Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-03-10 20:07

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 21-03-10 20:07

Weer erop gezeten vandaag, aan de longe. En ook weer gedraafd!!! Dus hier weer lekker bezig

**Geplaatst**: 21-03-10 20:24

Geplaatst: 21-03-10 20:24

het bewijs!!!

**Geplaatst**: 22-03-10 09:23

Geplaatst: 22-03-10 09:23

Goed bezig Rockwitch! Je paard let ook echt op je, mooi om te zien. Zo vanaf de foto ziet het er trouwens niet echt gespannen uit!
Lilian, wat balen dat je je paard hebt moeten verkopen. Kan me voorstellen dat ja dan baalt van jezelf, maar je zegt zelf al dat het geen makkelijk paard is. Veel bokkers in dit topic zijn al bang terwijl ze wel een makkelijk paard hebben, dus ik denk dat je dan een verstandige keuze hebt gemaakt. Gewoon geduld hebben en goed zoeken, dan kom je wel een paardje tegen wat wel bij je past.
Ik heb zelf het afgelopen weekend de een overwinning na de andere gehaald

. Niet m.b.t. rijden maar ernaast. We hebben namelijk mijn pony's verhuisd van de pensionstal naar huis en dat vond ik allemaal heel spannend. Tenminste, de eerste overwinning was al dat ik er van tevoren heel rustig onder was, pas toen het zover was werd ik zenuwachtig. Eerst moesten ze al in de trailer, wat 2 jaar geleden was en de jongste sowieso nog bijna nooit heeft gedaan, dan weer uitladen en ze het vreemde terrein laten verkennen en, het spannendste van alles, onze vertrouwde omgeving achter laten voor een plek waar, voor de pony's, alles nieuw is. Trailerladen vind ik altijd wel spannend en dat ging met de oudste ook best lastig, ik was te zenuwachtig om haar te overtuigen dus heb ik het uiteindelijk door mijn vriend laten doen, waar ik natuurlijk al van baalde. De jongste was doodsbenauwd om alleen achter te blijven dus voor ik het door had stond ik (met knikkende knieën, voor niks dus) met haar in de trailer, haha. Thuis aangekomen vond een van de twee het nodig om het halster kapot te trekken en los over het erf te lopen, maar eenmal op stal was alles goed. Zaterdag hebben ze even in hun nieuwe wei gelopen, de weg er naar toe vond de jongste erg eng maar zolang ze achter mams aanliep ging het wel.
Tot gisteren, want toen moest ik ze binnen halen toen ik alleen thuis was en dat was wel de grootste overwinning van allemaal! Het stelt natuurlijk niks voor, even een stukje van de wei naar stal, maar omdat de jongste het nog erg eng vind op het erf en daardoor een beetje in paniek raakt als ze alleen is vond ik het wel erg spannend. Ik heb dan de neiging om heel erg met haar bezig te zijn waardoor ik ook bang word, waardoor zij weer banger wordt enz. Bovendien reageert ze nogal heftig als er iets is. Heb mezelf ingeprent om niet op haar te letten, gewoon te lopen alsof ik een los touwtje vast had, Flo met heeeel veel snoepjes afgeleid waardoor ze pas in de box in paniek raakte. Spot sjokte zo met me mee en ik was zooo trots op mezelf! Niet om de acties op zich, maar het feit dat ik me gewoon alleen kan redden met de pony's, zelfs als er wat is. Heb echt het gevoel dat dat me heel veel moed geeft, ook voor rijden enz. Nu nog niet, we moeten eerst een beetje wennen, maar als ik me hierbij over mijn angst en knikkende knieën heen kan zetten zonder hulp lukt me dat toch altijd? Nou ja.. vaker. Maar goed, nu is het tijd om ze buiten te zetten, opnieuw alleen, dus kan ik meteen kijken of mijn moed echt is blijven hangen!

**Geplaatst**: 22-03-10 14:26

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 22-03-10 14:26

Wat een herkenbare verhalen allemaal...dacht dat ik de enige schijtlijster was....

