Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-03-10 20:42

Geplaatst: 03-03-10 20:42

Wat komen al deze verhalen mij bekend voor zich. Ik ben een tijdje geleden ook erg bang geweest, heb nog wel eens mijn momenten dat ik er liever afstap, hihi. Mijn paard heeft me er een aantal keer goed afgegooid waardoor ik dus heel erg bang ben geworden. Net zoals meer hier, lees ik nu, ben ik heel wat keren huilend van m'n paard afgestapt. Mijn oude instructeur wist helemaal geen raad meer met me, heeft het toen opgegeven en heb sinsdien nooit meer iets van hem gehoord. Toen hebben meerdere mensen mij geprobeerd op m'n paard te krijgen en me er ook op te houden. Maar dit lukte niemand.
Het gekke was vooral, was alleen bang voor mijn eigen paard. Je mocht/mag me op ieder bokkend paard zetten en er was niks aan de hand, moest ik op mijn eigen paard gaan zitten was ik doodsbang.
Op een gegeven moment ben ik via via met mijn huidige instructeur in contact gekomen. Deze man heeft me op mijn paard gezet, en ik moest maar gaan rijden. Hij is nogal een schreeuwlelijk en maakt nogal een indruk. Maar hierdoor ben ik wel gaan rijden en ben ik uiteindelijk over mijn angst heen gekomen.
Echt waar, je moet gewoon doen! Proberen de knop in je hoofd om te zetten en gewoon rijden!

**Geplaatst**: 03-03-10 22:45

Geplaatst: 03-03-10 22:45

Ohw dan had je mij moesten horen met 1e aantal zitlessen wahahaha als ik daar nog terug over na denk snap ik niet waarom ik die angst had.

Omdat ik dolgraag over die angsten heen wilde, werd ik best wel hardnekkig aangepakt.
Tijdens les vond ik dat niet leuk maar na de les was ik wel blij ze het zo heb gedaan zodat ik over mijn angst heen kwam, omdat ik soms te snel terug krabbelt. Alvast ervoor bedankt Aerdenhout1.
Ps; Denk een groot deel van de mensen op stal aanwezig was mij wel meerdere malen keren van mij angst gehoord hebben tijdens de les

.

Nu probeer ik als ik los galopeert wel recht te zitten maar ik snap niet waardoor ik telkens naar voren gaat duiken dan diep in de zadel recht te zetten. Misschien nog wat van de angst over.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-10 08:37

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-10 08:37

Gisteren weer les. Ben weer afgestapt. We zitten echt op een dieptepunt. Na de les was het voor mij eigenlijk al duidelijk dat ik ermee op zou houden. Mijn grootste probleem is dat ik bang ben voor het plotseling wegschieten van een paard en dat kun je nooit uitsluiten. Ook niet over 10 jaar. Tot een paar weken geleden kon ik dat goed opvangen, maar in een keer was dat over. Ik moet mijn houding en tegenwoordigheid van geest hervinden om het weer te kunnen. Dan zal ik ook wat zekerder worden. Gisteravond heb ik mijn instructeur gebeld om te beginnen met longelessen. Hij doet alles mee, als ik er maar overheen kom, dus dat gaan we vandaag doen, en morgen en misschien nog wel veel langer. Maakt niet uit. Alles op mijn tempo. Het idee dat er elk moment wat kan gebeuren, nekt me. Ik hoop dat we nu de routine kunnen krijgen, waardoor dat allemaal wat meer vertrouwen geeft. Het moet gewoon weer een tijdje goed gaan, dan kan ik er weer tegen. Lastig, lastig (zucht)

**Geplaatst**: 04-03-10 10:53

Geplaatst: 04-03-10 10:53

Hier nog zo'n angsthaas. Ik schrik sneller dan mijn paard, ben compleet paranoia want er zou wel eens een korreltje zand anders kunnen liggen. Ik heb ook àlles gezien, als iemands paard 30m verder een sprongetje maakt ging ik meteen stappen, want stel je voor dat mijn paard mee doet en ik er afdonder...
Daarom rij ik ook het liefst helemaal alleen met een toeschouwer

want stel je voor dat ik er afdonder als ik alleen op stal ben en het is serieus... Je merkt al dat ik de hele tijd veronderstellingen maak, die eigenlijk nergens op slaan.

Ik ben niet echt bang van het paard opzich, maar ik bedenk allerlei rampenscenario en maak mezelf daarmee zo nerveus en bang, dat ik liever zou afstappen. Gelukkig heb ik een bomproof paard, schrikt werkelijk nergens van. De ene keer lukt het me wel om mezelf er overheen te zetten, de andere keer ben ik zo bang dat ik het liefst van allemaal zou afstappen.

