Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-04-19 20:46

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 17-04-19 20:46

Galopje op buitenrit... Dat klinkt mij fantastisch in de oren. Top!!

**Geplaatst**: 17-04-19 20:55

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 17-04-19 20:55

Super bezig allemaal!

Ik heb zondag gewoon echt compleet zonder angst gesprongen. Eerst 20 cm, toen was ik te onzeker en ging ze me staan. Ik heb toen een kleine volte gemaakt, haar van voor ruimte gegeven en ze maakte een sprong alsof we over 1 meter ofzo moesten. Mijn moeder lag helemaal dubbel van het lachen, en ik zelf eigenlijk ook. Er gaat bij haar dan echt een knop om, oeh ik zie sprong, baas gaan we springen? volgensmij gaan we zo springen WE GAAN SPRINGEN, OEH IK MAG WHIEEEE IK VLIEG.
Echt, ik zal het eens een keer filmen, er komt dan een kop op, oortjes strak naar voren en gaan.

We zijn geëindigd bij 30 cm, ik vind het nog steeds te gek voor woorden die angst van mij, maar we beginnen gewoon lekker laag. Ik wil echt zonder angst springen voor we omhoog gaan. Stiekem voel ik het vertrouwen na iets van 1 jaar ofzo weer terug komen. Ik durf dat bijna niet te zeggen haha.

**Geplaatst**: 17-04-19 20:56

Geplaatst: 17-04-19 20:56

Klinkt goed allemaal. Top bezig iedereen!

Mijn houding is ook echt zeer belabberd

Al heb ik nooit goed kunnen zitten.
Bij een vreemd paard zit ik meestal heel erg voorover, zodat ik mezelf op kan vangen als die schrikt. Ben dan ook extreem op mijn hoede.

Vrijdag ga ik voor eens weer terug op de manege rijden, met een vriendin op buitenrit en waarschijnlijk met mijn favoriete paardje. Alweer bijna anderhalf jaar geleden dat ik die heb gereden voor het laatst. Kan niet wachten! Op hem durfde ik werkelijk alles, nog net niet omdraaien in de galop :Y)

. Toen was ik ook al angstig eigenlijk. Maar zodra ik een paard ken en vertrouw is het meestal prima. Gelukkig. Ik heb hem dan ook zeker ruim 3 jaar gereden

Afbeelding

**Geplaatst**: 17-04-19 21:14

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 17-04-19 21:14

Jasmijn springen begin ik maar niet aan

Kelan schijnt te bokken dan dat durf ik zelf dus niet aan.
Maar wie weet ooit op de manege..
Super knap iig

Kittydylan voorover zitten, lees foetushouding heb ik alleen als de angst te erg word.
Wel heb ik mijzelf aangewend om te gaan klemmen met mijn benen. Stukje bij beetje krijg ik nu het gevoel weer terug als ik ontspannen ben met mijn benen. En eerst was dat af en toe. Nu is dat al de afgelopen 2 weken iedere keer met rijden. Evenals mijn armhouding

**Geplaatst**: 17-04-19 21:57

Geplaatst: 17-04-19 21:57

Mag ik mij melden? Ik zag dit topic al een paar keer voorbij komen, maar kwam nooit toe aan het lezen. Wat een 'verademing' om te zien dat meer bokkers last van angst hebben, en ook een eigen paard hebben.

