Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-02-10 16:56

succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 28-02-10 16:56

Hallo bokkers,

Ik ben echt angstig en loop daardoor tegen problemen aan. Ik lees hier op bokt veel tips over hoe ik ermee om moet gaan. Ik weet het allemaal wel dat je leider moet zijn enzo. Ik ga ook samen met mijn instructeur aan de slag.
Maar... ik wil nu wel heel graag succesverhalen horen van andere bokkers die er vanaf zijn gekomen en hoe lang dat geduurd heeft. Door het lezen van zulke goede verhalen, hoop ik moed te vinden om door te gaan. Het is echt heel erg om gewoon huilend van je paard te stappen omdat je niet meer verder durft.
Dit heeft zich in mijn geval langzaam opgebouwd. Ik wil er gewoon heel graag vanaf, van die gedachten wat hij wel niet allemaal zou kunnen doen.

**Geplaatst**: 28-02-10 22:07

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 28-02-10 22:07

Hier herken ik mezelf in. Ik ben een tijd gewoon heel bang geweest. Ik stapte van huilend af, schrok van ALLES (zie paard zet even een stapje opzij), zat ook steeds te denken van wat er verkeerd kon gaan. De enige pony die ik nog vertrouwde was mijn eigen pony. Ik heb toen een tijd longe lessen gevold. En heb eerst alleen maar gestapt. Zo heb ik het heel langzaam weer opgebouwd. Ik durfde toen aan de longe eigenlijk weer alles maar los durfde ik nog niet. Alleen op mijn eigen pony.
Na een tijdje was er bij ons op de ponyclub een spelletjesdag te paard. Ik deed dus mee met mijn eigen pony. Hij begon helemaal te flippen (uit enhousiasme). Hij ging bokken, rennen, afremmen weer rennen enzo. Ik schrok me dus te pletter en wou afstappen.
Toen kwam mijn instructrice en die zei: waarom nu nog afstappen? Je hebt alles uitgezeten en er zaten aardig wat gekke sprongen bij. Je moet niet nadenken over wat er kan gebeuren of over wat er had kunnen gebeuren. Je kan nu van je paard afvallen en je nek breken, maar je kan morgenochtend ook onder een auto lopen. Met die woorden liep ze weg.
Ik heb daar heel lang over nagedacht en toen besloten dat ze gelijk had. Ik ben op allerlei verschillende paarden en pony's gaan rijden. (die over het algemeen wel heel braaf waren) Ik was doodsbang maar heb mezelf gedwongen. Nu stap ik eigenlijk overal op en snap ik niet dat ik mezelf ooit zo druk heb kunnen maken. Het kost tijd. Veel tijd. Maar angst kan je overwinnen als je er zelf in geloofd.

**Geplaatst**: 28-02-10 22:23

Geplaatst: 28-02-10 22:23

Ik wil hier ook graag even op reageren met een succesverhaal! Zulke verhalen hoorde ik toen ook graag.. Ik heb voor dit paard een aantal vervelende paarden gehad (rennen en bokken) Dus ik was echt heel bang geworden. Idd huilend op je paard zitten en er huilend vanaf. Instructrices tot wanhoop leiden enzo

. Toen hebben we een ander paard gekocht. Absoluut niet kijkerig maar wil wel afentoe is een bok geven en wat nijdig worden als hij aan het werk moet. Dan komt hij graag omhoog. Maar toen zijn we dus naar een andere stal verhuisd en daar kreeg ik les van iemand die ik al lang kon. Kon wel goed les geven hoor maar op een of andere manier durfde ik mijn paard gewoon geen tik te geven als hij weer ging bokken in de galop. Op een gegeven moment was ik er zo klaar mee en durfde ik er weer niet op. Toen ging de staleigenaar mij les geven en dat was mijn laatste hoop! Hij zei over 10 dagen kan je tussen de witte hekjes rijden. En verdomd.. dat was in december 2008 net niet binnen 10 dagen reed ik mijn eerste wedstrijd met twee winstpunten. Ik deed gewoon alles wat ik van die man moest doen of ik het nou eng vond of niet.. En mijn paard bokte na een aantal keer niet meer. Ik rijd nu mijn wedstrijden aardig mee en ik rijd wekelijks in de springles. Ik ga zelfs over een tijdje misschien met de oefencross meedoen

En ik kan best wel zeggen dat mijn paard niet altijd even makkelijk en braaf is. En ik ben super blij met mijn instructeur, gewoon omdat ik nu eindelijk DURF te rijden. Hopelijk heb je hier wat aan. Het is gewoon zo klote als je niet durft te rijden.
Maar het is dus echt onwijs belangrijk dat je een instructeur hebt die je voor 300% vertrouwd! Heel veel succes in ieder geval.

