Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-19 09:44

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-19 09:44

Toen ik gister trouwens half in paniek in de bak wandelde zonder dat ik even met iemand kon praten dacht ik dat het misschien een fijn en handig idee was om een soort Whats-App groep te beginnen?
Ik zal niet de enige zijn die soms er zo bij staat en dan is het misschien fijn dat je even gauw je verhaal kwijt kan bij mensen die je begrijpen en je even virtueel weer met beide benen op de grond kunnen helpen.
Is dat een idee?
Iemand mag mij trouwens altijd een pb sturen of een whatsappje ofzo in geval van angst

Teamwork makes the dream work $*\o/*$

**Geplaatst**: 26-04-19 09:56

Geplaatst: 26-04-19 09:56

He wat vervelend dat de angst weer zo de kop op stak :(:)

helpt het jou als een ander met haar wandelt terwijl jij erbij bent, zodat je kan zien dat ze braaf is?

Een app groep hoeft voor mij niet, maar is voor anderen misschien wel een fijn hulpmiddel.

**Geplaatst**: 26-04-19 10:09

Geplaatst: 26-04-19 10:09

SusanH schreef:
He wat vervelend dat de angst weer zo de kop op stak helpt het jou als een ander met haar wandelt terwijl jij erbij bent, zodat je kan zien dat ze braaf is?

Een app groep hoeft voor mij niet, maar is voor anderen misschien wel een fijn hulpmiddel.

Dat werkt bij mij iig wel heel goed. Gewoon een ander op Gio zetten om te zien dat hij gewoon een hele brave goedzak is.

**Geplaatst**: 26-04-19 10:46

Geplaatst: 26-04-19 10:46

maitestar23 schreef:
Zo nu eindelijk eens tijd om weer eens een update van mijn kant te plaatsen.
Had al ergens tussendoor geplaatst dat mijn angst dus omgeslagen is in een echte angststoornis, want het heeft nu dus ook invloed op mijn dagelijks leven.
Ik sta zeg maar continue 'aan' waardoor ik veel eerder schrik en mijn schrikreacties zijn ook veel groter dan normaal is en in sommige situaties bevries ik ook. Voorheen schrok ik nooit en indien nodig handelde ik meteen, dus dit is totaal niks voor mij.

Hiervoor ben ik inmiddels begonnen met EMDR en daar zijn we achter gekomen dat ik dus blijkbaar wel op een vreemd paard kan rijden zonder angst Als die gek was gaan doen was het waarschijnlijk wel gekomen, maar ik stap er op zonder problemen en totaal geen zenuwen.
Terwijl ik nu bij vlagen al misselijk kan worden omdat ik morgen les heb met mijn eigen paard

Heb nu de opdracht gekregen om alleen dingen te doen die goed voelen, zodat ik niet steeds mijn grenzen over ga. Dus zogezegd gisteren samen gaan wandelen in de bak, maar de spanning bouwde maar op en op en heb haar uiteindelijk maar gauw losgeklikt zodat ze even afstand kon nemen en ik even tot rust kon komen.
Man wat een idioot gedoe, ik ben onbewust constant bezig met wat zou kunnen gebeuren... Zoals gister vooral bang om onder de voet gelopen te worden in bijv. een schrikreactie van haar kant, terwijl ze zo'n beetje bomproof is.

Wordt er soms zo verdrietig en wanhopig van, ga ik ooit er vanaf komen? Ben al anderhalf jaar bezig en ik durf dus nog niet eens in de bak te wandelen Laat staat longeren of alleen rijden...
Gelukkig gaat het rijden tijdens de les inmiddels wel goed, maar alles daaromheen dus niet.
Zo dat was even mijn klaagzang nu mezelf een schop onder de kont geven en gewoon samen weer aan de slag!

Heftig zeg. En kan je niet regelmatig op een ander paard oefenen zodat je daar alvast meer vertrouwen in krijgt?
Ik heb zelf in mn dagelijks leven ook last van een angststoornis, vooral bang om auto te rijden op de snelweg en tunnels en bruggen. Ik heb daar ook emdr en hypnose voor gehad (want is het kennelijk ontstaan omdat ik de heftige val van mijn paard niet goed verwerkt heb), het werkte allemaal wel iets, maar helaas toch steeds weer een terugval. Nu rij ik al een aantal jaar alleen nog maar stad auto. Verder durf ik echt niet meer

Ik weet ook dat de angst voor het schrikken van mijn jonge merrie hier ook uit voorkomt, dus daarom ben ik toch weer met mental coaching e.d. aan het kijken of ik er doorheen kan komen. Want ja, ik kan haar wel verkopen, maar dan zal ik met een volgend paard waarsch weer hetzelfde probleem krijgen op een gegeven moment. En het is mn passie, ik wil het gewoon niet opgeven..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-19 11:04

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-19 11:04

SusanH schreef:
He wat vervelend dat de angst weer zo de kop op stak helpt het jou als een ander met haar wandelt terwijl jij erbij bent, zodat je kan zien dat ze braaf is?

