Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-12-24 15:58

Geplaatst: 06-12-24 15:58

Zou het niet kunnen dat de angst die je nu voelt, eigenlijk je trauma is na het verlies van wat je dierbaar was?

Dat je dat onbewust projecteert op angst voor het paard maar dat je eigenlijk bang bent weer zo'n verlies door te moeten maken?

Rouw kan hele rare dingen doen en hele rare beslissingen forceren.
Ik zou eerst de tijd nemen te rouwen en als je het aandurft, dat proces delen met je nieuwe paard. Dat kan jullie band heel diep maken...

Laatst bijgewerkt door Little_Gift op 06-12-24 15:59, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-12-24 15:58

Geplaatst door de TopicStarter : 06-12-24 15:58

Olikea schreef:
Herkenbaar verhaal.. ook ik kocht een jonkie op "latere" leeftijd (42) en dan nog 1 die opgegroeid was zonder enig menselijk contact.

Hij is nu dik 2.5 maar het heeft echt een poos geduurd eer ik vertrouwen kreeg in ons.
We doen nu vooral low key grondwerk samen. Samen zijn zonder druk.
Dit heeft ons heel goed gedaan.

Ook heb ik het inrijden op de lange baan geschoven.. we zien wel. Het moment zal daar wel een keer zijn.

Je hebt hem ook nog maar net. Geef het tijd. Vertrouwen moet groeien. Van 2 kanten.

Ik denk dat ik een soortgelijk verhaal heb... Ik ben 38 en mijn Freiberger is ook in een kudde opgegroeid met weinig menselijk contact. Wel wat hoor. Je kan hem aaien, borstelen, halstertje aandoen, leiden, etc. Maar dat is het dan ook wel zo wat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-12-24 15:59

Geplaatst door de TopicStarter : 06-12-24 15:59

Little_Gift schreef:
Zou het niet kunnen dat de angst die je nu voelt, eigenlijk je trauma is na het verlies van wat je dierbaar was?

Dat je dat onbewust projecteert op angst voor het paard

Kan... Kan zeker en vast... De vraag is dan weer hoe ik daar mee moet omgaan?

**Geplaatst**: 06-12-24 16:12

Geplaatst: 06-12-24 16:12

Precious20 schreef:
Olikea schreef:
Herkenbaar verhaal.. ook ik kocht een jonkie op "latere" leeftijd (42) en dan nog 1 die opgegroeid was zonder enig menselijk contact.

Hij is nu dik 2.5 maar het heeft echt een poos geduurd eer ik vertrouwen kreeg in ons.
We doen nu vooral low key grondwerk samen. Samen zijn zonder druk.
Dit heeft ons heel goed gedaan.

Ook heb ik het inrijden op de lange baan geschoven.. we zien wel. Het moment zal daar wel een keer zijn.

Je hebt hem ook nog maar net. Geef het tijd. Vertrouwen moet groeien. Van 2 kanten.

Ik denk dat ik een soortgelijk verhaal heb... Ik ben 38 en mijn Freiberger is ook in een kudde opgegroeid met weinig menselijk contact. Wel wat hoor. Je kan hem aaien, borstelen, halstertje aandoen, leiden, etc. Maar dat is het dan ook wel zo wat.

Dat kon julius allemaal niet.. het is een heel oricee geweest

**Geplaatst**: 06-12-24 17:56

Geplaatst: 06-12-24 17:56

Imo is dit heel normaal …
Om even de vergelijk door te trekken naar “het mannen-voorbeeld” of te wel “relatie aangaan”:

Stel dat je na 20 jr afscheid hebt genomen van je …man / vriendin / hond / kat / paard etc… en ondanks je verdriet, sta je open voor een “nieuwe relatie” met …..
Dan is het toch logisch dat je onzeker bent (in jezelf en de nieuwe?)?