Mijn angst is begonnen bij mn eerste paardje...
Een 4 jarige zadelmakke merrie...Aan de hand een schatje maar ohz een draak van de bovenste plank...
Binnen de eerste week dat ik haar had ben ik zo hard af gelanceerd dat ik 2 maanden bijna compleet uit de running ben geweest. In de tussen tijd zou ze gereden worden door iemand op stal met een behoorlijke dosis lef...De eerste beste keer dat die persoon er op zat kwam ze vanuit het niets kaarsrecht overeind en liet zich met ruiter en al achterover klappen.....
Merrie uitgebreid na laten kijken en medisch was er niets aan de hand, was gewoon karakter. Door deze zaken hebben we besloten haar te verkopen, want ik durfde van mn leven nooit meer op dit dier te stappen hoe braaf ze ook zou worden.
Daarna een oudere ruin gekocht die superbomproof was en al e.e.a. had gezien op concours...
Ondanks dat dit echt een erg lief en bomproof paard was, heeft het even geduurd voor mn angst weg was...
Helaas kreeg mn paard een peesblessure met een slechte prognose om ooit nog rijpaard te worden....Dus als grasmaaier naar een rusthuis gegaan....
Na een jaar rijpaardloos te zijn geweest, ging het toch weer kriebelen en ben ik op zoek gegaan naar een koel, werkwillig en nuchter ras....In mn zoektocht kwam ik uit bij de Groninger....
Na wat paard gezien te hebben, kwam ik thuis met een 5 jarige zadelmakke ruin.
Vol goede moed en zonder angst met begeleiding begonnen dit paard verder te beleren, maar zoals het een jong paard betaamt moest hij toch af en toe wel even schrikken en op zij springen.
Helemaal geen achterlijk streken o.i.d.
De eerste keer dat ik er naast lag omdat hij schrok vanuit t niets, en op zij sprong, de tweede keer dat ik er naast lag was tijdens het uitstappen na mn les...lang teugeltje, niet opletten en een zwerm overvliegende ganzen waren aanleiding om een stap op zij springen en boem...weer lag ik er naast....
De angst zat er bij mij alweer behoorlijk in, ondanks dat echt gewoon domme pech was en hij niet gek had gedaan....
Na heel wat jankpartijen, lessen aan de lijn, mogelijke verkoop e.d.....ben ik op een gegeven moment zo boos geworden op mezelf dat er een knop omging...
Ik wilde het nog 1 poging geven...dus bodyprotector gekocht en op paard gestapt. Op een of andere manier heeft de bp dusdanig geholpen dat ik een stuk zelfverzekerder op mn paard zat, paard dusdanig onder de indruk was dat ie geen loopje meer kon nemen met me, dat het vanaf dit punt steeds beter ging met rijden.
Natuurlijk probeert hij nog wel eens zn oude truukjes uit (het zit er bij hem ingesleten dat als hij maar een oor verdraaid ik van angst afstap en hem in zn hok terug zet)maar nu zet ik door en ben ik de baas en dan doet ie weer braaf zn ding.
Buitenrijden durf ik na 3 jaar nog steeds niet, maar ook hier heb ik alle vertrouwen in dat het goed gaat komen.
Ik heb bij mezelf de lat gewoon erg laag gelegd en steeds stukje bij beetje meer te doen/durven. Maar ik ben er nog lang niet.
Nu heeft hij bijv. wegens een blessure 3 weken stilgestaan en afgelopen weekend mocht ik er weer voor t eerst op....
Beest was al behoorlijk bommetje, maar longeren voor t rijden mag gewoon nog niet.....tevens stortgiette het waardoor hij nog opgefokter was....Toch stoute schoenen aangedaan, iemand hem aan de lijn kort vast laten houden en gaan met de banaan. Hij heeft wel een paar keer geprobeerd er tussen uit te naaien, maar zodra de lijn ging spannen hield ie daar ook weer mee op. Tot het moment dat de buurman het nodig vond om lekker met een trekker langs de bak te gaan racen en aan de dakgoot te gaan hangen....toen was voor mij de maat vol en ben ik afgestapt. Wel aan de hand nog een paar keer er langs gegaan en hij was relatief braaf...dus volgende keer ga ik dit ook ohz proberen.......

**Geplaatst**: 22-03-10 16:23

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 22-03-10 16:23

Herkenbaar Esther! Ik las trouwens in de afgelopen BIT een heel mooi citaat, zomaar ergens onderop een pagina met korte berichtjes:
"Moed hebben is doodsbang zijn en toch opzadelen"- John Wayne
Ik denk dat ik die ga inlijsten!

**Geplaatst**: 22-03-10 16:34

Geplaatst: 22-03-10 16:34

Margje schreef:
Herkenbaar Esther! Ik las trouwens in de afgelopen BIT een heel mooi citaat, zomaar ergens onderop een pagina met korte berichtjes:
"Moed hebben is doodsbang zijn en toch opzadelen"- John Wayne
Ik denk dat ik die ga inlijsten!

Heel mooi citaat! Ga ik ook inlijsten

De verhalen hier zijn heel herkenbaar. Ik heb hetzelfde probleem. Heb een ongeluk met mijn vorige paard gehad en moet daar nogsteeds voor onder het mes. Heb nu een nieuw paard maar het is zooo moeilijk weer vertrouwen te krijgen. Thuis heb ik het nu eindelijk na een jaar maar op wedstrijd ben ik compleet verlamd van angst. Merk ook aan dit topic, dat tijd en goede instructie en toch een beetje een schop onder je kont de enige manier is om verder te komen. Zit helaas geen truc achter....

