Bokt.nl

**Geplaatst**: 22-06-16 12:36

Geplaatst: 22-06-16 12:36

Sorry voor mijn lange verhalen

**Geplaatst**: 22-06-16 12:41

Geplaatst: 22-06-16 12:41

ponyparadijs schreef:
Hoe oud is je merrie?
En rij je wedstrijden met haar?
Dressuur? Springen?

En als die vragen voor mij waren

Wij rijden dressuur, springen, wandelen, grondwerken, fietsen en ook vaak genoeg gewoon niks.
Te fanatiek om voor recreatief door te gaan en te lui om wedstrijdruiter genoemd te worden. Kun je daar wat mee? Mijn merrie is overigens 6 jaar.

**Geplaatst**: 22-06-16 12:43

Geplaatst: 22-06-16 12:43

denisewinter schreef:
Sorry voor mijn lange verhalen

Welnee joh, geen sorry please. Wij kunnen er mss één en ander weer uit pakken als handgreep :-)

**Geplaatst**: 22-06-16 13:11

Geplaatst: 22-06-16 13:11

Idd misschien leren we van elkaar oplossing. Als onze paarden dan 20 zijn kunnen wij ook normaal door de bak rijden $_/-\o_$

**Geplaatst**: 22-06-16 13:15

Geplaatst: 22-06-16 13:15

Inxs schreef:
@ Deniswinter
Voorgaande jaren ging het in de weide periode ook beter dan in de winter, alleen dit jaar loopt het even anders dan voorheen. Ik heb het vermoeden dat zij zich lekkerder in haar vel voelt en dit, logisch ook, uit zich in wat meer "jump for joy" zullen we maar zeggen

laten we het daar maar op houden dan. Hopelijk slijt het met de jaren ookal zie ik net een bericht van een meisje met een paardje van 22 jaar hahaha.

Ik hou ook niet van hulpmiddelen maar als het werkt voor mijn paardje dat ze er rustiger van in haar hoofdje word is het voor haar plezieriger. Ik heb ooit een x ook rustcomposium geprobeerd maar werkte idd ook niet bij mij. Ook heb ik is een gratis proefpakket gekregen van dat spul wat je in de neus gaten smeert. Leek wel iets beter maar veel verschil nee. En ten 2de is dat heeeellll duur. Haha

**Geplaatst**: 22-06-16 13:20

Geplaatst: 22-06-16 13:20

Kan me voorstellen dat het soms knap irritant is...

De meesten uitermate sensible paarden zijn gebaad met een rustige, vriendelijk en duidelijke benadering zowel onder het zadel als ernaast.
Heb je een keer je dag niet of ben je gehaast? Laat dit type paard dan maar staan....
Ze ruiken het van een kilometer afstand en laten zich over het algemeen niet beduvelen.
Mede omdat dit type paard intelligent is.

Al fluitend en zingend net doen alsof je de rust zelve bent met engelen geduld zet vaak geen zoden aan de dijk.
Een vriendelijk woord en veel fysiek contact maakt de meesten wel rustiger mits gemeend en vol overtuiging gebracht.

Mijn sensibele merrie van destijds 4 jr oud met helaas niet zon beste opvoeding was in beginsel voor mij een draak.
Niet gemeen maar wel gevaarlijk...bij alles sloeg bij haar de paniek en stres toe.
Met letterlijk knikkende knieën stond ze mij met grote ogen en briesende neus gaten aan te kijken.
Het was bijna zielig om een paard bij het minste of geringste zo te zien stressen.
En ik werd er radeloos van, want ik deed niks bijzonders.
Ja ik hoestte een keer en zei goedendag tegen een voorbijganger...fout.
Alleen als ik een standbeeld bleef staan kon ze een heel klein beetje omspannen.

Later ging het een keertje wat beter om vervolgens de volgende dag weer met m'n neus op de feiten te worden gedrukt.
Op stal werd ze inmiddels genegeerd door stalgenoten want dat gekke paard had een steekje los.
Er moest iets neurologisch niet goed zitten zo diagnosticeerde de wanna bee dierenartsen.
Ik nog radelozer dan ik al was...moest ik dan de da bellen om haar te laten onderzoeken?
En de vraag wat er met dr aan de hand moest zijn bleef onbeantwoord.
Ik kon in de tussentijd niks goed doen, vriendelijk, rustig, iets minder vriendelijk, nog duidelijker, haar negeren, haar bemoedigend toespreken ect.
Het was iedere dag bal..en ik was de versiering die opgehangen werd want ik was soms m'n leven niet zeker.
Dan komen de hulptroepen, enkele stoere stalgenoten die wel wisten hoe je een dergelijk paard tot kalmte bracht incl de bijbehorende instructeurs.
Het werd van kwader tot erger...ze flipte compleet de pan uit en vermagerde door alle stress.