Je kent elkaar nog totaal niet, hebt nog niets kunnen opbouwen, hebben allemaal een rugzak waar mee gedealt, dient te worden. Oude gewoontes zijn er niet meer, voor beide. Het is een nieuwe weg in jullie bestaan waarin je samen van - met - door elkaar leert. Alle emoties mogen daarbij gewoon zijn, ook angst dus.. Laat immers zien dat je mens bent.
Gun jezelf de tijd om jezelf (met deze nieuwe emotie) te vinden in contact met je nieuwe paard.
Verwen ze, borstel, ga in de stal potje zitten huilen…alles mag er zijn …
Maar schrijf jezelf (en je begrijpelijke angst voor het nieuwe / gemis van setje - gewoontes etc) niet meteen af. Dan doe je wellicht jezelf erg tekort …
Want wellicht blijkt je wil mbt paarden houden na een tijdje toch groter dan je angst (nu)…

Het klinkt misschien zwart - wit maar imo werkt dat toch echt zo in iedere nieuw aangaande relatie met een levend wezen….
En ja, bin there done that ….

Heel veel sterkte en doe rustig aan. Zoiets heeft tijd nodig ..

**Geplaatst**: 06-12-24 18:19

Re: Bang zijn... Is de liefde voor paarden over?

Geplaatst: 06-12-24 18:19

Natuurlijk zijn er wel mensen en dieren met wie je gemakkelijker een klik krijgt en iets gaat op bouwen, en andere waar het moeizamer mee gaat. Als de potentie er maar inzit. Soms zijn de karakters echt onverenigbaar. Bij mij stopt het als de ander( mens of dier) me fysiek gaat aanvallen zonder reden.

**Geplaatst**: 06-12-24 18:46

Geplaatst: 06-12-24 18:46

anjali schreef:
Natuurlijk zijn er wel mensen en dieren met wie je gemakkelijker een klik krijgt en iets gaat op bouwen, en andere waar het moeizamer mee gaat. Als de potentie er maar inzit. Soms zijn de karakters echt onverenigbaar. Bij mij stopt het als de ander( mens of dier) me fysiek gaat aanvallen zonder reden.

Tuurlijk alleen om binnen 5 dagen in een wirwar van emoties - nieuwigheden (van beiden) al echt van “een klik” of gemakkelijk contact te kunnen spreken?
Zeker bij een jong paard ..

En ts vond hem iig wel “iets” hebben! Dus dat is toch positief!

En fysiek aanvallen heb je ook degradaties in. Mijn destijds 3 jr rechtstreeks uit de kudde viel me na 3 weken ook aan…beet recht in mn onderarm…gelukkig wel bij machte en snelheid (dus uit oude aangeleerde gewoonte want ik vond deze ook “eng / beweeglijk / jong / klein” na mn slagschip van 1.75m) om hem te straffen. Bleek: was hengstenstreek want net gecastreerd (maar viel wel aan).) Overigens nooit meer gebeurd en ik was weer ietsjes minder bang geworden door mijn actie.
Zie het hier ook met onze buitenlandhonden: als ze het niet snappen / bedreigd voelen (in het begin dan) kunnen ze zich ook fysiek uiten. Dus ja, probeer je daar geen oplossing voor te vinden, wordt dat van kwaad tot erger.

Kijken naar het gedrag, wat de trigger is & dan oplossing zien te vinden / om te zetten.
Baby stapjes maken, iedere dag aai over zn hals, laten wennen aan je…in de hoop dat hij je na een tijdje genegenheid gaat tonen zodat jij dat ook kan voelen en beetje bij beetje vertrouwen in jezelf en hem gaat krijgen..

Beesten worden niet geboren immers met neiging tot fysieke aanval tot mens..

**Geplaatst**: 06-12-24 18:58

Geplaatst: 06-12-24 18:58

Evelienepien schreef:
anjali schreef:
Natuurlijk zijn er wel mensen en dieren met wie je gemakkelijker een klik krijgt en iets gaat op bouwen, en andere waar het moeizamer mee gaat. Als de potentie er maar inzit. Soms zijn de karakters echt onverenigbaar. Bij mij stopt het als de ander( mens of dier) me fysiek gaat aanvallen zonder reden.

Tuurlijk alleen om binnen 5 dagen in een wirwar van emoties - nieuwigheden (van beiden) al echt van “een klik” of gemakkelijk contact te kunnen spreken?
Zeker bij een jong paard ..

En ts vond hem iig wel “iets” hebben! Dus dat is toch positief!

