Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-04-19 15:53

Geplaatst: 08-04-19 15:53

Amber_anne schreef:
NoorWJ schreef:
Hier nog iemand! Ik houd persoonlijk niet zo van manegelessen, maar ik ben ook te angstig om een privé paard alleen te rijden, een bijrijdpaard bijvoorbeeld. Dus nu heb ik toch maar weer me aangemeld voor manegelessen om zo misschien mijn angst te overwinnen en ooit toch de stap te maken naar een bijrijdpaard/eigen paard. Het is wel super tof om te horen dat er nog meer mensen zijn, gedeelde smart is toch halve smart.

Ben je met alles in de omgang wel vertrouwd? Is het anders een optie om een verzorg paard te zoeken zonder te rijden, misschien als je het paard door en door kent dat de angst voor het rijden wat minder wordt

Ja klopt dat heb ik ook jaren gedaan!

Blijft ook echt iets wat ik enorm leuk vind, lekker met paarden omgaan en relaxed zijn tegelijkertijd.

Maar het gaat me stiekem toch wel kriebelen. Ik wil héél graag over mijn angst heen komen!

**Geplaatst**: 08-04-19 16:08

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 08-04-19 16:08

Ik les niet meer. Heb afgelopen weekend wel 2 heerlijke stapritjes in het bos gemaakt. Paard was super braaf, behalve het vreselijke hoofdschudden (volgens mij heeft hij last van pollen ofzo). Zo in het bos gaat het prima, hij schrikt zelfs niet als ander paard wel schrikt en wegspringt. Hij kijkt even op en bedenkt zich volgens mij dat er niets is en stapt rustig verder. Ik voel me dan ook (best) op mijn gemak. Draven gaat ook goed, maar ik zie op tegen de galop. Hij wil dan nog wel eens een (vreugde)bok maken. Ik ben wel blij dat ik in stap geen angst ontwikkel, want afstappen, stukje lopen en weer opstappen is voor mij geen optie. Zonder krukje kom ik er dan nooit meer op (157 mens en 174 paard).
Ik heb voor mezelf besloten dat ik rustig ga opbouwen, van een langere draf naar een snellere draf en misschien gaat dit wel vanzelf over in een rustig galopje. We zullen zien.
Vooralsnog houd ik moed en wens jullie dat ook allemaal toe!

**Geplaatst**: 08-04-19 19:21

Geplaatst: 08-04-19 19:21

Amber_anne schreef:
NoorWJ schreef:
Hier nog iemand! Ik houd niet zo van manegelessen, maar ik ben ook te angstig om een privé paard alleen te rijden, een bijrijdpaard bijvoorbeeld. Dus nu heb ik toch maar weer me aangemeld voor manegelessen om zo misschien mijn angst te overwinnen en ooit toch de stap te maken naar een bijrijdpaard/eigen paard. Het is wel super tof om te horen dat er nog meer mensen zijn, gedeelde smart is toch halve smart.

Ben je met alles in de omgang wel vertrouwd? Is het anders een optie om een verzorg paard te zoeken zonder te rijden, misschien als je het paard door en door kent dat de angst voor het rijden wat minder wordt

Ja klopt dat heb ik ook jaren gedaan!

Blijft ook echt iets wat ik enorm leuk vind, lekker met paarden omgaan en relaxed zijn tegelijkertijd.

Maar het gaat me stiekem toch wel kriebelen. Ik wil héél graag over mijn angst heen komen![/quote]

Snap ik hoor, manege lessen hebben mij trouwens wel goed geholpen. In het begin alleen maar op hele brave maakt je zelfvertrouwen wel beter

**Geplaatst**: 08-04-19 22:08

Geplaatst: 08-04-19 22:08

Ik ben zo opgelucht om te horen dat er meer mensen zijn met angst, begon me namelijk inmiddels zorgen te maken dat het kwam omdat ik te weinig heb gereden toen ik jonger was

Ik heb op m'n 12e zo'n 20 á 30 lesjes gehad, vooral stappen en op m'n 16e ook zo'n 20 op een manege. Maar op de manege kwam ik in een gevorderde groep terecht door m'n leeftijd en tja, een vriendin van mij zat ook in die groep dus van het één kwam het ander. Die groep bleek te moeilijk te zijn waardoor ik er een paar keer naar van af ben gevallen, werd bang en stopte met lessen.

