Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-04-10 09:39

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 07-04-10 09:39

Om met een groep beginners mee te gaan is idd heerlijk, het gaat dan over het algemeen namelijk net een stukje rustiger dan met een ver gevorderde groep. Maar om dan voorop te rijden, wat voor mij sowieso al even slikken is, is dan toch wel even spannend. Als ik er vandoor schiet gaat met een beetje pech de hele groep mee

Met een groep waarvan iedereen goed kan rijden hoef ik me daar niet druk om te maken.

Gelukkig weet iedereen op stal dat ik mezelf zwaar onderschat en dat ik af en toe aangespoord moet worden om het gewoon te doen en doen de meesten dan ook. Zo ook de instructrice die deze groep nu tijdelijk meeneemt. Ze vind het gezellig als ik langs haar rijd (de rest is niet interesant genoeg ofzo), en toen ik mijn zorgen uitsprak over naast haar galoperen met die groep zei ze "dan blijf je toch achter mij". Gaat helemaal goed komen dus. Zij maakt zich er niet zo'n zorgen om en sleurt mij dus wel mee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-04-10 20:18

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 07-04-10 20:18

Goed bezig, Falona.
Hier even een update.
Vandaag les bij P. in de bak, het regende een beetje. Er was nog een ander paard in de bak. Dat vind ik ook eng, maar goed. P. maakt me heel duidelijk dat ik het voor het zeggen heb. Hij moet aandacht voor mij hebben. Eerst een half uurtje aan de longe, lekker moe maken, bezig zijn met mijn houding. Stap, draf, galop. Dat ging allemaal goed en toen als verrassing, zelf los uitstappen. Oke, gaan we proberen. En toen in draf. Slik. Ik ben rond P. gebleven, want aan de longe waren we ook nog niet achterin de bak geweest en daar stonden een paar standaards. Oei, had hij die al eens gezien? Beetje kijkerig, maar wel erlangs. Toen moest ik achter dat andere paard gaan rijden. In stap en draf. Hij trok er flink achteraan. Ik moest zelf de afstand houden en hem terughouden. Dat is het principe, dat ik het gevoel krijg dat ik hem hoe dan ook zelf terug en in controle kan houden. Weten wat ik moet doen als hij er vandoor gaat. Nou, even een lichte ophouding, zwaar zitten en meneer ging netjes over in stap. Overwinning voor mezelf. Daarna ben ik hem aan de hand gaan uitstappen. Toen zag ik een kort stuk zeil liggen aan de kant boven op de bakrand. Daar zijn we naartoe gegaan. hij wilde niet echt dichterbij komen, maar ik heb hem rustig toch ernaartoe gekregen. Oke, vertrouw het baasje maar. Toen ging hij eraan snuffelen. Ik nog wat wapperen met het zeil. Ging stapje terug, maar bleef toen staan. En zo zijn we nog eventjes blijven staan. Laat hem maar kijken. Dit was vooral een goede les voor mij. Ik heb hem laten zien dat hij me kan vertrouwen en dat werkt hopelijk ook door in het zadel. Natuurlijk zijn we er nog lang niet, maar ik ga toch proberen om steeds zoiets te verzinnen. Is heel goed voor onze band. Het laden en lossen op de vrachtwagen ging ook super. Hij is tijdens de ritten ook niet aan het stampen geweest. Hij was heel rustig. Alleen af en toe hinniken. Maar dat vind ik op de wagen alleen maar leuk.
Vrijdag mag (zie je wat ik schrijf?) weer.

**Geplaatst**: 09-04-10 21:41

Geplaatst: 09-04-10 21:41

Deze week een erg drukke week gehad op het werk. Woensdag aan het eind van de middag zat ik er al helemaal doorheen en verlangde ik al naar een heerlijk relaxt bosritje. Helaas ging ik pas rond 19u huiswaarts en kon ik dus never nooi nie voor het donker bij mijn paard zijn. Gisteren werd het nog erger en keerde ik pas om 23u huiswaarts. Mijn collega's hebben het zelfs 1u gemaakt en eentje heeft de hele nacht doorgehaald.