**Geplaatst**: 28-02-10 22:24

Geplaatst: 28-02-10 22:24

Een meisje bij ons op stal heeft ook een pony gekregen, ik geloof in november ofzo. Het ging in het begin heel goed totdat ze hij er twee keer vandoor ging en haar eraf gooide. Ze was toen heel angstig geworden en durfde er eigenlijk niet meer op. Met haar instructrice is ze toen weer begonnen aan de longeerlijn en hebben ze veel zit-oefeningen gedaan zodat ze een volgend sprintje uit kan zitten. Inmiddels zit ze niet meer aan de lijn en is ze veel brutaler met rijden. Ze durft ook al een sprongetje te maken en gaat goed vooruit. Het kost wat tijd maar ze lijkt over haar angst heen te zijn

**Geplaatst**: 28-02-10 22:25

Geplaatst: 28-02-10 22:25

Ik herken het ook.. Heb het heel sterk gehad en ik ben er nog steeds mee bezig. Bij mij is het vooral mijn jonge paard. Met vier jaar ben ik die gaan inrijden en dat ging niet van een leien dakje. Hij is een paar keer tegen mijn hand opgelopen en toen bang geworden van mijn hand en een paar keer mij er zo raar afgegooid ( niets aan overgehouden, maar als het letterlijk tien centimeter naar rechts was geweest dan had het mogelijk heel slecht met me afgelopen ). Dat besef maakte mij heel snel bang.
Resultaat: ik bang voor m'n jonge paard. Ik heb zo een jaar aangemodderd, redenen gezocht om niet met hem aan de gang te gaan tot we hem uiteindelijk weggebracht hebben om in te laten rijden. Het vreemde was dat ik ook alleen bang voor hem was. Ik heb twee paarden, een oudere merrie die ik voor de volle honderd procent vertrouw, maar als die uit het niets begint te springen en te bokken krijgt ze een schop voor d'r ***** en dan gaan we lachend verder.
Maar goed. Paard is netjes ingereden daar. Toen ik daar voor het eerst heen ging, eerst het meisje erop dat hem daar reed. Daar deed ie niets raars bij, die had alle knopjes erop zitten ( nou ja, stap, draf, galop en ho.. meer niet ) en daarna ik. Niet vooruit te trappen, draf was een tempo van niets, maar ik het het een kwartier volgehouden en ik was trots, ik had het overleefd en dat was doel nummer 1. Paard mee naar huis en daarna was het ( en is het nog steeds ) gewoon een kwestie van doorzetten.
Ik vind het voor mezelf fijn om doelen te stellen met mijn jonge paard. Hij gaat sinds kort iedere week mee naar de les en ik zeg bij voorbaat al tegen mijn instructie "volgende week gaan we dit en dit doen, en jij moet het onthouden en me eraan herinneren, want ik verzin een reden om er onderuit te komen". Zaterdag hebben we voor het eerst gegaloppeerd in de les. Een hele overwinning, want binnen de eerste tien minuten was ik al drie keer bijna afgestapt. Waarom? Hij wilde alleen maar achter het paard van mijn moeder aan hobbelen en als ik ergens anders heen wilde dan trok hij heel "eng" weer naar hem toe. Doorgezet en na tien minuten was het over, heel fijn gereden daarna. De week daarvoor was hij voor het eerst weer mee na een lange vorstperiode, eerst aan de longe en daar begon hij meteen te galopperen. Ik wilde er al niet eens meer op. Toch doorgezet, onder het mom van "ik kom alleen maar van mijn angst af als ik het doe en het met succes afleg". En hij was zo braaf.