**Geplaatst**: 22-03-10 16:47

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 22-03-10 16:47

Hoi hoi
Van het weekend ben ik weer flink aan de slag gegaan. Heb een ander paard gereden voor ik op mijn eigen stapte. Op dat paard doe ik alles wat maar nodig is, zonder angst. Het hielp wel voor de angst op mijn eigen paard, ik was iets minder angstig en heb lekker gereden (gestapt). Vandaag eerst een kort parellilesje gehad en daarna met iemand anders met 2 trailers naar een binnenbak gegaan. Ik was doodsbang, maar goed even achter dat andere paard gereden en langzaam maar zeker mijn eigen oefeningen gaan doen, en ik heb zelfs een paar voltes gedraafd.
Ze is eigenlijk heel erg braaf en wilt haar best zo doen voor mij. Maar goed, langzaam aan komt het wel weer.

**Geplaatst**: 22-03-10 17:12

Geplaatst: 22-03-10 17:12

Ik lees hier al een tijdje stilletjes mee.
Ook ben niet meer zo'n held als vroeger.
Ben de 40 voorbij, denk dat het ook met de leeftijd te maken heeft dat je voorzichtiger word met alles.
Ik rijd paard vanaf mijn 12e. Kocht mijn eerste eigen paard toen ik 21 was. Wat was dat een brave knol, alles durfde en deed ik met hem. Sprong hindernissen van ruim 1.50 en ging in mijn uppie door de bossen zwerven. Heerlijk was dat. Terwijl het eigenlijk geen gemakkelijk paard was, het was geen allemansvriend en voor tractors en vrachtwagens was ie bang. Maar ik deed alles met hem. Totdat ik kinderen kreeg.............
ik reed steeds minder en minder, en kreeg het drukker in de trimsalon. Heb toen mijn paardje overgedragen aan mijn bijrijdster. Daarna ruim 7 jaar helemaal niet meer naar paarden omgekeken, ik miste het totaal niet.
Totdat mijn oudste op paardrijles wilde, toen was ik ook snel weer verkocht. Maar het rijden op de manege beviel mij totaal niet, ik kon er mijn draai niet vinden. Ook was ik veel voorzichtiger en zelfs bang als ik niet op mijn vaste paardje kon rijden. Ook had ik niks meer met dat dressuur, die 'rondjes in de bak'. Dus ging voor de fun een westernlesje volgen en was meteen verkocht.
Langzaamaan toch op zoek gegaan naar weer een eigen paard. En het werd een haflinger. Hardstikke braaf beestje, maar de eerste keer dat ze op stal stond en ik wilde gaan rijden, schoot ze er al tussenuit. Daar schrok ik behoorlijk van. Dat is denk ik achteraf ook altijd in mijn hoofd blijven hangen. Ik heb haar ruim een jaar gehad, maar opeens ging het gewoon niet meer. Ze reageerde zo erg op mijn houding dat ze me gewoon in de maling nam en ik steeds banger werd. Toen een vriendin van me haar paard ook bij mij op stal plaatste, heb ik nog wel een paar leuke buitenritten met haar gemaakt en leek het weer goed te gaan. Maar na weer een bokpartij, en zelfs een bokpartij midden in het bos was het helemaal over bij mij. Heb vaak huilend in stal gestaan, en ik denk ook niet dat stalgenootjes het in de gaten hadden hoe moeilijk ik het ermee had. Het was ook verdomme zo'n lief beest, alleen als ik erop zit verstijfde ik helemaal van angst. Heb het nog een paar maanden geprobeerd maar het ging gewoon niet. De lol was er vanaf en na een weekend flink huilen en nadenken de knoop doorgehakt en haar te koop gezet. Gleukkig was ze vrij snel verkocht. Ondertussen ging ik met mijn instructrice op zoek naar een paard wat beter bij mij zou passen. Het grappige was, dat ik met proefrijden gewoon opstapte en wegreed, totaal geen angst. Behalve één merrie, die leek met haar gedrag precies op mijn haflinger, en toch vond ik haar leuk. Gelukkig wist mijn instructrice me aan het verstand te brengen dat dit geen goede match was.
Het is uiteindelijk een jonge paint geworden. Nog niet zo lang onder het zadel, net geruind en western ingereden. Ik ging erop zitten en had meteen het gevoel van YES, dit is 'm
Nu staat ie hier op stal, heb er nog geen seconde spijt van gehad. Heb hem nu 3,5 maand en al meer plezier van gehad dan met mijn haflinger. Hij is nog jong, heeft af toe gekke fratsen, maar op hem ben ik totaal niet bang. Ook in het bos is ie superbraaf. Op hem durf ik ook mijn dochter met een gerust hart te laten rijden zonder dat ik erbij ben.
Ik hoop dat ik nog heel lang plezier van hem mag hebben, hij heeft me echt al een heel stuk van mijn angst weggenomen.

