Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-03-10 11:14

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 10-03-10 11:14

Dank je wel Ateo. En idd druf te rijden is wel waar. Als je voorzichtig gaat rijden of twijfelachtig dan kan je paard je of niet begrijpen,of hij neemt een loopje met je. Ook voelen paarden vaak dat je wat angstig kan zijn. Op een gegeven moment gaat het knopje om,jij bent de baas. Ik weet zeker dat jouw dat ook gaat luken. Succes en ga ervoor.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-03-10 11:22

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 10-03-10 11:22

Dank je wel Sandeman. Ik weet het allemaal wel in theorie, maar zoals ik hier al eens geplaatst heb, moet ik dat knopje nog omzetten. Alweer een ...maar..... Ggggrrrrr. ik word gek van mezelf!

**Geplaatst**: 10-03-10 11:26

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 10-03-10 11:26

Niet gek worden hoor. Je had mij moeten zien zitten, echt een drama en ook bij mij is het goed gekomen. Geloof in jezelf.

**Geplaatst**: 10-03-10 14:48

Geplaatst: 10-03-10 14:48

oke,

ik heb vanmorgen na maanden van angst dat hij aan de kletter gaat weer bijna een uur gereden,
vorige week was het nog een half uur,
een uur (wel met slof) op het laatst de slof bijna niet vasthoudend maar puur dat ik hem kan pakken als ie echt ga!
mede omdat mede pensionklanten (die weten wat ik meemaak en dat ik onzeker ben enz.) heb ik het een uur vol gehouden, want zij reden lekker in de bak mee, en dat vertrouwen alleen al dat je niet alleen bent, ik vond het super van ze!!!! ik kon wel janken het ging zo lekker, nog niet perfect maar gewoon het gevoel van ontspannen en af en toe nog kon lachen op mijn paard heerlijk.
en toch wil ik morgen weer gaan rijden en toch moet ik me weer oppeppen, maar goed het begin is weer gemaakt!!!!!
en zo beetje bij beetje komt het goed bij ons allemaal.

**Geplaatst**: 10-03-10 15:14

Geplaatst: 10-03-10 15:14

Ik heb een deels succes verhaal. Ik ben nog wel bezig, want zo nu en dan heb ik een kleine terugval.

Eind 2006/ begin 2007 heb ik met mijn paard op een manege gestaan.
Zij kon echter niet tegen deze drukte en is daar lichtjes doorgedraaid.
Ik verloor mijn vertrouwen, durfde alleen nog maar met slof te rijden en dan alsnog ging ik regelmatig stuurloos door de bak.

februari 2007 ben ik terugverhuisd naar een stal waar ik eerder had gestaan.
Daar is het helemaal mis gegaan, omdat ik nog steeds geen vertrouwen had.
Paard had geen vertrouwen meer in mij en is aan de kletter gegaan.
6 rondjes rengalop door de bak, ze was niet te stoppen.
Ging harder als ik wilde proberen haar te sluiten.
Iemand is voor mij op de hoefslag gaan staan en heeft haar uiteindelijk gestopt.

Daarna is een tijd aangebroken van angst. Ik werd steeds banger.
Maar ik kwam er nog niet voor uit. Want je kan immer niet bang zijn van een dier dat je al enkele jaren hebt. (gedachte)
Na een jaar aangeklungeld te hebben durfde ik er niet meer op.
Ik verzon de raarste smoezen. "Gisteren heeft ze al gelopen, straks krijgt ze spierpijn" "Het waait te hard" (windkracht 3) en nog meer van dat soort dingen.
Op een gegeven moment zag mijn verzorgster mij rijden. Ik zat helemaal verkrampt en die heeft mij gevraagd of het niet beter was om gewoon te onderkennen dat ik bang was en overnieuw te beginnen.
Zij heeft mij de eerste keren aan de longeerlijn genomen. Mijn vriend wilde er toen nog niets van weten dat ik bang was. Ik moest niet miepen!
Langzamerhand durfde ik meer. Ik durfde in de 20x40 bak weer los te rijden. Alleen de galop bleef eng.
Ik kreeg contact met mijn vorige lesgeefster en die heeft mij stap voor stap erdoorheen geloodst.
Soms een stapje terug. maar uiteindelijk durfde ik weer in de 20x60 bak te rijden en uiteindelijk ook te galopperen.

Als keers op de taart heb ik in september 2009 een onderling wedstrijdje gereden op vreemd terrein.
Ik was ontzettend zenuwachtig, maar Sharonne heeft geleerd niet gelijk te flippen en andersom ook.

Sinds kort rij ik veel meer aan haar. Ik rij haar weer aan de teugel en alles.
Krijg steeds meer lef om haar ook echt aan te pakken als ze moeilijk doet.
Afgelopen weekend sprong ze tijdens mijn les met mijn huidige instructice weg en die riep dat ik haar meteen vooruit moest rijden.
als Sharonne wilde galopperen, dan zou ze galloperen.
En dat heb ik gedaan. iets wat ik tot nu toe echt niet gedurfd heb en soms nog steeds niet zal durven.
Maar langzamerhand komt er steeds weer meer lef in mij.

