Geplaatst: 11-03-16 17:53 Hai,
Zoals sommige van jullie misschien wel weten hebben wij er sinds September een lief IJslandermannetje bij.
Hij is geboren in Drenthe en rond zijn 3de/4de naar een manege verhuisd waar hij tot zijn 12de in de lessen heeft gelopen.
Helaas werd hij met een te krap zadeltje gereden en heeft hij daar een schouderblessure aan over gehouden, maar met heel veel rust en behandelingen is hij daar nu goed van bij gekomen.
Ik zal verder niet teveel in details treden, maar hij heeft een niet zo fijn leven gehad en er zijn een aantal dingen gebeurd waardoor zijn vertrouwen een flinke klap heeft gehad.
Eventueel via pb meer uitleg hierover.
Toen hij bij ons kwam, was hij compleet in zichzelf gekeerd, helemaal afgesloten.
Hij deed alles wel wat we van hem vroegen, maar was er zelf als het ware niet bij.
Langzaam veranderde dit... er kwam een twinkeltje terug in zijn ogen en hij kreeg langzaam weer plezier in het leven.
Hij rende niet meer constant voor mensen weg, durfde zelfs al bij je te komen om een snoepje te pakken en na veel oefenen was hij ook niet meer bang voor zwepen/hooivorken/bezems etc.
Hoe bang hij was voor mensen en bepaalde voorwerpen, zo dapper was (en is) hij buiten.
Er kan een gigantische trekker met kar langs hem scheuren en hij kijkt niet op of om.
Ook grote grommende, blaffende honden die naar hem uitvallen doen hem niks.
Hij is werkelijk nergens bang voor!
Best apart om te zien.
Nu het volgende.
Sinds ongeveer 6 weken heeft hij af en toe periodes dat hij weer bang is voor ons.
Vanmiddag liep ik naar hem toe met een borstel in mijn handen en hij draait om zijn achterbenen en sprint weg.
Allemaal van die kleine dingetjes waar hij eigenlijk al lang niet meer bang voor was, kan hij dan ineens bang voor zijn.
En dan 1 of 2 dagen later is er weer niks aan de hand en komt hij weer naar ons toe.
We gaan regelmatig even naar hem toe om hem te kriebelen, een brokje te geven of alleen even hoi te zeggen, zodat hij ons niet associeert met 'mee gaan' of werken.
Maar hij blijft toch af en toe dagen hebben dat hij ons niet vertrouwt.
Aan de ene kant kan ik me daar weleens boos om maken.
Wij hebben hem nog nooit pijn gedaan of vervelend behandeld.
Aan de andere kant breekt mijn hart, want ik wil helemaal niet dat hij zich zo voelt, dat hij zo angstig is voor ons.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Gaat dit ooit nog helemaal over en is het een kwestie van tijd?
Wat zou de reden/aanleiding kunnen zijn voor deze korte periodes?
Alvast bedankt voor het lezen en eventueel reageren.
Ik vind het gewoon zo ontzettend sneu voor hem.
Liefs, [naam]
Zo kwam hij bij ons:
Zo is hij nu:
Zoals sommige van jullie misschien wel weten hebben wij er sinds September een lief IJslandermannetje bij.
Hij is geboren in Drenthe en rond zijn 3de/4de naar een manege verhuisd waar hij tot zijn 12de in de lessen heeft gelopen.
Helaas werd hij met een te krap zadeltje gereden en heeft hij daar een schouderblessure aan over gehouden, maar met heel veel rust en behandelingen is hij daar nu goed van bij gekomen.
Ik zal verder niet teveel in details treden, maar hij heeft een niet zo fijn leven gehad en er zijn een aantal dingen gebeurd waardoor zijn vertrouwen een flinke klap heeft gehad.
Eventueel via pb meer uitleg hierover.
Toen hij bij ons kwam, was hij compleet in zichzelf gekeerd, helemaal afgesloten.
Hij deed alles wel wat we van hem vroegen, maar was er zelf als het ware niet bij.
Langzaam veranderde dit... er kwam een twinkeltje terug in zijn ogen en hij kreeg langzaam weer plezier in het leven.
Hij rende niet meer constant voor mensen weg, durfde zelfs al bij je te komen om een snoepje te pakken en na veel oefenen was hij ook niet meer bang voor zwepen/hooivorken/bezems etc.
Hoe bang hij was voor mensen en bepaalde voorwerpen, zo dapper was (en is) hij buiten.
Er kan een gigantische trekker met kar langs hem scheuren en hij kijkt niet op of om.
Ook grote grommende, blaffende honden die naar hem uitvallen doen hem niks.
Hij is werkelijk nergens bang voor!
Best apart om te zien.
Nu het volgende.
Sinds ongeveer 6 weken heeft hij af en toe periodes dat hij weer bang is voor ons.
Vanmiddag liep ik naar hem toe met een borstel in mijn handen en hij draait om zijn achterbenen en sprint weg.
Allemaal van die kleine dingetjes waar hij eigenlijk al lang niet meer bang voor was, kan hij dan ineens bang voor zijn.
En dan 1 of 2 dagen later is er weer niks aan de hand en komt hij weer naar ons toe.
We gaan regelmatig even naar hem toe om hem te kriebelen, een brokje te geven of alleen even hoi te zeggen, zodat hij ons niet associeert met 'mee gaan' of werken.
Maar hij blijft toch af en toe dagen hebben dat hij ons niet vertrouwt.
Aan de ene kant kan ik me daar weleens boos om maken.
Wij hebben hem nog nooit pijn gedaan of vervelend behandeld.
Aan de andere kant breekt mijn hart, want ik wil helemaal niet dat hij zich zo voelt, dat hij zo angstig is voor ons.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Gaat dit ooit nog helemaal over en is het een kwestie van tijd?
Wat zou de reden/aanleiding kunnen zijn voor deze korte periodes?
Alvast bedankt voor het lezen en eventueel reageren.
Ik vind het gewoon zo ontzettend sneu voor hem.
Liefs, [naam]
Zo kwam hij bij ons:
Zo is hij nu:
. Geef je paardje nog jaren de tijd Wat is nu een half jaar in een paardenleven? Komt zeker goed en ze zal nog wel vaker een terugval hebben, dat zal iedere keer een beetje minder worden. Dat moet als het ware er uit "slijten". Je paardje reageert al zo goed dat de beschadigingen niet zo ernstig zijn dat er nooit meer iets mee valt te beginnen. 