Vandaag werd ik om 14u naar huis gestuurd. En ik verlangde nog steeds naar die bosrit. Nou zou ik op de bonnefooi naar stal kunnen gaan in de hoop dat er iemand anders is om mee te gaan, maar ik weiger alleen naar buiten te gaan en de kans is groot dat er niemand is. 's Avonds kan ik met een les mee, maar op vrijdagavond doen we altijd samen de boodschappen. Dus zeeën van tijd, maar geen idee hoe het in te plannen

Even met manlief gebeld en die zou nog lang niet thuis zijn (die komt net pas binnen lopen). Ik heb toen besloten om van die vrije middag gebruik te maken door maar vlug even boodschappen te gaan doen en dan te kijken of ik in de avond weer met een groep mee naar buiten kon. En weer mocht ik voorop komen rijden

. Dat was nu natuurlijk geen enkel probleem want dat was eerder die week ook geen probleem geweest

Alleen had ik toen een braaf paard naast me en nu een iets minder braaf paard en een ruiter die een beetje gespannen was. Het lijkt erop dat ik over mijn voorop-rijden-betekent-geen-paard-om-op-te-remmen-fobie heen begin te komen

@ateo: jij bent vandaag ook weer geweest? Hoe ging het?

**Geplaatst**: 09-04-10 23:03

Geplaatst: 09-04-10 23:03

Hier ook een angstige die vaak huilend van de pony is afgestapt..
Ik meld me dus maar in het topic hier, haha.

Ben nog altijd niet over mijn angst heen, begin binnenkort weer met mijn eigen pony te rijden eens zien hoe dat gaat.. maar ik ben zo bang dat het weer helemaal mis gaat! Ik denk dat ik maar eens goede instructie ga zoeken, die me er doorheen wil helpen.. het duurt nou al zo lang.

Goed om hier allemaal succes verhalen te lezen van mensen, die het wel is gelukt om hun angst te overwinnen!

**Geplaatst**: 10-04-10 07:15

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 10-04-10 07:15

Meld zich ook weer even.

Gisteren nog eens buiten gereden, ging als vanzelf natuurlijk. Heb de 25e weer wedstrijd, ook in een buitenbak dus.

Ben die druppels weer aan het afbouwen, tot nu toe gaat dat goed. Ik begon met 5à6x sprayen wat soms zelfs niet genoeg was (heb geen druppelaar) en zit nu op 1à2x en krijg nog steeds niet het gevoel dat ik bang moet zijn of geen controle zal hebben. Op naar de 1x sprayen. Op wedstrijd zal ik wel weer wat meer nodig hebben maar dat zal ook wel minder worden met de tijd.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-04-10 07:36

Geplaatst door de TopicStarter : 10-04-10 07:36

Het gaat goed he, Oakland? Jij gaat toch maar mooi op wedstrijd. Dat is voor mij nog heel ver weg.
Ik heb ook een spray, maar bij mij werkt het echt niet. Ik gebruikte ook weleens plantival van A. Vogel, maar tegenwoordig gebruik ik niks. Het werkt bij mij helemaal niet.