Ik wil hier mee zeggen, dat als je echt zo bang bent, het misschien gewoon beter is om op zoek te gaan naar een paard waar je niet bang op bent. Toen mijn man tegen me zei: joh, het is een hobby, en daar moet je plezier aan hebben en dat heb je nu niet. Waarom verkoop je haar dan niet en zoekt een paard waar je je wel goed op voelt? Dat was de doorslag, want hij had gewoon gelijk.

**Geplaatst**: 22-03-10 17:45

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 22-03-10 17:45

Bij mij ligt het dus niet aan mijn paard. En ik denk dat ik nog eerder onder een stapel kranten zou gaan slapen als dat ik mijn paard verkoop. Ik heb een supersterke band met hem en hij zal me echt geen kwaad doen. Dus dat is voor mij zowiezo geen optie, hem wegdoen. Als hij er ooit niet meer is hoef ik helemaal geen paard meer.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-03-10 19:40

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 22-03-10 19:40

Ja Hiphopje, ik ben de veertig ook al ruim voorbij. Heb 3 kinderen en een eigen zaak. Daardoor ga ik teveel nadenken.
Maar ook bij mij ligt het niet aan het paard. Hij is gewoon braaf, hij wordt zenuwachtig van mij.
Rockwitch en Margje, complimenten. Stapje voor stapje gaan jullie vooruit. Super.
Ikzelf zou deze week naar de stal gaan om hem te laten zien, dan zou de stalruiter daar kijken hoe hij me zou kunnen helpen. Helaas gaat dat deze week niet door. Paard had gisteren een dikke kogel. Vanmorgen was dat nog zo en omdat de VA toevallig voor een ander paard op stal was, heb ik haar gevraagd ook even naar die van mij te kijken. Hij heeft een Einschussbein? Daar moet hij paar daagjes mee rusten. We hebben de afspraak verzet naar volgende week. Ach, kan er ook nog wel bij. Ik heb tijd zat. Paard is nog jong.

**Geplaatst**: 22-03-10 20:21

Geplaatst: 22-03-10 20:21

Daar ben ik ook weer eens

Zo te lezen gaat het met iedereen stapje voor stapje toch een beetje beter, TOP!
Ik heb de laatste 2 weken eigenlijk alleen gereden wanneer ik prive les had. Afgelopn week ging erg goed, ik had tijdens het instappen de teugels bij de gesp en vond dit helemaal niet spannend, daar kan ik dan al van genieten, het laatste anderhalf jaar durfde ik dat echt niet; stel je voor dat hij ergens van schrikt

Ook de les zelf ging goed, ik gallopeerde al aan zonder dat m'n instructrice me daartoe over hoefde te halen, eigenlijk de hele les lekker gereden.
Mijn 'probleem' begint wanneer ik ga vrijrijden. E zijn altijd wel een aantal andere ruiters in de baan, en dat vind Fur erg leuk, hij gaat dan erg lopen 'sjouwen' zoals wij dat noemen, niet er vandoor gaan of zo, maar met erg veel beweging, schwung en tempo lopen. Dat vind ik dus doodeng, heb dan helemaal niet meer het idee dat ik ook maar iets te vertellen heb.
Gisteren ben ik aan de hand met hem gaan wandelen, dat durf ik dan weer wel. Hij was 2x zo groot, zo spannend vond hij het in de polder, staart rechtop en maar blazen, en dat vind ik dan weer helemaal niet spannend. Onderweg kwamen we een stalgenoot tegen, hij schoot keihard achteruit het gras in en kon daarna alleen maar dribbelen en draven naast me, en daar heb ik dan helemaal niks van. Het enige wat ik dan denk: godzijdank zit ik er niet op.

Maar ik heb mezelf beloofd dat ik niks meer doe waar ik me niet prettig bij voel, dus probeer nu tijden uit te kienen dat de rijbaan niet druk is, ik zal er toch ook weer eens zonder m'n instructrice op moeten stappen

Daarnaast heb ik een combinatie Bachtherapie gekregen, dus ben erg benieuwd of ik daar effect van ga merken.

**Geplaatst**: 22-03-10 20:35

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 22-03-10 20:35

Hoe herkenbaar, Sparretje! Ernaast ben ik ook niet bang te krijgen maar erop.... Zelfs als ik van tevoren denk dat ik het gewoon ga doen, zodra ik mijn voet in de stijgbeugel zet krijg ik knikkende knieën. Terwijl ik zo kan genieten van het rijden en dan hoeft het echt niet perfect te gaan ofzo. Maar ook vaak genoeg jankend afgestapt of alleen maar stappen.
Vind het knap van je dat je ervoor kiest om niks meer te doen waar je je niet prettig bij voelt. Het is toch vooral een hobby he..
Nooit gedacht dat er zoveel mensen waren die met dit probleem kampen, wel "leuk" om de verhalen te lezen.