Het stomme is dus dat ik wel weet dat ze erg braaf is

Kinderen gooi ik zo op haar, er rijden regelmatig anderen op haar en dan kan ik daar ook erg van genieten.
Maar zoals gister neemt de angst het echt over, ik kan dan niet meer logisch redeneren helaas.

SuperZodiaX schreef:
Heftig zeg. En kan je niet regelmatig op een ander paard oefenen zodat je daar alvast meer vertrouwen in krijgt?
Ik heb zelf in mn dagelijks leven ook last van een angststoornis, vooral bang om auto te rijden op de snelweg en tunnels en bruggen. Ik heb daar ook emdr en hypnose voor gehad (want is het kennelijk ontstaan omdat ik de heftige val van mijn paard niet goed verwerkt heb), het werkte allemaal wel iets, maar helaas toch steeds weer een terugval. Nu rij ik al een aantal jaar alleen nog maar stad auto. Verder durf ik echt niet meer
Ik weet ook dat de angst voor het schrikken van mijn jonge merrie hier ook uit voorkomt, dus daarom ben ik toch weer met mental coaching e.d. aan het kijken of ik er doorheen kan komen. Want ja, ik kan haar wel verkopen, maar dan zal ik met een volgend paard waarsch weer hetzelfde probleem krijgen op een gegeven moment. En het is mn passie, ik wil het gewoon niet opgeven..

Op een ander paard heb ik zeker wel eens aan zitten denken, maar ergens denk ik dat het een soort van kop in het zand steken is... Maar misschien inderdaad qua zelfvertrouwen wel een goed idee, zal er nog eens over denken.
Wat balen dat jij het ook niet onder controle krijgt

Ik ben nu veel aan het lezen want o.a je amygdala kan dus overspannen zijn wat dus je angst kan vergroten. Maar ook door de continue aanmaak van de vele adrenaline kan je een tekort krijgen aan dopamine en serotonine waardoor je in een hyperactieve gefocuste staat terecht komt. Dus al die factoren samen werken ook niet echt mee -O-

https://www.vitakruid.nl/blog/dopamine-serotonine

https://www.natuurdietisten.nl/kenniscentrum/voeding-hersenen-en-psyche/angst-en-rol-amygdala/

**Geplaatst**: 26-04-19 11:33

Geplaatst: 26-04-19 11:33

maitestar23 schreef:
Man wat een idioot gedoe, ik ben onbewust constant bezig met wat zou kunnen gebeuren... Zoals gister vooral bang om onder de voet gelopen te worden in bijv. een schrikreactie van haar kant, terwijl ze zo'n beetje bomproof is.

Als ik dit lees, vraag ik me af waar ze loopt ten opzichte van jou? Want ik kan me best voorstellen dat je angst hebt om onder de voet gelopen te worden als ze bv direct achter je loopt.
Mijn bijrijdpaard had dat bij de vorige eigenaar ook geleerd, en eerlijk gezegd, ik vond en vind dat een levensgevaarlijke positie. Inmiddels loopt hij schuin achter me, en dat voelt een stuk veiliger. Als hij schrikt kan hij naar voren en wordt ik niet onder de voet gelopen.

Het is misschien niet veel hulp, maar ik weet dat alle kleine beetjes kunnen helpen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-19 11:38

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-19 11:38

Siamsmeesje schreef:
Als ik dit lees, vraag ik me af waar ze loopt ten opzichte van jou? Want ik kan me best voorstellen dat je angst hebt om onder de voet gelopen te worden als ze bv direct achter je loopt.
Mijn bijrijdpaard had dat bij de vorige eigenaar ook geleerd, en eerlijk gezegd, ik vond en vind dat een levensgevaarlijke positie. Inmiddels loopt hij schuin achter me, en dat voelt een stuk veiliger. Als hij schrikt kan hij naar voren en wordt ik niet onder de voet gelopen.

Het is misschien niet veel hulp, maar ik weet dat alle kleine beetjes kunnen helpen.

Inmiddels loopt ze inderdaad schuin achter mij, want achter mij vond ik ook doodeng. Zo kan ik haar beter zien en als er wat is kan ze veilig op zij springen of zelfs vooruit. Maar zelfs dat helpt helaas niet...