Mijn angst is een jaar of 6 geleden begonnen door mijn cardioloog. Mijn bindweefsel is zwakker dan gemiddeld, waardoor ik naast hypermobiel ook minder sterke vaten heb. (Alles onder controle en stabiel, gelukkig). Toen ik tegen mijn cardioloog heel blij zei 'Ik rijd weer paard!' was haar directe respons: "Zolang je er niet af valt zie ik daar geen directe problemen van."
Eerst lachte ik daar om, want ik was tot dan toe nog nooit serieus van een paard gevallen. Ik stond er niet eens bewust bij stil. Tot ik in de manege van een paard viel. Pees verrekt in mijn pols, maar verder niets aan de hand. Toch ging het wel knagen. "Zolang je er niet af valt..."
Ik kreeg een aanbod van mijn oppasgezin om het paard van moeder bij te rijden. Nou ja, prima! Leek me erg leuk om te doen. Het ging even goed, tot ik met hem in de les moest rijden. Dat was hij niet gewend, en hij heeft in blinde rengalop de hele bak omgeploegd. Ik kon niks meer, ik was verlamd van angst. Stel ik zou eraf vallen en een slagader zou scheuren door de impact? Ofzo? Ik zag alleen nog de rampscenario's.
De keren erop, of het nou in de les of tijdens vrij rijden was, was het steeds weer raak. Gas erop, bit vastpakken, weg was 'ie. Ik ben gestopt hem bij te rijden. Ik was zó bang, dat als ik 's avonds les zou hebben, ik de avond ervoor al buikpijn had. Op een gegeven moment heb ik me zelfs een uur van tevoren afgemeld voor de les, al huilend omdat ik zo bang was en me er ook nog voor schaamde. (De vrouw bij wie ik me afmeldde maakte het er ook niet beter op.)
Ik heb nog wel mijn leskaart opgemaakt, op doodbrave manegepaardjes. Dat ging een soort van, maar ik durfde niet meer te galloperen.

Een jaar nadat ik gestopt was, kriebelde het toch weer, dat paardenvirus. Maar ik wilde niet meer bijrijden, ik wilde niet op manegepaarden... Ik wilde alles op mijn eigen tempo, met mijn eigen beslissingen kunnen doen. Dus voor een eigen paard gegaan. Dat werd een merrie die uiteindelijk ruim tien jaar ouder bleek te zijn dan wat haar paspoort aangaf. Dus in plaats van 16, was ze tegen de 30 jaar oud. En ze had artrose. Tja, dat werd niet rijden. Vond ik dat erg? Nee. :')

Ik heb ruim drieënhalf jaar lang ontzettend mogen genieten van mijn omaatje, maar helaas heb ik afgelopen augustus afscheid van haar moeten nemen door een zware koliekaanval.

En ondertussen ben ik de trotse eigenaar van mijn huidige paardje Mattie. Een Franse Draver van 11 met wie ik superveel lol heb op de grond. Het rijden heb ik lang uitgesteld, maar na het een paar keer te hebben gedaan merkte ik dat hij er wel heel veel lol in heeft. Dus nu gaat mijn moeder mee op de fiets, en houdt ze hem vast aan een halstertouw aan het bitstukje. Ze doet niets, kan ook niet echt iets als hij echt aan de kletter zou gaan, maar het is vooral voor mijn gerustheid. Verder zit ik er met een bodyprotector en cap op. Helemaal ingepakt dus.
En zo gaat het supergoed. Ik ga binnenkort met Mattie (privé)lessen op een manege dichtbij (we hebben zelf geen bak), waarbij ik hoop mijn zelfvertrouwen weer op te krikken.
Want dat is vooral mijn probleem, heb ik het idee. Het vertrouwen in mijn eigen kunde is echt nul. Ik ben mijn balans kwijt omdat ik zo gespannen zit, en neem alles wat ik doe in twijfel.
En die lieve Mattie neemt het allemaal voor lief en loopt op zijn dooie gemakje naast de fiets mee. Hij heeft er zichtbaar lol in, buitenritjes. Dus dat is voor mij ook een grote reden om aan mijn angst te werken.

Sorry, wat een verhaal. Respect voor degenen die het hebben gelezen! $_/-\o_$

**Geplaatst**: 18-04-19 07:55

Geplaatst: 18-04-19 07:55

Ja dat touwtje he, maf hoe dat werkt. Ik weet ook wel dat het niks uithaalt. Maar het voelde veel veiliger toen ik hem nog nodig had. Ik heb ook een kleine mijlpaal bereikt. Hocus schrok ergens van, wilde eigenlijk het op een lopen zetten maar ik bleef rustig en hij werd daardoor ook weer snel rustig. Ik besefte me pas toen ik klaar was met rijden wat ik eigenlijk gedaan had. Paar weken terug was dit nog reden geweest om er gelijk af te springen.