Ik rij sinds een half jaar met Bodyprotector. Iets wat mij ook meer zekerheid geeft.
Cap heb ik altijd op, zal ik ook niet zo snel achterwege laten.
Als die dingen mij helpen, dan zal ik ze zeker blijven dragen.

Door de kou en de sneeuw was de drempel wel weer iets hoger geworden, maar nu ik weer 3 weken rij, stap ik eigenlijk zonder spanning op. En als ik het niet vertrouw, longeer ik nog altijd eventjes voor ik opstap. Al is het maar om Sharonne haar humeur te pijlen.

**Geplaatst**: 10-03-10 15:39

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 10-03-10 15:39

hmm, misschien moet ik ook maar met bodyprotector gaan rijden! begin ook steeds onzekerder te worden!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-03-10 19:59

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 10-03-10 19:59

Ik rijd ook de laatste 3 weken met bodyprotector. Helaas heeft dat voor mij geen effect.
Vandaag weer les, half uurtje gelongeerd, 20 minuutjes erop. Ik vond het weer doodeng. Ik merk wel dat de tijd vantevoren dat ik al bang ben, steeds korter wordt. Als hij gelongeerd wordt, sta ik er ook vrij rustig bij te kijken. Als ik erop stap gaat het ook nog goed, maar bij de eerste passen begint het weer. Ik vind het echt nog eng. Vandaag heeft hij ook nog eens 3 x wat schrikpasjes gemaakt. Getver, ik vond het maar niks, maar wist hem wel in toom te houden. Ik weet niet wat ik gedaan heb, maar hij is niet op de kletter gegaan. Misschien is mijn reflex weer terug, ik kan het me niet herinneren wat ik nu precies gedaan heb. Ik hoop het maar. Volgens mijn instructeur en mijn man ging het vandaag alweer beter dan gisteren. De lieverds, zelf had ik nl. niet dat gevoel. Het blijft spannend, ook met naar huis stappen. Op de heenweg passeerden we een immense tractor met aanhanger. Mijn paard reageerde daar dus echt helemaal niet op, ook al liep hij op een meter (ja, je leest het goed) afstand. Die van mijn dochter werd een beetje nerveus. Maar mijn meneer trok zich ook daar niks van aan. Ik had hem wel aan de hand, he, ik zat er nog niet op. Dat wandelen de laatste tijd heeft me ook goed gedaan. Ik merk gewoon dat hij tegenwoordig lekker met de oortjes naar achteren (op de goede manier) en het hoofd laag naast me loopt. Dat is toch al een teken van onderdanig zijn. Hij begint me als baas te accepteren. Misschien kon ik hem daarom vandaag ook ook snel terugnemen.
Morgen heeft hij een dagje vrij. Mag hij nadenken wat er toch allemaal met hem gebeurd is en of hij wel echt niet meer de hengst (hij is een half jaar geleden geruind, maar denkt volgens mij nog dat hij hengst is) mag zijn.

**Geplaatst**: 11-03-10 13:58

Geplaatst: 11-03-10 13:58

Hier ook weer een kleine overwinning!! $*\o/*$
Nadat ik vorige week bijna hyperventilerend ben afgestapt vandaag weer prive les ghad. Ik had m'n instructrice van te voren al aangegeven dat het weer helemaal mis was met me. Ze heeft me heerlijk in alle rust een half uur rond laten rijden, en al doende heb ik gewoon alles gedaan. Ook beide kanten op gegallopeerd, ik had zelf al bedacht dat ik de linker galop liet zitten (daar is Fuur wat moeilijker stuurbaar, wat overigens meerendeels in mijn hoofd zit maar goed) maar daar ging ze niet mee akkoord, en ik heb het uiteindelijk gewoon gedaan!
Ze gaf ook aan het heel rustig aan te willen doen, en heeft me op het hart gedrukt dat zelf ook te accepteren. Geeft de burger weer moed!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-03-10 15:50

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 11-03-10 15:50

Wat goed van je! Super. En zo klein is die overwinning niet. Ik vind hem megagroot. In een week tijd is er al veel veranderd dus.

**Geplaatst**: 11-03-10 17:58

Geplaatst: 11-03-10 17:58

Mijn verhaal is een beetje raar

Toen ik 8 was begon ik met rijden. Ik reed toen heel vaak op dezelfde pony.
Toen moest ik een keer op een andere en dat vond ik heel eng! die pony was wel lief ofzo,
maar was gewoon doods benauwt omdat ik niet wist wat hij zou gaan doen.
Op en duur was het zo erg dat ik zelfs niet meer op de pony durfde waar ik altijd op reed.
Toen heeft de instuctiese een prive les aan mij gegeven waarbij ik gewoon een uur lang zonder zadel aan
de longe heb gestapt en alleen maar mijn pony moetst ''voelen''.
dit heeft wel goed geholpen bij mij. Ik vond het ook altijd eng als kinder dan zijden ''ja die ik vet vervelend'' enzo,
terwel dat gewoon opscheperij was. Op en duur ging ik ook op ander paarden rijden en hoefde ik niet meer te huilen
als ik op een andere moest, maar vond ik het alleen eng.