Ik heb iedereen vriendelijk verzocht zich niet meer met ons te bemoeien met als gevolg dat de volledige verzorging op mij neer kwam. Wbt voeren.. Dit doen we middels een voerschema.
Maar ik wilde het niet meer, voeren bracht namelijk ook stress met zich mee.
3 maanden lang ben ik 2 tot 3 keer per dag bij dr geweest...voor het werk na het werk en voor het slapen gaan.
Maar het bracht na een maand rust voor dr...ze ging zich ontspannen in mijn bijzijn en ik werd na 1,5 maand zelfs met een welkoms hinnik begroet.
Die enthousiaste blik zal ik nooit vergeten...haar oogjes straalde alsof ze wilde zeggen " ben je er weer voor mij wat fijn".
In de tussentijd heb ik mezelf onder de loep genomen...wat doe ik en vooral hoe?
Wat is het effect op mijn paard en waarom doe ik bepaalde dingen juist op die manier?
Dit kosten me veel energie, het is moeilijk en confronterend tegelijk.
Waar denk ik aan als ik bij mijn paard ben en wat straal ik daarmee uit?
Mijn conclusie was niet al te best...ik was een prutser.
Wat moet dit paard nou met mij?
Ik geef haar niet de duidelijkheid waar ze naar snakt, ja dat denk ik...maar het bleek allemaal nep en aangeleerd gedrag.
Ik meende het niet, het kwam niet uit m'n hart.
Dit paard gaf geen reet om kennis en ervaring, ...tig keer z dress gereden.
Je bent nep en je snapt er niks van zal ze misschien gedacht hebben.

We zijn inmiddels een half jaar verder en ze is met recht het beste wat me is overkomen.
Dat dit me na bijna 30 jr paarden me heeft mogen overkomen...wat een eer.

Sinds enkele weken heeft ze een zadel op gehad en wat deed ze braaf mee.
Nog even en ik zit er misschien wel op...

Onze stalgenoten die dr nu ook iedere dag kunnen kriebelen waar ze erg van geniet..
Hoe groot de obstakels of problemen ook zijn, het draait uiteindelijk om vertrouwen.

En vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
Kortom 1 stap gezet, 2 stapjes terug ect.
Leg je erbij neer en neem de dag zoals hij komt.
Maak er geen punt van en geniet samen van de korte successen en gehaalde doelen...al zijn ze nog zo klein en kort.
Ik denk dat het accepteren van dergelijk gedrag leid naar de mogelijkheid om dit om te kunnen zetten naar positief gedrag.
Daarmee bedoel ik niet dat je er niks mee moet doen en het op zn beloop kan laten...met de gedachten het komt vanzelf goed.
Want dat is niet zo, maar neem je paard soms niet te serieus...hij schrikt, hij paniekt...ja nou en? Hij wordt weer rustig en je gaat weer verder.
Klinkt makkelijk, maar dat is het niet.
Het geeft soms wel ruimte om te ontspannen en door te gaan.

**Geplaatst**: 22-06-16 13:38

Re: Soms plakt je ze liever achter het behang (rillerige merrie)

Geplaatst: 22-06-16 13:38

Dit topic had ik zelf kunnen schrijven

Hier ook een 4 jarige rillerige merrie. Ze is in 99% van de gevallen super braaf, maar die 1e % kan ik er niets mee. Na 3x ernaast gelegen te hebben in 6 maanden tijd (en 1x op de eerste hulp belanden) was ik er wel klaar mee.

Ze haalt nog steeds wel eens het bloed onder m`n nagels vandaan, maar ik kan er al beter mee omgaan. Het is dan negeren of afstappen en morgen weer proberen. Hoop toch wel dat het over gaat als mevrouw een jaar of 20 is

**Geplaatst**: 22-06-16 14:13

Re: Soms plakt je ze liever achter het behang (rillerige merrie)

Geplaatst: 22-06-16 14:13

Wat opvallend dat bijna iedereen die hier reageert een merrie heeft trouwens!