Nu van de zomer heb ik privélessen gehad en toen ging het steeds beter! Ook laatst een buitenritje gemaakt op een huurpaard en was toen heerlijk ontspannen. Zelfs toen de paarden schrokken van een stel herriemakers bleef ik er, naar omstandigheden dan

, nog redelijk kalm onder. Nu scheelde het al dat ik nu op een koudbloed ruintje zat, terwijl ik normaal op paarden les. Ben toch duidelijk meer op me gemak op iets kleiners en kalms. En galop is een stuk fijner rechtuit dan in de bak, omdat ik in de bak in de bochten snel mijn balans kwijt ben. Al met al gaat het dus wel steeds beter

Herken me trouwens heel erg in NoorWJ! Lessen begin ik nu weer een beetje zat te worden, omdat ik niet super ambitieus ben en ook wel geniet van de occasional buitenrit en een beetje aanrommelen. Alleen rijden doe ik liever niet, dus moet misschien maar eens opzoek gaan naar een verzorgpony zonder rijden inderdaad:)

**Geplaatst**: 09-04-19 07:07

Geplaatst: 09-04-19 07:07

Nee hoor weinig of veel rijden heeft er niks mee te maken. Ik heb altijd veel gereden en ben ook heel angstig geworden. Lees veel over geen les. Maar juist les kan je helpen om met je angst om te leren gaan. En zorgen dat je angst minder wordt of zelfs weg gaat. Mijn juf helpt me daarbij, en ik merk echt wel snel vooruitgang. Van er niet op durven, tot aan erop met paard aan een touwtje alleen in stap, tot nu weer los rijden

nog niet 100% angstvrij. Maar durf wel te zeggen dat ik ruim over de 50% ben inmiddels van wat ik uiteindelijk wil bereiken.

**Geplaatst**: 09-04-19 07:27

Geplaatst: 09-04-19 07:27

SusanH schreef:
Nee hoor weinig of veel rijden heeft er niks mee te maken. Ik heb altijd veel gereden en ben ook heel angstig geworden. Lees veel over geen les. Maar juist les kan je helpen om met je angst om te leren gaan. En zorgen dat je angst minder wordt of zelfs weg gaat. Mijn juf helpt me daarbij, en ik merk echt wel snel vooruitgang. Van er niet op durven, tot aan erop met paard aan een touwtje alleen in stap, tot nu weer los rijden nog niet 100% angstvrij. Maar durf wel te zeggen dat ik ruim over de 50% ben inmiddels van wat ik uiteindelijk wil bereiken.

Helemaal met je eens, les kan echt een goede toevoeging zijn.

Ik heb zelf les van iemand die angst training doet en dus ook snapt hoe ik mij voel. Ben heel blij om die stap te hebben gezet en merk echt vooruitgang.

**Geplaatst**: 09-04-19 07:41

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 09-04-19 07:41

Wat super dat iedereen zich hier gewoon meldt, vind dat er een erg fijne sfeer hangt in dit topic!

Ik heb de laatste paar dagen steeds zin om een sprongetje te maken, zo maar eens een vriendin die mij en ik haar super fijn aanvoelt en waar ik super veel tips en commentaar van "accepteer" vragen of ze mee kan/wil vanmiddag.

**Geplaatst**: 09-04-19 07:46

Geplaatst: 09-04-19 07:46

Amber_anne: mijn juf is coach gespecialiseerd in ruiters met angst

. De paardrij juf die ik eerst had is heel goed, maar niet met angst. Maar zodra ik weer back on track ben is gewoon les wel weer de bedoeling. Wil graag weer wedstrijden gaan rijden. Hebben een paard met geweldig veel kwaliteit dus zou zonde zijn als ik er op dat vlak niks mee ga doen. Maar het heeft geen haast. Ik wil sowieso pas het indoorseizoen gaan starten, als het dit jaar nog lukt. En anders het jaar erop. Of het jaar daarop.

jasmijn16, gewoon doen

ook als je uiteindelijk niet gaat springen is het superfijn om samen met iemand te gaan die jou kan helpen.

**Geplaatst**: 09-04-19 08:13

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 09-04-19 08:13

Ook hier idd les.
Af en toe op de zorgboerderij ivm examenjaar instructrice.
Maar iedere week op de manege.

Ondanks dat ook ik vanaf jongs afaan rijd ben ik ook geen sterruiter en zal ik nooit worden.

