Geplaatst Fijn dat jullie mijn bericht willen lezen. Ik zal eerst eens wat achtergrond informatie geven over de situatie. Wij fokken al zo'n 17 jaar met fjorden, hebben ook elk jaar wel veulens. We rijden met onze fjorden fanatiek in de sport (ik M2 dressuur en mijn vader klasse 3 samengesteld) verder rijden we graag een rondje buiten. Er zit heel veel verschil in het karakter van de fjorden, mijn jonge merrie bijv. een vreselijke streskip, durf ik verder bijna niemand op te zetten, maar ze blijft wel te vertrouwen.
Nu ons 'probleem' paardje.. vorig jaar hebben we een fjordenhengstveulen gerolen voor een toen 3 jarige bonte NRPS merrie. een heel leuke pony. het probleem was dat die mensen er min of meer 'bang' voor waren en er nooit iets mee hebben gedaan. (lees: alleen halster omgehad maar niet aan de hand geweest) ze was dus nog nooit naar de hoefsmid geweest en nog nooit meegelopen aan de hand. we hebben haar toen meegenomen naar huis. we hebben haar letterlijk de trailer in moeten 'tillen' en ze stond gigantisch te rillen en te plassen van angst. thuis gekomen leek het eigenlijk best goed te gaan, maar zodra je bij haar hals kwam begon ze al te plassen en te rillen en stond ze met bolle rug en angstige ogen. Dit hebben we heel rustig opgebouwd en kan haar nu bijna overal borstelen (eerst met zachte bezem, want ze trapt!)
Ze moest nodig naar de hoefsmid, aangezien dit nog niet was gebeurd. met een touw en sedatie hebben ze haar zo rustig mogenlijk proberen te bekappen. maar wat een angst had het arme paardje!
We bleven maar oefenen en oefenen met lopen maar ze bleef maar over me heen lopen en schrikken.
Sinds een paar maandjes komt er af en toe een gedragsterapeut bij, en dit gaat eigenlijk heel goed! borstelen gaat nu goed, tot aan de flanken, en ze heeft meer respect gekregen. Als ik met mijn gezicht naar haar toe sta, blijft ze stil staan, doe ik een stap naar haar, doet zij een stap terug en draai ik om mag ze meelopen.
buiten en in de bak is het een heel andere pony als op stal. op stal bijt ze en altijd maar met haar oren in haar nek, maar zodra je haar kroelt of aan je hand laat likken, komen haar oortjes wel naar voor, ik vermoed zelf dat dit pure onzekerheid is, maar mijn vraag is, hoe krijg ik het eruit.
Ik merk dat ze het wel leuk vind om in de bak bezig te zijn met lopen, en aanraken, maar ze spant heel snel. Ook als ze hengstig is, is dit heeel extreem. continu met staart op haar rug, en bij het minste of geringste begint ze te 'plassen'. Zou dit iets hormonaals kunnen zijn?
Ze heeft maanden terug een keer over het hok getrapt en hierbij haar acherbeen vanaf haar spronggewricht tot aan haar kogel opengehaald, zo erg dat de pezen en gewrichtskapswl zichtbaar waren. Ze heeft toen 2 weken op de kliniek gestaan omdat ze niet zonder intraveneuze sedatie kon worden behandeld. Daarna is ze naar huis gekomen en kon ik haar met praam en 2 pasta's (voor dubbele gewicht) om de paar dagen verbinden. Ik snap dat ze hier ook wel een licht trauma van heeft,
maar ze werd wel steesd makkelijker.
nu staat ze niet meer in het verband, maar echt het been borstelen gaat nog niet, ze is zo snel, en is niet bang om te trappen. Heeft iemand tips?
Ik zou zo graag haar vertrouwen helemaal winnen, buiten is het een hele andere pony als op stal, op stal ik ze zo onzeker en zodra je met een paar man ben, flipt ze hem echt! dan kan je de staldeur niet opendoen want dan trapt ze je gewoon de deur uit. Als je alleen bent gaat het veel beter, dan kan je het halster omdoen en mee naar buiten lopen, zodra ze buiten is is ze veeeel makkelijker, maar helemaal aanraken blijft moeilijk.
wie heeft tips? Alvast heel erg bedankt!