Gisteren inderdaad weer geweest. Mijn man ging mee kijken. Hij vond het super gaan. Eerst aan de longe bij P. Ik moest flink de ruimte nemen. De longe was heel lang. Ik was alleen in de bak, dus voelde me redelijk rustig. Een ander erbij is iets moelijker. Na 1 keertje galop links en rechts los van de longe. Wat P. probeert te doen, is mij het gevoel te geven dat ik hem hoe dan ook terug kan krijgen. Eerst was het even moeilijk om hem een bepaald punt in de bak voorbij te krijgen. Iets is daar heel eng voor meerdere paarden, niet alleen voor die van mij. We hebben dat op verschillende manieren gedaan. Vlak voor dat punt ging ik vanzelf me daarop richten, dat hij er niet aan voorbij zou gaan. En dat deed-ie dus ook niet. De volgende keer moest ik mijn best doen, om niet al vantevoren gespannen te gaan zitten. Niks doen, voordat hij wat doet, anders weet-ie niet wat hij fout doet, zeg maar. En dat ging op een gegeven moment goed, in stap althans. Toen in draf, duurde ook weer even. En ook in galop. Tja, dat is heel moeilijk linksom. Hij valt compleet naar binnen. Ik geloof dat dat komt, omdat hij nog moeite heeft met zijn evenwicht, of misschien rechtgericht moet worden. Maar hij loopt dan gewoon door mijn been heen. Volgens P. is dat iets waar we later aan gaan werken. Eerst flink tempo maken (in galop, heb ik het nog over) en dan terug nemen. Nou, we hebben flink tempo gemaakt. Bijna racen door de bak. Spannend hoor. Maar hij doet niks geks als hij opgejaagd wordt. Ik heb ook enkele keren gemerkt dat hij van plotselinge geluiden eigenlijk helemaal niet schrikt. Ik schrik wel, maar meneertje blijft dan rustig. Ik kletterde bijvoorbeeld een keer tegen de schuifdeur, die van ijzer is, met mijn schoen. Was dus vlakbij zijn lijf, maar hij gaf er totaal geen aandacht aan. Het lukte ook beter om zijn aandacht vast te houden. En dat is heel belangrijk. Dat geeft mij het gevoel dat ik het voor het zeggen heb. Hij moet leren dat halfuurtje of driekwartiertje met mij bezig te zijn en niet met allerlei andere dingen. Als hij andere paarden hoort, die hij niet ziet, is zijn aandacht even weg en die moet ik dan weer terug zien te krijgen. Al met al voelde ik me een hele Piet toen ik eraf stapte. Dat doe ik wel nog steeds met uitstappen, zeker als P. uit de bak gaat. Ik merk dat mijn paard ook een beetje zijn houvast kwijt raakt als P. weg gaat. Ook dat moet geleerd worden, dat hij dan alleen op mij moet kunnen vertrouwen. Of breng ik dat weer op hem over? Want ik vind het ook eng om zonder begeleiding in de bak te zijn. Aan de hand heb ik hem nog eens alle enge dingen laten zien. Dat ging heel goed en gaf mij weer vertrouwen.
Al met al ben ik tevreden, ik ga goed vooruit, zeggen ze.
Vandaag ga ik wat schriktraining met hem doen aan de hand. Ik ga proberen hem over blauw plastic te laten lopen. Volgens mij heeft hij een blauw-fobie. Als dat lukt zal zijn vertrouwen in mij ook groeien. En dat hebben we nodig. We gaan elkaar steeds beter leren kennen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-04-10 07:39

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 10-04-10 07:39

@Xena,

Goed instructie is inderdaad belangrijk.
Ik had al een goede instructeur die het met mij wilde proberen, maar hij was toch iets te ongeduldig en gaf me het gevoel dat ik me niet moest aanstellen. Dat zei hij wel niet, maar ik voelde dat zo. Dat werd dus niks. Ik hoop wel bij hem terug te komen als ik eroverheen ben.
Nu heb ik er een die me wel goed kan helpen. En dat gevoel heb je gewoon nodig.
Ga ervoor. Succes

**Geplaatst**: 10-04-10 19:21

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 10-04-10 19:21

Vandaag lekker buiten gestapt, niets gesprayed, want ik was al erg moe, en normaal zouden die druppels dat niet mogen verergeren maar dat doen ze wel. Lekker lang teugeltje, paard mooi met de oortjes opzij zijn rondjes stappen. Heb van het zonnetje genoten

Wou dat er iemand een foto van had genomen.

**Geplaatst**: 11-04-10 12:24

Geplaatst: 11-04-10 12:24

Wat zijn jullie allemaal goed bezig! Ateo, ik denk dat je ene goede keuze hebt gemaakt om hulp te zoeken. Lijkt me ook een erg fijne stal, als ik het zo hoor heeft P. veel geduld en begrip voor je. En jouw ritje klinkt ook erg goed Oakland, na zo'n rit kun je er weer even tegen he!
Xena, ik denk dat het inderdaad verstandig is om een goede instructeur te vinden, of in ieder geval iemand die je een tijdje wil helpen. Wordt je pony nu ook gereden? Dan kun je misschien beginnen met uitstappen enz, gewoon langzaam opbouwen.