**Geplaatst**: 26-04-19 11:55

Geplaatst: 26-04-19 11:55

Zo is angst

: logistisch denken stopt, en je "moet doen" wat Moeder Natuur wil (vechten, vluchten bevriezen).

En je grenzen schenden helpt nul komma nul.

Wat bij mij een trigger bleek, en dat kan een gemene zijn in de paardensport, het zinnetje, op minder ideale toon uitgesproken :"Je doet het fout/ jij bent fout".
Soms is het met emdr etc zoeken naar dit soort specifieke zinnetjes, triggers etc.

**Geplaatst**: 26-04-19 12:01

Geplaatst: 26-04-19 12:01

SuperZodiaX schreef:
maitestar23 schreef:
Zo nu eindelijk eens tijd om weer eens een update van mijn kant te plaatsen.
Had al ergens tussendoor geplaatst dat mijn angst dus omgeslagen is in een echte angststoornis, want het heeft nu dus ook invloed op mijn dagelijks leven.
Ik sta zeg maar continue 'aan' waardoor ik veel eerder schrik en mijn schrikreacties zijn ook veel groter dan normaal is en in sommige situaties bevries ik ook. Voorheen schrok ik nooit en indien nodig handelde ik meteen, dus dit is totaal niks voor mij.

Hiervoor ben ik inmiddels begonnen met EMDR en daar zijn we achter gekomen dat ik dus blijkbaar wel op een vreemd paard kan rijden zonder angst Als die gek was gaan doen was het waarschijnlijk wel gekomen, maar ik stap er op zonder problemen en totaal geen zenuwen.
Terwijl ik nu bij vlagen al misselijk kan worden omdat ik morgen les heb met mijn eigen paard

Heb nu de opdracht gekregen om alleen dingen te doen die goed voelen, zodat ik niet steeds mijn grenzen over ga. Dus zogezegd gisteren samen gaan wandelen in de bak, maar de spanning bouwde maar op en op en heb haar uiteindelijk maar gauw losgeklikt zodat ze even afstand kon nemen en ik even tot rust kon komen.
Man wat een idioot gedoe, ik ben onbewust constant bezig met wat zou kunnen gebeuren... Zoals gister vooral bang om onder de voet gelopen te worden in bijv. een schrikreactie van haar kant, terwijl ze zo'n beetje bomproof is.

Wordt er soms zo verdrietig en wanhopig van, ga ik ooit er vanaf komen? Ben al anderhalf jaar bezig en ik durf dus nog niet eens in de bak te wandelen Laat staat longeren of alleen rijden...
Gelukkig gaat het rijden tijdens de les inmiddels wel goed, maar alles daaromheen dus niet.
Zo dat was even mijn klaagzang nu mezelf een schop onder de kont geven en gewoon samen weer aan de slag!

Heftig zeg. En kan je niet regelmatig op een ander paard oefenen zodat je daar alvast meer vertrouwen in krijgt?
Ik heb zelf in mn dagelijks leven ook last van een angststoornis, vooral bang om auto te rijden op de snelweg en tunnels en bruggen. Ik heb daar ook emdr en hypnose voor gehad (want is het kennelijk ontstaan omdat ik de heftige val van mijn paard niet goed verwerkt heb), het werkte allemaal wel iets, maar helaas toch steeds weer een terugval. Nu rij ik al een aantal jaar alleen nog maar stad auto. Verder durf ik echt niet meer
Ik weet ook dat de angst voor het schrikken van mijn jonge merrie hier ook uit voorkomt, dus daarom ben ik toch weer met mental coaching e.d. aan het kijken of ik er doorheen kan komen. Want ja, ik kan haar wel verkopen, maar dan zal ik met een volgend paard waarsch weer hetzelfde probleem krijgen op een gegeven moment. En het is mn passie, ik wil het gewoon niet opgeven..

Heel herkenbaar.. Ik heb ook jaren niet durven auto rijden. Nu vraag ik me af of de 2 met elkaar te maken hebben.
Ik heb toen emdr gevolgd omdat ik met een groot onverwerkt trauma zat. Mijn psych. Was er ook van overtuigd dat die angst daar vandaan kwam.
Het is daarna best een hele tijd goed gegaan. Maar sinds ik moeder ben steekt het de kop weer op.

**Geplaatst**: 26-04-19 14:08

Geplaatst: 26-04-19 14:08

Hoi! Ik meld mij hier ook even.

Een paar jaar geleden deed ik met mijn verzorgpony mee aan een manegeles. Dit deed ik wel vaker, omdat ik het fijner vind om in groepjes te rijden dan een privéles te hebben.