Zitlessen helpen bij mij niet, tenzij ik mijn teugels vast mag blijven houden, heb een keer een sessie gehad met mijn vorige paard die ook zo ontzettend braaf was met alles, maar daarin bouwde ik nog veel meer spanning op. Want stel je voor dat het paard dacht dat die mag gek doen aan de longe en ik zit er nog op :oo

Alwéér die "Stel dat"

Ik ben onlangs begonnen met Bachdruppeltjes te slikken voor ik naar stal vertrek, ze helpen echt heel erg goed, rijden gaat beter, ik ben ontspannen en het paard dus ook. Ik zit niet meer met het "stel dat..." in mijn hoofd.
Gisteren was ik ze vergeten en ik merkte het meteen, ik had al vanalles bedacht waar hij van kan schrikken en stelde het galopperen zo lang mogelijk uit. En dat terwijl ik een superbraaf paard heb, wat werkelijk geen stap verkeerd zet... Ik had les heb wel doorgereden, maar ik vergeet ze vandaag in geen geval, heb ze nog teveel nodig om rustig te kunnen rijden.

Ik ben zeker dat ik er overheen kom als ik mijn paard nog wat beter ken, binnenkort weer buiten rijden zal de eerste 5 keer voor mij ook spannend zijn, net als mijn eerste wedstrijden... En volgende winter weer plots binnen moeten rijden.

Gelukkig heb ik een goeie instructeur die me er wel doorheen helpt, maar ik realiseer me wel dat ik mijn gedachtegang moet veranderen, anders kan ze zeggen wat ze wil. Als ze dit zou lezen zou ze dit beslist bevestigen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-10 11:46

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-10 11:46

Dat is het 'm nou net, je gedachtengang veranderen. Dat 'stel dat' is precies waar het bij mij ook om draait. Maar hoe doe je dat? Bach druppeltjes heb ik ook gebruikt. Die helpen bij mij niks. Helaas.

**Geplaatst**: 04-03-10 11:53

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 04-03-10 11:53

Kleine stapjes en veel vaste rituelen helpen.

Ik merk dat angst vaak bij mensen voorkomt die de lat hoog leggen. Door het 'willen' los te laten valt er al veel druk van de angst af.

Wij helpen ook mensen van hun angst af, zoals bijvoorbeeld mensen die een eng voorval hebben meegemaakt met paarden maar ook de ouders van kinderen die helemaal gek van pony's zijn.

Succes en komt vast goed!

**Geplaatst**: 04-03-10 12:11

Geplaatst: 04-03-10 12:11

Ohh ja, ik ben ook een proekepoeperd, nou ja, eigenlijk helemaal niet, ik durf op alle paarden, groot of klein, dik of dun, wild of braaf :')

Ik durf ze aan te pakken, boos te worden, gekke sprongen wil ik best uitzitten en een sprint eruit rijden..

Maar..

Ik ben bang voor mijn eigen goedzak van een pony..
Ingereden ging heel goed etc. Daarna had ik een operatie gehad daarna weer gereden ging goed, buitenritjes alleen of met stalgenoten..

Toen heb ik hem 'vakantie' gegeven, en nu ben ik een broekepoeperd..

Ben er toevallig dinsdag weer op gegaan, eerst longeren beetje klungelen, hij was zo braaf..
Opstappen, eerst lang hangen en wederom goedzak..
En toen stappen, maar er moest wel iemand naast lopen,, En ik maar praten oehh straks is hij daarbangvoor, ohhh,nee dat is eng

Oehhh kijk die oren hij gaat wat doen hoor..
En Balou.. Die sliep bijna :Y)

HELP

**Geplaatst**: 04-03-10 12:53

Geplaatst: 04-03-10 12:53

ateo schreef:
Dat is het 'm nou net, je gedachtegang veranderen. Dat 'stel dat' is precies waar het bij mij ook om draait. Maar hoe doe je dat? Bach druppeltjes heb ik ook gebruikt. Die helpen bij mij niks. Helaas.

Luidop tegen je zelf praten helpt ook. "Kom op, rij door, er is niks... Rij door, ja goed zo, doorrijden nu! Zie je wel er is helemaal niks, rij door" Dat heb ik echt al 200x tegen mezelf gezegd. En vanaf dat ik dat dan zelf ook geloof voel ik de spanning echt afvloeien. Als je zekerder bent als je doorzit, ga je doorzitten en omgekeerd. Zelf ben ik zekerder als ik lichtrij. Ik blijf ook tegen mezelf praten als de spanning weg is, als ik mezelf "afleid" zie ik ook niet dat een ander paard eens gek doet of er 50m verder een deur opengaat. Vooral geen bepaalde punten gaan vermijden want dan kan je paard ook wel eens gaan denken dat er daar écht wat is. Die bachdruppels mag je ook mengen, maar daarvoor moet je even goed op de website kijken, waarschijnlijk herken je nog wel punten die ze aanhalen uit het dagelijkse leven.