Ikzelf heb na 3 weken ook weer een update: ik heb gisteren voor het eerst gereden thuis! Kon merken dat ik mezelf genoeg tijd had gegund, 3 weken na de verhuizing, want ik was maar een klein beetje zenuwachtig. Ik kan hier alleen maar in de wei rijden, dat maakt het wel spannender. Ik kreeg ook wel even cold feet tijdens het rondstappen voor ik er op ging. Van tevoren had ik gedacht dat ik er zo op zou stappen, maar pas toen we rond liepen en Spot het toch wel spannend vond (en vooral heel hard stapte) besefte ik me hoe kwetsbaar ik daarboven ben. Gek is dat altijd, pas als je iets bijna gaat doen weet je of je het durft.
Na een paar minuten toch maar opgestapt, ze zag net iets interessants dus begon meteen te stappen, zonder dat ze doorhad dat er nog iemand op haar rug zat die wilde halthouden

. Gelukkig had ik mijn vriendje bij me, dus heb gewoon een kwartiertje ofzo rond gestapt en elke keer als ik even onzeker werd gevraagd of hij erbij kwam staan zodat hij de teugels kon pakken als het nodig zou zijn. Was het natuurlijk niet... Ik heb ook bewust Spot de tijd gegeven om te kijken als ze ergens iets zag, gewon even halthouden en wachten tot we allebei weer rustig zijn. Pedagogisch misschien niet het beste, maar zo kan ik wel bij ons allebei de rust bewaren. Aan het eind nog een paar rondjes gedraafd, de hele tijd met een grote grijns, en toen apetrots en heel gelukkig afgestapt.

Je moet het toch van de kleine dingen hebben he..
Straks komt een collega van me om voor de eerste keer hier op mijn jonge pony te rijden. Vind ik zeker zo spannend, Spot is altijd rustig en al aardig gewend, Flo is op stal en in de wei rustig maar moet nog wel wennen. Op het erf, zonder haar mammie erbij, raakt ze soms helemaal in paniek van niks, dus ik ben erg benieuwd hoe ze het doet. Gelukkig hoef ik er zelf niet op en ik heb met mijn collega afgesproken dat we niks verwachten. Gaat het niet, dan gaat het niet en als het maar een rondje stapen wordt geeft dat ook niet. Toch de beste benadering denk ik!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-04-10 14:25

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 11-04-10 14:25

Fijn weer even van je te horen, Margje. En dat het zo goed ging. We geven niet op, we gaan ervoor. That's the spirit. Al blijft het nog spannend. Morgen gaan we in de buitenbak. Weer iets nieuws. Vanmorgen zijn mijn man en 2 kinderen op paard het bos in gegaan. Ik heb er naast gelopen. Die van mijn dochter ging er op een gegeven moment keihard ervandoor. Maar ja, de situatie was door onze eigen domheid (niet die van mijn man dus, want die had gewaarschuwd) gecreëerd. En toen viel ze er vanaf. Het was haar eerste val. Gelukkig geen pijn gedaan en het duurde eventjes voordat haar paard weer bij ons terugkwam. Die van mijn zoon werd ook eventjes heet en moest ik vasthouden, de mijne waar mijn man op zat was juist heel gemakkelijk terug te houden. Wat is het toch een koele kikker. Nu weet ik zeker dat het aan mij ligt. Verdorie, IK moet hem de zekerheid geven. Hopelijk komt dat gauw.

**Geplaatst**: 11-04-10 16:00

Geplaatst: 11-04-10 16:00

ateo schreef:
Wat is het toch een koele kikker. Nu weet ik zeker dat het aan mij ligt. Verdorie, IK moet hem de zekerheid geven. Hopelijk komt dat gauw.

Die wetenschap dat het puur door jou gemiep komt scheelt zo veel. Je gaat dan veel makkelijker de knop om zetten van "kom op, niet miepen". Tenminsten, dat heb ik. Daarom reed ik vrijdag ook zo veel fijner met een stuiterend paard naast me dan dat ik dinsdag had met een super braaf paard naast me.

Vandaag noodgedwongen in de buitenbak moeten rijden. Had er niet bij nagedacht dat het wedstrijd was en de binnenbakken dus bezet waren en aangezien ik niemand had om mee naar buiten te gaan viel die optie ook af. Aangezien ik te lui was om te lopen en het hek toch open was stapte ik halverwege het erf al op. Bij mijn weten was ik helemaal ontspannen, maar paardlief draaide meteen om en wilde terug. En ik voelde spanning onder me. Geen idee waar het vandaan kwam, ik was toch rustig?