Ik ben nou een half jaar actief bezig mijn angst met dit paard te overwinnen en er nog steeds mee bezig. We zijn al een eind gekomen en hebben nog een heel stuk te gaan. Waar ik voornamelijk bang voor was en ben is zijn onervarenheid. Als hij gaat "flippen" durf ik niets te doen, omdat ik bang ben het erger te maken omdat hij niet snapt wat ik wil. Maar iedere keer dat ik hem rijd ben ik een stukje minder bang, wordt de drempel minder hoog om overheen te komen. Ik weet nu zo langzamerhand al niet eens meer waarom ik zo bang voor 'm was als hij zo braaf is, want hij is over het algemeen heel lief. Soms wel, zoals afgelopen zaterdag toen ik het gevoel had dat hij weer onder me zou exploderen, maar dat wordt ook steeds minder naar mate hij braver is.

Mijn tip is: gewoon doen. Het enige dat je kan doen om je angst te overwinnen is het gewoon te doen. En het zal eng zijn, maar dat wordt minder.

**Geplaatst**: 01-03-10 00:35

Geplaatst: 01-03-10 00:35

het is zeker mogelijk hoor om van je angst af te komen. Idd belangrijk is een instructeur die jij volkomen vertrouwd en die openstaat voor jouw angst. neem rustig de tijd, en doe alleen wat goed voelt voor jou! Veel succes!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-03-10 10:17

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 01-03-10 10:17

hartverwarmend die reacties. Dat is precies wat ik nog nodig heb. Ik herken uit alle verhalen wel wat facetten. Ik heb eigenlijk gewoon een braaf paard, ook wel jong, nog niet zo lang onder het zadel. Het probleem is, dat hij zenuwachtig wordt van mij. En dan een sprintje trekt. En het klopt wat jouw instructrice zegt Tessa Brian. Ik kon het tot nu toe ook nog allemaal goed uitzitten. En ik kan inderdaad morgen onder een auto lopen. Ik snap het zelf ook niet, maar ik denk dan alleen maar dat het de volgende keer nog weleens erger zou kunnen zijn. Dat is toch wel erg, toch? Ik kan het allemaal goed beredeneren, maar om het gevoel uit te schakelen is voor mij niet mogelijk. Dat krijg ik gewoon niet klaar. Misschien moet ik maar eens een goede borrel nemen, voordat ik erop ga? Jeetje, wat is het toch lastig.

**Geplaatst**: 01-03-10 14:12

Geplaatst: 01-03-10 14:12

Hoi Ateo,

Ik lees hier even mee. Kan ook wel een steuntje in de rug en eventuele tips gebruiken!
Ik heb een paardje van net 6 jaar, 1.50 en eigenlijk ook superbraaf. Ik heb hem zelf ingereden en dat ging tot een tijdje terug prima.
Rij al vanaf mijn 10de en stapte op elke paard, hoe gekker hoe liever. En deed ook van alles. Je kent het waarschijnlijk wel

.

Nu met dit paard is het een paar x gebeurd dat hij wegspurt net zoals bij jou paard. mEESTAL GAAT HET GOED. maar 1 x dus niet. Ik reed op de hoefslag, hij was super relaxt en ik ook. Opeens rent hij keihard vanuit het arbeidsdrafje haaks richting midden van de bak. Luistert toch evengoed netjes en staat stil. Ik ga weer helemaal recht zitten en daarvan schrok hij waarschijnlijk en sprint weer een hele andere kant op waarop ik mijn balans verlies en er rechts naast hang. Doordat hij me ziet hangen blijft hij rennen en heb ik me maar laten vallen, optrekken zou waarschijnlijk toch njiet meer lukken. Gelijk stond hij stokstijf stil en keek heel verbaast wat ik daar nou op de grond deed. Omdat ik verging van de pijn (rug zwaar gekneust) en niet gelijk op kon staan liet ik de teugels los. Hij bleef gewoon al die tijd bij me stil staan.

Dus al met al is het een schat van een paard en ook geen overdreven heethoofd. Net als ieder ander paard vind hij sommige dingen eng (plastic of andere wapperende dingen vooral). Punt is dat hij vanuit het niets opeens echt keihard wegrent en dan niet altijd recht vooruit, maar allerlei kanten op. Is niet vaak gebeurd eigenlijk. Maar na die val ben ik echt aan het tuttebellen en heb de neiging om hem al bij voorbaat te veel terug te rijden waardoor hij niet meer van achter naar voor kan lopen. Ik wil daar ook vanaf en weer lol met mijn knol hebben.

Ik denk trouwens ook dat de leeftijd een belangrijke rol speelt. Als je na de 35/40 bent dan wordt je een stuk voorzichtiger en vaak als je valt gaat het niet meer zo soepel en mankeer je vaker wat dan als je een stuk jonger bent!!