Tijdens de les gingen ze springen. Ik deed mee, mijn verzorgpony was altijd heel braaf met springen. Maar nu werd hij opeens angstig en sloeg hij op hol. Hij heeft me er toen vanaf gegooid.

Ik heb sindsdien niet meer met hem gesprongen, omdat hij bij het zelfstandig rijden nu ook bang was. Zijn andere verzorgster merkte dat ook.

Nu is mijn verzorgpony ongeveer een jaar geleden met pension gegaan en heb ik een andere verzorgpony. Met rijden gaat het gewoon goed, maar springen vind ik nog steeds heel eng. Heeft iemand tips zodat ik minder bang van het springen kan worden?

**Geplaatst**: 26-04-19 14:15

Geplaatst: 26-04-19 14:15

Ik meld mij hier ook graag, nav angststoornis heb ik ook problemen met snelweg rijden

Ik heb een jong paard en bevries bij angst.
Nu vooral als ik buiten wil wandelen dus dat is steeds maar 2 meter ofzo :')

Voor mijn gevoel is mijn' probleem' controle verlies

Buiten met paard en bv auto op de snelweg dan is het risicovoller wanneer er iets mis gaat

**Geplaatst**: 26-04-19 18:25

Geplaatst: 26-04-19 18:25

femke19 schreef:
Hoi! Ik meld mij hier ook even.

Een paar jaar geleden deed ik met mijn verzorgpony mee aan een manegeles. Dit deed ik wel vaker, omdat ik het fijner vind om in groepjes te rijden dan een privéles te hebben.

Tijdens de les gingen ze springen. Ik deed mee, mijn verzorgpony was altijd heel braaf met springen. Maar nu werd hij opeens angstig en sloeg hij op hol. Hij heeft me er toen vanaf gegooid.

Ik heb sindsdien niet meer met hem gesprongen, omdat hij bij het zelfstandig rijden nu ook bang was. Zijn andere verzorgster merkte dat ook.

Nu is mijn verzorgpony ongeveer een jaar geleden met pension gegaan en heb ik een andere verzorgpony. Met rijden gaat het gewoon goed, maar springen vind ik nog steeds heel eng. Heeft iemand tips zodat ik minder bang van het springen kan worden?

Ik heb angst met springen, wat bij mij al heeeel erg heeft geholpen is om te beginnen met gewoon balkjes op de grond. Dit wel met gewoon hindernis palen er naast zegmaar maar dan de balken niet in de lepel. Toen ik merkte dat ik dat niet meer spannend vond en mijn paard niet meer over enthousiast reageerde, of wel reageerde maar ik de controle hield ben ik begonnen met de lepel op de grond en daar een balk in, en dan de balk aan 1 kant omhoog. Op gegeven moment was de angst weer weg en dan pas in het 1e gaatje. En dan zo langzaam opbouwen. Niet alles in 1x rijden maar bijvoorbeeld eerst 3x met de bakjes op de grond als een soort parcours en echt pas in de lepels wanneer je geen angst meer voelt en zelfverzekerd dat "parcours" rond gaat.

**Geplaatst**: 26-04-19 20:31

Geplaatst: 26-04-19 20:31

jasmijn16 schreef:
femke19 schreef:
Hoi! Ik meld mij hier ook even.

Een paar jaar geleden deed ik met mijn verzorgpony mee aan een manegeles. Dit deed ik wel vaker, omdat ik het fijner vind om in groepjes te rijden dan een privéles te hebben.

Tijdens de les gingen ze springen. Ik deed mee, mijn verzorgpony was altijd heel braaf met springen. Maar nu werd hij opeens angstig en sloeg hij op hol. Hij heeft me er toen vanaf gegooid.

Ik heb sindsdien niet meer met hem gesprongen, omdat hij bij het zelfstandig rijden nu ook bang was. Zijn andere verzorgster merkte dat ook.

Nu is mijn verzorgpony ongeveer een jaar geleden met pension gegaan en heb ik een andere verzorgpony. Met rijden gaat het gewoon goed, maar springen vind ik nog steeds heel eng. Heeft iemand tips zodat ik minder bang van het springen kan worden?

Ik heb angst met springen, wat bij mij al heeeel erg heeft geholpen is om te beginnen met gewoon balkjes op de grond. Dit wel met gewoon hindernis palen er naast zegmaar maar dan de balken niet in de lepel. Toen ik merkte dat ik dat niet meer spannend vond en mijn paard niet meer over enthousiast reageerde, of wel reageerde maar ik de controle hield ben ik begonnen met de lepel op de grond en daar een balk in, en dan de balk aan 1 kant omhoog. Op gegeven moment was de angst weer weg en dan pas in het 1e gaatje. En dan zo langzaam opbouwen. Niet alles in 1x rijden maar bijvoorbeeld eerst 3x met de bakjes op de grond als een soort parcours en echt pas in de lepels wanneer je geen angst meer voelt en zelfverzekerd dat "parcours" rond gaat.