**Geplaatst**: 18-04-19 09:56

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 18-04-19 09:56

Wat goed van je Susan

**Geplaatst**: 18-04-19 12:19

Geplaatst: 18-04-19 12:19

Vandaag helemaal top. Normaal ging ik er op na longeren of als mijn man eerst had gereden. Maar nu alleen gereden en niet gelongeerd. Ik vond het spannend maar toen ik merkte dat hij dit ook weer gewoon braaf deed heerlijk gereden.

**Geplaatst**: 18-04-19 14:17

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 18-04-19 14:17

Goh wat gaat iedereen vooruit +:)+

Marley, ik ben ook hypermobiel, en volgens een reumatoloog heb ik een lichte variant van Ehlers-Danlos, de reumatoloog van m'n zus vond dat te ver en noemde het bij haar fybromyalgie. Maar ik heb nog nooit te horen gekregen dat paardrijden slecht voor me zou kunnen zijn. Alleen de fysiotherapeut zei dat als ik ooit pijn kreeg ik een stapje terug moest doen.

Iedereen duim voor me, morgenavond heb ik m'n eerste les op de Comtois-merrie op stal. Als ze is zoals op de eerste foto's, dan zou ik een heerlijk ontspannen rit moeten hebben voor het eerst in maanden....

Even een ander vraagje, want ik hoor best vaak dat jullie (net als ik) te weinig balans hebben. Ik doe relatief veel gymnastiek-oefeningen in het zadel daarom, en vraag me dus af wat jullie doen om de balans te verbeteren?

**Geplaatst**: 18-04-19 14:49

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 18-04-19 14:49

Oefeningen op de bal, coördinatie, lenigheid en kracht oefeningen. Kortom ruiterfit.

Dat kan echt heel erg helpen. Je word sterker en handiger wat een boost aan je vertrouwen geeft. Maar je weet ook beter waar je moet ontspanning in enge situaties.
Je kunt bijvoorbeeld heel goed oefenen hoe je soepel meebeweegt zonder je billen hard te maken. Of hoe je je handen meebeweegt zonder strak te worden.

**Geplaatst**: 18-04-19 15:24

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 18-04-19 15:24

Eigenlijk niets buiten het feit om dat ik best veel in beweging ben.
Susan jij gaat echt als een speer wat goed

**Geplaatst**: 18-04-19 15:42

Geplaatst: 18-04-19 15:42

ElviraKelan schreef:
Eigenlijk niets buiten het feit om dat ik best veel in beweging ben.
Susan jij gaat echt als een speer wat goed

Correct wrong
En ik ben veel met Mindfulness bezig. In het verleden veel aan yoga en meditatie gedaan

**Geplaatst**: 18-04-19 15:56

Geplaatst: 18-04-19 15:56

@pol013 Goede tip! Ik wandel veel met Mattie, ben bezig met fitness hoelahoepen, en fiets overal naartoe. Buiten dat doe ik niet echt aan een sport. Ik hoop wel dat de hoelahoep helpt mijn buikspieren wat te ontwikkelen.

@Siamsmeesje Op zich heb ik van het hypermobiel zijn weinig last. Het is voor mij een onderdeel van het syndroom van Marfan, en maakt mijn (slag)aders ook zwakker. De impact van een val zou volgens de cardioloog een risico kunnen vormen voor een aortaruptuur. Maar ja, 'Zou kunnen' en 'Zal zeker' zijn natuurlijk twee aparte dingen, maar dat moet er ook bij mijn onderbewuste nog even in. :')

Ik duim voor je vanavond!

**Geplaatst**: 18-04-19 18:49

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 18-04-19 18:49

Een hoop dingen die ik dus ook doe (bal, mindfulness, core oefeningen e.d.) en dan doe ik ook nog regelmatig de klassieke gym-oefeningen op het paard.