**Geplaatst**: 22-06-16 15:06

Re: Soms plakt je ze liever achter het behang (rillerige merrie)

Geplaatst: 22-06-16 15:06

Mijn vorige merrie was dat ze jong was ook heel rillerig
Die is makkelijker geworden na het eerste veulen
En veel laten zien
Bij haar hielpen de springwedstrijden heel erg
Dan is er nog meer te zien en worden ze sneller makkelijk.
Dus veel de nieuwe dingen opzoeken zodat ze leren dat jij goede leiding geeft en ze jou dus gewoon volgen

**Geplaatst**: 22-06-16 15:13

Geplaatst: 22-06-16 15:13

finnens schreef:
Wat opvallend dat bijna iedereen die hier reageert een merrie heeft trouwens!

Die van mij zijn van het mannelijke geslacht, maar hebben veel merrie trekjes

**Geplaatst**: 22-06-16 16:32

Geplaatst: 22-06-16 16:32

grauwman schreef:
finnens schreef:
Wat opvallend dat bijna iedereen die hier reageert een merrie heeft trouwens!

Die van mij zijn van het mannelijke geslacht, maar hebben veel merrie trekjes

Precies dit

Al zou het ongetwijfeld nog erger zijn als hij echt een merrie was.

**Geplaatst**: 22-06-16 22:37

Re: Soms plakt je ze liever achter het behang (rillerige merrie)

Geplaatst: 22-06-16 22:37

Zo herkenbaar. Ik heb ook een hele sensibele ruin (hihi geen merrie, kwa gedrag wel)
Is verwaarloosd geweest tot zijn 6e, en is ook nog eens een volbloed.
Drama af en toe! Meneer is nu 7, en vertrouwen heeft hij nu wel meer.
Maar zoals jij omschrijft soms is het knap lastig.
bij nieuwe situaties gaat zijn staart omhoog en gaat hij ontzettend blazen en soms zelfs dribbelen en dan weet ik wel hoe laat het is

Ik ben ook sinds kort lekker aan het buiten rijden en dan schrikt hij echt van alles.
Ik word er niet een onzekerdere ruiter van, wel zit ik er al klaar voor, na al dat steigeren en gebok van hem toen ik hem zadel mak maakte en nog steeds is hij in veel dingen groen en wilt hij wel eens hem helemaal trippen.
Ik probeer er zo min mogelijk aan te denken, aan 'wat als'. Maar ik weet tegenwoordig precies wanneer er wat gaat gebeuren.
Soms baal ik ook wel even, wil ik lekker een buitenritje maken gaat mijn paard van iets kleins ontzettend lopen briezen en heel alert lopen en ineens er keihard vandoor. Het ontspannen ritje heb ik met hem nog niet mee gemaakt.
Maar ja ik kan het hem allemaal niet kwalijk nemen. Hij kwam amper buiten, had af en toe wel is iemand op zijn rug (in totaal 3 x gehad) en werd hij kennelijk met een zweep best wel hard aangepakt.
Die eigenaren wisten helemaal niks van paarden _-:(

We doen rustig aan, we zijn nu zelfs al bitloos aan het oefenen. Reageert hij zo goed op!
Zo heeft hij ook doods angsten voor zwepen, door zijn verleden. Er is veel om aan te werken.
Het vertrouwen is er nu net lekker, ga ik niet gelijk de zweep erbij pakken.
En hell no dat ik die zweep nodig heb met zijn tempo

dus no rush
Maar ik begrijp je echt helemaal met je verhaal.
Hoe ik er mee om ga?
Na, ik rijd hem gewoon lekker, negeer het 'negatieve' gedrag gewoon.
Tuurlijk consequent zijn moet, maar bij hem is het meer dat hij zo doet uit paniek doordat hij een situatie niet vertrouwd. Als ik dan hem bij elk verkeerd ding als een gek ga afstraffen vertrouwt hij mij echt niet meer.
Hem moet je gewoon vooral het goede laten inzien en belonen wat wel goed gaat zodat hij er meer vertrouwen in krijgt.
En ik ben zeker een consequente ruiter, zo beet hij of trapte hij veel toen ik hem net had.Zou hij nooit meer zomaar doen.
Der zijn grenzen natuurlijk, maar hij is zo gevoelig dat met 1 vinger snel in de lucht en hij durft het nooit meer te proberen.
Mijn merrie daarin tegen die denkt ah joh wat kan dat mij boeien en die moet ik soms echt even iets wat harder duidelijk maken want anders heeft ze er schijt aan.
Zij is gewoon wat koeler in haar hoofd.