Ik probeer gewoon elke x weer op te stappen en heb ook les van iemand die me erop wijst dat ik in de bak en met mijn paard bezig ben en dat ik niet naar allerlei dingen moet gaan zitten kijken die misschien wel eng kunnen zijn waardoor hij misschien wel zou kunnen gaan rennen.
Ik heb het eens op een buitenrit geprobeerd. Elke x als ik iets zag dat ik wist dat hij eng zou vinden ging ik expres heel ergens anders naar kijken. En het werkte nog ook. 9 van de 10 x liep hij er gewoon langs. Nu in de bak nog haha.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-03-10 20:52

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 01-03-10 20:52

Nou, vandaag les gehad. Ik heb eerst mijn man naar het terrein en even los laten rijden. Kon ik meteen zien dat er niks gebeurde. Toen zelf erop. We zijn rustig gaan stappen. 10 minuutjes. Maar toen, doordat ik mijn zweep aan het wisselen was, was het contact er even niet. En precies op dat moment komt er zo'n kl***e mountainbiker uit het bos. Dat was de grote boze wolf natuurlijk. Op dat moment stopt hij, zet een pas terug en draait zich vliegensvlug om en spurt er tussenuit. Vanuit het paard gezien een absoluut normale reactie. Tot een paar weken geleden wist ik precies wat ik moest doen om hem kalm te krijgen, maar dat lukt nu al een tijdje niet meer. Mijn angst verlamt me daarbij. Ik wacht dan te lang met iets doen en dus blijft hij rennen. Op een gegeven moment kwam ik weer bij zinnen en maakte ophoudingen. Toen stond hij verdorie binnen 3 tellen stil. Ik weet dat ik het kan, (ik lag er wel bijna vanaf), maar de angst bezorgt me een black-out. Ja, ik weet ook niet zo goed hoe ik dat duidelijk moet maken, maar jullie snappen me denk ik wel. En toen ben ik dus toch weer afgestapt. Mijn man en instructeur praten als brugman natuurlijk. Ik heb toen even met hem aan de hand gestapt (in tranen) en keek hem eens een keer aan en dacht: nee, ik mag dit niet verliezen. Mijn instructeur praatte me er nog een keer op om 10 minuutjes alleen maar te stappen. Toen hebben we toch nog heel rustig aan ook nog gedraafd!!!!!
Na de les heb ik nog even met de instructeur gepraat en die had meerdere angstgevallen gehad, en zei er ook meteen bij dat hij ze er allemaal overheen had geholpen. Dat geeft de burger moed. Ik ben ook superblij met zo'n instructeur. Hulde aan hem, want hij moet ook psycholoog tegelijk zijn. En dat zal voor hem ook niet meevallen. Hij weet dat ik een echte liefhebber ben en het doet hem pijn om mij zo te zien. Hij doet er ook echt alles voor. Evenals mijn man, dat mag ook wel eens gezegd worden. Die praat uuuuuuren met mij. Met een engelengeduld.
En niet te vergeten mijn paard. Het is echt een schat, IK ben degene die hem onrustig maakt en niet begeleidt met enge dingen. Menig paard zou denken, eraf met die hap, we gaan eens flink bokken, dit is geen leider, maar hij blijft braaf.
Zoals jullie zien heb ik alle ingredienten voor een heel fijn ruiterleven, maar het is op dit moment zo moeilijk.
Bedankt voor alle lieve reacties. Ik vind het heel prettig om succesverhalen te horen. Dat steunt enorm. Dankjewel.

**Geplaatst**: 01-03-10 21:40

Geplaatst: 01-03-10 21:40

Ik heb mijn grootste angst voor bokkende paarden & pony's overwonnen door mijn vorige verzorgpony. Zowel in de omgang als onder het zadel had ik echt het gevoel dat ik met hem niets kon aanvangen en ik zat er ook wel mee in aangezien ik gek was op hem. Toen heb ik me voorgenomen om elke keer dat ik ging, ik me meer bezig zou houden met hem. Zo heb ik hem veel dingen af- en aangeleerd en ik ben er trots op $*\o/*$ Onder het rijden zat meneer constant te bokken.. Toen ik wou opstijgen, toen ik hem aanspoorde, toen ik hem een tik gaf etc. Heb toen gewoon de zweep aan de kant gegooid en gewoon doorgezet, wel aan de longe, maar je moet ergens beginnen, toch? O:)