Ik heb wel de hele tijd lopen zingen, neuriën, lalala-en terwijl ik aan het paard was om mezelf en mijn paard af te leiden. Ze zullen wel gedacht hebben dat ik gek was, maar het werkt voor mij. Lang heb ik niet gereden, grenzen opzoeken is goed, maar je moet het niet te lang rekken. Ik heb mezelf wel gedwongen om lang te galoperen, dat is het meest enge buiten, dat galoperen. Het ging goed. Ze was braaf en ik kon lekker schakelen. Het lijkt erop dat ik steeds meer controle begin te krijgen en ik steeds minder momenten heb waar paardlief bepaald wat er gebeurd.

**Geplaatst**: 13-04-10 12:32

Geplaatst: 13-04-10 12:32

Wat is iedereen goed bezig zeg.
Ik heb een goed weekend qua paardrijden gehad. Vrijdag heb ik een Myler bit gebruikt. Dat ging goed! Ik heb voor het eerst weer echt durven rijden.
Zaterdag was ik helemaal alleen op stal, dus was ik wat terughoudender. Heb wel veel stapoefeningen gedaan, zelfs weer wat "oude" oefeningen gedaan. Zondag les gehad, en het rare is, dat op het moment dat mijn paard loopt, zoals ze hoort te lopen, ik het eng vind. Ofwel op eigen benen. Ik denk dan dat ik de controle kwijt ben. Terwijl een ophouding op de buitenteugel genoeg is om haar stop te zetten.

Gisteren weer met een vrouw geoefend zonder zadel. In stap ging goed. Maar de eerst drafpas was het mis. Ik ging klemmen --> paard ging harder --> ik duikelde voorover --> mijn benen gingen in de flank --> paard kwam 10 cm omhoog --> boem daar lag ik.
Toen ik de grond raakte kreeg ik een paniekaanval. Gelukkig was deze vrouw erbij die een medische achtergrond heeft en me coacht in mijn angst. Duidelijk werd dat ik niet bang ben voor het rennen of zo, maar om de grond te raken. Nu moet ik leren vallen.... Dus gecontroleerd vallen, zodat ik leer dat vallen niet eng of erg is. Het enige probleem is dat nu alle spieren in mijn bovenlichaam pijn doen... gaat weer over gelukkig. Ik kan hopelijk goed filteren dat dit door mij kwam en de volgende keer met zadel gewoon opstappen en dit vergeten.
Overigens ben ik wel weer opgestapt en hebben we gestapt en een paar passen rechtuit gedraafd. Volgende keer gaan we weer alleen rechtuit draven aan de hand, en afstappen onder het lopen (in stap om te beginnen). Dit bouwen we uit naar vrijwillig eraf vallen. En ik ga waarschijnlijk op Aikido, om daar ook te leren vallen.
Ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen.

**Geplaatst**: 13-04-10 13:56

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 13-04-10 13:56

Ook ik heb last van die onverklaabare angsten. Ik heb een vrij jonge pony, waar ik toen hij 3 was veel mee in het bos en langs de weg heb gereden zonder problemen. Eigenlijk reed ik nooit in het weiland.
Nu anderhalf jaar later durf ik gewoon niet meer buiten te rijden. Zaterdag moest ik van mijn man mee rijden, terwijl hij wandelen ging. We zijn pas verhuist, en natuurlijk hadden we niet de handigste route uitgekozen voor een ritje. Pony's, paarden, ezels, lama's, schapen, koeien, honden, water noem maar op. Ik verstijf van angst, vergeet adem te halen en dat heeft mijn pony heel goed door. Hij wordt dan onrustig van mij en springt constant in draf aan. Toch doet hij echt geen vlieg kwaad. Doordat ik bang ben, versterk ik zijn angst voor bijvoorbeeld die ezels. En zelfs dan is hij best goed te houden. Ik wil er dan het liefst direct afspringen, maar gelukkig kon mijn man dat voorkomen. Hij heeft de pony even vast gehouden en ik kon alleen weer verder. Pas na ruim een half uur kon ik ontspannen en wat een rust krijgt die pony dan! Toen we thuis kwamen was de angst weg en was ik blij dat ik mee was gegaan.