Wat Balou_k ook zegt, ik zie dat hij zijn oren spitst en ik ging naar voren zitten, terwijl dat zo fout is, je paard wordt nog attenter want jij verandert ook van houding. Ik rij dan op voorhand terug, waarbij je menig paard nog eens irriteert omdat hij niet màg lopen terwijl er helemaal niks is. Als ze dan gaan klieren heb ik gelijk iets van "zie je wel dat die stout is" Jaaaaa, hij wordt stout omdat hij niet mag en heel graag wil werken en lopen. Heb ondertussen ook eindelijk gemerkt dat je met meer tempo ze makkelijker terug hebt als ze dan wel eens schrikken, hou ze actief een lui paard schrikt eens zo erg. En dat hebben ze me al tig keer gezegd, maar je moet het ook echt doen, ookal lijkt het tegenstrijdig naar je eigen gevoel.
Ik rij ook nauwelijks op andere paarden, ben ik veel te onzeker voor, mij hoef je ook geen jong of rillerig paard te geven want dan is het hek van de dam.

**Geplaatst**: 04-03-10 13:30

Geplaatst: 04-03-10 13:30

Hier nog zo'n held

ik ben nooit een held geweest te paard, laat mij er maar naast lopen, maar ja, daar heb je een paard niet voor.
Met m'n vorige paard had ik op een gegeven moment een super band, ging in m'n uppie met haar de polder in, en reed gewoon lekker ontspannen; genieten van het paard dat was heerlijk. Tot ze er 2,5 jaar geleden in de binnenbak volledig met me vandoor ging. Ik weet nu wat een op hol geslagen paard is. Ongeveer 10 rondjes kunnen uitzitten, maar inmiddels beide beugels kwijt en langzaam maar zeker ging ik schuiven. Na een zeer onprettige val in het zand (had me aardig bezeerd) is een stalgenoot nog even opgestapt, merrie was superbraaf, geen vuiltje meer aan de lucht.
Helaas had ik me dusdanig geblesseerd dat ik 6 weken niet mocht rijden. In die 6 weken werd de berg waar ik tegenop zat te kijken langzaam maar zeker de Mount Everest!
Toch na die tijd weer met begeleiding opgestapt, maar m'n vertrouwen in haar was weg.(dit paard heb ik helaas in moeten laten slapen door beenproblemen)

Daarna op zoek gegaan naar een bomproef paard. Heel duidelijk aangegeven dat ik een angstruiter ben en echt een superbraaf dier zocht.
Nou en hier zit ik dan, met een superbraaf paard dat echt voor je door het vuur gaat, maar ik ben m'n (zelf)vertrouwen helemaal kwijt!
M'n huidige paard heeft nog nooit gebokt, gaat er niet met je vandoor, staakt niet, kortom een superdier. En toch kan ik m'n angst niet loslaten. Als ik aan het rijden ben zie ik ook alles al lang voordat het paard er uberhaupt erg in heeft. Gaat de deur open en doet hij even z'n hoofd omhoog om te kijken wat er gebeurd schrik ik me alweer een hoedje. M'n huidige paard heeft enorm veel beweging waardoor ik m'n balans niet altijd helemaal voor elkaar heb. Daarnaast wil hij ontzettend graag werken, dus met een rondje stappen doe je hem geen plezier, dan wordt ie erg ongeduldig. Ook in- en uitstappen zijn een oefening op zich

Mede daardoor blijf ik angstig, ik weet dat hij braaf is, maar ik heb niet het idee dat ik zou kunnen blijven zitten mocht hij eens iets geks doen (wat hij niet doet, maar ja)
Daarnaast heb ik een enorme angst voor de galop ontwikkeld. Ik doe het wel (heb iedere week prive les) maar mede door zijn krachtige sprong (die we eigenlijk allemaal willen) vind ik het enorm spannend en durf er niet aan te rijden.

@Oakland1990: welke bachdruppels gebruik je? Ik heb ook al eens iets van Bach geprobeerd, maar bij mij werkte dat niet.

Maar goed, het is een heel verhaal geworden, lucht wel op het eens op 'papier' te zetten!

TS ik hoop toch dat je het de goede kant op kan buigen en weer plezier in je paardje kan krijgen. Wat mij wel geholpen heeft is dat m'n instructrice op een gegeven moment heeft gezegd;
Angst is iets wat je niet kan beredeneren, het is iets wat je moet accepteren en er je weg in vinden.

**Geplaatst**: 04-03-10 13:39

Geplaatst: 04-03-10 13:39

En hier nog eentje.
Ik verbaas me eigenlijk hoeveel mensen angst hebben en dan vooral met hun eigen paard.
Helaas zijn het meer lotgenoten verhalen geworden dan succesverhalen hihi.
Maar ik doe er toch ook aan mee.