Thor was ook niet het type dat ervandoor zou gaan ofzo, maar aan de longe kon ik me concentreren op het rijden terwijl iemand anders hem vasthield. En bokken dat ie deed..

maar ik ben sindsdien niet meer bang voor bokken. Een paar maanden terug ben ik wel van een jong paardje gevallen die enkele malen na elkaar bokte terwijl hij naar de andere kant van de bak rende omdat hij geschrokken was van een stalgenoot d'r kindjes :')

Ook daardoor ben ik niet bang geworden, ik leer daarmee om beter in het zadel te zitten want de derde keer dat dat paardje bokte, kon ik me niet snel genoeg terugzetten tegen de 4e bok..

**Geplaatst**: 01-03-10 22:40

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 01-03-10 22:40

Heel herkenbaar jouw verhaal TS. Dat paard waarbij ik mijn angst heb ontwikkeld, mijn toen 3 jarige die ik zelf heb beleerd, heb ik vorige week verkocht...

Heb nu een ander paard, ook jong maar wel erg braaf en nuchter en daar ben ik nu mijn vertrouwen mee aan het opbouwen. Het blijft spannend, aan de longe is hij zo gek als een deur en in de galop maakte hij van 't weekend ook wat jolige sprongen. Maar het gevoel bij dit paard is heel anders. Ik zie aan hem dat het een eerlijk braaf dier is, wat gewoon blij is en daarom wat jolig kan zijn.

het paard wat ik verkocht heb vertrouwde ik gewoon niet meer. Degene die hem voor mij getraind heeft reed er zo mee weg, net zoals het meisje die hem nu heeft gekocht. Maar met mij gaat het niet, hij voelde mij extreem goed aan en ik maakte hem onzeker waardoor hij aan de kletter ging en pas ophield als ik er naast lag.

Zou super zijn als je gewoon over je angst heen komt, maar ik ben wel súper opgelucht dat ik nooit meer op dat paard hoef te stappen.

**Geplaatst**: 01-03-10 22:49

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 01-03-10 22:49

Goh alsof ik mijn verhaal lees.
Ik durf niet meer te rijden, ondanks dat ik een super lief paardje heb die ik al vanaf zijn veulen tijd heb. Hij heeft bij mij nog nooit een stap verkeerd gezet en voor hij oud genoeg was om te berijden reed ik nog wel eens op andere paarden, nooit een probleem.
Tot mijn paard wel oud genoeg was, toen stond ik te shaken, eerst is er iemand anders op gegaan, is altijd goed gegaan, 2x is er iemand vanaf gevallen, 1x omdat hij ook omviel (hij wilde links, ruiter wilde rechts) en de 2e keer was het mijn verzorgster op het westernzadel waar ze totaal niet lekker op zat, toen nam hij een spurt naar het hek (doet hij wel vaker) maar remde niet op tijd dus nam een scherpe bocht, toen weer een scherpe bocht en toen lag ze eraf.
Dus hij is helemaal niet gemeen, heeft nog niemand express eraf gegooid, bokt niet, steigert niet.
Maar als ik erop wil en ik sta ernaast sta ik te shaken, kan ik wel janken.
Ik ga er wel op, maar nog aan de longe. Hij is nu 6 en wordt dus ongeveer 2x in de week gereden, terwijl ik er elke dag ben. Heel frustrerend om andere mensen weg te zien rijden met jou paard zonder problemen, en dan zelf erop willen, maar gewoon compleet verstijven.
De laatste keer dat ik erop zat was Brainless van bokt erbij, een hele goeie vriendin, zij heeft me toen bijna erop geschopt (heb ik blijkbaar nodig) en toen liep ze mee, moest ik mijn teugels los laten en mijn armen langs mijn lijf laten hangen. Wat was ik bang echt niet normaal meer, maar ik deed het wel. Ze zei ook dat als ik dan de teugels weer vast had dat ik dan een stuk zekerder zou zitten, en ze had gelijk.
Dus ik hoop dat ze als het weer een beetje goed blijft dat ze me nog een paar keer wil helpen, want ik kan het wel, alleen het zit tussen mijn oren en dat belemmerd me enorm.

