Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-06-10 14:17

Geplaatst: 17-06-10 14:17

Hej,

Ook ik kan ervan meepraten. Bij mij begon het twee jaar geleden, en nu heb ik mijn angst eindelijk kunnen overwinnen.
Ik kroop iedere keer vol angst op een paard, heb er soms aan gedacht om er gewoon met te stoppen, maar dit kon ik niet, ik doe het veel te graag. Ik was bang van andere paarden in mijn les, bang voor wind, bang voor regen, bang voor een 'vliegending' die in de stallen ging naast de piste.. Doordat ik zelf steeds gespannen was, reageerde het paard daar natuurlijk ook sterk op, waardoor iedere les een ramp was, geen stap kwamen we vooruit. Zo heb ik geprobeerd met verschillende paarden, iedere keer lukte het na een tijd beter, maar iedere keer gebeurde er dan ook wel iets waardoor ik terug van nul kon beginnen. Hopeloos werd ik ervan! Uiteindelijk ben ik in oktober vorig jaar een ander paard gaan rijden, een paard met behoorlijk wat bloed, wat eigenlijk zeer onlogisch leek aangezien ik zo een schrik had, maar daarin zag ik dan net ook de uitdaging. We gingen samen aan de slag en het begon te lukken, maar tijdens de koude winter is het terug verkeerd gegaan, door de koude stond ze steeds redelijk fris, waardoor ik me opspande, waarna zij daar natuurlijk terug op reageerde, en zo ben ik vaak huilend afgestapt. Vroeger was ik nooit bang naast een paard, maar van haar werd ik bang, ik durfde zelf geen paard meer naar de weide te brengen! Ik nam enkele privélessen waarin ik vooral gewoon in stap figuren moest rijden, terwijl ik rustig sprak met mijn instructeur, hierdoor werd ik zelf ook rustiger, maar eens ik terug wou deelnemen aan de groepslessen waren we terug bij af. Een maand of 3 terug raadde mijn instructeur me aan om te proberen met een ander paard, wat ik dan ook gedaan heb want ik voelde dat we toch niet vooruit konden komen. In het begin dat ik met dit paard reed was het allemaal heel plezierig, ik zat op een rustig beest, niet meer op een paard die soms precies op ontploffen stond, maar na enkele lessen vond ik dit echt niet meer leuk, ik was niet meer bang, maar ik kwam er gewoon gefrustreerd van. Toen heb ik besloten om terug te proberen met het paard waar ik voorheen met reed, maar niemand geloofde in ons, iedereen zei dat het toch niet zou lukken, omdat ik mijn vertrouwen zeker kwijt was in haar. Ik wist dat het moeilijk zou zijn, maar ik wou bewijzen dat ik het echt wou, dat ik er nog in geloofde, ik wou hen tonen dat ze verkeerd waren. Dit heb ik dan ook gedaan, en nu rijd ik al een maand en een half terug met haar, en het gaat eigenlijk beter dan voorheen.

Hierdoor weet ik nu, dat het soms echt helpt als je het gevoel hebt dat je jezelf moet bewijzen, dit was bij mij het geval en daardoor kwam er meer 'vechtlust'. Als ik nu wind, regen, .. hoor, wordt ik terug angstig maar maak dan direct een klik, ik zeg tegen mezelf dat de angst niet nodig is, want het paard zelf reageert er niet heftig op bij anderen. Ook probeer ik meer op mijn houding te letten, zodat ik mooi naar achter blijf zitten, want door de angst destijds viel ik serieus naar voor, waar ik dus nu nog moet aan werken. Bij mij is alles dus terug in orde aan het komen, doordat ik zelf voortdurend een mentale klik maak. Is echt niet makkelijk soms, maar het werkt wel .. Gewoon doorrijden, zelfzeker proberen te zijn tegenover je paard en doorzetten .. Na enkele lessen zo te hebben gereden, zag ik in dat het allemaal zo erg niet meer is, en nu gaat het wel goed.

Sorry voor het lange verhaal!

**Geplaatst**: 18-06-10 09:43

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 18-06-10 09:43

Hier ook een voormalige angstruiter!

Bij mij jaren terug begonnen na over de kop te zijn gegaan met mijn toemalige kwpn draak...daarna lang op een arabier gereden,die vertrouwde ik volledig. Daar durfde ik echt alles wel mee.

Daarna een eigen pony,een haflinger. En vrijwel direct was het mis....Bokken,omhoog komen en onbetrouwbaar,ik was direct weer enorm bang.
Heb het bijna een jaar volgehouden,zonder rijden,toen heb ik hem verkocht.

Ben toen enkele maanden daarna van een grote kwpn'er afgedonderd in het bos,gevolg:2 breuken in de rug.

Toen was ik er klaar mee. Heb bijna een jaar niet meer gereden,en ben heel erg gaan nadenken wat ik dan wilde.
Ben mezelf op paardengebied echt zo tegengekomen in dat jaar,heel veel geleerd.
Zo kwam ik erachter dat ik veel keuzes rondom paarden maakte omdat ik aan verwachtingen wilde voldoen.
Zoals al angst hebben,maar vinden dat je tóch op moet stappen.
Vinden dat je op je pony móet rijden,ookal voelt het niet okee.
Thuiskomen met een grotere pony dan je eigenlijk prettig vindt,want dat 'hoort zo'.

