Ik zal vaker proberen om het zelfde rondje te wandelen, ik denk dat dat zeker zal helpen!
Ik heb in principe geen angst voor mezelf om met hem buiten te rijden, omdat ik rijd met barebackpad waardoor ik het gevoel heb dat ik er zo af kan glijden/springen als dat nodig is. Wel ben heel ik bang dat hij zonder mij naar huis rent, vanwege zijn eigen veiligheid. Het zou dus zeker kunnen zijn dat er een stukje angst vanuit mijn kant (van binnen) speelt, maar verder zit ik er wel redelijk relaxed op/naast. Tenzij er een hond is, dan stap ik soms af omdat IK het te eng vind, mijn paard niet.

Tijdens het alleen buitenrijden heb ik sowieso altijd iemand bij me op de fiets, of die gewoon mee wandelt voor de zekerheid, maar dit heeft de laatste keren helaas niet geholpen. Ik ben bang om dit zonder iemand er bij te doen, want stel je voor er gebeurt iets, ben ik alleen.
Wat betreft het kijken naar de enge dingen: Als er een specifiek iets zou zijn dat hij eng vond, was het makkelijk geweest om hem gewoon te laten kijken. Maar op het moment schiet hij gewoon opzij van spoken, en zodra er ook maar iets achter hem gebeurt (vallende dennenappel, wandelaar, wielrenner, fietser) voel ik hem helemaal aanspannen. Hierdoor word ik ook extra gefocused op wat er achter ons gebeurt, want 'wat als hij weer schrikt en gaat rennen?' Ik denk dus dat een menhoofdstel dit effect alleen maar vergroot, om heel eerlijk te zijn.
Ik ben het wel met jullie eens dat hij nog wat meer vertrouwen in mij moet komen, en dat wanneer de band sterker word, het waarschijnlijk makkelijker word om hem veilig naar buiten te nemen.