En fysiek aanvallen heb je ook degradaties in. Mijn destijds 3 jr rechtstreeks uit de kudde viel me na 3 weken ook aan…beet recht in mn onderarm…gelukkig wel bij machte en snelheid (dus uit oude aangeleerde gewoonte want ik vond deze ook “eng / beweeglijk / jong / klein” na mn slagschip van 1.75m) om hem te straffen. Bleek: was hengstenstreek want net gecastreerd (maar viel wel aan).) Overigens nooit meer gebeurd en ik was weer ietsjes minder bang geworden door mijn actie.
Zie het hier ook met onze buitenlandhonden: als ze het niet snappen / bedreigd voelen (in het begin dan) kunnen ze zich ook fysiek uiten. Dus ja, probeer je daar geen oplossing voor te vinden, wordt dat van kwaad tot erger.

Kijken naar het gedrag, wat de trigger is & dan oplossing zien te vinden / om te zetten.
Baby stapjes maken, iedere dag aai over zn hals, laten wennen aan je…in de hoop dat hij je na een tijdje genegenheid gaat tonen zodat jij dat ook kan voelen en beetje bij beetje vertrouwen in jezelf en hem gaat krijgen..

Beesten worden niet geboren immers met neiging tot fysieke aanval tot mens..

Je laatste regel, dat weet ik niet! Ze worden ook niet geboren met het idee dat een mens meer waard zou zijn (?) dan zij en dat je die dus niet zou mogen aanvallen. Dat een mens fysiek zwakker is, dat kunnen ze doorkrijgen. Echter, ik persoonlijk word dan bang van ze en dan kan ik er niets meer mee. Er zijn mensen die dat wel kunnen.

**Geplaatst**: 06-12-24 19:08

Geplaatst: 06-12-24 19:08

Laat het paard eerst maar eens wennen aan de nieuwe omgeving.
Al dat prutsmuts over nieuwe relatie aan gaan.

Het is voor beide gewoon wennen.
Maar wat verwacht je? het paard is er pas 5 dagen.
En ts is zelf onlangs haar geliefde paard verloren en dit is een heel ander paard en heel jong. Dat is totaal anders en heel erg wennen.

Dan kun je niet verwachten dat het allemaal meteen vlekkeloos gaat. Dat heeft toch echt tijd nodig.

**Geplaatst**: 06-12-24 19:59

Re: Bang zijn... Is de liefde voor paarden over?

Geplaatst: 06-12-24 19:59

Lastig, ik herken het wel.
Mijn vorige paard heb ik zelf ingereden en we hebben 20 prachtige jaren gehad. Die band is zo fijn, je kent elkaar zo goed en ik wist precies hoe ze op dingen reageerde en waren op elkaar ingespeeld.
Nu heb ik al 3 jaar een ander jong paard en dat gevoel is er nog steeds niet. Ik hoop dat dat gevoel nog komt maar heb soms ook twijfel

Het is ook niet eerlijk vergelijken dus dat maakt het zo lastig

**Geplaatst**: 06-12-24 20:55

Geplaatst: 06-12-24 20:55

Precious20 schreef:
Ik denk dat ik een soortgelijk verhaal heb... Ik ben 38 en mijn Freiberger is ook in een kudde opgegroeid met weinig menselijk contact. Wel wat hoor. Je kan hem aaien, borstelen, halstertje aandoen, leiden, etc. Maar dat is het dan ook wel zo wat.

Een Arabier leeft op menselijk contact, daar voel je zoveel verbinding mee. Dit is een dier wat geen 'mens nodig heeft' . Daar moet je verbinding gaan verdienen.

Beetje zwart wit gesteld, maar je gaat wel van het ene uiterste naar het andere.

Waarom ben je van een Arabier naar een Freiberger overgestapt eigenlijk?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-12-24 21:21

Geplaatst door de TopicStarter : 06-12-24 21:21

ruitje schreef:
Precious20 schreef:
Ik denk dat ik een soortgelijk verhaal heb... Ik ben 38 en mijn Freiberger is ook in een kudde opgegroeid met weinig menselijk contact. Wel wat hoor. Je kan hem aaien, borstelen, halstertje aandoen, leiden, etc. Maar dat is het dan ook wel zo wat.