Ben me gaan verdiepen in grondwerk,natuurlijker omgaan met paarden,andere huisvestingsmogelijkheden...en vooral":
wat zoek ik?
wat past bij mij?

Uiteindelijk vond ik een zalige 2 jarige merrie,ongelovelijk lief ding,helaas moest ik haar na 2 weken laten inslapen wegens myopathie.

Inmiddels heb ik een 6 jarige 'vuilnisbak'ruin. Een pony van 1.42.
Ja,dat is niet groot--->maar dát wil ik niet.
Hij is op het flegmatieke af,enorm bomproof,slim en heel lief.
Echt het type pony waar je een kind mee naar buiten kan sturen.

Kan nu pas zeggen dat ik mijn match gevonden heb.
Ik durf weer zonder zadel langs de weg te stappen,ik durf hem rustig aan een hek te binden zonder te panikeren of hij zichzelf niet ophangt.
Ik durf op te treden waar nodig,ik voel me gewoon echt weer vertrouwd met een paard.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-06-10 12:03

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 18-06-10 12:03

Zo zie je maar weer. De aanhouder wint. Wat zijn we toch dappere dames (althans, ik ben nog geen bange man tegengekomen).
Ook hier gaat het super. Ik ben op het brutale af, nu. En dat moeten we net hebben. Durven te rijden. Echt nog maar heeeel af en toe heb ik een vlindertje in mijn buik, maar die is ook weer snel verdwenen.
Iedereen doet het op zijn eigen manier, maar wat P. mij heel erg geleerd heeft, en daar ben ik superblij mee, is: hij MOET onderdanig zijn (vooral omdat ik een ruin heb die nog denkt dat hij hengst is). Andere dingen doet hij maar in de wei, hij hoeft maar een uurtje per dag te werken en dan moet hij bij jou zijn. Aandacht voor jou en niks anders. En dat werkt super.

**Geplaatst**: 18-06-10 13:11

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 18-06-10 13:11

Omdat ik me hier al eerder gemeld heb:

Pas op ego-post!

Vandaag, vrijdag 18 juni 2010 is een heugelijke dag!

$*\o/*$ IK HEB VOOR HET EERST ZONDER ANGST OP GARUNA GEREDEN!!!!!! $*\o/*$

Vanmorgen, na een onrustige nacht op tijd opgestaan. Hmmm, het waait wel erg hard ging er door mijn hoofd, zal ik dan toch maar niet gaan rijden? Jaja, ik ben een kei in uitstellen en vermijden.

Maar goed, toch op het fietsje naar stal. In de 5 minuten dat ik onderweg ben heb ik alleen wel/niet rijden gedacht. Op stal aangekomen eerst mijn fietstasjes leeggemaakt, want mijn voorraad cowboy magic was binnengekomen en met de keuring in het vooruitzicht moeten ze wel schoon en shiny worden. Annie was nog binnen bezig. Ik besloot eerst de paarden te gaan verzorgen. Ik was er niet helemaal met mijn hoofd bij, want ik zette Nasa (onze 3 jarige merrie) in de verkeerde wei, en dat terwijl Annie nog had gezegd, controleer de draden. Ik had gecontroleerd, maar was blijkbaar zo in gedachten verzonken dat ik niet goed had gekeken. Gelukkig is Nasa een ontzettend braaf dier, en kon ik haar zo pakken en de draden verzetten. Zo stond ze toch nog in de juiste wei. Toen Elisa en Evita in de wei gezet waar Nasa eerst in stond, en toen de merries met de veulentjes in de bak. Zo kon ik makkelijk de stallen mesten. Tijdens het uitmesten ging het wel/niet verhaal in mijn hoofd door.

Nou goed, de stallen klaar, dus de dames en heer mochten weer naar binnen. Toen moest ik Géanne van Garuna af halen. Géanne trapt er nog iedere keer in, maar vandaag al niet meer van harte. Ik laat haar de gang in lopen en zet haar dan in een andere box. Ze is dan not amused, en wil liever bij de melkbar blijven. Maar goed, Garuna uit de stal meegenomen naar de poetsplaats en mijn zadel, hoofdstel en longeerspullen gepakt. Toen ik Garuna begon te poetsen was er in eens grote onrust, veel hinniken en draaien. Hmmm, mijn lichte voorkeur voor wel rijden, veranderde even in niet rijden. En allerlei excuses om niet te rijden passeerden de revu.
Toch maar gezadeld, en even aan de longe gepakt. Garuna was spontaan weer de sloomheid zelf. En mijn niet veranderde weer in wel.

Annie was inmiddels ook naar buiten gekomen, en knipte de longe los. Dan toch maar erop... Ik gaf mezelf een spreekwoordelijke schop onder mijn edele reet, en pakte een krukje en mijn cap om op te stappen. En toen stond ik langs Garuna, een kleine twijfel bekroop me. Nee, geen gezeik, erop sprak ik mezelf toe in mijn hoofd. Ik zat, en Garuna besloot meteen weg te drammen. Dat was niet te bedoeling, dus ons Garuntje werd even op haar plaats gezet. En al die tijd zat ik er met een voet in de beugel op, en merkte op dat ik geen enkel angst voelde. Dus toen, hop weg gereden, en niks aan het handje. Aangedraaft, nog steeds niks aan het handje, het ging als een trein! Ik heb maar 15 minuutjes maximaal erop gezeten, maar het voelde gewoon erg fijn. En uiteindelijk heb ik met een lang teugeltje ontspannen uitgestapt. Dat was voor mij de ultieme overwinning! En toen kwam weer een moment, afstappen.. Ik merk dus dat ik voornamelijk op en afstappen nog heel spannend vind, maar daar kom ik ook wel overheen.