**Geplaatst**: 01-03-10 23:02

Geplaatst: 01-03-10 23:02

deniece schreef:
Heel herkenbaar jouw verhaal TS. Dat paard waarbij ik mijn angst heb ontwikkeld, mijn toen 3 jarige die ik zelf heb beleerd, heb ik vorige week verkocht...

Heb nu een ander paard, ook jong maar wel erg braaf en nuchter en daar ben ik nu mijn vertrouwen mee aan het opbouwen. Het blijft spannend, aan de longe is hij zo gek als een deur en in de galop maakte hij van 't weekend ook wat jolige sprongen. Maar het gevoel bij dit paard is heel anders. Ik zie aan hem dat het een eerlijk braaf dier is, wat gewoon blij is en daarom wat jolig kan zijn.

het paard wat ik verkocht heb vertrouwde ik gewoon niet meer. Degene die hem voor mij getraind heeft reed er zo mee weg, net zoals het meisje die hem nu heeft gekocht. Maar met mij gaat het niet, hij voelde mij extreem goed aan en ik maakte hem onzeker waardoor hij aan de kletter ging en pas ophield als ik er naast lag.

Zou super zijn als je gewoon over je angst heen komt, maar ik ben wel súper opgelucht dat ik nooit meer op dat paard hoef te stappen.

Ik zit in precies hetzelfde schuitje en heb vorige week mijn paard te koop gezet

Door mijn onzekere houding is mijn paard - dat een consequente ruiter nodig heeft zodat hij daar steun aan heeft - het vertrouwen in mij ook kwijt geraakt. Het wederzijdse vertrouwen is kapot. In mijn situatie heeft dit te maken met dat ik er ruim een half jaar uitgelegen heb met blessures (echt stomme dingetjes gebeurd, niet eens met paard, en er lang uigelegen met gips en operaties) en hier veranderd uitgekomen ben.. ik ben niet meer de zelfverzekerde, bang om wat te blesseren. Mijn paard voelt dit en het rijden gaat niet meer. Ernaast is geen probleem. Ik heb heel lang nagedacht over wat ik moest doen en veel les gehad (zitles, gewoon les, aan de longe les, buitenritjes om het positieve er weer in te krijgen) maar voor mij is het klaar... Mijn bijrijdster en jong meisje van stal stappen er zo op, niets aan de hand, met mij werkt het niet meer.. Houden van betekent ook los kunnen laten.
Voor mij komt er voorlopig ook geen paard voor terug. Dit paard is mijn droompaard.. hij niet dan helemaal geen, voel ook absoluut geen behoefte om op een ander paard te stappen.. wie weet ooit weer, maar nu, nee..
Dus helaas hier geen succesverhaal, ik hoop over een tijdje van TS te horen dat jouw verhaal wél een succesverhaal geworden is..

Sterkte!

**Geplaatst**: 02-03-10 14:32

Geplaatst: 02-03-10 14:32

Vorige winter heeft mijn dochter en haar trainster met hun paarden op een kleine prive stalling gestaan en een van de amazones die daar ook stond kreeg steeds meer schrik van haar paard omdat ze er niets kon mee aanvangen. Op een dag was het zover dat het paard haar zelfs niet liet opstijgen. Na een serieuze huilbui van haar ben ik met haar en haar vriend gaan praten over het opvoeden van een paard en heb hun aangeraden om "opvoed les" te volgen bij onze trainster. Zij hebben onze raad opgevolgd en de volgende weken zag je het gedrag van het paard met reuze stappen veranderen, van een draak naar een handelbaar paard waar de eigenaars terug plezier aan hadden en dat ze konden vertrouwen.
Vorige zomer ben ik die mensen terug tegengekomen en het ging nog steeds goed, ze reed dressuur wedstrijden met goede resultaten. Ze vonden het nog altijd ongelofelijk wat een verschil het uitmaakt : het wel of niet opvoeden van een paard.
De basis om de angst voor een paard te overwinnen is : je paard opvoeden zodat het jou als leider ziet en jou vertrouwd en dan zal jij automatisch ook je paard gaan vertrouwen en je angsten overwinnen.