Een Arabier leeft op menselijk contact, daar voel je zoveel verbinding mee. Dit is een dier wat geen 'mens nodig heeft' . Daar moet je verbinding gaan verdienen.

Beetje zwart wit gesteld, maar je gaat wel van het ene uiterste naar het andere.

Waarom ben je van een Arabier naar een Freiberger overgestapt eigenlijk?

Omdat ik mijn peren gezien heb met mijn Arab. Uiteindelijk kon ik lezen en schrijven met hem, maar ik heb dat vertrouwen écht moeten verdienen. Hij was heel sensibel en introvert. Hij liet het wel blijken als hij iets spannend vond, maar toch wist je bijvoorbeeld niet hoe spannend hij het vond. Totdat het emmertje overliep. Zo heb ik de eerste 10 jaar bijvoorbeeld niet alleen op buitenrit gekund. Mijn papa moest altijd mee wandelen.
Bovendien had hij ook een heel sterk karakter. Hij heeft me meermaals uitgedaagd omdat hij de baas wou zijn. (En ja, ik had les... Zowel klassieke dressuur als grondwerk)

Ik wou nu een 'gemakkelijker' paard, vandaar de keuze voor een iets meer koudbloedachtige.

**Geplaatst**: 06-12-24 22:23

Re: Bang zijn... Is de liefde voor paarden over?

Geplaatst: 06-12-24 22:23

Ah helder! Ik ken heel veel expressieve Arabs en dacht juist dat je van een extravert paard naar een introvert paard was gegaan,maar dat is dus mijn eigen vooroordeel

**Geplaatst**: 07-12-24 00:45

Geplaatst: 07-12-24 00:45

Shadow0 schreef:
Het klinkt eerder als een weerslag van de emoties van het verlies. Naast verdriet is daar vast ook onbewust angst - angst dat je verliest wat dierbaar is en dat dat zelfs onvermijdelijk is. Angst wellicht om je ook weer open te stellen en contact te maken met een nieuw paard dat je op zeker moment wellicht ook weer verliest. Angst voor het nieuwe en onbekende dat een nieuw paard met zich meebrengt. (En ook - zijn angst voor het grote onbekende slaat misschien nu makkelijk op jou over omdat je zelf nog erg gevoelig bent. Dan is het dus niet eens jouw angst maar alleen maar dat je het normaal gesproken jou niet zo zou raken maar nu door het gemis ineens wel.)

En dat is vrij abstract, dus kan het heel goed zijn dat het nu gekoppeld wordt aan iets wat veel makkelijker is om aan te wijzen: angst voor het paard als groot dier met eigen gedrag. Dan 'klopt' het gevoel van angst, en je hebt er een aannemelijke verklaring voor, alleen ligt er toch iets anders onder.

Ik haak graag even aan op dit stuk van Shadow.

Zelf zou ik de mate van hoeveel verdriet er nog zit voor je vorige paard, je arabier waar je zoveel tijd in hebt gestoken en zoveel liefde van hebt mogen ontvangen, niet onderschatten. Er staat nu misschien een ander waar je je tijd in kan stoppen, maar misschien is er ook wel veel verdriet dat je dat niet meer kan geven aan je Arab. Misschien wat boosheid naar de wereld toe als het verlies is gegaan op een manier die je graag anders had gezien. Misschien ervaar je schuld als je kijkt naar de omstandigheden omtrent het overlijden.
Dit hoeft niet zo te zijn en wil ik je zeker ook niet aanpraten als er geen waarheid is. Maar emoties zijn soms lastig te onderscheiden. Het kan dus best dat je freiberger al jouw emoties bundelt als 1, namelijk de angst, maar dat er andere emoties de veroorzaker kunnen zijn.

Ergens anders zag ik je vragen; hoe moet ik omgaan met de onbewuste angst om weer een paard te verliezen. Ik benader hem even als; hoe moet ik omgaan met alle emoties die door mijn lijf gieren.
Het allerbelangrijkste daarin; niks moet. Je mag gaan onderzoeken wat je voelt, je mag gaan onderzoeken wat voor jou werkt, wat voor je paard werkt. Wees lief voor jezelf, je hoeft het niet perfect te doen.