Dankjewel voor je reactie! Ik ga het proberen

**Geplaatst**: 26-04-19 21:00

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 26-04-19 21:00

Hey dit is nou eens een herkenbaar topic. Ik ben 54 en pas op mijn 35e met rijden begonnen. Een jaar op een manege gereden en toen gestopt om pas 6 jaar geleden opnieuw te beginnen op mijn eigen paard: een super braaf paard die ik samen met mijn dochters verzorg en rij.
Ik ben nooit super dapper geweest maar doe al veel meer dan ik ooit bedacht had. Ik rij alleen buiten ( sta aan ruiterpaden) en ben zelfs voorzichtig gaan springen.

3 jaar geleden heeft mijn paard in een wilde bui ( hij stond toen op een plek waar hij zich echt slecht voelde, ik heb hem hierna ook met spoed verhuist) een trap naar achter gegeven en mijn dochter kreeg deze trap tegen haar hoofd. Ik heb haar letterlijk knock out zien gaan en dat beeld kan ik maar niet kwijt raken.
Paard is inmiddels weer op zijn plek en is super braaf maar naast hem vind ik nog altijd eng. In stap geen probleem maar in draf ontstaat al spanning en in galop loop ik t liefst weg. Longeren is dus geen optie voor mij.
Dochter heeft er eigenlijk weinig blijvende schade aan overgehouden gelukkig, maar dat beeld..pff vreselijk!

Ik wil niet altijd rijden, vind longeren, grondwerk etc ook belangrijk maar dat is wel erg moeilijk voor mij.
Mijn dochter laat hem regelmatig vrij springen, wat hij geweldig vind. Als t aan mij ligt sta ik dan buiten de bak en liefst kijk ik helemaal niet. Ondanks dat ik weet dat mijn paard nooit meer zoiets heeft gedaan en mijn dochter heel goed weet wat ze doet.

**Geplaatst**: 26-04-19 21:52

Geplaatst: 26-04-19 21:52

Wil me hier ook wel aansluiten.

Mijn naam is Danielle en ben inmiddels 50 jaar en al vanaf mijn 12 rij ik paard. Maakte me niet uit waar ik op zat, kreeg meestal de moeilijkere paarden maakte me niks uit.
Eerste paard gekocht toen ik 15 was en ze ,werd al gauw ziek ondanks een keuring en moesten we in laten slapen. Tweede paard groen als gras en geen goede match met mij. Eraf gegooit en in het zieknhuis terecht gekomen. Paard is toen verkocht en heeft jaren geduurt eerdat ik ubehaubt weer wat met paarden ging doen.

Toen mijn dochter drie maanden was met hulp van iemand anders een veulen van een half jaar gekocht. Ik heb haar in laten rijden door iemand waarvan ik dacht dat die wel wist wat ze deed want vond mezelf niet kundig genoeg, dat was dus een fout. Vreselijk slechte ervaring met deze merrie gehad en toen zat de schrik flink in mijn benen kon niet eens meer normaal naast een paard lopen zonder dat er van alles gebeurde.

We hebben er een ruin bij gekocht en de merrie heeft een veulen gekregen in de hoop dat ze daar wat stabieler van werd maar helaas niet en heb ik toen ze voor de zoveelste keer omhoog kwam terwijl mijn dochter naast me liep besloten haar te verkopen. De ruin heeft me wel weer vertrouwen gegeven en langzaam maar zeker ging het steeds een stukje beter en heb ik uiteindelijk onze merrie zelf aangereden wat super ging.

Door veranderingen van stal ging het met rijden ineens achteruit met mijn merrie en langzaam maar zeker sloop onzekerheid er weer in en eigenlijk had ik niemand om dit mee te delen. Je blijft altijd voor andere dappper en waarom eigenlijk, het heeft mij en mijn merrie niks geholpen. Ondertussen kreeg ik ook wat lichamelijke ongemakken en werd het voor mijn gevoel onverantwoord om er nog op te stappen aangezien mijn merrie nogal eens last had van bakkabouters.

Nu is mijn merrie met pensioen, mijn dochter heeft nog een tijdje het stokje overgenomen maar door school en eigenlijk niet meer willen heb ik haar met rust gelaten en mag ze lekker van het leven genieten.

We hebben nu wel een jonge pre merrie gekocht gewoon omdat paarden mijn passie zijn en hoop natuurlijk dat ik ooit weer op het zadel kruip.