Ik heb mijn paard nu 3 jaar. Het is een grote lieve merrie in de omgang, maar met rijden is ze niet makkelijk. Haar lichaam zit in de weg omdat ze zo groot is. Vanaf het begin dat ik haar had, rende ze met me. In het begin korte stukjes, en kon ik haar nog goed terugkrijgen. Maar dit is van kwaad tot erger geworden en als ze nu gaat is het afwachten, of vallen.
De trigger heb ik nog niet gevonden, maar ik heb een zwaar vermoeden dat dit van mij afkomt. Bij mijn instructrice krijgt ze dan kans niet om te rennen.
Omdat ik nu een paar keer gevallen ben en ook al val ik niet, het rennen zo eng ben gaan vinden (=controle kwijtraken), durf ik nu bijna niet te rijden.
Mijn paard heeft nu bijna 9 maanden stilgestaan of licht werk gedaan ivm kreupelheid en ik mag nu weer voorzichtig beginnen. Maar zonder slof durf ik er niet op. Niet dat ik hem strak heb, maar losjes. Het geeft me net even die zekerheid dat ze zich erin rent als ze weg wilt. De slof is sneller dan ik blijkbaar hihi.
Als ik spanning voel bij mijn paard, neem ik het over. En dan raakt ze in paniek.
Maandag ga ik met een vrouw beginnen aan de longe. We gaan ademhalingstechnieken doen en vooral proberen te ontspannen. Aangezien zij dan ook letterlijk de touwtjes in handen heeft, moet ik de controle weg afgeven.
Hopelijk gaan we hier al een eind mee komen. Want af en toe zit ik er ook jankend op.
Het moet weer leuk gaan worden voor ons beiden.

Maar TS ook jij heel veel suc6 met de overwinning van je angsten.

**Geplaatst**: 04-03-10 19:02

Geplaatst: 04-03-10 19:02

Hallo allemaal,

Ik heb ook een succesverhaal te vertellen maar het heeft heel wat doorzettingsvermogen gekost voordat het dit werd.

In de zomer van 2006 ben ik gevallen van een paard met Manege van Loon in de Drunense Duinen. Ze organiseren daar buitenritten van drie uur en ik was daar al eerder meegeweest dus het leek me gewoon leuk. Het was ook leuk, mooi weer, gezellig etc. totdat we gingen springen op een smal paadje wat verschillende niveaus had door de boomwortels. Doordat ik niet goed wist waar mijn paard naartoe ging en wanneer hij precies ging springen viel ik er links vanaf terwijl hij een bocht naar rechts maakte.

In principe geen ramp, ik was al vaker gevallen alleen ik kwam heel naar neer. Ik ben met mijn nek op een omgevallen boomstam neergekomen waardoor mijn lichaam in een buiging zat. Dit was heel pijnlijk en ik kon daarna ook niet eens meer overeind komen.
Ik was echt heel bang want ik dacht dat het nu helemaal voorbij was, ik had allemaal bloed op mijn lichaam en het deed flink pijn. Wat mij ook erg veel pijn heeft gedaan (zeker nu achteraf gezien) is dat de mensen van Van Loon hier zo slecht mee omgingen. Ik herinner me nog dat ze me in eerste instantie gewoon zwaargewond op mijn paard wilden zetten zodat we naar het dichtsbijzijnde restaurant konden rijden gelegen aan de rand van De Loonse Duinen. Ik snap wel waarom ze dat wilden want in De Duinen zit je ook niet echt goed maar ik was niet instaat om zoiets te kunnen.
Een van de andere klanten die meereed in mijn groep werd toen heel kwaad en heeft het voor me opgenomen. Daarna droop de voorrijdster een beetje af en liet ze dus deze klant/mevrouw bij mij achter met haar en mijn paard en reed zij weg met de rest van de groep om hulp te halen.
Dit kan natuurlijk echt niet. Een klant zonder EHBO met 2 paarden erbij achterlaten bij iemand die zwaargewond is en midden in het bos ligt in de hete zon.... Ja,... ik kan dit gewoon niet goed praten.

Ik vind het ook zo bizar dat ze hiervoor kozen want ik kan me nog herinneren dat toen ik gevallen was een andere groep ons ook passeerde en dat de voorrijder van hen ook overlegde met onze voorrijdster. Hoe kunnen ze nou als ze samen overleggen zo een rare conclusie trekken? Echt onverantwoord.

Maar goed, ik lag daar dus en die hele lieve mevrouw bleef bij mij en stelde mij gerust. Na ik denk een half uur tot drie kwartier kwam er toen een Jeep aanrijden met iemand van Van Loon en verplegers van de ambulance. Zij hebben mij toen meegenomen, eerst op de Jeep en daarna met de ambulance naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis zelf was het wel best naar want ik was daar alleen, mijn vader was nog niet aangekomen, en ze deden allerlei onderzoeken. Het vervelende is gewoon dat ze niet meteen zeggen wat er aan de hand is dus je ligt best lang in onzekerheid.
Achteraf gezien heb ik echt ontzettend geluk gehad. Ik had alleen zware kneuzingen, ribben, kaak, nekspieren helemaal naar maar ik was niet verlamd of erger.
Het is vervelend om bijvoorbeeld niet te kunnen slapen van de pijn en dus flink paracetamol te moeten slikken... iets meer dan het pakje toestaat maar dit is natuurlijk niks in vergelijking met wat voor schade ik had kunnen hebben.

Mijn vader nam me daarna mee in de auto (ik lag op de achterbank compleet misselijk

) en hij reed nog even langs Van Loon om mijn spullen op te halen. Ze zijn niet eens even komen kijken hoe het nu met me ging... ze gaven mijn vader een tegoedbon waarmee ik binnen een half jaar weer een keer kon komen rijden. Die heb ik uiteraard nooit gebruikt...