Toen ging ik naar een andere mange waar de beglijding echt k*t was! je werd op half ingereden paarden gezet als 11 jarig
meisje, en bij het opstappen moesten 2 mensen de pony vasthouden en 2 je helpen erop te komen :(:)

toen heb ik dus een enorme trugslag gehand en ben ik er een half jaar mee gestopt.

Toen ging ik weer naar een andere mange. Daar was mijn angst helemaal weg omdat ik toch geen een van die paarden kende.
dat ging heel lang goed tot ik ook weer paarden kende en bang werd voor de paardjes die ik niet kende (het gekke was dat zodra ik had gegalopeerd ik niet meer bang was

) Al met al heb ik zon 100x huilend een paard opgezadelt omdat ik niet durfde te vertellen dat ik bang was. toen kwam er een meisje bij mij in de les en die moeder van dat meisej heeft mij ook goed geholpen

Nou, toen ging ik naar een andere les en moest ik weer op allemaal ander paarden, was ik weer bang.

Op denk duur ben ik op pony kamp gegaan ver weg. Ik was de eerste rit heeeeel bang. We gingen ook gelijk in galop. Ik was de eerste meter echt een gespannen veer. toen begon ik steeds meer te ontspannen en het leuk te vinden. Aan het einde van die week had ik er weer helemaal zin in om op lastige ponys te rijden.

Zo ben ik er over gekomen

**Geplaatst**: 11-03-10 18:34

Geplaatst: 11-03-10 18:34

ateo schreef:
Wat goed van je! Super. En zo klein is die overwinning niet. Ik vind hem megagroot. In een week tijd is er al veel veranderd dus.

Dank je wel

**Geplaatst**: 11-03-10 20:31

Geplaatst: 11-03-10 20:31

ik ben emiel voest eeuwig dankbaar, door hem heb ik me over mijn angst heen gezet. Kijk is op zijn website echt heel interessant!!

**Geplaatst**: 12-03-10 01:37

Geplaatst: 12-03-10 01:37

Oakland1990 schreef:
Hier nog zo'n angsthaas. Ik schrik sneller dan mijn paard, ben compleet paranoia want er zou wel eens een korreltje zand anders kunnen liggen. Ik heb ook àlles gezien, als iemands paard 30m verder een sprongetje maakt ging ik meteen stappen, want stel je voor dat mijn paard mee doet en ik er afdonder...
Daarom rij ik ook het liefst helemaal alleen met een toeschouwer want stel je voor dat ik er afdonder als ik alleen op stal ben en het is serieus... Je merkt al dat ik de hele tijd veronderstellingen maak, die eigenlijk nergens op slaan.

Ik ben niet echt bang van het paard opzich, maar ik bedenk allerlei rampenscenario en maak mezelf daarmee zo nerveus en bang, dat ik liever zou afstappen. Gelukkig heb ik een bomproof paard, schrikt werkelijk nergens van. De ene keer lukt het me wel om mezelf er overheen te zetten, de andere keer ben ik zo bang dat ik het liefst van allemaal zou afstappen.

Zitlessen helpen bij mij niet, tenzij ik mijn teugels vast mag blijven houden, heb een keer een sessie gehad met mijn vorige paard die ook zo ontzettend braaf was met alles, maar daarin bouwde ik nog veel meer spanning op. Want stel je voor dat het paard dacht dat die mag gek doen aan de longe en ik zit er nog op Alwéér die "Stel dat"

Ik ben onlangs begonnen met Bachdruppeltjes te slikken voor ik naar stal vertrek, ze helpen echt heel erg goed, rijden gaat beter, ik ben ontspannen en het paard dus ook. Ik zit niet meer met het "stel dat..." in mijn hoofd.
Gisteren was ik ze vergeten en ik merkte het meteen, ik had al vanalles bedacht waar hij van kan schrikken en stelde het galopperen zo lang mogelijk uit. En dat terwijl ik een superbraaf paard heb, wat werkelijk geen stap verkeerd zet... Ik had les heb wel doorgereden, maar ik vergeet ze vandaag in geen geval, heb ze nog teveel nodig om rustig te kunnen rijden.

Ik ben zeker dat ik er overheen kom als ik mijn paard nog wat beter ken, binnenkort weer buiten rijden zal de eerste 5 keer voor mij ook spannend zijn, net als mijn eerste wedstrijden... En volgende winter weer plots binnen moeten rijden.

Gelukkig heb ik een goeie instructeur die me er wel doorheen helpt, maar ik realiseer me wel dat ik mijn gedachtegang moet veranderen, anders kan ze zeggen wat ze wil. Als ze dit zou lezen zou ze dit beslist bevestigen.

Creapy, jij schrijft wat ik drie jaar geleden dacht.
Echt elk woord zou van mij kunnen zijn geweest.