Maar les kan je wel helpen om je angst te overwinnen. Om toch weer dat stukje verder te gaan en dat te blijven vol houden.
Maar ook gemotiveerd te blijven om bepaalde dingen te blijven oefenen, je huiswerk dus te maken waardoor je zult blijven groeien.

**Geplaatst**: 09-04-19 08:26

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 09-04-19 08:26

Susan wat top dat je iig wel plannen hebt en in de toekomst kan kijken. Wat ik ook erg heb moeten leren is om het niet te over haasten en teveel te willen. Net als dat jij zegt dat het wel komt, scheelt veel stress bij jezelf

**Geplaatst**: 09-04-19 08:55

Geplaatst: 09-04-19 08:55

Ook ik heb gewoon les, vaak vind ik het wel fijn als iemand me gewoon even verteld wat ik moet doen terwijl ik gespannen zit te wezen. Maar af en toe ook bevestigd dat ze braaf is en dat ik haar best iets meer mag vertrouwen. Ook houdt de instructeur rekening met dingen die ik spannend vind. Doet paard moeilijk bij A, dan slaan we A even over tot ik het gevoel heb dat we er weer langs kunnen.

**Geplaatst**: 09-04-19 09:01

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 09-04-19 09:01

Ik sluit me aan.. ook ik ben een angstige ruiter. Zonder aanwijsbare oorzaak ook nog. Ik kan me niet heugen dat ik gevallen ben.

Maar sinds ik moeder geworden ben is het een drama.

Sinds deze zomer heb ik een super braaf maar onervaren paard. Op zijn 13e heb ik hem beleerd.

Ik kruip er wel op, en dan gaat het ook wel. Maar elke keer is er toch weer die enorme drempel.

Gio en ik zijn bij een van onze eerste ritten samen door een paar hekken gegaan. En dat blijft toch een puntje. De omheining voelt niet als een rem zeg maar.

Gelukkig heb ik nu een fijne lesjuf, die helpt me heel goed. En een lief stalfenootje die me gewoon mee neemt. Ze is heerlijk no nonsense ( doe maar gewoon en stap op.) .. en ik kan achter haar bomproof paardje aan hobbelen.

Al met al gaan we er wel komen hoop ik.

Maar super fijn om dit soort ervaringen te kunnen delen met mensen die het snappen.

**Geplaatst**: 09-04-19 09:38

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 09-04-19 09:38

Ik leef met jullie mee. Wij hebben met crossen (en springen) even een dip waarbij ik onzeker ben geworden en mijn paard dit oppikt. Met (onnodige) stops ten gevolge. Ik kan de fysieke signalen wel goed geven (op opdracht van de trainer) maar mijn paard prikt daar natuurlijk feilloos doorheen. Jij geeft been maar bent zelf niet overtuigd....

Ik heb goede les maaaaaar dat wil niet zeggen dat ze ook goed zijn met onzekere gevoelens. Dat is weer een specialisme op zich vrees ik.... Per persoon zal het ook wel aardig verschillen denk ik hoe je dit het beste aanpakt. Bij de één zal het helpen om te pushen waar dat bij mij alleen maar averechts werkt.

Ik pik hier wel een paar dingen op die ik kan proberen. Ik ga vooral aan de slag om mijn koppie er bij te houden. Tips uit de artikelen die hier gedeeld zijn.

Ik vond deze ook wel aardig:
But y’know something, I realised 2 things.
1. My lovely trainer had given up her Sunday to drive me to the arse end of Lincolnshire to support me. * knip*. She wanted me to do well & maybe...just maybe...she believed in me.
2. That voice telling me I was oliebol, belonged to me. Therefore I could also decide how I was going to beat it. If one of YOU had said what I was saying what would I reply?

https://www.facebook.com/muddymayhem1/p ... __tn__=K-R

**Geplaatst**: 09-04-19 10:03

Geplaatst: 09-04-19 10:03

Altij al wat angstig geweest.Maar door zitles een stuk meer zelfvertrouwen gekregen.Ook je grenzen aangeven op de manege heeft geholpen.Galop is niet mijn ding en helemaal niet op een buitenrit.Als we een rit gingen maken die dag schoot ik al in de stress voor dat ik op het paard zat.Onderweg maar hopen dat dit keer de galop niet kwam.Niet handig.Toen afgesproken met de lesgever dat als er een buitenrit gepland stond ik dan weer naar huis zou gaan.Bij de vorige manege waar ik reed mocht ik niet meer mee met buitenritten omdat ik er onderweg afgevallen was(in de galop).Ik ben toen ook naar een rustiger groepje gegaan.Iemand vroeg mij een keer of ik in het speciale groepje zat