Na drie maanden rustig aandoen was de meeste pijn wel weg en ben ik weer gestart met rijden. Dit viel in eerste instantie relatief best mee. Ik was wel onzeker en zenuwachtig maar toch lukte het enigzins. De manege-eigenaar die mij lesgaf was ook heel geduldig en vaak ging ik op zondag ook op een rustig paard een beetje rondstappen en draven in de bak. Ik was dan wel bang maar ik wilde zo graag weer ontspannen rijden dat ik het deed.
Het probleem was alleen dat op het moment dat als mijn paard ergens van schrok en even een paar stappen van de hoefslag deed ik weer al mijn zelfvertrouwen verloor en weer opnieuw helemaal van onderaf kon beginnen. Dit was echt buitengewoon frustrerend en erg verdrietig want ik hou echt heel veel van paarden en paardrijden.
Op een gegeven moment was het zo erg geworden dat het helemaal niet meer ging. Ik werd op de dagen dat ik ging paardrijden altijd ziekjes van de zenuwen en was echt verschrikkelijk bang. Met mij praten hielp ook helemaal niet, ik was gewoon bang om dood te gaan door naar te vallen. Allerlei verschrikkelijke scenario's had ik in mijn hoofd zitten en ik was heel bang voor allerlei factoren die mijn paard konden laten schrikken en ik vertrouwde helemaal niet meer op mezelf.

Na 1,5 jaar kwam de winter er weer aan en ik kon het gewoon niet meer. In de winter zijn ze al veel opgefokter dan normaal en het lukte niet. Ik heb toen zeker 1 jaar niet meer gereden en ik geloofde ook niet dat, dit ooit weer kon voor mij. Was echt een mindere tijd want ik miste het verschrikkelijk maar ik voelde me zo machteloos...
Een vriendin van mij studeert Psychologie en ik had het er een keer met haar over en toen zei ze mij dat dit waarschijnlijk een trauma was. Normaal duurt het gemiddeld een half tot een heel jaar voordat iemand een echt nare ervaring verwerkt heeft. Het kan echter zo zijn dat er ergens in het verwerkingsproces iets misgaat en dat dit proces niet vervolmaakt word. Dit was dus waar ik last van had.
Via mijn huisarts kwam ik toen terecht bij de GGZ waar ik EMDR kreeg. Dit is een vrij nieuwe therapie vorm waarbij je een koptelefoon op je hoofd krijgt die geluidjes (piepjes) maakt. Deze geluidjes zorgen ervoor dat jouw hersenen tijdelijk worden afgeleid. Bij deze therapie moest ik dan aan het vooral en aan wat me verdriet deed en mijn angsten denken en dan was het net alsof ik ze echt meemaakte. Ik was dus weer bij van Loon en maakte de ellende weer mee. Daarna zag ik mezelf ook vaak op manegerijden die dan ergens van schrokken etc. sommige dingen waren echt gebeurt, andere niet.
Dit is niet echt een hypnose want je kunt zo je ogen weer opendoen en weglopen. Als je ze echter sluit en dus eigenlijk je onderbewustzijn volgt lijkt het wel net echt en je herinnert je weer van alles waarvan je dacht dat je het al vergeten was (dan gaan je hersenen het voorval verder verwerken).

Ik was hier eerst heel skeptisch over maar dit heeft heel veel voor mij opgelost. Ik had toch op de een of andere manier mezelf allemaal de schuld gegeven van wat er allemaal was gebeurd en ik had nooit al mijn woede over hoe de medewerkers van Van Loon met mij toen zijn omgegaan geuit. Echt heel bizar eigenlijk maar onbewust was ik helemaal niet voor mezelf opgekomen en dacht ik dat het toch ergens aan mij had gelegen.

Sinds maart '09 ben ik weer gestart met rijden op mijn oude manege en ik rij nu nog steeds. Ik ben nog steeds weleens een beetje bang maar het is nooit meer zo dat ik het gevoel heb dat ik het niet aankan of dat de angst me overspoeld. Nu rij ik er gewoon doorheen en ik rij tegenwoordig zelfs weer op paarden die niet meer tot het beginnerstype behoren. Ik heb weer meer vertrouwen in mezelf en snap beter dat als ik in de bak val dat dit veel minder schade doet dan in het bos met een onbekender paard. Ik begin steeds weer meer te genieten en ervaar ook weer wat ik vroeger ook ervaarde als ik reed, die band met het paard, de ontspanning etc.
Van het ongeluk heb ik nu nog nekproblemen overgehouden maar ik krijg daar nu fysiotherapie voor van iemand die daar heel ervaren mee is dus waarschijnlijk gaat dit nog helemaal over.

Sorry dat dit verhaal heel lang was. Misschien had ik het beter kunnen pm'en maar eigenlijk wilde ik het heel graag met jullie delen omdat ik toch geloof dat dit mensen kan steunen. Het is heel belangrijk om niet op te geven want uiteindelijk ben je zo blij als het toch weer lukt en je het vertrouwen in jezelf weer terug hebt gevonden.