**Geplaatst**: 18-06-10 13:33

Geplaatst: 18-06-10 13:33

Wat een heftige verhalen hier!
En wat waardevol dat iedereen dit wil delen.
Ik heb het zelf in lichte mate wel gehad, en nog steeds vind ik het in het begin spannend als ik op een nieuw paard stap. En ook mijn grootste angst is het verliezen van controle.
Maar wat mij erg geholpen heeft, en dat merk ik bij meer mensen, is inzicht krijgen in de psyche van een paard. Waarom reageert een paard zo? Wat voor signalen zendt hij uit? Wat betekenen die eigenlijk?
Angst komt (ook bij mij) vaak voort uit onwetendheid en gebrek aan ervaring. Leren en uren maken, met verschillende paarden werken en vooral veel kijken naar mensen die het goed kunnen heeft mij geholpen, wellicht jullie ook.

**Geplaatst**: 18-06-10 14:05

Geplaatst: 18-06-10 14:05

Wat een fijn topic, ik ben nog aan t lezen, maar kon t toch niet laten om alvast wat te posten. Mijn 2e naam is angsthaas, maar dan wel een hele dappere! Mensen laten we wel zijn, we geven toe dat we angstig zijn (dat is al heel dapper) en vervolgens rijden we allemaal nog en doen ons best ieder op haar eigen manier om de angst te overwinnen!
Chapeau $_/-\o_$ !
Ik heb zondag weer les, ik zit op clubles, vind het best eng, ben eigenlijk altijd bang dat hij er vandoor gaat (wat de vorige keer ook gebeurde en ik was best wel bang) maar ik ga wel! Bodyprotector aan en gaan! Eerlijk zijn dat je bang bent en ik ga gewoon even stappen (of zelfs stilstaan) als ik iets eng vind, dan maar een schijterd hoor! Daarna geef ik weer been en rijd toch door!
We moeten het zo zien, we falen niet, maar bij alles wat lukt, hoe onbenullig ook, hebben we gewonnen! Zolang we nog steeds wat ondernemen zijn we goed bezig! We hadden ook thuis kunnen zitten en postzegels gaan verzamelen....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-06-10 20:36

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 18-06-10 20:36

Jaaaaaah, meer, meer, meer.

Heerlijk, die succesverhalen.

**Geplaatst**: 24-06-10 22:49

Geplaatst: 24-06-10 22:49

Vandaag was het weer drama. Ik heb er twee weken niet op gezeten omdat ik door mijn rug was gegaan. Het wil maar niet beter worden, maar vandaag wilde ik er gewoon weer op. Helaas was de grote binnenbak bezet en zag ik het niet zitten om eerst een rondje kleine bak te lopen om alle deuren dicht te doen om ze achteraf weer open te doen.

Dus dan naar buiten naar de dressuurring. Maar het was net 8 uur geweest dus er was in geen velden of wegen iemand te bekennen (Nederland moest om half 9 voetballen). Ik zag het al niet meer zitten terwijl ik naar de dressuurring liep, maar toen ik erop zat en ze tijdens het rondstappen erg veel aandacht had voor de paarden die langs kwamen had ik het helemaal gehad. Twee weken niet erop is spannend. Helemaal alleen in de dressuurring is nog spannender. En een rug die niet helemaal meewerkt en die geen galop en helemaal geen val kan hebben zijn eigenlijk net teveel.

Ik ben toen maar weer terug richting stal gereden, maar terwijl we terug aan het stappen waren werd ze nog heter en ben ik halverwege afgestapt. Ik heb echt naast mijn paard staan janken. Ik wilde zo graag, maar de situatie was zo volkomen verkeerd.

Uiteindelijk is er nog een meisje van een jaar of 13 mee naar achteren gelopen en heb ik in haar bijzijn nog een minuut of 20 gereden. Mijn spanning werd wat minder en mijn rug hield het redelijk goed uit. Morgen ga ik samen met een vriendin aan de slag en slingeren we haar nog even rond aan de longe. Zaterdag mag ze weer springen en ik wil niet hebben dat die dame verongelukt omdat het paard iets teveel energie heeft.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-06-10 23:45

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 24-06-10 23:45

Och Falona, wat jammer nou.
Probeer het te zien als een terugval, die iedereen wel heeft. Het gaat met ups en downs, dat weet je zelf toch ook wel? De moed erin houden, meid. Het komt wel goed.