Gewoon lekker veel op de grond bezig zijn en hem vertrouwen geven in mij helpt hem ook goed.
En ik heb hem zelf gekocht, hij past ook wel bij mij.
Beetje pit en vaart vind ik wel leuk en een uitdaging.
Das ook een goeie! Zie het gewoon als een uitdaging

Lekker lang verhaal weer

**Geplaatst**: 22-06-16 23:38

Geplaatst: 22-06-16 23:38

Hier ook sinds 9 maanden een hele sensibele merrie, een echt 'rightbrain extravert' karakter.
Ook nog eens zwaar verkloot gereden en daarbij ernstig mishandeld. >levensgevaarlijk beest, echt nooit kopen hoor!> zei de koper die haar retouneerde (naar verkoper) tegen mij toen ik om meer informatie vroeg.
Maar je raadt het al... ik zag er iets in en heb haar gekocht om haar te redden van een volgende: ' ik-zal-jou-wel- eens-ff-leren-wie-hier-de-baas-is-ruiter' of de slager die daarop onherroepelijk zou volgen.
Ik was er al heel snel achter dat boos worden of de baas willen spelen een totaal averechts effect heeft, ze is eigenlijk een heel angstig paard dus alles draait om vertrouwen.
Begonnen met longeren, grondwerk, wandelen en veel tijd samen doorbrengen: vertrouwen winnen.
Na een maandje durfde ik er op, niet echt een succes. Alles was eng, en reden om te paniekeren. En ik met mijn net herstelde gebroken ribben van de val een ander paard was zo bang...
Paard een geluidsdicht oornetje kado gedaan, zelf rijden met een playlist in oortelefoontje om te ontspannen. Terug in de brok gezet, omega gold olie, vitaminebrokjes Marstall force en Groene Os Rust Compositum (zit magnesiumcitraat in + tryptofaan voor rust in 't koppie) gaan geven. Het eerste half jaar alleen maar gereden met een lang teugeltje proberen hals te strekken met het neusje naar de grond: rust.. rust .. rust.. Wonderbaarlijk: de bak-kabouters en de paniek voor andere paarden in de rijbaan verdwenen. Als er iets 'eng' is stap ik af en neem haar er een paar keer aan de hand mee langs net zolang tot ze kalmeert. Veel geruststellen, eindeloos aaien en prijzen, niet boos worden, slecht gedrag negeren. Vooral benadrukken en belonen wat er wel goed gaat, zelfvertrouwen van het paard opbouwen. Duidelijk grenzen aangeven maar alleen met de stem is echt voldoende 'nee!' . Het vertrouwen is inmiddels gewonnen, we weten nu wat we aan elkaar hebben en we zijn al echte maatjes.
Een ander merk zadel met meer schoudervrijheid, een Rambo micklem hoofdstel en een myler level 2 bit (level 1 werd ze heeeel boos van) en we zitten nu echt op de goede weg en kunnen de training gaan opbouwen. Ik zie onze toekomst met veel vertrouwen en ontzettend veel zin tegemoet. En wat een geweldig dier en een heerlijk karakter! Met de allerkleinste hulpen te rijden, een echte pleaser en altijd willen werken

En ja: sensibel blijft een karaktereigenschap en zo'n paard is abslouut niet voor iedereen weggelegd, maar als je die voor je weet te winnen zijn het toch de allerfijnste paarden!

