SparklingApp schreef:Ik was al heel benieuwd na de vraag van TS gelezen te hebben welke reacties hierop zouden komen.
Wij hebben hier in Nederland vooral een militaire achtergrond voor de aanpak en training van paarden. Daarin was het belangrijk over een niet al te lange tijd zoveel mogelijk betrouwbare resultaten te krijgen om van een paard gedaan te krijgen wat de mensen wilden. Met de niet zo hoog in het bloed staande paarden van eerder ging dat meestal prima, er was resultaat en duidelijkheid, discipline en herhaling zijn daarin sleutelwoorden en er wordt veel gebruikt gemaakt van een paard zijn natuurlijke instinct om te vluchten.
Op andere plekken ontstond er ook een andere stroming: natural horsemanship, die vooral uitgaat van wederzijds respect, begrip en communicatie en zodoende moet de mens leren "de paardentaal" te spreken.
Nu het doel van paarden houden is verschoven van een werkdier naar meer een recreatiedier en bijna huisdier zie je ook dat de omgang anders begint te worden. Mede door bepaalde activisten lijken paarden eigenaren zich steeds meer bewust van hoe een paard zich voelt en proberen ze daar het beste in te doen en is er meer oog voor de kant vanuit het paard en dat die er ook plezier aan beleeft.
Door paarden meer op te leggen wat er van ze verwacht wordt en vanuit het vluchtgedrag te werken zijn er ook paarden die daar een bepaalde spanning door opbouwen. Doordat paarden ook steeds ouder worden en vaak ook een pensioen krijgen zijn we ons ook meer bewust van de gevolgen van aanhoudende spanningen.
Vanuit natural horsemanship bekeken is er duidelijk nog wat werk te verrichten door TS, want dat een paard niet naar je toe komt is geen best teken. Maar het is geen trucje wat je op één onderdeel toe kunt passen en verder niet. Het is dus nogal een keuze om het anders aan te willen pakken, waarbij we er een behoorlijke studie van kunnen maken om op de manier van paarden te gaan communiceren.
Traditioneel gezien is de aanpak wat meer in de trant van: hij moet maar gewoon luisteren en als hij dat niet doet, staat hij dus met een halster in de wei, op een klein stukje of worden er andere dingen bedacht om het probleem te omzeilen.
Kleine truckjes uit de natural horsemanship kunnen soms wat helpen, zoals nooit in een rechte lijn naar een paard toe lopen (want alleen jagers lopen zo), met je navel richting paard geeft druk, dus snel reactie om te gaan lopen, rustig lopen, goed aarden en een rustige ademhaling en hartslag geven het paard een gevoel dat het veilig is, maar zonder de hele achtergrond blijven ook dat maar truckjes.
Dus aan de TS, op wat voor manier zou jij het graag op willen lossen?
Poeh lastig, staleigenaaresse heeft alle equine opleidingen afgerond en stalgenoot 2moons. Eigenlijk probeer ik de tips die zij hebben gegeven, en welke het stalgenootje ook een keer heeft toegepast te gebruiken als ik zelf het land in loop en paardlief loopt weg. Ik denk zelf dat ik dan toch iets verkeerd doe in mijn eigen houding gezien het mij dat niet lukt om hem dan alsnog te pakken. Al is stalgenootje vorig jaar ook zeker 1,5 uur bezig geweest voordat ze hem kon pakken.
Zelf probeer ik ook soms om juist achterwaarts naar het paard toe te lopen, wat je ook zou doen na een loswerk sessie zonder longeerlijn bijvoorbeeld om het paard naar je toe te laten komen, in de longeerkraal en de paddock werkt dit, en loopt hij vervolgens achter mij aan, alleen de longeerkraal is natuurlijk niet 6 hectare groot, land wel. Het “loswerken” toepassen in het land kan op dit moment niet door blessure
Het probleem is, ik kan natuurlijk wel een professional inschakelen (welke gelukkig op stal lopen) maar paardlief heeft fases waarin hij hinnikent naar mij toe komt lopen, om zich vervolgens 1 of 2 dagen niet te laten vangen om vervolgens daarna weer een periode naar mij toe te komen