Als je merkt dat er emoties naar boven komen, kijk dan of je kan ervaren waar je die emotie voelt en probeer daar bij te blijven. Misschien huil frustratie tranen omdat het niet lukt zoals je had gedacht of huil tranen omdat je je vorige paard zo mist of huil je helemaal niet. Alles is goed.
Hoe meer je weer toegang kan krijgen tot de emoties die je nu misschien (onbewust) tegen houdt, des te meer ruimte er kan ontstaan voor nieuwe dingen.

**Geplaatst**: 07-12-24 10:47

Geplaatst: 07-12-24 10:47

Daarnaast is het verschil arabier- koudbloed ook groot.
Ik had eerst ook mijn gevoelige paard maar hoe eng hij ook iets vond, die bleef uit mijn ruimte en was nooit sterk.

Mijn tinker ruin is dan gelukkig niet snel bang, maar mijn tinker merrie die kan ook echt ooit snuivend en snorkelend ergens op reageren.
En ze toen ze jonger was en de ruimte van de mens nog niet zo goed respecteerde heb je dan ineens wel een enorme tank in paniek stand. Dat is toch anders dan een fijn gebouwd paard die meer van nature die ruimte houd.

Geen idee of dat bij ts meespeelt, maar hier was dat wel echt een verandering

**Geplaatst**: 07-12-24 10:55

Geplaatst: 07-12-24 10:55

Freibergers zijn vaak makkelijk , maar er zijn er genoeg die erg introvert zijn.

Maar hier hebben we het over een jonkie , die net uit z'n vertrouwde kudde weg is en nu sinds een week op een ander adres staat.
Denk dat zijn gedrag echt niet raar of extreem is.

Denk ook dat je nog niets kunt zeggen over " te moeilijk " of geen klik.

Laat m maar wennen. Dan leren jullie elkaar ook beter kennen.

Denk dat het goed is , dat hij nu dag en nacht bij de pony kan zijn. Mocht er een oplossing zijn voor zichtcontact in stal zou dat helemaal top zijn.

Geef het tijd

**Geplaatst**: 07-12-24 11:09

Geplaatst: 07-12-24 11:09

Ik vind zowiezo dat koudbloeden heel anders van karakter zijn, zeg maar eigenwijzer, dan luxere bloedpaarden\ponies .In mijn jeugd had ik meestal grote Welshponies, dat ging perfect. Later een Tinker gekocht omdat men zei dat die zo gemakkelijk waren, nou vergeet het maar. Het schijnt dat de allereerste Tinkers die naar Nederland kwamen wel heel goed waren, maar dat er toen er veel vraag naar kwam ook andere die veel minder waren geimporteerd werden . Freibergers hebben ook een heel goede naam,zouden zelfs als legerpaarden gebruikt zijn.

**Geplaatst**: 07-12-24 11:16

Geplaatst: 07-12-24 11:16

Freibergers zijn vaak makkelijk omdat ze doorgaans een enorm gediciplineerde opvoeding krijgen en snel al in het werk staan.
Ze zijn van nature wel minder heet uiteraard, maar het blijven paarden dus ze moeten het wel gewoon eerst leren.
De jonge dieren die klaargemaakt worden op de stal waar ik sta gaan van vers uit de kudden naar binnen 3 maanden kipmak. Binnen 2 weken zit er al iemand op en binnen een maand zijn ze al onder de man en voor de wagen op de weg. Alles zonder stress en poespas omdat de ruiter die dat doet enorm zelfverzekerd is en ze al heel snel mee neemt naar vreemt terrein en in het verkeer.
Het zijn werkpaarden, daar zijn ze origineel voor gefokt (landbouw en leger) en dat merk je heel duidelijk. Als ze eenmaal de „regels“ kennen zijn ze doorgaans echt wel super betrouwbaar.
Er zijn er echter ook steeds meer met meet warmbloed en die kunnen wel ingewikkeld zijn.

Dat enorme mensgerichte wat je bij arabieren en barocke rassen hebt is daar veel minder. Dat is wel echt iets waar je je bewust van moet zijn.
Uiteraard kun je daar aan werken en echt een verbinding opbouwen maar het zit minder in hun natuur.