**Geplaatst**: 23-06-16 07:56

Geplaatst: 23-06-16 07:56

Wat een herkenning, ik heb een trekpaard ruin die van de raarste dingen schrikt.
Ik heb hem gekocht toen hij net een paar dagen 2 was en hij is nu 5.
Hij is echt zo ontzetend lief en aanhankelijk en doet ook alles wat ik vraag. Ook vertrouwd hij ons compleet en doet hij alles voor ons ondanks zijn angsten.
Normaal zijn trekpaarden de rust zelve, maar mijn meneer loopt regelmatig snurkend lans de raarste dingen. Tractoren, vrachtwagens, luchtbalonnen, helicopters op 25 meter hoogte (laagvlieg gebied) is geen probleem, maar een doosje langs de kant van de weg, dat is echt super eng!
Gelukkig is het echt een heel stuk minder geworden en als mijn vriend mee gaat op de fiets met onze dochter volgt hij hun als een hondje langs alle gevaarlijke putdeksels en witte strepen op de weg, dus misschien dat het ooit nog goed komt

**Geplaatst**: 23-06-16 08:59

Geplaatst: 23-06-16 08:59

Ja precies, dat Elise.
Laatst, naast de fiets, troffen wij onderweg op een smal weggetje een nogal uit de kluiten gewassen tractor compleet met giertank en injectors aan op onze weg. Om te zien een indrukwekkend, veel herrie makend gevaarte.
Ik stapte van de fiets om zo ver mogelijk in de berm te gaan staan waarop mijn merrie mij aankijkt van; duh, serieus? >;)

ze vertrok geen spier.
Daarintegen was een stuk verder de half gemaaide berm werkelijk het schrikpunt van de dag. Dan krabbel je jezelf toch wel even achter de oren, of niet $:\$

Vraagje aan de overige rijders van onze helden op sokken, hebben jullie ook ondersteuning dmv lessen ivm het schrikgedrag?

**Geplaatst**: 23-06-16 09:05

Geplaatst: 23-06-16 09:05

Ik ben een keer naar Tristan Tucker geweest met haar, ik zag echt een deken van rust over haar heenkomen op een gegeven moment. Helaas zit hij voor mij te ver weg om vaker naartoe te gaan.
In de dressuur les besteden we er ook vaak aandacht aan, een kussen of andere dingen op de grond leggen, na 10 min verplaatsen en gewoon doorrijden.. Maar dat is bijna niet te doen.

Mijn merrie spiegelt ook heel erg. Aan de hand helpt 'buikrust' veel. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven,

je eigen buikspieren bewust ontspannen en energieniveau heel laag brengen. Maar in het zadel heeft dat 0 effect en moet ik maar meegaan met haar opzijspringacties.

**Geplaatst**: 23-06-16 09:24

Geplaatst: 23-06-16 09:24

Casca schreef:
Mijn merrie spiegelt ook heel erg. Aan de hand helpt 'buikrust' veel. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven, je eigen buikspieren bewust ontspannen en energieniveau heel laag brengen. Maar in het zadel heeft dat 0 effect en moet ik maar meegaan met haar opzijspringacties.

Heeeeel herkenbaar $*\o/*$

**Geplaatst**: 23-06-16 10:21

Geplaatst: 23-06-16 10:21

Ik heb geen les nee. Lesgeefster op stal maakt het vaak erger ipv beter (teugels kort en inhouden werkt gewoon niet).
Er wordt idd altijd gezegd dat je 'er aan moet blijven rijden' maar als ze in de flip gaat mag ik dus echt niet been eraan houden. Eerst beginnen met 8tjes rijden op zit en met handen wel stelling opeisen, daaarna pas been erbij om het achterbeen eronder te duwen. Theoretisch niet correct maar als ongeleid projectiel rondvliegen is ook niet correct.

Wel heb ik paar grondwerklessen gehad waarbij we geleerd hebben om haar aandacht bij ons te houden en merrie heeft ontdekt dat ze controle over de situatie kan krijgen door rustig te worden. Dat heeft ons wel veel geholpen.

De absurde logica over wat eng is en wat niet herken ik ook. We slenteren gerust langs een graandorser in werking op 5m afstand maar een blauwe brievenbus is het einde van de wereld.

Beste werkt als ik er om lach en zeg dat ze moet opletten voor een hartaanval

.
Ontspannen zitten helpt ook heel goed maar dat lukt me niet altijd.