@marley93, Marfan is verwant aan Ehlers-Danlos weet ik, in hoeverre mijn aders zwakker zijn.... Zal vast wel iets zijn, ik loop heel makkelijk blauwe plekken op, en slaap daarom in m'n eentje op een klein 2-persoons bed (beweeg ook veel). Maar ik heb gelukkig nog nooit een waarschuwing gehad, en ik snap best dat er bij jouw dan een hoop door je hoofd gaat als je de controle kwijt bent

Mijn les is morgen, en is net verzet naar half 5, dus ben benieuwd. Ze is in ieder geval gigantisch lief

**Geplaatst**: 18-04-19 20:00

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 18-04-19 20:00

Van de week toch weer een ‘terugval’. Ik wilde binnen gaan rijden tot een stalgenootje zei kom lekker buiten rijden (springpiste). Nou vooruit ik opgestapt ging allemaal goed tot paard zich verstapte (ik dacht dat ze schrok). Daardoor zoveel spanning opgebouwd dat ik niet meer relaxed kon rondstappen. Ben naar een andere buitenbak gegaan waar ze dus daadwerkelijk schrok (omdat ik nog steeds mega gespannen was) dus ook daar afgestapt en binnen verder gegaan. Binnen echt nergens last van gehad.

Zo stom dat ik mezelf zo druk maak dat mijn paard zich ook druk gaat maken. Terwijl paard echt braaf is $:\$

**Geplaatst**: 18-04-19 21:28

Geplaatst: 18-04-19 21:28

Je kunt het ook positief bekijken, binnen was ze braaf en je hebt het goed af kunnen sluiten. Ik rij ook alleen nog maar binnen hoor. Buiten vind ik zelf nog te spannend. Daar ga ik met mijn coach/juf verder aan werken binnenkort. En het is echt geen schande om af te stappen en je programma te wijzigen, als je merkt dat je ergens spanning mee opbouwt.

**Geplaatst**: 18-04-19 22:11

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 18-04-19 22:11

Mijn instructrice zei al dat ik niet alleen sta! Ik zweer bij haar nuchterheid (al neemt ze alles zeker bloedserieus)! Maar toch fijn om andere verhalen te delen.
Ik ben met mijn jonge paard over de kop gegaan 6 jaar geleden. Iemand zou mij helpen om weer op het paard te stappen maar die nam mijn angst niet serieus. Resultaat dat mijn paard ging rennen en bokken en toen heb ik een wervel gebroken.
Sinds een jaar les bij mijn instructrice en ik heb nu weer echt vertrouwen gekregen. Ik durf alleen nog niet zo goed in mijn eentje te rijden. Wel steeds beter gelukkig.
Ik heb ook heel veel baat bij de doterra olie. maitestar23 ik zie dat je uit Meppel komt. Zouden we dezelfde instructie hebben. Het klinkt zo bekend

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-04-19 23:08

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst door de TopicStarter : 18-04-19 23:08

Die kans is vrij groot gok ik zo hahaha. Ik stuur je even een pb.

**Geplaatst**: 19-04-19 08:42

Geplaatst: 19-04-19 08:42

Veraaaaah schreef:
Zo stom dat ik mezelf zo druk maak dat mijn paard zich ook druk gaat maken. Terwijl paard echt braaf is

Stom - wel nee!
Zo werkt angst.
Leuk is anders, maar jij deed niets 'stom' of fout.
Dat je rationeel weet dat je dier braaf is, is prima maar heeft er niets maar dan ook niets mee te maken - angst is geen gedachte en gaat aan je ratio en je gedachten vooraf.

En gelukkig is het goed mogelijk angst de nek om te draaien.

**Geplaatst**: 19-04-19 12:08

Geplaatst: 19-04-19 12:08

Ik meld me ook, na lang twijfelen. Ik twijfelde aanvankelijk om het topic zelfs maar te lezen. Iets met het risico niet te willen lopen mezelf nog engere denkbeelden in m’n hoofd te steken.
Maargoed. Het is prachtig weer, maar sinds ik heb besloten daar vanmiddag van te genieten en te gaan wandelen, komt de buikpijn opzetten.
Ik hoor hier dus wel thuis

Ik ben altijd al een controlfreak/onzekere ruiter geweest. In mijn ‘manege-verleden’ zitten een aantal periodes waarin ik gestopt was wegens angst. Uiteindelijk wordt de drang om te rijden groter dan de angst en klim ik er weer op - tot ik weer niet meer durf.
Heel vervelend.