Ik ben nu gelukkig al van het actieve doemdenken af. Als ik moet aangaloperen, is het niet meer van: "Er kunnen konijnen over de wei lopen" of "Die deur gaat vast met een knal dichtklappen" of "Verdorie, ze bewegen te veel in de kantine"

Toen ik mijn verzorgpony kocht 3 jaar geleden, was de bijgedachte ook: mooi, die ken ik. Want als ik een paard wilde, moest ik gaan testrijden. En dat durfde ik toch niet op een vreemd paard. Zo erg was het. Met mijn bijrijdpaard wat ik voordien had, had ik constant klamme handen. Dan zat ik op kantoor: "Oei, het waait! Dan zal ze straks hevig staan! Zou ik toch niet proberen mijn dag te ruilen? Of te longeren?"
Na een zware elleboogbreuk met een manegepony was ik namelijk erg benauwd voor snelheid, dribbelen en met stip op 1 (zoals de meesten hier): galoperen.

Als ik eraan terug denk, dat vrat echt energie, dat bang zijn. Constant een verhoogde hartslag, fysiek benauwd op het paard door een slechte ademhaling, achteraf euforisch blij dat ik het er levend vanaf had gebracht of depressief omdat ik weeral niet had durven galoperen.

We zijn nu 7 jaar na mijn elleboogbreuk, en ein-de-lijk sinds een jaar maak ik vorderingen. Alhoewel ik mijn angsten nooit meer ga kwijtspelen, en altijd voorzichtig zal blijven, gaat het nu langzaam in stijgende lijn.
Mijn pony viel in november 2008 en ik brak mijn sleutelbeen, maar ik kroop er daarna zelf weer op en sterker nog, ik vertrouwde mezelf genoeg om nu eindelijk eens zonder bijrijders mijn pony zelf te doen (ze moesten ook wel stoppen omwille van veiligheid, Candy viel door HKO), ik heb nog nooit zo fijn gereden als die laatste paar maanden voor haar dood, in galop gingen we nu soms zelfs snel (na drie jaar slak spelen).
Toen Candy een sterretje was, heb ik een jonger paard gekocht, waarop ik vanaf dag 1 heb gereden, ik ga op wedstrijd, ik les op verplaatsing. Allemaal probleemloos tot nu toe (moet ook wel zeggen dat ze me nog niet serieus uitgetest heeft, maar toch...).

Ik begrijp heel erg goed hoe verlammend angst werkt, ik heb er nog elke dag mee te kampen (galop blijft een pijnpunt, want door angst ben ik een verkrampte ruiter geworden wat niet lekker zit).
Eigenlijk geneest het nooit, en als je een terugval hebt zitten een deel van de spoken zo weer klaar om het over te nemen in je hoofd.
Het is zaak van nooit opgeven, blijven proberen, vooral doen wat je wel durft (al is dat alleen stappend met instructrice naast je), niks aantrekken van wat anderen denken of zeggen of adviseren (vooral het advies: "stel je niet aan, rijd nu eens door!" was zo' n knaller), een instructeur zoeken die bij je past en ALTIJD bewust blijven ademhalen.
En zoals gezegd: toegeven dat je bang bent en zeker jezelf niet opnaaien met "Ik zou toch een parcours van 1 m moeten kunnen springen" en "Al de rest kan het toch ook, waarom ik niet?"

Om een idee te geven hoe erg het was:
[HK] Het angsthazenhonk

**Geplaatst**: 12-03-10 03:34

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 12-03-10 03:34

Heb alleen de eerste pagina gelezen, maar hier een redelijk succesverhaal.

Heb jarenlang gereden, de lastigste paarden. Buiten recht omhoog komen als ze ergens geen zin in hadden, paarden die als hobby hadden buitenrijden, maar wel zonder ruiter... En die hun ruiter dus na een kilometer of zo probeerden zo hoog mogelijk in een boom te werpen... Paarden die een heuse rodeoshow gaven als ze niet wilden, geen probleem.

Toen ik wat ouder werd kwam ook de angst. De angst te vallen, de wetenschap dat je ouder word en de kans dat je bij een val serieus letsel op kan lopen kwam op. Zonder reden, heb nog nooit serieus letsel gehad na een val en ben al sinds mijn kindertijd niet meer gevallen. Maargoed, de angst was er. Uiteindelijk gestopt met rijden door omstandigheden, tot het weer begon te kriebelen.

Toen heb ik een advertentie gezet waarin ik een bijrijdpaard vroeg. Eerlijk gezegd van mijn angst en dat ik zeker in het begin niet zou galopperen, was geen probleem. Het paard dat ik gevonden had was een schat en het perfecte paard om over angsten heen te komen, ze is inmiddels van mij.

De eerste keer erop was doodeng en dan nog een eigenaar die erbij staat te kijken ook... Had het idee dat het gruwelijk slecht ging maar die eigenares vond het oke. Ze zag dat het paard me mocht ondanks mijn angst. Die eerste keer schrok ze ergens van en vloog de bak door en ik ben blijven zitten, hoewel ik bijna zat te hyperventileren van angst. Mijn zit had ik dus nog! En het paard liet zich kalmeren door mij!