Het is niet mijn intentie om Manege Van Loon compleet de grond in te trappen. Er zullen vast mensen zijn die heel gelukkig zijn om met hen te rijden (was ik in eerste instantie ook) maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik al mijn kennissen het altijd afraad omdat als het fout gaat ze niet goed weten in te grijpen. In 2006 was het in iedergeval zo.

Groetjes, Salka

PS: Rij altijd met een cap op!

**Geplaatst**: 04-03-10 19:14

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 04-03-10 19:14

Salka, wat een verhaal zeg, gelukkig is alles goed afgelopen. Maar jouw angst begrijp ik, je hebt iets vervelend meegemaakt. Ikzelf helemaal niet. Tegenwoordig rij ik ook weer met cap, na mijn "ikvalerechtnietaf"periode. Niet dat ik er ben afgedonderd, het kwartje viel gewoon opeens.

@Marijke: dat van die slof heb ik ook, als die er om hangt ben ik een stuk zekerder, alsof je de noodrem hebt. Maar als het paard écht weg wil, is die weg, dan houd je hem niet tegen.

@Sparretje: ik neem de gewone, maar preventief helpen ze niet zo geweldig. Ze helpen een stuk beter als je al nerveus bent

maar zover mag je het niet laten komen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-10 20:21

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-10 20:21

Jeetje, Salka. Wat een verhaal. En wat knap dat het zo goed gaat nu. Ik hoop echt dat er bij mij een knop omgaat.
Vandaag heeft mijn instructeur mijn paard gelongeerd. Dat ging heel goed. Mijn instructeur vond mijn paard heel gemakkelijk en hij leert volgens hem snel. Fijn paard, zei hij. Dat is natuurlijk heel fijn om te horen. Ik was vantevoren stikzenuwachtig en echt bang, maar toen wist ik niet dat ik er nog niet op hoefde. Maar om te zien dat het met longeren goed gaat, is ook al heel fijn. Ik heb vertrouwen in mijn instructeur, hij weet wat hij doet, is altijd beschikbaar (is al 74, dus heeft tijd) en zeker van zijn zaak. Hij is er ook zeker van dat ik het wel ga redden. Daar hou ik me dan maar aan vast. Het zal alleen de nodige tijd kosten, maar dat is niet erg. Paard is pas 7 geworden, dus we hebben nog jaaaaren plezier van hem.
He, ik zie een klein lichtpuntje aan het eind van de tunnel.

**Geplaatst**: 04-03-10 20:37

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 04-03-10 20:37

ook ik ben echt een enorme bangerik. Ik heb een super brave E pony, maar idd zodra ze een stap versneld dan verkramp ik helemaal. Ik heb vanmiddag even gereden en door die wind en nieuwe bordjes in de bak en jonge katjes die in een boom aan het spelen waren, gooide ze een paar keer haar hoofd omhoog en versnelde ze. Ik heb haar aan de kongeerlijn even laten rennen en weer opgestapt. Maar ja ik ben dus ook echt zo bang! Ik ben na een paar rondjes afgestapt omdat ik mn paardje op dr kop begon te geven omdat ze wat spanning had (die van mij afkomt) dus ja dan ben ik een stuk harder in dr mond en met mn been, dat vind ik dan weer vreselijk..
Zet er een ander op en ik zie hoe braaf ze is en geconcentreerd op de ruiter maar zodra ik erop zit ben ik dat kwijt.
Ik ben begonnen met centered riding lessen en het ging een stuk beter maar doordat ze een paar keer geschrokken is durf ik niet meer.
Op de grond is alles goed tussen ons, als ik met haar ga wandelen dan loopt ze los mee, het is echt mijn gevoel als ik op haar rug zit :s

**Geplaatst**: 04-03-10 21:02

Geplaatst: 04-03-10 21:02

Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar hier komt het. Ik kan wel een boek schrijven over onze historie samen, maar hou het even bij de feiten.
Ik heb een paard met een grote mond maar een klein hartje (net als ik

) heb hem nu 5 jaar en ben super bang geweest, omdat hij in het begin van echt alles schrok en dan ging rennen en echt pas ging stilstaan als hij de afstand tussen hem en het "gevaar" groot genoeg vond. Dat werd van kwaad tot erger en opeens durfde ik niet meer te rijden, dat heb ik dan ook niet gedaan, maar ben eerst gaan werken aan mijn eigen zelfvertrouwen. Poetsen, wandelen, longeren, freestyle oefeningen in de bak, tutten, dus alles behalve rijden. Af en toe reed er wel iemand anders op, tot ik echt zin had om er weer op te klimmen na 4 maanden ongeveer, inmiddels hadden we een veel betere band en voelde ik mezelf een stuk zekerder. Ik ben eerst gaan stappen, langzaam weer een stukje draf en steeds met een goed gevoel afgestapt en verder uitgebouwd. Vooral niet over je eigen grens gaan, want dan loop je het risico weer bang te worden. Dat heeft mij enorm geholpen en mijn paard heeft daarna zoveel vertrouwen in mij gekregen dat hij bijna nergens meer van schrikt en als het dan een keertje voorkomt, dan doet hij een mini hupsje opzij en verder niks aan de hand

Feit is dus dat hij volledig op mij vertrouwd en ik pas een rustig paard onder me heb als ik hem het vertrouwen geef door zelfverzekerd te zijn.