**Geplaatst**: 25-06-10 00:02

Geplaatst: 25-06-10 00:02

Hallo allemaal.
Ik ben nieuw in dit topic maar lees het al wel een tijdje mee.
Ik ben in 2007 van een paard gevallen van een klasgenoot zijn zus.
Ik zou niet gaan rijden meer allen die dag poetsen,
Geen cap niets bij me allen me stal schoenen aan.
Dus ik er in eerste instant toch op.
Paardje wel druk aan het doen wilde steeds draven dus ik afgestapt en zij weer gewoon gereden.
Uiteindelijk vlak bij stal wilde ze hebben dat ik er toch weer op ging (paardje was al out deed nooit iets en zette geen stap verkeert en kon er zo op zei ze) en na veel zeuren ben ik er toch op gegaan)
Nou dat had ik geweten.
Ik zat amper of het paard ging in volle rengalop er van door (had me beugels nog niet eens op maat)
Geen cap op niets.
Ik heb me zo'n 60 a 80 meter goed weten te houden.
Tot het paard zijn hooft tussen haar benen trok.
Toen moest ik de teugels los laten en ben ik naast het paard gevallen,
Vol met me hooft op keistenen.
Had een flinke hersenschudding, (waar ik veel heel veel geluk heb gehad wand hoe ik gevallen ben had ik een gat in me hooft moeten hebben volgens theorie)
En had me schippersbotje gebroken(is een botje bij je duim in de buurt)
Heb voor het schippersbotje breuk een half jaar gips gehad.
Ik durfde niet meer op paarden.
Via een andere vriendin toch weer op de paarden geklommen.
Met veel ups en downs (soms zat ik gewoon huilend op het paard van angst)
Maar het ging steeds iets beter
Uiteindelijk een verzorg paardje gekregen.
Hier mee veel heel veel ervaring opgedaan en veel vertrouwen gekregen.
Maar helaas is zei ingeslapen.
Toen kreeg ik me eerste eigen paard.
Een haflinger merrie van 4 jaar.
Erg eigenwijs, en totaal verkeert ingereden.
Maar ik had al snel wel het gevoel dat het goed zat.
Hoe banger ik op haar zat hoe stiller zij ging staan en hoe liever ze voor me was (onder het zadel aan de hand moet ze een duidelijke lijder hebben anders loopt ze zo over je heen)
Dus ik blij.
Samen zijn we al een heel heel end gekomen.
Maar de galop zat er niet in.
Dit kende ze niet goed en ik was mega bang nog voor de galop.
En toch zat het al een tijdje te broeien dat ik toch wilde proberen.
Ze luisterde zo goed als ik bang werd ging ze langzamer en dus had ik het gevoel dat het wel goed moest komen.
Dus ik uiteindelijk 4 juni samen met me vriendin die mij na me val ook zo veel mogelijk heeft weten te helpen aan de longeerlijn toch met me eigen pony gegaloppeerd.(wel hand aan het zadel omdat het eng is)
Ik was mega blij.
Eindelijk ik kan het.
Dat voelde alsof ik de jakpot gewonnen had.
2 dagen later probeerde ik het weer (hand wel aan het zadel vast maar dit keer geen longeerlijn er meer bij)
Dit ging goed.
Ik durfde zelfs me hand los te laten als ze in de galop zat.
Nu heb ik afgelopen week voor het eerst echt aan durven springen in de galop als ik me hand niet meer vast hield aan het zadel.
Ben echt zo blij dat het nu eindelijk toch allemaal goed gaat komen.

Sorry voor me lange verhaal

**Geplaatst**: 25-06-10 12:26

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 25-06-10 12:26

Hier kan ik ook over mee praten...

Ik heb Zarah gekocht toen ze 1 was en altijd gewoon op een stal gehad, dus een flinke band kunnen opbouwen samen. Toen ze 3 werd ben ik begonnen met rustig aan alles laten te wennen, zadeltje, longeren, hoofdstel. Ze is toen nog een keer geopereerd en ben er uiteindelijk met 3,5 op gaan hangen. Vanaf dit punt is mijn vriend (die ervaring heeft met inrijden) constant bij geweest. Zarah is erg makkelijk en leert snel, nergens heeft ze moeilijk om gedaan. Tot ik erop ging zitten voor het eerst. Ik zat, zei iets en Zarah raakte totaal in paniek.. Bokken steigeren, uit pure paniek, dus ik eraf gesprongen/gevallen.. Ik durfde niet meer, dus mijn vriend erop. Ze probeerde het weer (dit keer niet uit angst, maar verzet) Mijn vriend liet gelijk weten dat ze dit niet mocht, ze stopte en stond stil. Vanaf dat moment wilde ze geen pas meer verzetten. Wat we ook deden.. Dus uiteindelijk gekozen voor profecionele hulp..

Binnen een maand zat alles erop, stap draf galop alleen door de bak, een stukje buiten stappen.. Ik mocht er dus zelf weer op.. Maar.. ik durfde niet.. Ik stond gewoon te janken naast Zarah, ik was zoooooo bang.. Terwijl Zarah geen pas verkeerd meer had gezet, geen bok meer gegeven. De man die haar had ingereden zei zelfs; "een bravere 3 jarige kun je gewoon niet hebben".

Ze heeft nog een maand langer daar gestaan omdat ik gewoon niet durfde te rijden.. ik wilde dat die man er steeds eerst op zat, dan ik en dan alleen maar stappen en een klein beetje draven.. Uiteindelijk een klein galopje gedaan en toen ging ze weer mee naar huis. Ben wel naar een rustigere/kleinere stal verhuist.

Eenmaal daar durfde ik nog niet te rijden, terwijl Zarah nog steeds zoooo braaf was, ze heeft echt nooit misbruik gemaakt van mijn angst.. Ik zat er echt trillend op, durfde amper adem te halen. Er moest altijd iemand bij mij zijn anders durfde ik er niet op.. Toen is een vriendin haar gaan bij rijden, eens per week. Uiteindelijk heeft zij mij echt enorm geholpen door heel lang er elke keer bij te blijven en er van te voren op te zitten... Dat heeft zeker een jaar geduurt..