Maar... als ik eraan denk om weer buiten te gaan rijden, worden mijn benen al slap.

**Geplaatst**: 13-04-10 17:53

Geplaatst: 13-04-10 17:53

ik heb vroeger vaak op een pony gereden , 5 jaar ,
ze was zeer vooruit ...
ze schrok ook van het minste , en ik ben er dan ook een aantal keer afgevlogen x)
ik heb voor haar een helse schrik opgedaan ,
dus ik wou niet meer met haar rijden,
ik heb me gedwongen maar ze voelde dat ...
gelukkig had ik een goede band met haar dus kon ik de rust met haar terug vinden .
en heb dan uiteindelijk de stap kunnen zetten ,
door van een super goede lesgever les te krijgen ,
dat had me erg geholpen , en zo had ik mijn angst overwonnen ...

ik geef toe ik heb af en toe ng eens schrik

maar dat is bij elke ruiter hoop ik ,
en die schrik overwin ik door te zeggen ; ik kan enkel vallen meer niet
wat is daarn u zo erg aan (als je goed valt) en dan kruip ik op een paard .
en in het begin is het dan wel spanning ,
maar ik heb zowiso 1wijze raad :
als je valt van je paard , kruip er dan onmiddelijk terug op (als dat mogelijk is )
het is zoals een auto accident , mijn oma durft niet meer met haar auto rijden
wegens een ongeluk en dat was dus omdat ze sindsdien nooit meer in een auto had gezeten
en zo een schrik had ontwikkeld ..
maargoed

hopelijk heb ik de mensen hiermee een beetje raad kunnen geven

xxx

**Geplaatst**: 13-04-10 18:46

Geplaatst: 13-04-10 18:46

Wat ik me nou afvraag: Als je ooit echt zo bang voor je paard ben geweest dat je er echt niet meer opdurfde,,, is het bij 1 van jullie echt goedgekomen?? Dat je er dus later echt zonder angst opstapte en alles met je paard deed??

**Geplaatst**: 13-04-10 21:49

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 13-04-10 21:49

Dat vraag ik me nu ook af! Ik heb nl toen ik jong was (jaar of 11) standaard elke week ernaast gelegen en dat is me niet in de koude kleren gaan zitten (t was nogal een hittepit en ik een iel klein meisje). Tel maar op, 3 jaar rijden x52 weken, is HEEL VEEL BLAUWE PLEKKEN.. Daar heb ik 15 jr later nog steeds last van.. Zal dat ooit weggaan?

**Geplaatst**: 13-04-10 22:00

Geplaatst: 13-04-10 22:00

Het vallen heeft mij vroeger nooit iets opgeleverd. Ik sprong er meteen weer op, enkele uitzonderingen daargelaten omdat het tuig sneuvelde en de les toch zo goed als klaar was. Daar heb ik nooit last van gehad en stapte de week erop gewoon weer op.

Waar mijn schrik van nu vandaan komt weet ik eerlijk gezegd niet. Ik heb een paar jaar terug weer een paard onder mijn kont gehad met springen waar ik regelmatig naast lag, maar toen stapte ik ook gewoon weer op. Misschien dat het komt omdat ik toen van de een op de andere dag ben gestopt met springen. Kort daarna ben ik mijn huidige paard gaan rijden. Heb er wel eens een sprongetje mee gedaan, maar echt springen durf ik niet meer. O.a. ook omdat ze dan nogal enthousiast word.

Ik kan dus niet echt zeggen dat mijn angst komt van het vallen, maar het is wel angst voor het vallen.

**Geplaatst**: 13-04-10 22:05

Geplaatst: 13-04-10 22:05

Ik heb een paardje gehad waar ik zelf nooit vanaf ben gevallen maar die wel vol streken zat.
Omdat hij ook voor mijn jonge dochter bedoeld was (die er dus wel iedere keer vanaf gebokt werd) heb ik besloten hem te verkopen. Ik was zelf bang geworden doordat ik mijn dochter telkens zag vallen....
Daarna een braaf paard gekocht waarop ik het vertrouwen weer heb gevonden.
Dus ik heb het niet doorgezet maar daar eigenlijk helemaal geen spijt van gekregen, ik kan nu weer genieten!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-10 08:12

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-10 08:12

Of het ooit echt over zal gaan, vraag ik me ook af. Ik hoop het in ieder geval zo te kunnen doseren, dat ermee te leven is. Dan ben ik al ver genoeg.