**Geplaatst**: 04-03-10 21:29

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 04-03-10 21:29

bij mij duurt het nu al 3 jaar, ik ben overigens absoluut niet bang om op de grond met paarden te werken, kan me niet gek genoeg zijn, maar zodra ik erop moet...tja dan sla ik dicht en verkramp ik helemaal. Daardoor is het ook ontzettend lastig om die ontspanning te vinden.
Dus marise83 ik ken het gevoel echt helemaal bij jou.

**Geplaatst**: 05-03-10 10:58

Geplaatst: 05-03-10 10:58

Oakland1990 schreef:
Hier nog zo'n angsthaas. Ik schrik sneller dan mijn paard, ben compleet paranoia want er zou wel eens een korreltje zand anders kunnen liggen. Ik heb ook àlles gezien, als iemands paard 30m verder een sprongetje maakt ging ik meteen stappen, want stel je voor dat mijn paard mee doet en ik er afdonder...
Daarom rij ik ook het liefst helemaal alleen met een toeschouwer want stel je voor dat ik er afdonder als ik alleen op stal ben en het is serieus... Je merkt al dat ik de hele tijd veronderstellingen maak, die eigenlijk nergens op slaan.

Ik moest even twee keer lezen hoor: heb ik dit nou geschreven? Hihi, het had gekund. Als ik alle bovenstaande verhalen lees is het grootste probleem, naast die angst dan natuurlijk, toch vaak dat je er zelf zo van baalt. Volgens mij is dat de beste oplossing: accepteer maar gewoon dat je een schijterd bent. Toen ik weer begon met rijden ben ik ook gewoon heel klein begonnen: in het begin niet galopperen, geen lange teugel (sorry paardje!) en alleen rijden als mijn instructrice of vriend er bij is. Als dat goed voelt kun je steeds een stapje verder gaan en accepteer dan maar gewoon dat dat langzaam gaat. Het kost soms natuurlijk best moeite, als je anderen zonder problemen ziet springen/buiten rijden/ enz., maar het is nou eenmaal niet anders.
Inmiddels ben ik zover dat ik op mijn oudste pony, die ik al 10 jaar heb, alleen durf te rijden, aan een lange teugel durf te stappen en draven en dat is al heel wat voor mij. (Dan moet er natuurlijk niet iets aan de hand zijn, zoals lawaai of andere drukke paarden)Ik zou graag ook durven buiten rijden, springen, onbezorgd doorrijden als er iets is of met andere paarden in de bak rijden, maar dat is nou eenmaal niet zo. Jammer dan. Dan heb ik het nog niet eens over mijn jonge pony, die nu een jaar onder het zadel is en waar ik nog geen 10 keer op heb gezeten. Nou is dat wel makkelijker te accepteren omdat ik wel een ander heb om op te rijden, dat realiseer ik me ook wel. Over een paar weken ga ik de veilige, vertrouwde pensionstal waar ik 2 jaar sta verlaten en komen mijn pony's aan huis. Ik heb er ontzettend zin in, maar weet dat ik het zeker qua rijden weer in mijn broek zou doen. Vreemde omgeving, in de wei rijden, geen instructrice bij de hand... Ik stel me er nu vast op in dat ik dan een stapje terug moet doen. Dan is het maar zo dat ik de eerste weken alleen rijd als er iemand bij is, als het perfect weer is (ik HAAT wind) en de teugels niet los durf te laten.
Kort samengevat moet je volgens mij je ambities op je angst aanpassen. Van kleine stapjes kun je ook plezier hebben!

**Geplaatst**: 05-03-10 13:51

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 05-03-10 13:51

@Margje: klopt het mag niet waaien hoor :oo

regen vind ik dan weer geen probleem, maar sneeuw vind ik ook echt niks.
Klopt ook wat je zegt: ik word zelf vervelend van het feit dat ik bang ben, lange teugel geven was moeilijk vooral met instappen. Met uitstappen had ik meer het idee "hij is moe, nu doet die niks meer." Niet galopperen is ook herkenbaar. Volgens mij heb jij mijn schaduwaccount ofzo

**Geplaatst**: 05-03-10 14:10

Geplaatst: 05-03-10 14:10

heftige verhalen hoor! Lijkt mij echt een overwinning om er dan zonder angst weer op te stappen!