**Geplaatst**: 09-04-19 10:20

Geplaatst: 09-04-19 10:20

Ik ben inmiddels achter in de 40 ( :')

), met 38 jaar rij-ervaring. In 2013 ben ik heel hard van mijn paard gestuiterd toen deze door een ander paard tegen de stroomdraden werd gedrukt. Hij sprong weg en ik eraf. Resultaat; 2 weken ziekenhuis, 5 gebroken ribben, morfinepomp en nog ontzettend veel pijn. Meteen weer erop stappen was dus niet mogelijk. Na 3 maanden revalideren voor ik uberhaupt weer plat kon liggen en slapen ben ik heel anders tegen het rijden aan gaan kijken. Maar toch; ikzelf of mijn paard was niets te verwijten. Gewoon domme pech.

Maar dan? Je overlevingsmechanisme "kicked in" zeg maar. Na een best enge ervaring wil je lijf (en vooral je hoofd) je behoeden voor nog zo'n ervaring. Resultaat? Denkbeelden als "wat als.."; ik met mijn voet in de beugel was blijven hangen? Ik in de stroomdraden was beland? Ik op het wegdek had gelegen in plaats van in het bos op een pad? etc. etc.
Ja daar kun je 500+ varianten op verzinnen.

Maar ik ben ook blijven nadenken. Wat wil ik nou; paardrijden is mijn ontspanning, mijn hobby, iets wat ik het liefste doe. En toen ik jong was, was eraf vallen gewoon iets wat vaker voor kwam. Tijdens het springen, in de les of tijdens een bosrit. Geen vuiltje aan de lucht. Maar als je wat ouder en breekbaarder wordt, is dat toch anders.

Ik heb besloten dat ik me door deze ervaring niet klein laat krijgen. Ik heb mijn lijf en hoofd even de tijd gegeven en ben op een manege weer op een braaf paard geklommen. En vervolgens ermee naar het bos gegaan. Gewoon lekker in stap. En ik heb genoooooten

Dus dat. Inmiddels weer 'gewoon' aan het rijden met mijn eigen paard. En daar heel blij mee.

Niet gezegd dat het voor iedereen zo werkt. Maar ik snap dat er meer ruiters kampen met angst of onzekerheid. Doe het rustig aan. Luister naar je hart, en begin klein. Geniet!

**Geplaatst**: 09-04-19 11:08

Geplaatst: 09-04-19 11:08

Ik meld me toch ook maar (ja, ook heel ver achter in de 40

). Ik ben ook iemand die wisselend ontspannen/gefrustreerd-angstig op een paard zit.
Jaren niet gereden nadat ik bij een val mijn schouder en schouderbandjes flink heb beschadigd en pas na 3 jaar pijnvrij was. Tot een kennisje me aanbood om aan de lijn eens wat rondjes op haar paard te maken en gewoon weer eens te voelen hoe het is. Dat was het moment waarop ze zei "sommige dingen moet je gewoon doen". En gelijk had ze, sindsdien is mijn houding tegenover paardrijden ook dat je sommige dingen gewoon moet doen, omdat ze te leuk zijn om er angst voor te hebben

Uiteindelijk na wat zoeken een Centred Riding instructrice gevonden, en met privé-lessen op een rustige Lippizaner weer het vertrouwen hervonden.
Daarna, omdat ik een stalgenoot hielp tijdens haar verhuizing, van haar Fries gevallen en een dubbele bekkenbreuk opgelopen. Gek genoeg heb ik daar geen angst aan overgehouden, want na 13 weken genezing en revalidatie ben ik zonder moeite op het nieuwste lespaard geklommen (een Tinker).
Na een half jaar lessen, ineens een complete paniekaanval, en ben na een rondje afgestapt. Uiteindelijk ben ik de Tinker gaan leasen ipv les te nemen, en heb bijna een jaar grondwerk met hem gedaan. Puur voor mijn eigen vertrouwen, want aan hem lag het niet, mijn hoofd reageerde echter te hard mee.
Inmiddels rij ik weer een aantal maanden, met dezelfde Tinker, maar blijf in bepaalde omstandigheden moeite houden om te kunnen ontspannen. En Tinkerlief voelt dat feilloos aan, en gaat dan spontaan in de staak. Tot nu toe nog geen gekke dingen, want hij durft gerust te bokken, maar toch... Het hoofd neemt het dan over, en vervolgens komt de frustratie dat het me niet meer lukt.

