Even gezocht naar foto's maar ik heb alleen nog fotos van toen ze drie jaar en veulen was, aan deze fotos kunnen denk ik geen herkenningspunten meer te vinden zijn,aangezien ze nu spierwit zal zijn zoals haar halfzusje en haar moeder.
Misschien is op haar rechterachterbeen nog wel een litteken te zien, ze heeft namelijk vroeger een jaarling over de omheinig gejaagd en kwam daarbij vast te zitten in het draad.( ze heeft toen 3 weken in utrecht gestaan voor de behandeling ervan).
Tevens is het misschien typerend voor haar dat haar hoofd iets verder doorloopt( dat wil zeggen haar oren beginnen ietsjes eerder dan dat knobbeltje op haar hoofd gestopt is).En dat haar voorpluk waarschijnlijk niet veel zal voorstellen alleen een toefje ofzo, haar familie hebben allemaal mooie manen en een staart maar de voorplukjes zijn belabberd.
Zoals ik al eerder vermeldde heeft ze in het verleden in ieder geval een bokhoef en een platte hoef voor gehad, mijn smit gaf aan dat het te verhelpen zou kunnen zijn, mits ze de hoefsmid zou tolereren.( ze heeft mijn smid in ieder geval een ziekenhuis bezoekje gegeven ondank dat ze gesedeert was)
Ze was ook vrij angstig en gefrusteerd als er een veearts langs moest komen voor een enting ofzo, als ik mijn veearts dan belde was de enigste vraag : IS HET DE SCHIMMEL? ze kwam dan speciaal na het werk als ze geen veearts luchtje meer bij zich had, eerst gewassen en dan pas mijn paard behandelen.
Eigenlijk heel krom maar gezien haar toch lichtelijk getraumatiseerd 3 weken ziekenhuis verleden in utrecht niet geheel onlogisch ben ik bang voor.
Alleen voor kinderen en voor mij was ze super lief, maar voor mannen en mensen die het zogenaamd beter wisten( elke stal heeft wel zo iemand rondlopen) was het echt een draak en zou ook niet chromen om gericht te trappen of te bijten, voor deze mensen was ze gewoon echt gevaarlijk!
Mensen om mij heen hebben ook altijd gezegd dat paard word je dood, maar ik heb er toch echt heerlijke bosritten en troetelmomenten mee gehad, ze vertrouwde mij gewoon 100%, als er een moeilijke situatie tijdens een bosrit was en ik stapte af omdat ze over haar hele lijf begon te trillen zou ze nooit weggerend zijn ze kroop echt onder hand in je, net alsof ik haar dan kon beschermen.
Mijn grootste angst is dat Nikita in nederland is gebleven en dat haar papieren vermoedelijk met een andere schimmelmerrie zijn meegegaan.( dit omdat haar papieren voor mijn gevoel niet echt slecht waren).
Misschien leeft ze ook al niet meer omdat ze toch vrij onhandelbaar was voor vreemde mensen, maar ergens hoop ik nog steeds dat ze bij een persoon is gekomen die haar begreep en met geduld en respect weer in het leven heeft weten te zetten en dat ze nu misschien wel vrolijk dartelend met een veulentje lekker in de wei staat te grazen.( hopen mag altijd toch?)
Misschien wel een te groot verhaal om te lezen, maar ik moest het gewoon even kwijt, temeer omdat nadat ze verkocht is door mijn oom, er later doodleuk werd verteld als je het even had gezegd tja dan had je haar kunnen krijgen!!!!!Maar de verkoop ging onaangekondig en ze was binnen 1 week weg!
Er zijn al zoveel lieve mensen geweest die met mij mee hebben gezocht via Bokt.nl en die ben ik dan ook al zeer dankbaar, maar hoop dat er nog meer mensen zullen zijn die zeggen hé misschien ken ik haar wel.