Toen durfde ik wat meer en durfde ik zelfs een beetje in de buitenbak te rijden.. Toen ik me helemaal goed voelde ben ik er zelf opgestapt, met alleen me moeder erbij die kwam kijken.. ik lekker naar buiten.. Ik wilde in galop aanspringen (niet meteen natuurlijk, eerst los gereden) en toen bokte ze bij het aanspringen, ik had absoluut geen evenwicht dus viel ik er gelijk af.. Op dat moment geen schrik dus ik er terug op, maar eenmaal eraf kwam de schrik weer... Zarah had alleen maar een vreugde sprongetje gemaakt en ze is er zelf ook van geschrokken, sindsdien heeft ze het nooooooooit meer gedaan bij mij..

Ik weer terug bij af, die vriendin er van te voren op en dan pas ik rijden, en weer binnen.. Toen kreeg ik savonds een telefoontje van die vriendin dat ze vreselijk tekeer was gegaan. Ze was opgestapt en vanaf dat moment begon Zarah heel gemeen te bokken en hield niet meer op.. Ze is uiteindelijk kunnen afstappen en heeft flink gelongeerd en toen weer opgestapt. Niks meer aan de hand. Ik weer flink schrik... Dat heeft ze nog een keer gedaan bij haar, en daarna nog een poging maar die was ze voor door snel af te stappen en te longeren en weer op te stappen.. Daarna heeft Zarah het nooit meer gedaan... Even een puber momentje denk ik.. Dat heeft ze nooit bij mij gedaan.. ik denk dat we een te goede band hebben waardoor ze het bij mij niet durft..

Toen was ik weer helemaal terug bij af.. Vreselijk bang, niks durven, huilend op mijn paard..

Vanaf toen is het eigenlijk alleen maar vooruit gegaan, al heeft dat 1,5 jaar geduurt.. Rustig weer opbouwen, en mijn vetrouwen terug winnen.. En bij mij was het gewoon een "kwestie van doen". Niet teveel bij nadenken en gewoon doen.

Het begon met alleen rijden binnen, toen weer lekker in de buitenbak rijden alleen, toen samen met mijn vriend en zijn paard en Zarah naar de manege 1 keer per week. Daar elke vrijdag les. (eerste keren die vriendin erop om Zarah te laten wennen) Toen ging de les naar buiten, de bossen in. Ik durfde echt niet maar heb het toch gedaan, met vreselijk veel schrik. Zarah was natuurlijk kei braaf!!! Daarna me aangemeld bij de rijvereniging van de manege voor onderlinge wedstrijdjes. Precies een jaar geleden heb ik mijn eerste onderlinge dressuur wedstrijdje gereden, vol spanning, vol schrik, zag er niet netjes uit maar had het wel gedaan!!!!

Toen de winter weer in, Zarah word dan erg snel/heet, maar ze doet niks. Lekker door gereden en in Februarie mn eerste onderlinge spring wedstrijdje gesprongen (60cm)!!! Zarah was zooooooo braaf!!!

Daarna ben ik samen met 2 meiden van stal naar buiten geweest (had alleen nog maar in een groep buiten gereden) Ik vond het echt enorm eng, maar gewoon gedaan en Zarah was wederom heeeeel braaf!! Vanaf toen is het alleen maar nog beter gegaan!

Ik heb inmiddels meerdere wedstrijdjes gereden en de afgelopen keer heb ik 195 punten in de B gehaald en ben ik 3e geworden, onze eerste beker is binnen! Ik ga nu ook een startkaart aanvragen!!!

En ik ga dit jaar een ponykamp leiden en moet ik elke dag 2 uur een groep leiden in de bossen te paard!!

Ik heb nu ook echt het gevoel dat ik alles aan kan en dat ik niet meer terug kan vallen ook al zou Zarah gek doen.

Ik heb geluk met een super goed/fijn/lief paard!!!!!!!! En met een lieve vriendin die mij altijd heeft gesteunt en Zarah een hoop heeft geleerd!!!!

Ik heb dus echt een succes verhaal wat betreft angst!! Ik kan je vertellen dat het heeeeeeeeeeerlijk is om de angst kwijt te zijn!!!!!

**Geplaatst**: 25-06-10 13:51

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 25-06-10 13:51

Ik wel wel even erbij zeggen dat ik nog steeds spanning voel en sommige dingen erg eng vind, dus helemaal weg is het niet, maar ik heb wel het idee dat we alles samen aan kunnen

**Geplaatst**: 25-06-10 22:38

Geplaatst: 25-06-10 22:38

Hier nog één!