**Geplaatst**: 23-06-16 10:47

Geplaatst: 23-06-16 10:47

Bij ons op het terrein kom je vanalles tegen omdat er ook een loonbedrijf op het terrein gevestigd is. Giga mestkar met aanhanger, shovel en diverse traktoren geen probleem. Maar de blauwe kruiwagen vervangen en er een grijze voor in de plaats zetten }:)

Of de stalkat die ineens via de rijbaan oversteekt ipv omloopt resulteert in 4 benen in de lucht in de achteruit en al knorrend staan kijken alsof er een neushoorn in volle vaart op hem af komt

**Geplaatst**: 23-06-16 12:15

Re: Soms plakt je ze liever achter het behang (rillerige merrie)

Geplaatst: 23-06-16 12:15

Ik les wel met mijn merrie. Dit doen we op een andere locatie in een groepsles. Ik probeer thuis privéles erbij te nemen, maar door het weer gaat dit vaak niet.

Ik merk dat de les voor ons wel goed helpt, vooral omdat mijn instructrice heel veel op mij let. Ik word helaas zelf heel strak, wat dus averechts werkt.
Ik zie hier trouwenss reacties voorbij komen en dat valt mijn merrie nog wel mee (afkloppen). Ze gaat niet echt aan de kletter ofzo. $_/-\o_$

**Geplaatst**: 23-06-16 12:34

Geplaatst: 23-06-16 12:34

cissie schreef:
Kan me voorstellen dat het soms knap irritant is...

De meesten uitermate sensible paarden zijn gebaad met een rustige, vriendelijk en duidelijke benadering zowel onder het zadel als ernaast.
Heb je een keer je dag niet of ben je gehaast? Laat dit type paard dan maar staan....
Ze ruiken het van een kilometer afstand en laten zich over het algemeen niet beduvelen.
Mede omdat dit type paard intelligent is.

Al fluitend en zingend net doen alsof je de rust zelve bent met engelen geduld zet vaak geen zoden aan de dijk.
Een vriendelijk woord en veel fysiek contact maakt de meesten wel rustiger mits gemeend en vol overtuiging gebracht.

Mijn sensibele merrie van destijds 4 jr oud met helaas niet zon beste opvoeding was in beginsel voor mij een draak.
Niet gemeen maar wel gevaarlijk...bij alles sloeg bij haar de paniek en stres toe.
Met letterlijk knikkende knieën stond ze mij met grote ogen en briesende neus gaten aan te kijken.
Het was bijna zielig om een paard bij het minste of geringste zo te zien stressen.
En ik werd er radeloos van, want ik deed niks bijzonders.
Ja ik hoestte een keer en zei goedendag tegen een voorbijganger...fout.
Alleen als ik een standbeeld bleef staan kon ze een heel klein beetje omspannen.

Later ging het een keertje wat beter om vervolgens de volgende dag weer met m'n neus op de feiten te worden gedrukt.
Op stal werd ze inmiddels genegeerd door stalgenoten want dat gekke paard had een steekje los.
Er moest iets neurologisch niet goed zitten zo diagnosticeerde de wanna bee dierenartsen.
Ik nog radelozer dan ik al was...moest ik dan de da bellen om haar te laten onderzoeken?
En de vraag wat er met dr aan de hand moest zijn bleef onbeantwoord.
Ik kon in de tussentijd niks goed doen, vriendelijk, rustig, iets minder vriendelijk, nog duidelijker, haar negeren, haar bemoedigend toespreken ect.
Het was iedere dag bal..en ik was de versiering die opgehangen werd want ik was soms m'n leven niet zeker.
Dan komen de hulptroepen, enkele stoere stalgenoten die wel wisten hoe je een dergelijk paard tot kalmte bracht incl de bijbehorende instructeurs.
Het werd van kwader tot erger...ze flipte compleet de pan uit en vermagerde door alle stress.

Ik heb iedereen vriendelijk verzocht zich niet meer met ons te bemoeien met als gevolg dat de volledige verzorging op mij neer kwam. Wbt voeren.. Dit doen we middels een voerschema.
Maar ik wilde het niet meer, voeren bracht namelijk ook stress met zich mee.
3 maanden lang ben ik 2 tot 3 keer per dag bij dr geweest...voor het werk na het werk en voor het slapen gaan.
Maar het bracht na een maand rust voor dr...ze ging zich ontspannen in mijn bijzijn en ik werd na 1,5 maand zelfs met een welkoms hinnik begroet.
Die enthousiaste blik zal ik nooit vergeten...haar oogjes straalde alsof ze wilde zeggen " ben je er weer voor mij wat fijn".
In de tussentijd heb ik mezelf onder de loep genomen...wat doe ik en vooral hoe?
Wat is het effect op mijn paard en waarom doe ik bepaalde dingen juist op die manier?
Dit kosten me veel energie, het is moeilijk en confronterend tegelijk.
Waar denk ik aan als ik bij mijn paard ben en wat straal ik daarmee uit?
Mijn conclusie was niet al te best...ik was een prutser.
Wat moet dit paard nou met mij?
Ik geef haar niet de duidelijkheid waar ze naar snakt, ja dat denk ik...maar het bleek allemaal nep en aangeleerd gedrag.
Ik meende het niet, het kwam niet uit m'n hart.
Dit paard gaf geen reet om kennis en ervaring, ...tig keer z dress gereden.
Je bent nep en je snapt er niks van zal ze misschien gedacht hebben.

