Citaat:
Vrij vertaald door heike
Mijn vrouw, Jenny, staat erop dat ik een cap draag. Ze zegt dat een goede cap me beschermt tegen een hoofdblesure en zelfs tegen hersenbeschadiging. Maar ik ben gesteld op mijn vrijheid, en weiger zo'n ding op te zetten.
Ik denk namelijk dat caps voor watjes zijn. Ik heb er nog nooit een gedragen. Ik kan me niet eens herinneren hoeveel keer ik gevallen ben en op mijn hoofd terecht ben gekomen. En het heeft geen enkel negatief effect gehad op mijn hoofd, hoofd, hoofd, hoofd, hoofd, hoofd, hoofd, hoofd, hoofd, hoofd, hoofd, hoofd, hoofd, hoofd.
Ik zweer dat ik de waarheid spreek! Ik ben met mijn hoofd tegen laaghangende takken gebotst, Ik ben meer dan eens met mijn achterkant van mijn hoofd tegen een hek gebutst, Ik heb mijn hoofd gestoten aan de deur toen mijn paard de stal in rende. Paarden hebben tegen mijn hoofd getrapt, gestoten en er is er zelfs eens een keer een op gevallen. En....geen hoofd aan mijn schade!
Jenny is het niet met me eens. Ze zegt dat ik dingen vaak herhaal. Pff Ze zegt ook dat ik dingen herhaal!.
Maar serieus, Ik heb geen enkel negatief effect gemerkt van het feit dat ik geen cap draag. Laatst vroeg ik Monty Roberts – The Man Who Listens To Horses Shoot The Breeze – wat hij hiervan vindt.
“Monty,” zei ik, “Denk jij dat ik een cap moet dragen?”
Monty zei eerst niets. Hij grinnikte en keek de andere kant op.
“Monty!” En ik gaf hem een schouderklopje. “Luister naar me, ik zou graag weten wat jij van deze kwestie vindt!”
Ik leunde naar hem toe, in afwachting van zijn antwoord. Ik denk dat ik iets te dicht bij kwam, want hij likte over mijn neus. Ik pakte hem bij beide oren en duwde hem weg. “Oh, kom op! Mr. Roberts.”
We waren nog steeds neus aan neus toen jenny binnenkwam. Ze wilde weten wat ik aan het doen was met de hond.
“Dit is niet de hond,” legde ik uit. “Dit is mijn beste vriend, de beroemde Monty Roberts!”
“Fijn, schat.”
Ze deed niet eens een poging haar sarcasme te verbergen. Maar dat is tegenwoordig de houding waar ik het maar mee moet doen, de laatste tijd. Ik moet het er mee doen, simpelweg omdat ik van mijn vrijheid houdt, en weiger en cap op te doen.
Er zijn nog meer conflicten. Jenny zegt dat ze het niet erg vind dat er chips in de wasmachine liggen. Maar dat ik de melk in de boekenkast zet is onacceptabel. Mr. Roberts heeft dat vast gedaan, vertel ik haar.
Teugelpoppers!
Teugelpoppers. Dat is wat ik eens zei tijdens het avond eten, gisteren avond. Het kwam er gewoon uit. Ik weet niet eens wat het betekent, maar deze term explodeerde uit mijn mond. En dat gebeurd nog steeds. Bijv als ik de telefoon oppak.
Ik denk dat ik wel kan wennen aan mijn dubbel zien. Natuurlijk, er zijn twee paarden die ik moet bestijgen, maar ik heb ook twee paar armen en benen. Er zijn ook twee zadels, twee hoofdstellen. Ik zie dit niet als een handicap. Meer als een lifestyle. Ik heb gewoon een dubbel leven.
Mr. Roberts is het met me eens. Hij zegt dat dubbel zien niets is om je zorgen te maken. Wel het feit dat ik een compleet gesprek heb met mijn hond. “twee honden,” verbeter ik hem. In ieder geval, Monty verwacht dat mijn zicht weer helemaal terug komt wanneer de maan rood kleurt en de koninging een baby baart.
Kleine mensen rennen steeds mijn huis in en uit. Wie zijn ze? Wat willen ze?
“Dat zijn onze kinderen, idioot,” Legt Jenny uit.
Oh, ja. Onze kinderen ...
“Wanneer kwamen die hier?”
Jenny denkt dat ik nu echt gek ben. “Waarom, dat is gek” Ik vertel haar dat ik, inderdaad, een beetje moeite heb met de volgorde, maar is dat zo erg?
Er is dus niemand die mijn mening kan veranderen over het dragen van een cap.
Caps zijn voor watjes.
Zegt dat genoeg. Ja ze zijn warm, ja ze kunnen oncomfortabel zijn. Maar ze beschermen het belangrijkste gedeelte van je lichaam, je hoofd.