Ik reed een jaar of 6,7 terug een welsh cob. Meerdere malen afgevallen. Het was af en toe net een rodeo pony, hoofd tussen
zijn benen en springen maar. Er vaak afgevallen, maar elke keer weer erop gegaan, tot dat het helemaal fout ging. Ik was weer
gevallen, maar deze keer lag in het hek. Kon niet opstaan niets, ambulance werd gebeld. Ik mee, het viel gelukkig allemaal wel
mee, zwaar gekneusde schouder, overal bont en blauw en een diepe snee in mijn schouder.
Ik wilde niet meer, was zo bang geworden. Naja zeg maar zo goed als alweer, want hiervoor ik was een jaar of 7 (nu 17), ben
ik toen van de liefste manege pony gevallen, enkel zwaar gekneusd en ik was toen al niet zo'n held. Durfde er helemaal niet meer
op. Weken achter elkaar, elke keer in de les een uur ernaast gestaan. Tot dat mijn moeder zei, je gaat er nu op of we stoppen er
mee. Op de een of andere manier deed dit me erg veel, want stoppen wilde ik niet. En toen toch maar weer opgestapt na een
aantal weken. Ookal ging het nog niet erg soepel. Maar toch doorgezet en na een aantal maanden reed ik weer op de gekste
manege pony's (steigeren, bokken e.d.).
Maarja, toen natuurlijk weer die val en met de ambulance mee. Ik vond het maar niets, ging er niet meer op. Tot dat me werd
aangeboden om Femke (zo goed als mijn eigen pony nu!) te gaan rijden, super lief en erg lui haha. Maar ik durfde haar niet aan
te pakken. Ook reed ik daarna wel weer op andere, maar toch kon ik er niet tegen als ik op van die iellige paardjes reed en die
opeens gek gaan doen, niets voor mij! Want de angst kwam dan weer naar boven. Zo 2 jaar terug de bedoeling om een wedstrijdje te gaan rijden met Femke (rij haar nu al 6
jaar en dat gaat nu super goed, super band en doen alles samen, dus dat zit wel goed. Alleen angst op andere paarden is nog niet
altijd weg). Maar ze liep een blessure op. Ik mocht op een ander paardje mee doen, een oostenrijks warmbloed. Veel geoefend,
losrijden ging ook goed, totdat hij volop in zijn achteruit ging. Barste weer in huilen uit. Door iedereen werd gezegd dat ik het kon
en toen toch maar de ring in. En ja hoor werd nog 2x eerste met winst. Ik was echt super blij en had het gevoel weer helemaal
terug!

Bij mij is het een kwestie van geduld en overwinning. Niet opgeven, tuurlijk mag je altijd een tandje terug doen en langzaam weer
op bouwen. Ik rij Femke nu al 6 jaar en moet zeggen, ze heeft haar streken, maar ik heb zo'n goede band met haar en vertrouw
haar voor de volle 100%. Ook als ze wat gekke sprongen maakt!
En op andere paarden, nu stap ik erop zonder enige moeite.

Gewoon veel geduld en vooral niet haasten. Het komt vanzelf!

**Geplaatst**: 26-06-10 11:41

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 26-06-10 11:41

Gisteren met een vriendin gereden. Ging super goed. Ze sprong op een gegeven moment heel even in galop en toen voelde ik meteen aan mijn rug dat een klein galopje wel zo kunnen. Daar hebben we dus naartoe gewerkt. En ik ben erachter gekomen dat ik nog nooit een middendraf met haar heb gereden. Gisteren namelijk wel en toen ik die in zette voelde ik meteen dat alles waarvan ik voorheen dacht een middendraf te zijn dat dat absoluut geen middendraf was geweest.

Het rijden ging echt goed, hoewel openstaande deuren wel spannend zijn, maar dat ging erg goed. Nadat ik eerste vooraan in de bak de linkergalop had gehad en bijna aan mijn tax voor wat betreft mijn rug werd mij gevraagd om nog eens achter in de bak tussen A en K in de rechtergalop aan te springen. En nou net bij A en K stonden de deuren open en dat waren nou net de plekken waar ze heel erg op keek. Ik zei dus al "dat gaan we maar even vooraan in de bak doen" maar onbewust verkrampte ik dus weer een beetje en toen we bij A kwamen vloog ze weg. Het ging echt snel, ik dacht aan alles tegelijk. Terug rijden, bokriempje pakken, denk aan je rug!!, op een volte zetten. Ik moest d'r naar rechts sturen, maar dat ging niet dus stuurde ik d'r naar links, maar daar was weer geen ruimte. Toen wist ik dat ik eraf zou gaan en dat ik vanwege mijn rug echt goed terecht moest komen. Hoe ik het voor elkaar heb gekregen weet ik niet, maar ik kwam recht neer en kon mijn rug mooi afrollen tot ik helemaal op de grond lag. Heb nu wel her en der spierpijn, maar mijn rug heeft er gelukkig niks onder de lijden gehad.

Daarna meteen weer erop gaan zitten en nog een rustig een rondje in de linkergalop en toen was het genoeg geweest voor mij.

@kita: Ik heb vanaf een afstand jou perikelen een beetje meegekregen, maar ik had echt geen flauw idee dat je zo diep hebt gezeten. Het is nooit ter sprake gekomen, maar ik vind het echt knap wat jij tot nu hebt weten te bereiken met Zarah en dat jij deze uitdaging aan hebt durven gaan met een jong paard. En ik vind dat je het ook heel goed hebt aangepakt door mijn naamgenootje erbij te betrekken.

**Geplaatst**: 26-06-10 17:25

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 26-06-10 17:25

Ja het zat echt enorm diep, maar ik schaamde me best wel.. zeker omdat zarah zo braaf was.. maar ik zat met regelmaat jankend op zarah..

Ik ken het "open deuren fenomeen" echt vreselijk he

Dat heb ik nog steeds hahaha

**Geplaatst**: 26-06-10 20:54

Geplaatst: 26-06-10 20:54

Waarom zou je je moeten schamen? Dat kan de beste toch overkomen? Er wordt niet voor niets geadviseerd om voor je eerste eigen paardje met een wat ervarener paardje te gaan beginnen. Jij bent van manegepaarden naar een jaarling gegaan en dan is het echt niet vreemd dat je wat hindernissen tegen komt. Zeker niet als je weinig recente kilometers hebt gemaakt op het moment dat je gaat inrijden en dat inrijden ook niet helemaal vlekkeloos verloopt.