Om een lang verhaal kort te maken, het ging steeds beter. Ik durfde langzaamaan steeds meer te vragen en het paard accepteerde dat! We zijn nog wel een paar keer de bak doorgevlogen als ze schrok om verschillende redenen maar na een tijdje vond ik het niet eng meer, ik wist inmiddels dat het paard er alles aan deed om je NIET te laten vallen. Dus voorzichtig een galopje geprobeerd nadat ik aan de longe had gezien dat het tempo niet te hoog lag en zij niet schuin door de hoeken ging, ging prima! Buitenritje met een stalgenoot: Probleemloos! Stap en zelfs een drafje. Stalgenootje reed voorop zodat ze eventueel kon blokkeren maar dat was niet nodig, paard was prima te rijden!

En toen alleen op pad, na een tijd. Had de eerste keer een winderige dag uitgekozen en het ging rampzalig. Paard vond het vreselijk die wind in haar oren en ogen en wilde alleen maar die wind ontwijken, ik ben op een gegeven moment uit pure angst afgestapt en terug gelopen. De volgende keren weer met stalgenoten naar buiten gegaan wat natuurlijk weer prima ging. Stap, draf, galop, no problem. Paard bleef precies waar ik haar hebben wilde! Dus toch weer alleen proberen, alleen stap. Dit keer een mooie, vrijwel windstille dag uitgezocht. En het ging! Paard was braaf!

Inmiddels heb ik dit paard gekocht en ben ik ook weer gaan lessen op een manege, om niet volledig gewend te raken aan dit paard en ik ook op een ander paard kan rijden wanneer nodig. Ik rij eindeloze buitenritten alleen, in alle gangen en op een gewoon trensje, zonder hulpteugels en zelfs zonder neusriem! Ik rij zonder zadel buiten, alleen! Zowel op manegepaarden als op mijn eigenste.

Bij mij was het vooral het paard dat me over mijn angst heeft heengeholpen, en mijn stalgenoten en instructrice die op het juiste moment de juiste opmerkingen maakten, aangaven waarom mijn paard schrok of dat ik wel een hele slechte dag had gekozen om iets nieuws te proberen. Zonder het geduld van mijn paard had ik nu waarschijnlijk helemaal niet meer gereden. Mijn instructrice heeft me in de tussentijd vooral handvaten gegeven om de controle te behouden.

**Geplaatst**: 12-03-10 09:06

Geplaatst: 12-03-10 09:06

Gisteren heb ik een "ultieme test" doorstaan, vind ik voor mezelf dan. Gewoon weer de druppeltjes genomen, hoewel ik ze hoe langer hoe minder nodig heb, maar ik neem het flesje nog uit en kijk dan of ik nieuwe ga halen.
Ik was alleen aan het rijden, geen toeschouwers of andere paarden. Paard was het een paar keer niet met mij eens en stelt zich wat aan, achteruit lopen omdraaien en een beetje dreigen met "als je nog wat doet ga ik omhoog". Paard weet ook wel dat als hij lang genoeg probeert het misschien wel lukt. Hem flink op zijn kop gegeven, en na een paar rondjes er stevig aan door te rijden was hij heel erg braaf. Ben geen moment bang geweest, wel ongerust in de zin van: straks doet hij zich pijn. We stonden vlak tegen de muur en hij is er ook een paar keer tegen gebotst... Straks weer les en ik heb er nu al zin in

**Geplaatst**: 12-03-10 10:31

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 12-03-10 10:31

Ik heb nog niet alles doorgelezen, dat komt nog wel een keer. Maar ik wil toch ook even mijn verhaal hier doen.

Ik heb altijd veel gesprongen. Vroeger werd hoger eng totdat ik op een gegeven moment tijdens de springles de hoogte ging tellen op het moment dat ik zoiets had van "nou zijn we warm gesprongen en gaan we echt beginnen". Ik had verwacht op een 60cm uit te komen, maar het stond al op 80. Ik sprong toen ook zonder problemen over hindernissen van 110/115 (en dat voor een manegeruiter op een manegepaard).

Hoog bleef alleen wel wat eng en op een gegeven moment kreeg ik een paard die vanaf 80/90 ook meer bevestiging nodig had. Hardstikke braaf paard, wachtte tot het laatste moment op die bevestiging. Maar als die bevestiging op het laatste moment niet kwam dan stopte ze ook op het laatste moment met als gevolg dat ik er regelmatig af vloog. Helaas was mijn voormalige springcrack net verkocht dus kon ik met hem het vertrouwen niet terug vinden.

Toen ik 3 jaar geleden met mijn lease paardje begon had ik dus een angst ontwikkeld voor de afzet bij de sprong. Zij is overigens een volle zus van mijn voormalige springcrack, maar met iets meer pit. En die pit werd toen het probleem. Ze spring alles, maar ze kan soms zo hard gaan dat ik het gevoel heb de controle kwijt te zijn en dan ben ik weer bang eraf te vliegen terwijl ik echt alleen hoef te sturen en mee gaan boven de sprong. De rest regelt zij wel.