**Geplaatst**: 14-04-10 12:29

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 14-04-10 12:29

Ik dnek niet dat het ooit echt helemaal weg zal gaan. Dat vind ik eigenlijk ook niet erg, dat hoort ook een beetje bij mij, net als hoogtevrees en dat ik een hekel aan spinnen heb. Ik kan zeker wel zonder angst rijden, maar lang niet altijd. Nu we net verhuisd zijn vind ik heel veel spannend, maar dat accepteer ik dan maar. Ik kan heel vaak met plezier rijden en erg trots zijn om de kleine dingen, dat is ook veel waard.
Waar ik mezelf de laatste tijd trouwens op betrap is dat eerder voorzichtig ben dan bang. Bang om bang te worden eigenlijk. Ik ga dingen een beetje uit de weg, niet om te voorkomen dat er iets gebeurt maar om te voorkomen dat ik bang ben. Stom is dat, ik hoor mezelf zeggen of denken dat ik iets durf, maar als ik goed nadenk merk ik dat ik eigenlijk helemaal gen angst voel. Het is gewoon zo'n gewoonte geworden. Kennen jullie dat?

**Geplaatst**: 22-04-10 07:42

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 22-04-10 07:42

Hoe is het met jullie?

**Geplaatst**: 22-04-10 10:34

Geplaatst: 22-04-10 10:34

Bij ons is het buitenseizoen weer begonnen. Eerst keer was natuurlijk weer erg spannend, maar dan stappen en draven we alleen maar dus dat scheelt. Ging ook erg goed ook al reed ik voorop.

De eerste keer galop reed ik een rij naar achteren. Dat ging ook super en kon d'r makkelijk bij me houden. Ook al gingen we terug richting stal.

Dinsdag mijn vuurdoop gehad voor wat betreft galop voorop. Bewust als eerste in galop zodat ik me goed voor kon bereiden en niet met de meute mee hoefde (als ik eenmaal in galop zit is het goed en weet ik dat ik kan schakelen). De eerste keer ging echt super. Ik durf dan niet achterom te kijken omdat ik erbij wil blijven, maar ze was hardstikke braaf. Maar zo goed als de eerste keer ging, zo slecht ging de tweede keer. Ik legde mijn been aan en ze vloog weg, de helft van de groep meenemend. Nou ja, eigenlijk ging er maar eentje echt mee (ook een angstige ruiter die in de galop het zadel vast pakt en dus geen rem heeft

) en maakte de rest misbruik van het feit dat ik zo hard ging. En dat terwijl ze allemaal nog maar weinig rijervaring hebben.

Het terugrijden ging goed. Eerst gewoon gaat zitten. Geen effect. Handrem (bokriempje) erbij. Ook niet. Volgende optie was omtrekken. Maar we gingen erg hard en links stonden bomen

(rechts ook wel, maar ik reed links

) Toen heb ik haar maar voorzichtig om getrokken en toen kwam ze mooi terug. Het meisje achter mij kwam ook mooi mee terug (had ik ook wel verwacht aangezien ze op zo'n super braaf paard zit) en zei later ook dat ze het wel fijn vond, het was goed afgelopen dus ze had weer wat vertrouwen erbij gekregen.

Gisteren expres weer met een groep mee geweest. Mijn oude les die mij altijd weet op te stoken om dingen te doen en weten hoe ik in elkaar steek. Binnen rijd ik niet meer in die les omdat ik de instructeur momenteel even niet kan hebben, maar in de zomer gaan we altijd zonder instructeur naar buiten en de lesklant die dan tot begeleider word omgedoopt is een goede vriend van mij.

Hoe rustig ik dinsdag was tijdens die race partij, zo gestresst was ik gisteren. Het lijkt wel of de spanning tegenwoordig met vertraging komt. Op het moment zelf is er niks aan de hand, maar daarna komt het pas.