**Geplaatst**: 02-03-10 14:38

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 02-03-10 14:38

Ik kan er ook over meepraten pff zat echt te trillen als een rietje op mijn 3-jarige sukkel die echt zowat nooit een stap verkeerd zet, ik zag het kwaad al voor hij ook maar wat zag. Rijdt natuurlijk voor geen méter, ik durfde er alleen op met een longeerlijn eraan en het liefst bij iedere fietser/hardloper/paard wat dan ook stilzetten en wachten tot het weg was. Ik ben op trainingsweekend geweest en dat is echt m'n redding geweest. Zelfs daar in de binnenbak zat ik de eerste twee lessen nog te trillen jemig, moest ie langs de spiegel in de binnenbak. Hij rent helemaal niet weg maar kijkt alleen en ik zat al met rampscenario's in m'n hoofd. Gelukkig de dag erna heb ik me er compleet overheen gezet en heb ik zelfs los in de buitenbak gereden zónder longeerlijn

ik kan je niet vertellen hoe vreselijk trots ik op z'n rug zat! Nu heb ik zelfs weer echt zin om te rijden en kan niet wachten om in onze 'superenge' buitenbak te gaan rijden.

**Geplaatst**: 02-03-10 16:35

Geplaatst: 02-03-10 16:35

Die verlammende angst ken ik ook. Vorig jaar ben ik nogal ongelukkig gevallen toen mijn (super brave) tinker ergens van schrok.

Ik had een gecompliceerde enkelbreuk en heb maanden niet kunnen rijden.

daarna durfde ik niet meer te galopperen. Na een paar angstige, frusterende weken heb ik me erbij neergelegd dat galop er voorlopig gewoon niet inzat en ben samen met mijn instructeur in de les heel rustig die dingen gaan oefenen die ik wel durfde. Langzamerhand kreeg ik weer wat vertrouwen en na een maand of zes heb ik voor het eerst weer één volte gegaloppeerd. Mijn enkelbreuk is nu een jaar geleden en sinds kort durf ik weer alleen in de bak voluit te gaopperen.

Kortom: onder goede begeleiding rustig aan vertrouwen opbouwen en niet te veel van jezelf vragen. Neem de tijd, dan komt het allemaal wel weer goed.

**Geplaatst**: 02-03-10 17:20

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 02-03-10 17:20

Ik ben zelf ook hard van mijn paard afgevallen en in het ziekenhuis beland. Ik heb er een tijdelijke whiplash van gekregen. Gelukkig heb ik nu nergens meer last van maar ik zat na 2 weken wel weer gewoon in het zadel.
Ik heb geleerd om te gaan met die angst. En dat incident als een incident te zien. Het blijven dieren die veel sterker zijn dan wij.

Ik ben zelf mental coach en begeleid onder andere wedstrijdruiters met faalangst en wedstrijdstress. Wellicht is er ook interesse voor angst na het vallen? Dit is in mijn praktijk goed te behandelen.
Kijk maar eens op mijn site: www.pcim.nl/nieuws/64-wedstrijdstress

**Geplaatst**: 02-03-10 17:39

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 02-03-10 17:39

Toch goed om te lezen dat er meer mensen zijn die bang zijn! Ik ben zelf ook zo'n schijterd, maar langzamerhand wordt het steeds meer een succesverhaal

. In tegenstelling tot de meesten hierboven heb ik nooit iets traumatisch meegemaakt, ik ben gewoon bang geboren denk ik. Maar ja, ook met een passie voor paarden geboren en het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Op mijn zevende zat ik altijd al te huilen te paard, maar wilde ik de week erop toch weer...
Nu gaat het een stuk beter en bij mij is het echt een kwestie van tijd, en acceptatie. De laatste 2 jaar ben ik weer actief aan het rijden, na een pauze tijdens mijn studie. Ik heb mijn oudste pony al 10 jaar en ken haar door en door en dat geeft vertrouwen. Toch vond ik het in het begin heel vaak eng, maar hoe vaker ik rijd, hoe beter het gaat. Het is voor mij wel heel belangrijk dat ik mezelf niet onder druk zet. Ik moet gewoon rijden voor mijn plezier en niet te veel willen. Ook gaat het het beste als er iemand bij is als ik het eng vind, maar dan wel iemand bij wie ik me niet voor mijn angst schaam. Aan de andere kant doorsta ik soms dingen boven mijn eigen verwachting als ik me juist niet wil laten kennen