Het is fijn om met mensen te praten die begrijpen wat het is om ineens op slot te slaan.

**Geplaatst**: 27-04-19 12:59

Geplaatst: 27-04-19 12:59

Duplo schreef:
Voor mijn gevoel is mijn' probleem' controle verlies

Ik haak even in (ik lees wel alles maar heb niet zo veel nuttigs toe te voegen), bij mij is dit ook zo. Gisteren een ontspannen buitenrit gemaakt met een vriendin bij, maar die had een jonkie mee.
Ik was dus niet alleen bezig met de reacties van mijn paard, maar ook met eventuele reacties van haar paard en hoe mijn paard daar dan op zou reageren... :roll:

Gelukkig met een overwegend ontspannen gevoel gereden, maar toch enkele momenten waarop ik bijvoorbeeld een prachtige gelegenheid had voor een galopje, maar gewoon niet durfde. ‘Wat als er opeens iemand om de hoek komt, of op het pad komt gereden, of als het paard van mijn vriendin struikelt,...” of, of, of!

**Geplaatst**: 27-04-19 17:04

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 27-04-19 17:04

Ik meld me ook. Rijd l vanaf mijn zesde, altijd veel vertrouwen en op de gekste paarden gestapt, toen ik acht was ging ik een vierjarige verzorgen en op mijn 11e werd zij van mij, op mijn 16e heb ik haar verkocht omdat ik te groot voor haar werd. Groen en groen maakt misschien bont en blauw, maar bij ons resulteerde het in een super team, wel met heel veel begeleiding.
In mijn puberteit werd ik super onzeker, heel veel gepest en op school is er veel gebeurd, waardoor ik ook met het paardrijden angstiger werd, en toen ik een tijdje een paard had met wie ik geen klik had, en er af viel, was het vertrouwen helemaal weg. Ik heb het paard toen verkocht, en wist eigenlijk niet zo goed wat ik verder moest doen. Toen kwam ik via via op een stal terecht, eigenlijk wilde ik zelf niet want op mn vorige manege was ik ook gepest, maar ik ben toch gegaan omdat een familielid aandrong dat het daar zo leuk was. Instructrice was ook super aardig en bood me aan om me te helpen, en we zouden weer een paard gaan zoeken. Een maand na het verkopen van mijn vorige paard, reed ik weer op een nieuw paard. Elke keer als ik verstrakte hielp zei mij, en dat voelde zo fijn. Door alle slechte ervaringen met mensen durfde ik eigenlijk niemand meer te vertrouwen, maar ik besloot haar dan nog een laatste kans te geven. Ze gaf me precies wat ik nodig had na dat mijn vriendinnen op school me hadden laten vallen en zelfs mijn mentor dingen doorgeklept had die ik haar in vertrouwen had verteld. Mijn mentor en ik waren daarvoor echt heel close, omdat ik buiten haar weinig vriendinnen van mijn leeftijd had. Dus ik dacht happy end, ik heb een fijn persoon die ik kan vertrouwen en die me ook nog met het angstig zijn voor het rijden helpt. Het vertrouwen in mijn nieuwe paard groeide ook, iedereen blij Elvira haar vertrouwen terug Elvira weer een vriendin en een paard, fantastisch! tot
dat er dingen begonnen te veranderen, ze wilde graag dat ik een bijrijder nam voor mijn paard, waar ik me helemaal niet lekker bij voelde. Zij rijden daar allemaal traditioneel, en ik ben opgegroeid met NH en wil mijn paard ook op zo’n natuurlijk mogelijke manier behandelen. Het kwam er eigenlijk op neer dat er een bijrijder op moest omdat ik niet goed genoeg was, en dat niet goed genoeg zijn was juist mijn onzekerheid en die werd daardoor versterkt. Ik werd ongelukkig met de situatie, als ik niet goed genoeg was voor het paard, kon ik er toch beter niet weer op gaan zitten in plaats van dat ik er iemand op liet rijden van wie ik vond dat ze het paard veel te rond en diep liet lopen? Het leek allemaal nog wat ingewikkelder in elkaar te steken, want dat meisje dat mijn paard