Maar binnen een week kun je sowieso nog niet veel zinvols zeggen bij een jong paard dat net verhuist is.
Mijn oermakke knabstrupper werd vers uit de opfok in eerste instantie een soort pitbull, dat had echt even tijd nodig.

**Geplaatst**: 07-12-24 11:47

Geplaatst: 07-12-24 11:47

Getup schreef:
Freibergers zijn vaak makkelijk , maar er zijn er genoeg die erg introvert zijn.

Maar hier hebben we het over een jonkie , die net uit z'n vertrouwde kudde weg is en nu sinds een week op een ander adres staat.
Denk dat zijn gedrag echt niet raar of extreem is.

Dit inderdaad, eerste week op een nieuw adres is ieder paard ineens wat minder zichzelf en daardoor vaak lastig normaal te hanteren. Ook oudere, beleerde etc paarden zijn dan meestal niet 100% fijn in omgang.

Ik zou op termijn wel kijken naar andere mogelijkheden qua huisvesting denk ik, want een jonge ruin alleen met een oudere shet merrie is niet optimaal. Zo'n jong paard heeft meestal echt een speelmaatje nodig om zijn ei kwijt te kunnen.

**Geplaatst**: 07-12-24 12:54

Geplaatst: 07-12-24 12:54

Mij werd verteld dat de "gedragsproblemen" bij Tinkers vooral voorkwamen als ze met luxe paarden\ponies gekruist waren.

**Geplaatst**: 07-12-24 13:21

Geplaatst: 07-12-24 13:21

Het zijn imo geen gedragsproblemen alleen anders dan dat men gewend is.
Veelal het zeggen koop een koudbloed die zijn nergens bang voor.
En vervolgens merk je dat ze niet allemaal dat nuchtere karakter hebben. En dan heb je wel ineens een tank met angst. Voor mij voelde dat een soort dubbelop.
En heb je altijd in dat koudbloed wereldje gezeten zal je vast denken, ja wat is daar gek aan.
Maar kom je uit dat volbloed wereldje is het ineens anders en moet je schakelen.

Nu zeg ik niet dat ts dat zo ook ervaart, voordat het topic met mijn ervaring zo overgenomen word. Want dat is niet de bedoeling.
Dus even misschien antwoord afwachten of dat meespeelt of helemaal niet

**Geplaatst**: 07-12-24 14:16

Re: Bang zijn... Is de liefde voor paarden over?

Geplaatst: 07-12-24 14:16

Heel herkenbaar.
Verlies van een paar dheeft tijd nodig.
Beginnen met een jong nieuw paard brengt als Jennifer wordt angsten met zich mee.
Neem de tijd en geniet van elkaar leren kennen

**Geplaatst**: 07-12-24 14:20

Geplaatst: 07-12-24 14:20

Ts, wat doet je paard dan dat je er bang voor bent? Met rijden kan niet zijn want hij is pas 2,5 jaar. Dreigt hij dan te bijten of te schoppen? Voor alleen onwennigheid en nog geen klik hoef je niet bang te worden want dat moet groeien met de tijd.

**Geplaatst**: 07-12-24 14:45

Geplaatst: 07-12-24 14:45

Een Freiberger is niet puur koudbloed.
Ze gaan terug op kruisingen met volbloeden, (Engelse, Arabische en Anglo Arabisch) ook Anglo normandische rassen en na de tweede wereldoorlog zelfs Zweedse warmbloed.

**Geplaatst**: 07-12-24 14:48

Geplaatst: 07-12-24 14:48

Precious20 schreef:
Ik denk dat ik een soortgelijk verhaal heb... Ik ben 38 en mijn Freiberger is ook in een kudde opgegroeid met weinig menselijk contact. Wel wat hoor. Je kan hem aaien, borstelen, halstertje aandoen, leiden, etc. Maar dat is het dan ook wel zo wat.

Hier ook een Freiberger merrie (al ouder hoor, ze is inmiddels 11) die tot 2 jaar geleden 24/7 in een kudde stond. Ze heeft verlatingsangst en is vooral paardgericht. Mensen kent ze wel, ze is beleerd onder het zadel en voor de kar. Maar ze haalt weinig steun uit mensen. Als ze in paniek is, is ze amper te bereiken. Met veel grondwerk wordt het beter, kleine stapjes.