Maar je ben ervoor gegaan en heb oplossingen gezocht voor het probleem en hebt je eerste onderlinge prijs al te pakken! Dat kan ik nog niet zeggen.

**Geplaatst**: 27-06-10 00:37

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 27-06-10 00:37

Ik zou er nu ook nooit meer voor kiezen, een jong paard!

**Geplaatst**: 27-06-10 12:00

Geplaatst: 27-06-10 12:00

Ook ik ben lang onzeker geweest met paarden en nu heb ik er soms nog last van.
Ik ben begonnen met rijden op mijn 8e, had toen nooit problemen maarja, toen reed ik ook nog met de allerbraafste pony's. Toen ik op mijn 14e te groot werd voor de pony's en mijn vaste lespony ook nog eens met pensioen ging werd het volgens mijn instructrice tijd voor de paarden.
Het paard wat toen mijn vaste lespaard werd was de eerste les poeslief, maar ik kwam er al snel achter dat meneertje niet altijd rustig was. Hij begon naar me te trappen bij het opzadelen en heeft een aantal keer op een haar na mijn botten verbrijzeld, totdat ik niet meer op durfde te zadelen. Dat werd toen dus maar door de stalhulp gedaan. Ook moesten we vaak nog even wachten voor de bak tot we erin konden. Ik kon hem dan nooit houden. Hij draaide alle kanten op, probeerde me terug te sleuren naar de stal en dreigde naar de andere paarden die stonden te wachten. In die tijd was ik vooral bang om dingen te doen naast het paard, meestal was het goed zodra ik erop zat.
Totdat hij begon te bokken. Het gebeurde steeds vaker en alleen in galop en ik viel er regelmatig af. De manege probeerde of een ander zadel hielp, maar dat had geen effect. Ze probeerden hem minder krachtvoer te geven zodat hij niet zo energiek was, maar ook dat hielp niet en ik werd steeds banger voor hem al gaf ik dat aan niemand toe. Veel van mijn vriendinnen reden in dezelfde les en ik wilde niet als een watje overkomen. Uiteindelijk heeft hij me er op een dag weer afgebokt en toen kwam ik heel ongelukkig neer. Met mijn kin op de bakrand. Ik heb een week niet kunnen rijden en alleen maar in bed kunnen liggen ik kon mijn nek niet bewegen en mijn hoofd was een grote blauwe plek. In de tussentijd had mijn moeder het lidmaatschap bij de manege opgezegd. Daar was ik ondanks alles heel kwaad om. Ik had er na die laatste val niet meer opgezeten, dat kon ook niet, maar dat heeft zeker mijn angst vergroot.
Ik rijd nu bij een andere manege, nadat ik met veel moeite mijn moeder weer overtuigd had dat ik echt weer wilde rijden. Ik merk nu dat het heel erg afhangt van het paard of ik bang ben of niet. Op de kwpn merrie durf ik eigenlijk niet goed meer te rijden, ik heb het nooit tegen iemand gezegd maar mijn instructrice kent me goed en heeft volgens mij wel door dat ik heel onzeker ben op die merrie. Ik hoef er eigenlijk nooit op te rijden. Er staat nog zo'n paardje waar ik helemaal niks meer kan. Als ik op bepaalde paarden rij heb ik dat ik in mijn hoofd al allemaal doemscenario's ga bedenken en ga schrikken van dingen waar het paard van zou kunnen schrikken.
Het is wel fijn om van mezelf te weten dat ik dit niet met alle paarden heb. De friese merrie die ik nu regelmatig rij heeft onlangs ook een flinke rodeo door de bak gemaakt omdat ze niet wou aanspringen in galop. Ik ben blijven zitten en heb haar uiteindelijk in galop gekregen. Gek genoeg ben ik geen moment bang geweest, ik moet gewoon een soort klik hebben met een paard voordat ik er wat mee kan. Toch blijft het irritant als je andere mensen, die soms nog veel minder ervaring hebben dan jij, rustig ziet rond stappen op een paard waar jij helemaal niks mee kan. Ik denk dat het probleem vooral bij mezelf ligt en dat ik het paard zenuwachtig maak door zelf zenuwachtig te zijn. Ik hoop dat ik in de toekomst nog eens een les kan rijden op een van deze paarden en er aan het eind met een glimlach weer vanaf kan stappen.

**Geplaatst**: 27-06-10 14:58

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 27-06-10 14:58

[RIJ-ITP] 1e keer les met Garuna

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-06-10 21:39

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 27-06-10 21:39

Goh Angela,

Het is alsof ik mezelf zie zitten. We hebben zowat dezelfde houding, behalve de handen. Maar ik zit ook met een gaatje te kort, tenen iets naar buiten, hakken iets optrekken. En volgens mij hebben we zelfs dezelfde chaps!
Nou maar hopen dat de rest ook hetzelfde wordt. Ik ben nl. een heel stuk van mijn angst af. Heel af en toe nog een klein schrikje. Veel succes, meid.

**Geplaatst**: 27-06-10 21:56

Geplaatst: 27-06-10 21:56

Ik kan er ook over meepraten hoor. Niet erop, want dan ben ik voor de duvel niet bang. Maar ernaast....