**Geplaatst**: 22-03-10 21:48

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 22-03-10 21:48

hahaha ik ben ook totaal niet bang ernaast, maar ja dan erop, dan sta ik niet meer met beide benen op de grond

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-03-10 00:11

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 23-03-10 00:11

Sparretje, als die Bachtherapie werkt, zou ik graag willen weten welke dat is. Rescue remedie werkt bij mij niet.

**Geplaatst**: 23-03-10 00:32

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 23-03-10 00:32

Hier nog een aanvulling op mijn succesverhaal. Laatst eens op een manege een proefles gereden. Paard was wel gevoelig, een stuk gevoeliger dan mijn Fjordentank (en een stuk smaller ook trouwens), maar ik vond het een prima te rijden paardje. Oke, het was de eerste keer en ik maakte best een hoop fouten omdat ik wat reacties betreft toch vaak dacht dat ik op mijn eigen tank zat.

Na die les, toen de paarden weer op stal stonden, kreeg ik te horen dat het een supergevoelig paardje was die bij een verkeerde aanpak heel hard ging rennen. Niets van gemerkt! Wel dat het een gevoelig dier was en dat ie op ALLES wat je deed reageerde (kan ik alleen maar van dromen met mijn Fjord waarbij hulpen altijd met enige vertraging doorkomen). Ik merkte het wel aan dat hij snel aansprong in galop, op een verkeerde beweging van mij meteen ging wijken en zo, maar ik heb geen moment het idee gehad dat ik het niet in de hand had! En dan te bedenken dat ik vroeger nooit met gevoelige paardjes overweg kon en de sensibele beestjes meestal een uur lang heel hard rondgaloppeerden, schuin door de bochten gingen en zo als ik erop zat! Want ik ben van nature al heel druk en kon nooit de rust in een paard rijden. Wel was ik altijd goed in het oppeppen van flegmatieke paarden. Waarschijnlijk werden die gewoon helemaal kriegel van die druktemaker op hun rug.

**Geplaatst**: 23-03-10 00:39

Geplaatst: 23-03-10 00:39

hmm mijn dochter... ook een voorbeeld van een successtory..

Wij hadden pony's en een paard en ze was er helemaal gek van... wilde graag rijden.
Toen dus besloten om de paarden, merrie en haar dochter te verkopen.
We hadden toen een E-pony, super braaf dier in de omgang...
dochter zat er wel eens op. Ook die ene dag... en hij begint daar te bokken, zo uit heldere hemel, er was geen grijpen aan.. en zie mijn dochter door de lucht vliegen.... en zo verschrikkelijk hard op de grond terecht komen dat ik zelf dacht dat er geen bot meer heel kon zijn.
Wonder boven wonder mankeerde ze gelukkig helemaal niets, tenminste niet lichamelijk... op een enkele schram en blauw plekje na...
De verwchting was dat dit wel het einde zou zijn van haar paardenavontuur... maar niets was minder waar.