Ik heb een eigen paard, een heel brave buffel. Ze schrikt wel, maar dan doet ze een hups terplaatse en kijkt met grote ogen. Mits ze tijd krijgt om de situatie te bekijken en beoordelen, loopt ze ook gewoon weer verder zonder meer.
Dat wéét ik.
En toch...

Vorig jaar voor de zomer liep ze een blessure op. Ze heeft een heel aantal weken stil gestaan. Ik was aan het verbouwen, dus zelfs toen ze hersteld was, stond het rijden op een heel laag pitje.
Voor de blessure gingen we vaak alleen buitenrijden, stap, draf, galop.
Na het stilstaan zat er toch weer veel spanning. Er waren ook werken op onze vaste route, waardoor je altijd wel een nieuw werflint, dixi toilet, brugje, rijplaat, machine,... moest passeren. Honden blaften, er waren veel wandelaars, een fietser herstelde zijn lekke band midden op het pad... Alles had ik gezien en maakte ik me zorgen om. De controle was weg, ik ging steeds minder naar buiten.
Van zodra haar hoofd omhoog ging of ze iets ‘zag’ verkrampte ik.

Uiteindelijk viel ik in december tijdens pistewerk van haar af. Een domme bok, in alle waarschijnlijkheid uitgelokt door mijn eigen verkrampte houding en reacties.
Het hek was van de dam, zelfs in de piste rijden vermeed ik.

Dankzij de kordate hulp van een vriendin rij ik nu in de piste wel weer - soms zelfs zonder haar eerst te longeren.
Maar de angst is heel snel weer aanwezig en heel moeilijk om de kop in te drukken.

Met iemand er bij ben ik ondertussen alweer een tweetal keer buiten gaan wandelen. Maar het is zo frustrerend dat ik niet gewoon meer ‘even een kort rondje’ doe voor de avond valt, of spontaan de piste voorbij ga om toch naar buiten te gaan.
Ik wil het wel graag weer, mijn hoofd en buik spannen echter heel erg samen...

Ik blijf hier dus even hangen en lezen.

**Geplaatst**: 19-04-19 16:51

Geplaatst: 19-04-19 16:51

Veraaaah ik vind het juist goed van je dat je in oplossingen hebt gedacht! Spanning in de springpiste > we verplaatsen naar een andere buitenbak. Daar gaat het dan toch ook niet zo lekker, maar in plaats van helemaal de handdoek in de ring te gooien, heb je nu wel lekker af kunnen sluiten, en dat is waar je volgende ervaring op verder kan gaan.

Juist heel goed gedaan!

Oryani welkom. Wat vervelend voor je dat zowel wandelen als rijden spanning opleveren. Longeer je haar ook voor het wandelen wel eens, zodat het voor je eigen gevoel dan scheelt? Of merk je dan niet zo veel verschil?

Vanmorgen is mijn ritje helaas niet doorgegaan. Ik was na mijn wekker weer in slaap gevallen, en had dus al een beetje haast met omkleden en ontbijten etc.
Toen meldde mijn moeder ineens dat ik om half tien wel met Mattie klaar moest staan, want om elf uur moest zij naar haar werk. Nou ja, oké, daar was ik niet heel blij mee, maar dat zou ik nog wel redden.
Om half tien stonden we dus helemaal klaar, is mijn moeder er niet. :')

En een kwartier later ook nog niet. Nou ja, dan ga ik niet met spanning door angst èn irritatie te paard.

**Geplaatst**: 19-04-19 17:50

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Geplaatst: 19-04-19 17:50

Oryami welkom en goed dat je mee gaat schrijven. Met geduld ga jij er ook vast komen.
Marley jammer dat het rijden niet door ging maar wel goed dat je voor jezelf hebt gekozen.

Hier ging het helaas niet zo lekker. Spanning was vanmorgen in mijn therapiegroep heel erg opgelopen. En doordat ik en complexe trauma’s heb en een emotieregulatie stoornis houd ik helaas heel lang die spanning vast.
Hele kleine stukjes dat het wel goed ging en ik even kon genieten maar overwegend niet. Het is zoals het is.