Ook met dressuur was ze in het begin een beetje veel paard voor mij. Wat heb ik lopen vechten met die galop. En de spanning. De eerste wedstrijd was een ramp, met losrijden was ze liever lui dan moe. Ik liet dat maar zo, want dan was de proef misschien makkelijker. Niks was minder waar, zodra we de bak in reden ging er bij haar een knop om en vloog ze alle kanten op. Toen ik hoorde dat ze voorheen nog maar 3 dressuurproeven had gelopen en nooit tussen de witte hekjes dacht ik dat het daar aan lag, maar niets was minder waar. Ik heb een keer de gelegeneheid gehad de avond van te voren alvast tussen de witte hekjes te rijden en toen was er niks aan de hand om daags erop weer alle kanten op te vliegen. Het zat dus volledig tussen mijn oren.

Ik heb het heel lang vol gehouden om te blijven zitten als ze er vandoor ging, totdat dat niet lukte. Toen was ik meteen bang en drufde ik niet meer te galopperen. Toevallig had ik de dag erna les van iemand anders dan normaal. Ik galoppeerde twee rondjes, terug naar draf/stap omdat ik niet meer durfde en na twee rondjes hoorde ik "kom op, galoperen". En zo nog een paar keer. Ik kreeg de ruimte om even op adem te komen en mezelf bij elkaar te rapen, maar niet teveel ruimte, ik moest gewoon mee. Dat was heel fijn en achteraf was ik blij dat ik toch iedere keer weer die galop had ingezet.

Bakkabouters hebben wij niet, maar bij ons zitten er kaboutertjes verstopt in de muren. Je ziet ze niet, maar je hoort ze wel en juist dan zijn ze eng (oftewel onverwachte geluiden waarvan madam niet kan zien waar het vandaan komt). En dan kan ze echt vanuit het niets wegvliegen. En zodra ze vliegt begin ik mezelf vast te klemmen en is het hek van de dam. Ik kreeg toen de tip een bokriempje voor aan het zadel vast te maken en dat heeft heel erg geholpen. In eerste instantie was het bedoeld voor mijn gemoedsrust (je hebt iets om vast te houden zodat je er niet zo makkelijk vanaf valt), maar uiteindelijk heeft het ook heel erg geholpen om mijn zit te verbeteren. En soms gebruik ik hem als handrem. Als ik mezelf niet genoeg in het zadel kan drukken om haar terug te rijden pak ik dat riempje vast en dan lukt het wel. In het begin was het even zoeken om het riempje te vinden als ze er vandoor ging, later kon ik het riempje blindelings vinden en nu heb ik het niet meer nodig.

Ik heb nog steeds soms een beetje angst op het paard, maar weet je wat het stomste is? Ik heb absoluut niet het makkelijkste paard, maar ik zou voor geen goud op een ander paard stappen. Dat durf ik dan weer niet

Maar ik heb op mijn paard dan ook weer het voordeel dat ik haar heel goed ken. Er zijn een paar dames die haar wel eens rijden als ik niet kan en die rijden stuk voor stuk erg goed en heel veel beter dan ik, maar die hebben er af en toe ook moeite mee. En dan ben ik stiekum toch wel een beetje trots op mezelf

Overigens ben ik sinds deze week weer in een nieuw stadium aangeland. Ik begin door te krijgen hoe ik haar van voor meer op kan sluiten om meer van achter uit te rijden. Ze is normaal al goed voor het been, maar dan wordt ze super gevoelig voor het been. Dan wil ze dus wel eens onverwacght gas geven, maar het voelt absoluut niet als er vandoor gaan of dat ze heet is, nee, ze is gewoon wakker en ik blijf redelijk relax. Ik moet daar nog heel erg aan wennen (met name in de galop omdat ik dan moeilijk kan zitten), maar het voelt wel erg fijn.

Weet je wat trouwens heel stom is. Ik heb jarenlang de meest leuke paardjes uitgezocht met als gevolg dat ik meer bezig was met mijn paard bij me houden dan dressuurmatig leren rijden. Toen ik me dat realiseerde ben ik rustigere paardjes uit gaan zoeken (waaronder dat rampzalige springpaard, altijd gedacht dat ik daar nooit mee kon dressuren, maar wat een fijn dressuurpaardje is dat) om mezelf meer op mijn rijden te kunnen concentreren. Toen ik daarin goed en wel gesetteld was ging ik op zoek naar een paardje voor mezelf en toen kwam ik deze draak tegen.

Zondag een nieuwe uitdaging. Er is weer een dressuurwedstrijd waar ik aan meedoe, maar een van mijn bijrijdstertjes doet ook mee en die moet voor mij starten. Ik heb mijn paard nog nooit gereden nadat iemand anders haar al had gereden en ben nu al allemaal scenario's aan het bedenken over dat het juist heel positief of heel negatief uit kan pakken

Gelukkig maakt de moeder van mijn bijrijder de startlijsten en die had al heel subtiel 4 paarden tussen ons in gezet (mogen er bij ons normaal maar maximaal 3 zijn) en nu is er ook nog een bijschrijving waardoor het er 5 zijn geworden. Ik heb dus de tijd om te kijken of ze nou echt zoveel anders is als ik me doe voorstellen of dat ze gewoon de oude vertrouwde Pandora is.

