiter. We hebben niets aan het ontwikkelen van een supertalent op een bolle knol die het L-niveau al uit de punten van de hoeven moet halen. (Om het even aan te dikken.) Of aan iemand die misschien wel heel veel talent heeft, maar geen roeping om zijn/haar leven in de paardenwereld door te brengen.
Ik heb in mijn jongere jaren mogen meerijden in de voorloper van het Rabo talentenplan. De opzet toen was een beetje vergelijkbaar met de huidige regiotrainingen. Je kwam daarvoor in aanmerking als je voor een bepaalde leeftijd het Z-niveau met een paard had bereikt.
Bij de selectie voor die trainingen werd sterk gekeken naar je trainbaarheid. Maar ook hoe je omging met een onverwachte situatie. Zo schoot bij de selectie’s mijn paard er bokkend vandoor, als reactie op een ander paard die aan de haal ging. Ik kon (in tegenstelling tot de andere deelnemer) mijn paard wel snel weer controleren en in de hand stellen. Ik mocht wel door, de andere deelnemer niet.
@MacavityL: als je nou eens de selectie-kenmerken van de NBA probeert te vertalen naar paardensport/dressuur. Waar zou je dan op uitkomen?