Inmiddels heb ik het punt bereikt dat een gereden les voor mij nog steeds belangrijk is, maar dat een genoten les eigenlijk nog belangrijker is. En tegelijk komt bij mij steeds meer de twijfel of deze Tinker wel het juiste paard is om mijn vertrouwen weer op terug te krijgen.
Sinds een paar dagen is er een nieuw lespaard, een hele zachte Comtois-dame, en ik heb me al opgegeven voor een les met haar eens ze helemaal gewend is. Eens kijken of zij me wel dat laatste zetje aan vertrouwen kan meegeven.

**Geplaatst**: 09-04-19 13:37

Geplaatst: 09-04-19 13:37

Siamsmeesje schreef:
Inmiddels heb ik het punt bereikt dat een gereden les voor mij nog steeds belangrijk is, maar dat een genoten les eigenlijk nog belangrijker is. En tegelijk komt bij mij steeds meer de twijfel of deze Tinker wel het juiste paard is om mijn vertrouwen weer op terug te krijgen.
Sinds een paar dagen is er een nieuw lespaard, een hele zachte Comtois-dame, en ik heb me al opgegeven voor een les met haar eens ze helemaal gewend is. Eens kijken of zij me wel dat laatste zetje aan vertrouwen kan meegeven.

Luister naar je gevoel en je hart. Al is een paard nog zo leuk en lief, er angstig op (gaan) zitten is niet wat je wilt. Ook niet voor het paard. En petje af dat je na die twee heftige valpartijen met toch best fiks letsel toch weer in het zadel zit.
Want hé, het is inderdaad niet zomaar een sport of een bevlieging, een hobby of een manier van leven. Paarden zit in je DNA

Succes!!

**Geplaatst**: 09-04-19 14:12

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 09-04-19 14:12

Ik meld mij ook.
Nooit een hele stoere ruiter geweest. Op de manege waar ik nu rijd ging dat een stuk beter. Op 1 bepaald paard naar. Daar voelde ik mij nooit prettig op en was ik echt bang voor.gelukkig had ik haar niet vaak. In november 2017 moest ik er weer op. De week ervoor toevallig gevallen van een andere pony die ineens weigerde met springen. Hup weer opgestapt en alsnog gesprongen. Die week erop dus die ene merrie. Toen ik er op zat voelde ik minder spanning als normaal en durfde haar zelfs even aan te pakken toen ze ergens van "schrok". Dit was met losstappen. We mochten aandraven. Draaf ongeveer bij A aan. Rijd 1.5 rondje in draf. Het voelde fijn aan en ineens ging ik als een speer naast mijn paard vol het zand in. Precies in een ophoping zand van de hoefslag ( zaterdag middag laatste les).
Hoorde van alles kraken voelde mijn nek rug en hele lichaam. Dacht even dat ik van alles gebroken had. Maar die eerste erge pijn trok snel weg. Instructeur kwam erbij en naar doorvragen langzaam aan gaan zitten staan lopen. Paardlief was dus gestruikeld kon zich Zelf niet meer overeind helpen en daar gingen we samen. Ze heeft zich in haar val nog omgegooid zodat ze niet over mij heen zou komen.
Daarna op mijn favoriete pony nog even gereden. Uiteindelijk toch ook huisartsenpost. Hersenschudding neus gebroken nek rug schouder +zenuw zwaar gekneusd.
Na weken weer willen gaan rijden. Mijn man heeft mij echt naar de manege moeten schoppen. Weer op de favoriete pony. En de tijd erna ging het best goed.
In januari 2018 paardje gaan bijrijden die erg braaf zou zijn. Eerste keer erop en ze sprong echt voor alles weg. Elk half rondje weer. Paar keer er Na nog er op gegaan. Deed ze het minder maar toch is daar een angst uit voortgekomen . Met haar ook gestopt en alleen op de manege verder gegaan. Dat ging met vlagen. Buitenritjes werden spannend. Een van mijn favoriete paarden dat ik op te stressen . Maar afgelopen zomer ervoor gekozen weer eens de bewuste merrie te nemen. Die les ging best goed.
In de zomer ander paard van manege 1x per week bij gereden zodat ze soepel bleef in haar vakantie. Elke keer was ze fris en kijkerig . Weer spanning.
Langzaam aan trok dat weer weg. Ook bij haar en die ene favoriete ruin ging ook weer beter. Daar zelfs spring wedstrijdje mee gereden.
Dacht dat ik er aardig door heen was. Tot ik vorige maand tijdens een storm op een van de braafste paarden compleet in de stress schoot met springen om dat het dus stormde. Lief paard deed niks.

