Met mijn Fjord had ik destijds vanaf moment één een "klik", ik kan dat niet beschrijven hoe dat is. Ik zag hem en vóór ik hem bereden had wist ik "dat is 'm". Dat bleek ook achteraf. Onvoorwaardelijk vertrouwen van beide kanten.
Mijn draver kocht ik meer met het idee "dat komt nog wel", en "het is er" maar helemaal anders. Dat heeft ook echt tijd gekost (meer dan een jaar). Ik heb hier een meisje dat hem mag verzorgen en berijden en die hebben écht een hele juiste "klik".
Mijn Haflinger was een "klik" vanaf het moment dat ik hem probeerde. Anders dan mijn Fjorden, maar toch... Ondertussen is hij bijna 25, heeft hij artrose, staat hij op pensioen
en zegt iedereen "doe hem weg". Dat kan ik niet, hij blijft tot het niet meer kan. Ondertussen is hij redelijk pijnvrij, oogt hij gelukkig, staat hij met mijn "bende" op pensioen. Ik heb mijn paardjes bij me thuis, dus dat scheelt een hoop.
[
Afbeelding ]
De IJslander hier, niet mijn paard, dat moest groeien.... Is van mijn tante, staat bij mij, had ik in het begin niets komma niets mee. Ondertussen vertrouwen we elkaar, ik blijf op mijn hoede, hij blijft "het duiveltje". Een echte "klik" is het niet, maar ik zou het wél erg vinden mocht hij hier moeten vertrekken. Hij hoort er echt bij, is een paardje met een "hoek af", maar juist daarom vind ik dat hij hier thuis is.... We hebben dus een band, maar ik noem het wel géén "klik".