En dus hebben we afscheid genomen van de E-pony, en daar kwam Whinny the Poohny
een mooie welsh A dame, die absoluut niet vooruit te branden was, leuke papier erachter (voor het geval dochterlief toch zou afhaken, zou ze geschikt zijn om mee te fokken)
En zo ging ik iedere dinsdag, later woensdag, met een kind naar ponyclub les die doodziek was van de zenuwen, trillend van angst.
Zo heftig dat men wel eens gevraagd heeft of dochterlief MOES rijden... niets was minder waar..dochterlief wilde rijden, en iedere les weer een dolgelukkig kind in de auto die niet kon wachten tot de volgende les, en als de dag naderde steeds zieker werd door angst en zenuwen...
en dat heeft ca 1 jaar geduurd... in de tussen tijd een keer bixie gestart (eigen vereniging).
Tja en toen ging het rijden beter, de angst werd minder en de pony en dochter groeiden verder uit elkaar...
in overleg besloten om Whinny te verkopen en een andere te kopen...
Zo op weg naar een andere pony....
Ons oog was gevallen op een welsh B merrie... maar de verkoper vond haar minder geschikt voor onze dochter...
had nog een andere merrie staan, D-pony ook welsh en drachtig, maar super braaf..
Dochter er op en...... pony aan de kletter (auto alarm ging af) en dochterlief pony op de rem en stralend dat het een geweldige pony was...
En zo kwam Nikita... ze werd gebracht drachtig maar niet wetend wanneer het veulen te verwachten.. op 27 november, nog geen week nadat ze bij ons kwam... (dat veulen is nu van een bokker Miesie,) werd November, gaat nu door het leven als Marywood's Macho, geboren....
Deze merrie heeft ze door gereden tot M1 en dat was de max van deze combi.
In tussen tijd een paardje gekocht, Viva, en daar heeft mijn dochter ook het nodige mee meegemaakt... merrie was een eetje jantje de voorste maar met een klein hart.. alavrouwen en kinderen het eerste en ik voorop... vertrouwde ze het niet, en je neemt niet het voortouw dan was het vluchten geblazen...
Dat heeft wat bloed zweet en tranen gekost... paar keer eraf gevallen, en zelf met paard en al gevallen, heeft mijn dochter wederom de angst overwonnen.
In die periode heeft ze nog 2 jonge welsh B merries ingereden en de dochter van Viva, en nog een pony voor een kennis door gereden.
Maar onze Viva was wat aparts, nadat ze alles overwonnen had had ze een leeuw terug gekregen, een paardje dat voor haar wilde gaan....
Niita was in de tussentijd verkocht en naar een meisje gegaan die dolgelukkig is met haar, voor onze dochter een jonge hengst gekocht, 2e bezichtiging , laten ruinen en ze heeft hem zelf ingereden, naar de L1 gereden en helaas is dochterlief giga gegroeid.. en 5 jaar later met 14 jaar compleet uit de pony's gegroeid...
Viva is een dames paardje, en de lange benen van dochtrlief maakten het geen mooie combi...
En nu hebben we 2 gvr's staan, een een wat een kleinere... 1 is er eentje met een handleiding, de andere 2 geheel groen...
ook die gaat ze, waarschijnlijk, zelf inrijden...

En zo is een klein meisje van 9 jaar dat echt ziek van angst en zenuwen naar ponyles ging gegroeid naar een dametje die haar dingetje doet met bijna ieder paard, haar grenzen kent en weet tot hoever te verleggen, hoeveel rek er inzit en zoveel lef heeft om te bedanken voor de eer....

**Geplaatst**: 23-03-10 11:48

Geplaatst: 23-03-10 11:48

Op mijn oude manege was er 1 paard en als ik alleen al langsliep sprong die tegen de stal deur aan om te dreigen.
Wat hadden ze gedaan op mijn manege? Mij er expres opgezet

(had er al meerdere keren op gereden maar toen hij nog normaal haha) De 1e les was gewoon echt een rampen les. Ik ben maar vroegtijdig gestopt voordat hij op andere paarden zou afstormen.
Ik dus helemaal happy dat ik er vanaf was

. Maar ja de week erna weer op dat paard, en het ging al iets beter.
Mijn tip is dus eigenlijk: gewoon doen. Niet denken haha

**Geplaatst**: 23-03-10 12:21

Geplaatst: 23-03-10 12:21

Ik heb nu geen tijd om te typen! Maar JA het kan!!

Twee jaar terug ben ik van m'n paard gevallen, zonder duidelijke oorzaak. Hij sloeg in paniek en ik kon na 10 rondjes niets dan me laten vallen. Opstappen kon niet meer, hij was continu in de stress. Als je er eenmaal op zat, om alles wegschieten, hel!

Vandaag de dag zijn we aan het trainen voor het L2. En ik wil van de zomer zelfs een oefenparcoursje meepakken. Met opstappen staat hij stil zonder vastgehouden te worden, ik kan zelfs met een krukje opstappen. Nooit gedacht, maar de aanhouder wint! En ik voel me nu serieus de koningin!!!

**Geplaatst**: 23-03-10 13:24

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 23-03-10 13:24

Hoi, ik zit al een tijdje erover te denken om mijn verhaal hier neer te zetten, dus nu komt ie dan toch maar.

Ik ben vroeger altijd bang geweest voor paarden, maar ondertussen vond ik paardrijden altijd mooi om te zien. Bij vriendinnen altijd mee geweest naar paardrijlessen en uiteindelijk toen ik 11 was zelf ook op paardrijden gegaan. Altijd zenuwachtig voor de les, want op veel paarden durfde ik niet, en altijd proberen te ruilen totdat ik op het paard zat waar ik graag op wilde. Uiteindelijk heb ik thuis gezegd: Of ik wil een eigen pony of ik stop met paardrijden (even een beetje in het kort). Ik durfde gewoon niet meer op de manege, steeds op een ander paard, steeds een paard waar ik niet op durfde.