We zijn inmiddels een half jaar verder en ze is met recht het beste wat me is overkomen.
Dat dit me na bijna 30 jr paarden me heeft mogen overkomen...wat een eer.

Sinds enkele weken heeft ze een zadel op gehad en wat deed ze braaf mee.
Nog even en ik zit er misschien wel op...

Onze stalgenoten die dr nu ook iedere dag kunnen kriebelen waar ze erg van geniet..
Hoe groot de obstakels of problemen ook zijn, het draait uiteindelijk om vertrouwen.

En vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
Kortom 1 stap gezet, 2 stapjes terug ect.
Leg je erbij neer en neem de dag zoals hij komt.
Maak er geen punt van en geniet samen van de korte successen en gehaalde doelen...al zijn ze nog zo klein en kort.
Ik denk dat het accepteren van dergelijk gedrag leid naar de mogelijkheid om dit om te kunnen zetten naar positief gedrag.
Daarmee bedoel ik niet dat je er niks mee moet doen en het op zn beloop kan laten...met de gedachten het komt vanzelf goed.
Want dat is niet zo, maar neem je paard soms niet te serieus...hij schrikt, hij paniekt...ja nou en? Hij wordt weer rustig en je gaat weer verder.
Klinkt makkelijk, maar dat is het niet.
Het geeft soms wel ruimte om te ontspannen en door te gaan.

Wat een mooi verhaal om te lezen. Knap dat je niet hebt opgegeven.
Hieruit vallen heel wat goede lessen te halen voor mensen met hetzelfde probleem. Vertrouwen is zoals je zegt het allerbelangrijkst (en dan niet enkel van het paard zijn kant maar ook van de kant van de eigenaar). Consequentie is volgens mij ook een heel belangrijk iets bij zo'n paarden. Zelfs consequentie in de voertijden kan bij dergelijke paarden van belang zijn.
En dan is er het zelf ontspannen blijven. Dat heeft mij geholpen met 1 zo'n merrie die in het begin met buiten wandelen ook bij het minste verschoot en steigerde ed. Ik bleef dan gewoon heel ontspannen naast haar staan wachtend tot ze klaar was. Het was snel gedaan met steigeren zonder dat te corrigeren.
Je hebt dit heel goed aangepakt. Je bent iemand die echt heeft geluisterd naar haar paard. Ik ben eigenlijk nog wel benieuwd of er binnenkort iemand op kan. Misschien kan je dat via pb (of in dit topic als TS dat goed vindt) laten weten?

**Geplaatst**: 23-06-16 14:59

Re: Soms plakt je ze liever achter het behang (rillerige merrie)

Geplaatst: 23-06-16 14:59

Haha nog zoon 1
Afbeelding

**Geplaatst**: 23-06-16 17:26

Re: Soms plakt je ze liever achter het behang (rillerige merrie)

Geplaatst: 23-06-16 17:26

@Jensvl ik pb je!

**Geplaatst**: 23-06-16 17:50

Re: Soms plakt je ze liever achter het behang (rillerige merrie)

Geplaatst: 23-06-16 17:50

Wat een mooie verhalen. Met name Amikaa haar verhaal raakt me echt.

**Geplaatst**: 24-06-16 00:46

Re: Soms plakt je ze liever achter het behang (rillerige merrie)

Geplaatst: 24-06-16 00:46

Thanks pien_2010.. Zoals ik alle verhalen lees komt het toch steeds neer op vertrouwen en een band opbouwen met zo'n sensibel paard.
En ik hoop dat iedereen die het leest iets heeft aan de tips en de moed erin kan houden!