Ik had trouwens laatst ook een heel leuk akefietje. Mijn bijrijdster was daags ervoor er vanaf gevallen met springen (waarschijnlijk combinatie van een heet paard die dag die erg enthousiast werd van de hindernissen, een dressuurruiter waarvoor ze net iets teveel paard was en gewoon dikke pech) dus ik had besloten een keertje extra in de les te gaan rijden. En ze was idd weer heet, dat merkte ik zodra ik het zadel raakte. Zoals gewoonlijk trek ik mijn jas uit terwijl ik op mijn paard zit om hem vervolgens op de keerwand te gooien. Geeft ze nooit iets om. Dekens doe ik ook altijd op en af wanneer ik erop zit. Maar dit keer was ze daar niet van gediend. Ik had net 1 mouw half uit toen ze vloog. En ik wist heel rustig mijn mouw verder uit te gooien, teugels terug op te pakken en binnen 5 meter had ik haar weer terug terwijl ik de jas dus nog half aan had.

**Geplaatst**: 12-03-10 11:08

Geplaatst: 12-03-10 11:08

Als ik het zo lees komen de meeste succesverhalen toch door het doorzetten met behulp van een hulpmiddel.
Ofwel het gevoel: lef, vertrouwen, doorzettingsvermogen;
Ofwel een hulpmiddel, slof, bodyprotector, druppeltjes of instructrice, ander paard.

Het kan ook via een mental coach. Kijk op www.pcim.nl/nieuws/64-wedstrijdstress

Met behulp van een coach kun je het mentale proces binnen een korte tijd voor altijd overwinnen.

**Geplaatst**: 14-03-10 15:17

Geplaatst: 14-03-10 15:17

Hier ook een (beginnend) succesverhaal!

Ben de laatste jaren na een aantal ongelukkige vallen eigenlijk altijd bang geweest als ik ging paardrijden. Heb een ook jaar niet meer gereden maar miste de paarden enorm. Ben toen bij de echte beginnersles begonnen (wel allemaal volwassenen) en de leraar heeft mij gewoon altijd gepusht. En dat had ik nodig, hij had precies door dat ik makkelijk een galopje kon maken en dat ik er echt niet af zou vallen (dat besefte ik alleen zelf toen echt niet en zat er vaak huilend op). Toch altijd gedaan wat hij zei, durfde het paard bijvoorbeeld nog niet doortezetten met een zweepje, maar uiteindelijk heb ik alles wel uitgevoerd. Daarna andere instructeur gekregen en eigenlijk ging het rijden zelf heel goed, maar ik bleef zo bang voor galop, uitgestrekte draf of met lange teugels rijden. Toch viel ik er niet gelijk af als een paard wegschoot of een bokpartijtje gaf maar de 3 keer dat ik er de laatste twee jaar wel ben afgevallen zijn zo blijven hangen dat ik toch elke les weer opstapte met een rotgevoel en steeds zenuwachtiger op het paard zat.

Uiteindelijk heb ik voor mezelf besloten dat rijden met angst geen optie meer is en dat ik het voor mijn ontspanning hoor te doen 8-)

En sinds een maand stap ik elke week heel relaxed op allerlei paarden, zelfs als ik er al eens ben afgevallen, ik neem me voor om ze flink aan het werk te zetten (ik ben de baas), en rij gewoon lekker mijn les. Als ik toch op een paard zit waarvan ik voel dit vind ik onverantwoord straks houd ik hem echt niet, dan kan ik dat zonder huilen of emotioneel gezeur duidelijk overbrengen op mijn instructeur. Hij begrijpt dan meteen dat ik een weloverwogen besluit heb gemaakt en dat het niet de angst is die spreekt, en ik mag bijvoorbeeld wissellen met een andere lesgenoot.

Ik ben zelfs vorige week nadat het paard waarop ik reed schrok, 180 omdraaide en keihard wegdraafde, waardoor ik er echt bijna aflag en mijn beugels verloor, geen moment bang geweest. Toen ik merkte dat ik toch wel bleef zitten in draf zonder beugels kon ik heel rustig gaan bedenken hoe ik het paard terug zou nemen. Normaal gesproken raak ik volledig in paniek. Dit was echt een overwinning en mijn bevestiging dat ik op de goede weg zit (en hopelijk blijf). Ik was ook nog eens verdomd verbaasd dat ik opeens wel kon doorzitten op een tuiger

Ik heb dus geen flauw idee hoe ik eigenlijk echt over de angst ben gekomen, waarschijnlijk die mentale schop onder de kont. Maar dit werkt lang niet voor iedereen. Ook merkte ik dat ik het heel prettig vond als mijn instructeur in het begin gewoon geen discussie dulde en me flink pushte om oefeningen gewoon uit te voeren als ik eigenlijk niet durfde, anders had ik nu nog steeds op dezelfde plek gestaan.

