ateo schreef:Ik rij helemaal niet voor mezelf. Ik heb 1 x in de week groepsles en 2 prive-lessen (samen met mijn 2 kinderen). Dat komt omdat mijn paard nog erg groen is. Ik vind dat wel lekker zo, dus laat maar gaan. De rest doen we bosritten.
Toch heb ik nog af en toe spanning, maar ja, daar moet ik misschien mee leren leven. In ieder geval lig ik niet meer van tevoren krom van de zenuwen en stap ik relaxed op.
Ik merk wel dat als mijn paardje begint te klieren, dat ik hem wel durf aan te pakken. En daar ben ik al heel blij om, want het kan echt af en toe een deugniet zijn.
Dan heb jij nu toch al een succesverhaal? 
Ik herken me wel in je verhaal, ik was zelf ook erg angstig en als ik op een vreemd paard stap en deze schrikt merk ik nog altijd dat ik verkramp en bijv. voorover ga zitten. Gelukkig heb ik een goede instructeur die hiervan op de hoogte is, een brul geeft en dan doe ik het weer goed
Overigens vond ik buitenrijden pas echt eng. En het stomme is: hoe langer je dat uitstelt om weer te gaan doen (geldt voor alles overigens, niet specifiek voor buitenrijden), des te enger wordt het. De drempel wordt namelijk steeds hoger om het weer goed te doen. Maar toen ik eenmaal op pad ging... vond ik het hartstikke leuk en NIET eng! Tuurlijk zat ik op een braaf paard en werd ik begeleid door een bekende... maar toch. De dag erop ging ik in mijn eentje op pad met een paard dat nieteens helemaal 100% betrouwbaar is buiten
en toen durfde ik er gewoon mee te galopperen, iets wat ik de dag ervoor nog niet deed. Kortom, je overwint je angsten enkel en alleen door het te doen.
En je paardje aanpakken ondanks je angsten is super! Goed voor jouw vertrouwen, goed voor je band met je paard (want gek genoeg wordt die beter als je je paard een keer tegen durft te spreken) en voor zijn opvoeding natuurlijk.
En tuurlijk moet je je beperkingen kennen. Je zal wellicht altijd een beetje sneller angstig zijn dan een ander. Nou en? Als jij maar plezier hebt, en je paard ook.