Van begin af aan ben ik angstig geweest naast een paard. Pas als ik er langere tijd mee om ga dan komt het vertrouwen. Heb ook wel ernstig vervelende paarden meegemaakt toen ik jong was. tot aan steigeren aan de hand met maaiende hoeven aan toe. Dat heeft me wel een knauw gegeven.
Nu heb ik een instructrice die een beetje zweverig is

en mij de hele tijd laat "aarden" en ademen etc. en het gaat steeds beter. Het kost me steeds minder tijd om een paard te vertrouwen en ik weet nu ook de truukjes wat ik moet doen als een paard een keer mal doet aan de hand. En weten wat je moet doen scheelt al de helft.

Wel gek hè, dat er zoveel mensen zijn die jankend op of naast een paard staan het toch hun grootste liefde noemen

We zijn hardtsttikke gek.

**Geplaatst**: 27-06-10 22:06

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 27-06-10 22:06

Zo gek als een deur

**Geplaatst**: 27-06-10 22:42

Geplaatst: 27-06-10 22:42

Hee,
Ik ben ook een tijdje extreem bang geweest.
Hier komt het verhaal der verhalen.

Ik rijd sinds mijn 5 jaar 4x per week paard. Ik reed 2x per week op een rodeomanege met frisse paardjes en 2x per week op een dressuurmanege. Op de rodeomanege ben ik ontiegelijk vaak van paarden en pony's afgevallen, zeker wel 3 of 4 keer per keer dat ik daar reed. Dat lag niet persé aan mijn rijkunsten zozeer. Het ging vrijwel altijd goed (op een paar blauwe plekken na). Maar toen ik 9 was, ben ik er keihard afgekletterd... Ik hoorde iets in mijn arm knakken. Gelijk moest ik naar het ziekenhuis omdat het er echt eng uitzag. Ik had een hele bobbel op mijn arm, vlakbij mijn pols. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis bleek dat mijn groeischijf (die zit in je elleboog en laat je arm vanaf je elleboog tot aan je vingertoppen groeien) was losgeknakt en naar mijn pols was geschoten. Dus ik moet geoppereerd worden, en wel spoedig omdat het van belang was dat die groeischijf weer op de goede plek zou zitten. Hoppa, 5 pinnen van zo'n 5cm erin, 11 schroefjes. Laten vastgroeien en dan weer geoppeerd worden om alle pinnen en schroefjes er weer uit te halen. Ben ik lang mee zoet geweest. En dat allemaal door een nare val van een pony... Ik kan je vertellen dat de schrik er diep inzat, heel diep...

Hoe ik van mijn angst ben afgekomen? In de herstelperiode (van ruim 4 maanden) na mijn val waarin ik niet mocht rijden miste ik het rijden enorm! Op het gegeven moment bedacht ik me; ik moet gewoon alles zien te vergeten. Als ik nou eens bekijk hoevaak het goedging, en dan nu een keer mis, dan ging het vaker goed dan fout. Dus ik wilde gewoon weer beginnen zonder gezeur. Gewoon erop en doorpakken. De angst gewoon compleet negeren...

En dan heb je mensen die zeggen 'ja, maar dat kan ik niet!', dat kan je wel! Alleen moet je het doen! Wie houdt jou tegen om het niet te kunnen of te durven? Jijzelf! Dus wie moet je zien 'om te praten'? Jijzelf! Dus gewoon doen en niet denken. Niet bang zijn! Als je bang bent, denken: 'ach, schijt, hier wordt het echt niet beter van' en gewoon doorgaan!

Kom op, je kunt het!
Ik weet het zeker, want het ligt voor de volle 100% bij jezelf!
Hoe vaker je je angst negeert bij paarden, hoe minder tot geen last je er meer van zult hebben!
Ik ben het levende bewijs!

Inmiddels rijd ik niet meer persé avontuurlijk, maar richt ik me op de hogere dressuursport.
Uiteraard heb ik nog wel paarden die ik voor mensen en stallingen rij en mijn eigen baby-friesje kan er ook wat van!
Dus als ik buiten ga rijden en ik kom (groot) verkeer tegen, is het ook een lekker druk paard.
Hahaha, maar ik vind het niet meer eng, maar eerder spannend en tegelijkertijd superleuk!
Liefs, Marjolijn & een hoefje van Bouke.

**Geplaatst**: 28-06-10 19:44

Geplaatst: 28-06-10 19:44

Succes

**Geplaatst**: 28-06-10 20:02

Geplaatst: 28-06-10 20:02

Ik laat ook weer even een berichtje achter.

Zaterdag heb ik les gehad dat ging wel goed.
We hebben ook voor het eerst van stap naar galop en van galop naar stap geoefend en dat ging heel goed. Mijn pony vond galopperen eerst heel moeilijk en ging er echt niet in of stond bokkend in de bak en als je dan ziet wat je met doorzetten kan bereiken hij gaat nu zo even 1,2,3 in de galop

.

Het rijden gaat echt steeds weer beter ik heb nu alleen nog maar angst als er iets anders is eerder had ik ook van; o daar zit een vogel daar kan die best van schrikken, o wat nou als hij die bakletter daar niet ziet in het gras straks schrikt die! enzo nu heb ik dat steeds minder laatst had ik dat wel even want de hooibalen liggen naast de bak en die waren ze aan het verplaatsen maar ik heb het nu alleen nog maar bij dat soort andere dingen

Ik kan nu ook echt weer met plezier rijden.

Maar we zijn er als nog niet maar het einde komt bij mij in zicht.