Toen ik 13 was heb ik een pony gekregen Bianca. Super braaf met rijden. Op het begin was ik ook wel wat zenuwachtig met rijden maar hoe langer ik haar had hoe beter dit ging. Altijd lekker met een los teugeltje in de bossen rijden. Ik blijf af en toe wel iets angst houden, maar dat is bijv alleen als we een rengalop doen of zo.
Bianca heb ik inmiddels 10 jaar. 2 jaar geleden is Bianca in de bossen eruit genaaid en ben ik vanuit een rengalop eraf gevallen, hersenschudding. Ik kon pas weer een paar dagen later erop, ik heb haar toen eerst zo lang gelongeerd dat haar tong bijna op de grond hing, anders durfde ik niet. Maar in de bak was de angst al snel weer weg, gelukkig.
Maar buiten helaas niet.. Die werd alleen maar steeds erger. Normaal gesproken als we hard gingen draven sprong Bianca wel eens in galop aan, en dat vond ik prima als ze op hetzelfde tempo bleef (dit deed ze ook altijd netjes). Nu raakte ik compleet in paniek, begin te huilen en riep dat ze rustig moest. Normaal hoef ik alleen maar te zeggen: 'Bianca doe eens iets rustiger' en dan reageert ze al, maar nu was ik zo in paniek dat ze niet eens reageerde.
Ik durfde niet meer met lange teugel te rijden, moest altijd mijn teugels kort hebben. Als ik aan het stappen was en Bianca gooide haar hoofd een keer omhoog, al was het maar voor een opzwiepend takje dan werd ik helemaal 'gek'. Ik begon dan heel hard te huilen en stapte meteen af, ik durfde niet meer. Vriendinnen moesten steeds op me in praten om weer op te stappen, en om weer door de rijden en om rustig te blijven, om andere woorden te gebruiken om Bianca rustig te krijgen, omdat je anders mn stem hoorde trillen. Ze herinnerden me eraan dat ik me teugels lang moest laten, zodra ik mn teugels lang liet ontspande Bianca meteen.

En dan het punt van overwinning: Een jaar na de val ben ik weer les gaan nemen. Achteraf veel te laat. Die lessen hebben me heel veel vertrouwen gegeven. 2 maanden later ben ik met Bianca (en een hoop andere meiden van stal) naar zee geweest. Ik heb me hier maanden druk over lopen maken, maar wilde zo graag. De meiden van stal zeiden steeds: 'Al ga je daar alleen maar stappen dan is het al een overwinning'.
We moesten van een (door mijn ogen) een super stijle duinafdaling af. Ik heb staan brullen elke keer als we eraf moesten, maar ik heb het gedaan! (overwinning op mezelf). Ik heb gegaloppeerd op het strand! Met als voorwaarde dat ik voorop reed en dat iedereen achter mij zou blijven (weer een overwinning!) En ik heb de laatste dag nog door de branding gegaloppeerd (weer een overwinning!)
Even een applaus voor Bianca die zich ten alle tijde zo goed staande heeft weten te houden met zo'n angstige ruiter op d'r rug!!

Nu thuis gaat het goed met rijden. Ik heb af en toe nog angst. Met name als ik in wat grotere groepen buiten rijd, dan heb ik het gevoel minder controle te hebben, niet over mijn paard, maar over de situatie.
Ik wil binnenkort springles gaan nemen om nog wat meer vertrouwen te krijgen, ik ben al een hoop afgevallen, maar er moeten nog een paar kilo's af.
Ik zou eigenlijk wat vaker op andere paarden moeten rijden, dat vind ik nog wel eng, terwijl ik weet dat ik het kan.

Even een tip voor mensen die bang zijn met buitenrijden:
- Als je iets niet durft, zeg dan tegen de rest: 'Ik durf het niet'. Als je zegt, ik wil niet, of ik doe het liever niet dan heeft niet iedereen meteen in de gaten dat je op dat moment bang bent (eigen ervaring).

**Geplaatst**: 23-03-10 15:26

Geplaatst: 23-03-10 15:26

ateo schreef:
Sparretje, als die Bachtherapie werkt, zou ik graag willen weten welke dat is. Rescue remedie werkt bij mij niet.

Ik heb me helemaal laten 'doormeten' (klinkt wazig maar het zal je verbazen hoeveel ervan klopte ) en deze combinatie is dus ook helemaal op mijn situatie samengesteld. Ik kan je dus helaas niet zeggen welke combi voor jou een uitkomst zou kunnen zijn. Bach Rescue alleen werkte bij mij ook niet