**Geplaatst**: 05-03-10 18:11

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 05-03-10 18:11

Haha wind en ik gaan ook niet samen. Had een keertje les toen het echt heel hard waaide, gelukkig begreep mijn instructrice dat ik dat echt heel eng vond, dus zijn we beetje grondwerk gaan doen, hij was wel gezadeld just in case. Toen ben ik op het laatst toch nog even opgestapt en is mijn instructrice meegelopen, dat was echt een megaoverwinning. Maar ja na deze winter kan ik weer helemaal overnieuw beginnen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-10 18:55

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-10 18:55

Wind vindt mijn paard gelukkig helemaal niet erg. En die van mijn dochter ook niet. Dat is toch wel een voordeel.
Vandaag weer les. Paard is gelongeerd en leert echt snel. De eerste keer halthouden op de cirkel, moest ik nog even helpen. De tweede keer wist-ie het al!! Op het laatst heb ik er nog 5 minuutjes opgezeten. Mijn instructeur heeft me dan liever niet aan de lijn, omdat ik dan nog weleens in onbalans kan komen. Als dat een smoesje was, ben ik er met maatje 38 vol ingetrapt. Ik ging erop! Het werd meteen al moeilijk, doordat er een pony kwam waar de mijne de pik op heeft (ze staan tegenover elkaar in de stal) en later nog een vreemd paard. Oei, wat nu. Hij wilde tot 4 x toe naar die pony, maar dat gebeurde steeds in een hoek, zodat hij mij niet het hele veld oversleurde. Mijn instructeur zei me precies wat te doen en warempel, ik werd zowaar een beetje boos en brutaal. En het is gelukt, nog gauw 2 x er langs en ik had gewonnen. Het werd hem duidelijk dat hij op dat moment niets te zeggen had. En dat is nou precies wat ik je wil bijbrengen, zei mijn instructeur. JIJ bepaalt. Brutaal zijn.
Dat wist ik wel al, maar ik ben gewoon te lief voor mijn paard. Ik moet nog veel leren!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-10 18:57

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-10 18:57

Oh ja, bij die strubbelingen liep hij ook nog eens een paar stoeltjes overhoop. Nou, mooi dat hij daar niet van op de kletter ging. Volgens mijn man en mijn instructeur kan ik me geen braver paard wensen. Menig andere zou ervan hevig vandoor gaan.

**Geplaatst**: 05-03-10 21:31

Geplaatst: 05-03-10 21:31

Ik had dit heel erg toen ik net begon, ik was elke keer zo bang niet alleen met rijden maar vooral ook met poetsen. Maar door de jaren heen met hulp van de stalhulpen en mijn instructrise ben ik nergens meer bang voor! Bij mij was het een kwestie van tijd!

**Geplaatst**: 05-03-10 21:42

Geplaatst: 05-03-10 21:42

Ik ben als kind een periode lang héél erg bang geweest om te rijden. Poetsen, opzadelen etc ging allemaal goed. En als ik er dan op zat verkrampte ik helemaal. Weet nog precies waardoor ik bang ben geworden en vind het naderhand zo sullig. Paardje waar ik een aantal keer op had gereden nadat hij gekraakt was (en al eens afgevallen was met een leuke salto

zat op turnen hoor :Y)

) ging er toen vandoor, de pensionpony waar ik op zat (wat een eer het toen was dat ik daar op mocht, 2e keer al, als enige) ging heel hard draven. En die jongen die op dat paard zat brak zijn pols bij zijn val. De makkelijkste pony verkrampte ik nog op en heb echt op het punt gestaan in huilen uit te barsten.
Ben toen elke week op hetzelfde paard gezet. En moest doorgaan, was zelf ook geen stopper, want ik vond het toch zo leuk altijd! Dus vol angst kroop ik elke week weer op mijn paard, heb na de 2e les na het gebeuren ook gesprek gehad met mijn instructrice, wat er nou aan de hand was (ik was 10) want ik was altijd zo dapper en het ging zo goed! (reed destijds in een les met allemaal ouderen, die allemaal langer reden, vond ik ook zo leuk

) Heb het haar toen eerlijk verteld en dat heeft echt geholpen, ze heeft me elke week op de goede braverd gezet die mega lief voor me was, waar ik ook al 100% vertrouwen in had.

Oh maar wat baalde ik toen, het ging zo goed, ik mocht op een pensionpony rijden, en ze deed helemaal niets. Maar elke keer dat ik er op kroop was ik weer bang dat er iets ging gebeuren en dat ik wél ging vallen..

Ben er na een tijd wel af gekomen, heeft wel even geduurt. Maar heb het van me af kunnen zetten, en ben er een tijdje een echte waaghals van geworden

Heb van voor mij toen megagroot (als meisje van 1.45

) naar klein gereden en inmiddels ook alle geslachten. Van probleempaard tot handelpaard het kon mij niet gek genoeg!

**Geplaatst**: 06-03-10 09:04

Geplaatst: 06-03-10 09:04

Heb het forum gelezen, jeetje wat een angst zit/zat er bij veel in. super dat jullie gekomen zijn waar jullie nu zijn. En dan te bedenken dat rijden leuk moet zijn het moet je plezier geven. Heel veel succes met jullie paardjes. Hou van elkaar.