Afgelopen Zaterdag wel een goede dag gehad en vrijwillig op die merrie gaan zitten van de val. Besloten dat ze eigenlijk best leuk is..

Buitenritjes komen er ook weer aan. Benieuwd hoe dat gaat..

**Geplaatst**: 09-04-19 15:33

Geplaatst: 09-04-19 15:33

Dat is het inderdaad. Het is zo heerlijk.. en het zit zo in je dna. Ik vond ook dat ik dit niet mocht laten gaan. Maar ik heb echt een paar keer huilend en hyperventilerend te paard gezeten.

Maar ik blijf doorzetten. Want ik geniet er zo van.

Jammer genoeg blijft het elke keer een drempel om op te stappen.

Ik heb nu afgesproken met mezelf dat ik minstens 2x per week moet rijden.

**Geplaatst**: 09-04-19 17:08

Geplaatst: 09-04-19 17:08

Tafje schreef:
Siamsmeesje schreef:
Inmiddels heb ik het punt bereikt dat een gereden les voor mij nog steeds belangrijk is, maar dat een genoten les eigenlijk nog belangrijker is. En tegelijk komt bij mij steeds meer de twijfel of deze Tinker wel het juiste paard is om mijn vertrouwen weer op terug te krijgen.
Sinds een paar dagen is er een nieuw lespaard, een hele zachte Comtois-dame, en ik heb me al opgegeven voor een les met haar eens ze helemaal gewend is. Eens kijken of zij me wel dat laatste zetje aan vertrouwen kan meegeven.

Luister naar je gevoel en je hart. Al is een paard nog zo leuk en lief, er angstig op (gaan) zitten is niet wat je wilt. Ook niet voor het paard. En petje af dat je na die twee heftige valpartijen met toch best fiks letsel toch weer in het zadel zit.
Want hé, het is inderdaad niet zomaar een sport of een bevlieging, een hobby of een manier van leven. Paarden zit in je DNA Succes!!

Ja, paarden zitten inderdaad in mijn DNA

En ik denk dat mijn instructrice ook naar haar gevoel heeft geluisterd, door op zoek te gaan naar een nieuw lespaard. De Tinker moest de hoeven van de Lippizaner vullen na zijn overlijden, maar inmiddels is gebleken dat Tinkerlief ook alles behalve ideaal is voor de therapielessen die gegeven worden. Hij vind het wel leuk, maar hij is liever lui dan moe en kent en gebruikt gerust zijn kracht/gewicht.

Ik geniet nu liever van een kortere les, dan dat ik absoluut door zal rijden om het uur vol te maken. Dat is inderdaad ook de reden geweest om te kiezen voor grondwerk, en ik ben gaan lange teugelen en aan de hand gaan werken met hem, en daar geniet ik evengoed van.
Luisteren naar je onderbuikgevoel is zeker heel belangrijk, en gelukkig heb ik een instructrice die dat zelf ook doet en begrijpt. En zij snapt heel goed dat ik op sommige momenten ongewild kan blokkeren. Dat was zelfs de reden waarom ik oorspronkelijk bij haar kwam lessen. Mijn einddoel staat nog steeds, maar er hangt geen tijdschema meer aan. Als het zover is, is het zover

@Olikea, toch knap dat je jezelf ertoe weet te zetten om minstens 2x te gaan rijden

**Geplaatst**: 09-04-19 21:17

Geplaatst: 09-04-19 21:17

Olikea schreef:
Jammer genoeg blijft het elke keer een drempel om op te stappen.

Ik heb nu afgesproken met mezelf dat ik minstens 2x per week moet rijden.

Als je nog steeds twijfels hebt, nog niet zeker bent, en je de drempel toch hoog vindt, dan zou ik zeker niet mezelf opleggen dat je 2x per week moet paardrijden. Want volgens mij is dat erg tegenstrijdig.

Ga op zoek naar iets waar je sowieso veilig en gerust bij voelt. Een Haflinger of Fjord, een groot trekpaard, whatever. Doe dat op momenten dat je er zin in hebt. Niet omdat je het van jezelf moet.