**Geplaatst**: 23-03-10 16:06

Geplaatst: 23-03-10 16:06

Heel herkenbaar. Ik ben ook een angstige ruiter, daar komt nog eens bij dat mijn paard ook kijkerig is. Ze heeft altijd alles gezien, je moet haar constant aan het werk zetten en zelfs dan zou ze nog plotseling "verschieten" van iets onbenulligs. Voor de rest is zij goudeerlijk, bokt bijna nooit en steigeren al helemaal niet. Ik denk dat angst puur psychologisch is. Ik verschiet er ook wel van hoeveel ruiters hiermee te kampen hebben en daardoor ook echt belemmerd worden in het rijden. Ik vind van mezelf dat de angst mij serieus hindert om verder te komen. Van zodra er een vlot tempo is heb ik het gevoel dat ik de situatie niet meer onder controle heb, onbewust rem ik daarmee mijn paard af. Ik vind dat zo klote, maar ik ben wel blij dat ik durf onderkennen dat er een probleem is en ik ga hier zeker aan werken. Ik ben aan het overwegen een body protector aan te schaffen, voor de veiligheid (heb nogal een zwakke rug, een val op mijn rug zou nefast zijn) en ook voor het psychologische aspect, het gevoel van veiligheid. Ik weet ook wel dat als je lelijk valt een body protector weinig verschil zal uitmaken, maar het geeft toch een veiliger gevoel. Aan alle angstige ruiters zou ik zeggen: geef niet te snel op, met veel geduld en liefde voor het paardrijden zul je slagen in je opzet.

Vanaf nu ben ik van plan te rijden met één sleutelwoord in gedachten "ontspanning", zowel voor mij als voor mijn paard. En moet ik hiervoor druppels of een borrel drinken dan is dat maar zo. Ik weet niet hoe jullie bokkers daar tegenover staan, maar iemand die bij mij op stal staat vertelde me over een product dat je in de voeding van je paardje moet doen waardoor ze minder kijkerig zijn. Iets homeopatisch... Iemand ervaringen mee?

**Geplaatst**: 23-03-10 17:18

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 23-03-10 17:18

@ Sofieenuniek.
Mijn paard krijgt homeopatische druppels (Tranquicur) van Simicur. Je kunt ze vinden op google. Toevallig woont degene die dit maakt bij mij in de buurt.
Voor mijn paard haalt het de scherpe kantjes eraf. En ze vind het nog lekker ook.

**Geplaatst**: 23-03-10 19:01

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 23-03-10 19:01

Af en toe heb ik ineens een periode dat ik ook angstig word tijdens het rijden. Dan hoeft m'n paard maar z'n oren ergens strak op te richten of zijn hals te spannen en dan denk ik al: "oh jee, hij gaat zo ergens van schrikken" en "wat als..." Ik ga dan heel onzeker rijden en voel me echt angstig op mijn paard en daar baal ik van want ik wil mijn plezier niet door angst laten verpesten. Wat bij mij werkt is niet aandenken, alleen maar focussen op het rijden en het geconcentreerd bezig zijn met het proberen m'n paard zo netjes mogelijk te laten lopen. Dit werkt zowel goed voor mij alsook voor het paard omdat hij zich dan ook volledig op het werk moet concentreren en daardoor geen tijd meer heeft om op andere dingen om hem heen te letten.

**Geplaatst**: 23-03-10 22:07

Geplaatst: 23-03-10 22:07

Bij mij in de dinsdag les zit een meisje die best wel wat angst heeft met rijden en dan met name het aangalloperen. Normaal word ze wel een beetje opgepept, maar laten ze haar voornamelijk zelf een beetje uitzoeken. Ze komt wel iedere week weer terug!

Maar vandaag kwam de instructrice de bak al binnen met "volgende week gaan we weer naar buiten en als je nu niet mee galopeert ga je dus ook niet mee naar buiten!". Ze was nogal stellig en ik had al medelijden met dat kind. Ze had twee weken terug nog bijna huilend aan mij verteld dat ze er misschien mee moest stoppen met rijden omdat ze niet uitkwam met haar huiswerk.

De eerste galop had ze nog wel geprobeert, maar durfde ze niet door te zetten. Mijn bokriempje nog even aangeboden gehad, maar die had ze niet nodig. De les was zo goed als afgelopen en toen werd er nog even in gewreven dat ze dan dus niet mee naar buiten mag. Tranen met tuiten, ik had echt medelijden. Toen probeerde iemand anders het nog terwijl de rest al aan he stappen was en heeft ze toch nog gegalopeerd. Ze straalde gewoon.

En toen kwam de aap uit de mouw. We gaan volgende week helemaal nog niet naar buiten, dat was gewoon een list om haar aan het galoperen te krijgen

Maar ze was zo blij dat ze het had gedaan

**Geplaatst**: 24-03-10 19:04

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 24-03-10 19:04

Vandaag voor het eerst buiten gereden sinds september. Deed al in m'n broek bij het idee alleen. Voor ik naar stal vertrok al de gewone dosis druppels genomen en eens aangekomen op stal nog een paar. Ik was niet echt nerveus meer voor ik opstapte, maar reed er in het begin wel wat te terughoudend aan, maar dat was na een klein half uurtje ook voorbij. Ga morgen weer buiten rijden, moet weer een gewoonte worden.