Galop hebben we expres van stal weg gedaan. De eerste ging goed, maar daarna bouwde mijn spanning op. Voordat we aan de tweede begonnen was ze al zo aan het dribbelen dat ik haar in draf nog maar amper kon houden dus toen heb ik de koppositie af moeten staan. Voor de tweede galop (we waren namelijk al op de terugweg) hebben we nog even een blokje om gedaan zodat we toch van de manege af konden galoperen. Was iets relaxter, maar het koste me weer veel energie.

Halvewege de rit een paar keer spijt gehad dat ik mee was gegaan en ik was blij dat ik weer terug was. Maar achteraf toch blij dat ik het heb gedaan. Als het ik niet had gedaan had ik de volgende keer alleen maar meer spanning gehad. Vanavond even kijken wat ik doe. Waarschijnlijk kan ik toch niet voorop dus dat scheelt weer.

**Geplaatst**: 22-04-10 11:15

Geplaatst: 22-04-10 11:15

mijn paardje heeft 4 weken stilgestaan door een hoefzweer. Niet goed voor mijn zelfvertrouwen, meneer werd erg hyper en druk van het niksdoen. Ik zag mezelf al de bak door stuiteren als ik er weer op zou klimmen. Dus eerst een paar dagen gelongeerd en eigenlijk was ie gewoon superbraaf. Hij is nog jong (5 jaar) dus heeft af en toe wat streken maar eigenlijk helemaal niks bijzonders. Dus dinsdagavond gewacht tot mijn vriendin tijd had zodat we samen in de bak konden rijden. Pffff, wat was ik nerveus, maar ik wilde zo graag weer erop. Ik stap op, en na 5 seconden waren mijn zenuwen al weg!! Het is echt zo'n vreselijk braaf beest, dat ik soms niet snap waar ik mezelf zo druk om zit te maken. Dus mijn vriendin zegt; zo, hij loopt weer goed. Morgenvroeg een bosritje!
Uhhh, oke...........
En ik heb het gedaan! Hij was in het begin wel wat dribbelig, maar dat was meer omdat ie zo'n zin had. Maar na 10 minuutjes waren mijn zenuwen weer weg en hebben we echt een heerlijke rit gemaakt!! Kwamen nog een mevrouw tegen met 3 hele grote honden, en ik dacht al van ohjee, als die maar niet losbreken of gaan blaffen en mijn paardje schrikt. Maar niks van dat alles, hij kijkt gewoon even naar die honden en loopt braaf door.
Ja, ik ben gewoon een vreselijke muts, snap mezelf soms ook niet waar ik me zo druk om maak.

Als je mij een half jaar geleden had gezegd dat ik met een 5 jarige het bos in zou gaan had ik je voor gek verklaard!
Maar Gibbs is zoooooooooo leuk!!!
Wat ben ik blij dat ik vorig jaar die moeilijke beslissing heb genomen om mijn haflinger te verkopen en op zoek te gaan naar een ander paard!!
Hier durf ik mijn dochter echt met een gerust hart op te laten rijden, zelfs het bos in (wel met begeleiding)

**Geplaatst**: 22-04-10 11:18

Geplaatst: 22-04-10 11:18

Miryamk schreef:
Ik heb een paardje gehad waar ik zelf nooit vanaf ben gevallen maar die wel vol streken zat.
Omdat hij ook voor mijn jonge dochter bedoeld was (die er dus wel iedere keer vanaf gebokt werd) heb ik besloten hem te verkopen. Ik was zelf bang geworden doordat ik mijn dochter telkens zag vallen....
Daarna een braaf paard gekocht waarop ik het vertrouwen weer heb gevonden.
Dus ik heb het niet doorgezet maar daar eigenlijk helemaal geen spijt van gekregen, ik kan nu weer genieten!

Hier een beetje hetzelfde verhaal. Alleen ben ik zelf een paar keer afgevallen en niet mijn dochter.
Mijn knolletje heeft me gisterochtend een heerlijke bosrit gegeven, waar ik dan echt de hele dag van kan nagenieten

En dat nadat ie 4 weken stil had gestaan!!!!

**Geplaatst**: 22-04-10 11:21

Geplaatst: 22-04-10 11:21

Hiphopje ik wou net typen dat ik je verhaal zo herken

Lang leve de brave knollen!