Geef jezelf gewoon de tijd. Dat heb je nodig. Niets moet, ook niet omdat je dat zelf al wilt. Angst is een sterke emotie. Dat zet je niet zomaar opzij.

En @Samsmeesje: het rondjes rijden in de bak.. Dat is voor iedereen natuurlijk persoonlijk. Maar ik was/ben daar wel een beetje klaar mee.
Ga lekker een rit in het bos maken als het kan. Dat heb je meer afleiding, kijk lekker om je heen, luister naar de vogel,kijk naar de natuur, laat alles gewoon even gaan. Geen instructrice. Gewoon jij, je paard en de natuur. Dat werkt bij mij in ieder geval.

**Geplaatst**: 09-04-19 21:34

Geplaatst: 09-04-19 21:34

Wat mij helpt is dat niks MOET. Ik wil rijden. Dat voelt heel anders

. En ik mag ook bang zijn. En stoppen en afstappen als ik het eng vind worden. Of ook gewoon niet opstappen als ik het helemaal niet zie zitten.

**Geplaatst**: 10-04-19 00:05

Geplaatst: 10-04-19 00:05

Tafje schreef:
Olikea schreef:
Jammer genoeg blijft het elke keer een drempel om op te stappen.

Ik heb nu afgesproken met mezelf dat ik minstens 2x per week moet rijden.

Als je nog steeds twijfels hebt, nog niet zeker bent, en je de drempel toch hoog vindt, dan zou ik zeker niet mezelf opleggen dat je 2x per week moet paardrijden. Want volgens mij is dat erg tegenstrijdig.

Ga op zoek naar iets waar je sowieso veilig en gerust bij voelt. Een Haflinger of Fjord, een groot trekpaard, whatever. Doe dat op momenten dat je er zin in hebt. Niet omdat je het van jezelf moet.

Geef jezelf gewoon de tijd. Dat heb je nodig. Niets moet, ook niet omdat je dat zelf al wilt. Angst is een sterke emotie. Dat zet je niet zomaar opzij

Ik snap je reactie maar voor mij werkt het zo wel. Zodra ik er op zit is het ergste voorbij , en geniet ik van het rijden.

Gio mag dan niet heel ervaren zijn maar hij zorgt heel goed voor me als ik op zijn rug zit.

Wat voor mij werkt is dwars tegen mijn angst in gaan.
Ik weiger mijn angsten invloed te laten uitoefenen op mijn leven.

Dus ja.. ik moet van mezelf.

**Geplaatst**: 10-04-19 00:29

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 10-04-19 00:29

Hier nog een schijtebak. Iedereen zegt tegen mij zoek hulp en werk eraan. Ik weiger dat om twee redenen. Ten eerste, die angst is reeel en is er om mij te beschermen. Ten tweede is het mijn hobby dus ik ga niet krampachtig toch rijden terwijl ik het eng vind. Dus ik stap alleen op hele chille paarden. Het houdt me wel tegen in mijn wedstrijdcarriere want de beste paarden ben ik altijd bang voor. Maarja ik rij dan toch liever op mijn IJslander door het bos dan dat ik op zo'n engerd stap. Blijf alleen toch steeds weer proberen dat brave dressuurpaard te zoeken maar dit loopt vaak op teleurstellingen uit. Ik zou ermee kunnen leven om enkel nog bosritjes te maken overigens, maar dressuur blijft wel altijd kriebelen. Heb nu een sportpaard waar ik in de bak prima op kan rijden, maar no way dat ik er nog mee naar buiten ga. Daar heb ik een veel relaxtere IJslander voor

**Geplaatst**: 10-04-19 07:20

Geplaatst: 10-04-19 07:20

Dorine92 schreef:
Hier nog een schijtebak. Iedereen zegt tegen mij zoek hulp en werk eraan.

...het is toch bij de wilde spinnen af!!
Jij bent geen schijtebak, ingerukt mars met dat soort taal!!

Er aan werken kan zin hebben, maar dan met verstand van zaken, niet als in 'forceer jezelf'.

Citaat:
Ten eerste, die angst is reeel en is er om mij te beschermen. Ten tweede is het mijn hobby dus ik ga niet krampachtig toch rijden terwijl ik het eng vind.

Buiten stal kun je uitstekend werken aan angst die reeel is, maar buiten proporties hindrrt.
En verder lekker iedereen laten kletsen die geen verstand heeft van angst.