**Geplaatst**: 19-04-19 19:09

Geplaatst: 19-04-19 19:09

Oryani schreef:
Maar de angst is heel snel weer aanwezig en heel moeilijk om de kop in te drukken.

Welkom meis!
Wat je beschrijft is je overlevingsinstinct.
NIET proberen om het de kop in te drukken, dat lukt toch niet, en Moeder Natuur 'wil dat gewoon zo'.
Dez: als er een situatie is die lijkt op iets dat gevaarlijk kan zijn, gaat je lichaam 'in no time' in alarm.

Het werk in het zadel is veel meer: constateren dat er spanning is - en manieren zoeken om dit af te laten vloeien.

De gemakkelijksten: naar je buik ademen, briesen/ kauwgom kauwen, je billen voelen en je voeten onder je hoofd brengen.
Verder zijn er natuurlijk ook technieken om je dier te laten ontspannen, van de grote volte tot hals strekken tot galopperen tot....

**Geplaatst**: 19-04-19 20:07

Geplaatst: 19-04-19 20:07

Hier vandaag eigenlijk een goede dag, merk dat met mooi weer ik iets meer vertrouwen heb aangezien paarden dan over het algemeen braver zijn. Rijden in de grote buitenbak gaat steeds beter, ze reageert nog wel op andere paarden in de bak of op de baan, maar vandaag goed op kunnen vangen en door kunnen rijden waar ik ook wel eens stop of verander van bak. Zelfs buiten uitgestapt, voor het eerst alleen zonder dat iemand haar aan een touwtje heeft. Bij 1 huis doet ze altijd beetje gespannen, afgestapt voorbij gelopen en weer opgestapt. Terug loopt ze ook altijd wat harder, helft ongeveer erop gezeten en bij datzelfde huis afgestapt en laatste stukje gelopen. Het is denk maar een paar honderd meter, maar was er al zo blij mee. Hopelijk komende dagen met dit mooie weer verder oefenen!
Op stal zijn nog wel wat paarden eigenaren die ook angstig zijn, het is vaak toch fijn om met hun eens erover te kletsen,iets met gedeelde smart

**Geplaatst**: 19-04-19 21:25

Geplaatst: 19-04-19 21:25

Hier net compleet over de rooie gegaan.

Had mij al moeten haasten om op tijd er alles klaar te geraken. Dit zorgt er voor dat mijn stressniveau heel hoog zat.

Ik had nog 10 minuten tot lesgever er was, bleek dat mijn vriend de paarden van de paddock op de weide had gezet. Paarden terug de Paddock op, bleek de zoon ook op zijn pony te willen rijden. Neeeeeee. Laat mij met rust. Ik wil geen stress en mensen rond mij. Ik ben zo al nerveus genoeg.

Zoon toch met vriend op zijn pony, mijn paard hinnikken, schrapen omdat hij hem eerst zag en dan niet meer. Hupla, nog meer stress.

Lesgever komt toe, zoon nog steeds aan het rijden. Ik: oh ik stap niet op als de pony daar nog loopt! Lesgever: oh jawel!

Oef gelukkig komt vriend net binnen met de pony.

In de piste opgestapt. (Handen letterlijk aan het trillen) Naast ons waren ze aan het bosmaaier en met zitmaaier aan de slag. Paard liep al geprikkeld maar braaf. Tot hij plots wegkijkt en schrikt.

Merk ik dat mijn vrienden niets beter op had gevonden om onze zoon op zijn quad op de weide te laten rijden. Deze ligt vlak naast de piste. Ik werd letterlijk even gek van angst. Mijn gedachten: Nu gaat mijn paard echt volledig tilt slaan en niet meer luisteren, hij gaat weer bokken, ik ga niets meer te zeggen hebben...

Resultaat: roepen en tieren.... en mij nu hier heel schuldig over voelen.

Ik weet dat de kans er in zit dat mijn paard niets doet maar ergens weet ik ook dat de kans er is dat hij wel iets doet.

Bah die stomme angst....

Toch nog een redelijk goede les gereden. Heb ik genoten. Neen, jammer genoeg niet.