bij reed, was een vriendinnetje van de instructrice en ze keek huizen hoog tegen haar op omdat ze altijd met mijn instructrice mee op wedstrijd mocht. Mijn instructrice maakte daar slim gebruik van door dat meisje stallen te laten uitmesten, het was zeg maar zo dat dat meisje mijn instructrice zo Adoreerde dat ze alles wel voor haar wilde doen. Ik ben daar te nuchter voor, ik ga om met mensen omdat ze vrienden zijn, en dan maakt het voor mij niet uit of ze b of Grand Prix rijden. Dat meisje gaf mijn instructrice ook steeds cadeautjes en ik vond het nog al een ongezonde situatie worden. Mijn instructrice merkte volgens mij wel dat ik anders was dan dat meisje, want ik had geen zin om op zaterdagochtend vroeg mijn bed uit om de stallen van haar paarden uit te mesten, ze kwam toch ook niet bij mij de stallen uitmesten? Ze begon het voor dat meisje op te nemen, en ik kon niks meer goed doen. Ze hield een preek tegen mij over wat ik wel niet allemaal fout deed, terwijl er een aantal meiden dat ik amper kende 2 m verderop hun paarden stond te poetsen, bye privacy! en toen had ik het gevoel dat de hele gebeurtenis van school zich herhaalde, omdat mijn mentor toen het ook voor mijn klasgenoten opname die mij pestten. Het was zo eng dat het voor mijn gevoel allemaal weer gebeurde, en dat ik weer iemand die ik vertrouwde zou kwijtraken, bovendien had ik besloten dat zij de laatste was die ik zou vertrouwen. Ik was toen 16, al vier jaar depressief, en had eindelijk een paar mooie maanden in mijn leven waar ik me echt gelukkig voelde, en dat was nu ook alweer afgelopen. Ik zette m’n paard op de trailer en nam haar intens verdrietig mee naar huis. Via een andere instructrice die ik nog van vroeger kende, kreeg ik een zadel, wat achteraf niet bleek te passen maar ze had tegen mij gezegd dat het wel paste en ik dacht dat zij wel zoveel kennis had en durfde ook niet tegen haar in te gaan. Op een gegeven moment begon mijn paard te staken, ik panisch natuurlijk want dat was bij mijn vorige paard ook gebeurt.
Die instructrice hield vol dat het aan mij lag, of aan het paard, maar in ieder geval niet aan het zadel. Voor mij was het klaar, ik had mijn paard verpest zoals mijn vorige instructrice had gezegd, ik was niet goed genoeg voor hem, ik had het alweer fout gedaan, ik had weer gefaald in een relatie en ik was het niet waard om op een paard te gaan zitten. Ik ging grondwerk doen, en dat doe ik nu nog steeds. Ik heb al een jaar niet meer gereden. Heb al heel wat therapeuten gezien in mijn leven maar ben nog steeds depressief en niemand die me kan helpen. Mijn paard en ik hebben nu fijne begeleiding bij het werken op de grond, en ik geloof dat zij mij ook wel snapt en mijn problemen serieus neemt, maar echt vertrouwen, weet niet of ik dat kan. Intussen heeft mn paard een goed passend zadel, en ik geloof dat we op de grond aan het toewerken zijn naar weer opnieuw gaan rijden, maar of ik dat wil? Altijd als ik reed kwam ik van mijn paard af met het gevoel dat ik het verpest had, ik had hem beter aan een ander kunnen verkopen. Opnieuw opstijgen betekent niet alleen een grote angst om er weer af te vallen, maar ook de angst dat alles dan weer terugkomt. Met de instructrice van die ene stal heb ik nog een keer contact gezocht, maar ze vindt dat ik me aanstel met mijn problemen en dat ik maar gewoon wat zelfverzekerder moet worden. Nu negeert ze me, net als dat mijn vroegere vriendinnen me negeerden als ik contact probeerde te zoeken. Ze moest eens weten wat ze heeft aangericht en hoeveel invloed zij heeft op de depressie die ik nu nog steeds heb. Oké wat een lang verhaal, knap iedereen die het gelezen heeft!