Succes allemaal en hoop dat jullie er ook snel achterkomen wat voor jullie werkt

**Geplaatst**: 14-03-10 22:38

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 14-03-10 22:38

Meiden ik heb vandaag weer een Mount Everest overwonnen. Brainless van bokt kwam langs, zij is een hele goeie vriendin van mij en helpt me wel vaker met mijn paardje. Die is gewoon zo van huppa klimmen en gaan met die banaan, en dat heb ik dan toch wel een beetje nodig. Dus vandaag was ze er en mijn verzorgster zou ook nog rijden om wat tips te krijgen.
Zij was klaar, ik had mijn cappie al meegenomen, dus toen zij eraf ging ben ik er opgeklommen, eerst even beetje gespannen, dus ze is even meegelopen, daarna is ze in het midden gaan staan (zat aan de longe) en ben ik gewoon gelijk lekker in draf gegaan, beetje lekker rondgehobbeld. Ik heb gewoon weer even met plezier gereden, lekker rustig aan, maar eigenlijk toch ook wel erg ontspannen voor mijn doen. Was dus echt heel erg blij en erg trots op mezelf en op mijn paard.
Was ook erg leuk dat een stalgenoot ook zei van ja je kan gewoon goed rijden en je paard is braaf, dus daar is niks mis mee.

**Geplaatst**: 14-03-10 22:51

Geplaatst: 14-03-10 22:51

als wij met z'n allen zo doorgaan, bestaan er binnenkort geen bergen meer

Hebben we nog een klimaat crisis op ons geweten ook

**Geplaatst**: 14-03-10 22:53

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 14-03-10 22:53

hahahaha ja we gaan het best redden met z'n allen.

**Geplaatst**: 14-03-10 23:00

Geplaatst: 14-03-10 23:00

@rockwith: super

Vandaag was het hier weer feest. We hadden vandaag een onderlinge wedstrijd en het meisje dat mijn paard bijrijd was er tijdens het losrijden af gelanceerd omdat mevrouw er weer eens vandoor schoot. Ik ben er toen maar meteen op gaan zitten, want ik moest ook nog en die trut moest even aangepakt worden. Met losrijden leek ze nog wel braaf te zijn, maar zodra ik de ring in ging stuiterde ze weer alle kanten op.

Gelukkig was mijn last minute voorlezer (mijn bijrijder zou eigenlijk lezen, maar die werd met de ambulance afgevoerd) bekend met mijn situatie en heeft ze zelf ook iets soortgelijks meegemaakt dus we waren een beetje lollig zo goed en kwaad als het ging die proef aan het rijden en ze wist op de juiste momenten de juiste dingen te zeggen om mij wat vooruit te helpen.
Het ging gewoon belabberd, maar ik was blij dat ik haar durfde los te laten met halsstrekken, dat ik toen ze er vandoor ging en ik mijn beugel kwijt raakte ik tijdens het terug rijden op mijn gemak met mezelf heb gediscussieerd of ik hier nu wel of niet mijn bokriempje bij nodig had en dat ik in de loop van de proef steeds meer ontspande en meer durfde te rijden.

Uiteraard was ik laatste en waren mijn punten ook niet om over naar huis te schrijven, wat wil je met een paard die alle kanten op stuitert en een ruiter die niet durft te rijden en alleen maar tegen houdt, maar ik was tevreden over hoe ik had gereden gezien de situatie. Maar toen ik de laaste opmerking op mijn staatje las sloeg mijn humeur in één keer om: "bij jasje hoort ook handschoenen".

**Geplaatst**: 15-03-10 08:18

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 15-03-10 08:18

Nou ik vind het al hardstikke goed dat je je proef hebt gereden ondanks dat je zag dat je paardje al geexplodeerd was.
Ik had er dan niet meer opgestapt

**Geplaatst**: 15-03-10 09:37

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 15-03-10 09:37

Hier ben ik ook weer even.
Heb er vrijdag in het donker (wel met verlichting) opgezeten. Is altijd heel spannend, omdat er overal lichtjes zijn enzenz. Vrienlief liep er eerst aan het touw naast, en daarna zonder touw. Toen durfde ik een beetje te rijden en ontspande ik ook na een tijd.
Zondag heeft eerst een vriendin gereden die zich niet gek laat maken door de spanning van mijn paard. Al was het een hele uitdaging, omdat er een vrouw in de bak iets parelliachtigs aan het doen was. Dat paard sprong alle kanten op, steigerde, bokte, raakte los enz. maar ja. Na drie kwartier was zij klaar en ben ik gestapt. Helemaal ontspannen kon ik niet, maar ik heb wel tien passen gedraafd. Eens kijken of ik er vandaag alleen op durf (er kan niemand mee helaas).

**Geplaatst**: 15-03-10 16:32

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 15-03-10 16:32

Nog een update. Vandaag helemaal alleen gereden. Er was wel iemand in de bak aan het longeren, maar ben gewoon opgestapt en weggereden. Eerst wat meeliften en heel langzaam aan meer gaan rijden. Ook een klein stukje draf gedaan. Spannend, maar mijn paard was zoooo braaf. Alsof ze het weet!