**Geplaatst**: 27-04-19 17:16

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 27-04-19 17:16

Ha, ik ben knap want ik heb je hele verhaal gelezen.

Jeetje, Elvirawortel, je hebt het gewoon niet getroffen met je instructrice. Zeggen dat je niet goed genoeg bent voor je (eigen?) paard! Is ze nu helemaal van de pot gerukt. Als instructrice moet je dan zorgen dat iemand wel goed genoeg wordt voor zijn paard, anders ben je een slechte instructrice.

Jammer dat je vroeger gepest werd en daar nu nog last van hebt. Ik kan me goed voorstellen dat je daar onzeker van bent geworden en zelfs depressief.
Ik weet wel zeker dat je paard jou OK vindt zo lang jij goed voor je paard zorgt. Ja, het was jammer dat het zadel niet paste en dat je paard daardoor ging staken. Ja, het is jammer dat dat kwam door iemand anders die zei dat het zadel wel paste maar die dat dus mis had.
Je hebt naar jezelf geluisterd en goed gehandeld, dus jou valt niets te verwijten. Je bent lekker bezig geweest met grondwerk en denkt er nu over om weer te gaan rijden. TOP!

Ik gun je van harte dat je straks weer lekker kunt rijden en je (daardoor) ook weer beter gaat voelen.

**Geplaatst**: 27-04-19 18:22

Geplaatst: 27-04-19 18:22

Ik meld me ook. Ik ben 42 jaar en mijn hele leven al paardengek. Ik ben 10 jaar geleden tijdens de springles van mijn bijrijdpaard gevallen en heb mijn heup gebroken. Daarna is de angst gekomen en die is alleen maar groter geworden. 8 jaar geleden was de angst nog niet zo heel groot en heb ik een eigen paard gekocht. Op de grond durf ik alles met hem maar rijden is een heel ander verhaal.

Daarom vind ik het heel bijzonder om te horen dat het bij jou andersom is, Mariska. Wel te verklaren natuurlijk door wat er gebeurd is maar voor mij ondenkbaar dat ik wel zou durven rijden maar niet zou durven longeren

Ik ben 2 keer onder hypnose geweest, maar heb niet het idee dat het veel geholpen heeft. Heeft het jou wel geholpen, Maitestar?

**Geplaatst**: 27-04-19 18:27

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 27-04-19 18:27

Hoi “nieuwelingen” allemaal welkom.
Elvirawortel wat een verhaal en wat een trut van een instructrice

**Geplaatst**: 27-04-19 18:28

Geplaatst: 27-04-19 18:28

Oryani schreef:
Duplo schreef:
Voor mijn gevoel is mijn' probleem' controle verlies

Ik haak even in (ik lees wel alles maar heb niet zo veel nuttigs toe te voegen), bij mij is dit ook zo. Gisteren een ontspannen buitenrit gemaakt met een vriendin bij, maar die had een jonkie mee.
Ik was dus niet alleen bezig met de reacties van mijn paard, maar ook met eventuele reacties van haar paard en hoe mijn paard daar dan op zou reageren...
Gelukkig met een overwegend ontspannen gevoel gereden, maar toch enkele momenten waarop ik bijvoorbeeld een prachtige gelegenheid had voor een galopje, maar gewoon niet durfde. ‘Wat als er opeens iemand om de hoek komt, of op het pad komt gereden, of als het paard van mijn vriendin struikelt,...” of, of, of!

Heel herkenbaar. Als ik op mijn paard zit, houd ik me vooral bezig met wat er om me heen gebeurt. De buurman die gras gaat maaien, een opgevoerde auto die voorbij komt scheuren etc. En of mijn paard daar niet van zal schrikken. Ik moet proberen de focus op het rijden te houden, maar dat valt niet altijd mee

**Geplaatst**: 27-04-19 18:46

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 27-04-19 18:46

Jeetje Elvira. Wat ben jij gemeen behandeld. Ik vind het super knap dat je zo je verhaal kunt doen hier.

Ik denk dat je het voor het gemiddelde paard snel goed doet hoor. Eten, vriendjes en een lief mens.. dat is vaak al voldoende.

Verder sta ik er van te kijken dat er best veel mensen met angsten rondom het paard zitten.
Te paard zijn we zo kwetsbaar. Maar tegelijk ook heel sterk. Die balans is lastig denk ik.

**Geplaatst**: 27-04-19 20:02

Geplaatst: 27-04-19 20:02

Elvira wat een -:(-

ervaring heb je gehad. Ik ben het eens met maflinger een goede instructrice moet je helpen om een team te worden met je paard. Maar om je af te kraken zodat je toestaat dat iemand anders, terwijl je dat eigenlijk niet ziet zitten, je paard rijd heb daar geen woorden voor. Dit heeft niks met je kunnen te maken, ze heeft gewoon misbruik gemaakt van je.

**Geplaatst**: 17-05-19 10:11

Geplaatst: 17-05-19 10:11

Hoe gaat het met iedereen? Wij hebben Hocus mee op vakantie gehad. Dat was een enorme boost voor mijn vertrouwen in hem omdat hij zo braaf was. Vanmorgen voor het eerst helemaal alleen naar stal gegaan om te rijden. Ook dat ging heel goed. Ik ben heel blij met hoe het gaat nu.

**Geplaatst**: 17-05-19 10:19

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 17-05-19 10:19

@ SusanH
Wat fijn dat Hocus braaf was en dat het je vertrouwen goed heeft gedaan!

Hier ook weer een stap vooruit gezet, ik heb op het paard van een kennis gereden en dat ging heel goed! Ik was ook totaal niet gespannen of iets. Normaal reed ik dus alleen op mijn twee verzorgpaarden en nu dus voor het eerst weer op een "vreemd" paard $*\o/*$