.
Ik noem mezelf een succesverhaal (hoe bescheiden..) omdat de angst op het moment niet mijn (paarden)leven beheers. Ik heb plezier en vertrouwen in de dingen die ik met mijn paardjes doe, maar ik weet dat de angst er altijd wel zal blijven. Ik moet er ook niet te veel bij stil staan wat ik allemaal zou kunnen doen zonder die angst en ik denk dat dat heel belangrijk is om er verder in te komen. Die angst hoort nou eenmaal bij mij, iedereen wordt ergens door beperkt en bij mij is dat het. je moet blij zijn met de kleine stapjes. Voor mij is het heel wat dat ik in onze eigen vertrouwde bak aan een lange teugel durf te draven, dus geniet ik daarvan en ga ik er niet van balen dat een ander een croos durft te rijden o.i.d. Ik heb zelf een jonge pony die heel braaf is, maar wel jong en veel karakter heeft en ik leg me er bij neer dat ik haar zelf niet durf te rijden en geniet van de dingen die ik wel met haar doe.
Diep van binnen droom ik er wel van om te durven buiten te rijden en wedstrijden te rijden en dat komt ooit wel, maar pas als ik er klaar voor ben. Het belangrijkste is volgens mij gewoon om je niet je kop gek te laten maken door steeds iets verder te willen gaan dan je durft en vooral om je niet te veel van anderen aan te trekken. Ik probeer dat heel hard, maar merk altijd aan mezelf dat ik meer baal van mijn angst als er anderen zijn waar ik me tegenover wil bewijzen. Kijk naar jezelf: een stukje draven nadat je geschrokken bent stelt voor een ander niks voor, maar is voor jou een overwinning en daardoor kom je steeds een stapje verder.

PS Ik heb trouwens precies hetzelfde als jij: als er iets is vergeet ik meteen dat ik kan rijden en blijf ik gewoon dom zitten stressen zonder iets te doen. Het stokpaardje van mijn moeder is dan ook: niet vergeten dat je best goed kan rijden!

**Geplaatst**: 02-03-10 19:15

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 02-03-10 19:15

Vanavond ga ik met mijn bijrijdster weer met mijn paard aan het werk, eindelijk is het weer opgeknapt en is de bak berijdbaar. Nou maar hopen dat ik mezelf zover kan krijgen dat ik erop klim, ik wil het echt heel erg graag.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-03-10 19:45

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst door de TopicStarter : 02-03-10 19:45

Veel succes rockwitch, ik zal aan je denken.
@Margje, wat een goed verhaal van je, en dat zegt mijn man ook: je bent veel te goed, probeer daar aan te denken.
@MarcR: ja, daar zijn we dus volop mee bezig. Ik heb mijn paard sinds oktober en daarvan hebben we dus 2 maanden niet kunnen rijden. Weinig grondwerk kunnen doen ivm gladheid etc. Op stal gaat alles prima en gedraagt hij zich. Met grondwerk moet ik nog beter en met rijden hoop ik nu de routine te krijgen.

Bedankt voor alle reacties. Het helpt enorm

**Geplaatst**: 02-03-10 19:50

Geplaatst: 02-03-10 19:50

ik ben een tijd bang geweest nadat mijn verzorgpony er met me vandoor was gegaan en midden over de weg naar huis sjeesde. ik was toen 13. niet dat ik daarna huilend op een paard zat, maar met buiten galopperen ben ik heel lang bang geweest. het is minder geworden door op hele relaxte paarden te rijden en ook naarmate ik ouder werd, dat ik meer een instelling kreeg van so what als er nog eens zoiets gebeurt, ga ik dood dan ga ik dood, maar ik heb geen zin om van alles te laten omdat ik niet durf.
sowieso ben ik in de loop der jaren veeel zelfverzekerder geworden zonder daar iets speciaals voor te doen, behalve af en toe "gewoon" de dingen doen die ik graag wilde, ook al vond ik het eng.
succes!

**Geplaatst**: 02-03-10 22:25

Re: succesverhalen over angst overwinnen

Geplaatst: 02-03-10 22:25

Ok helaas zelf er niet op geweest, het was donker en ik ben ontzettend nachtblind, dus zie dan helemaal overal spoken en dingen die er niet zijn.
Dus ik ga gewoon een keertje voor het donker, als ik wat vertrouwder zit maakt het donker me niet meer zoveel uit. Maar helaas vanavond is het niks geworden, hij was overigens wel braaf maar erg wakker. Maar ja heel de winter niet kunnen rijden (hij is wel dagelijks een paar uur eruit geweest natuurlijk) maar hij heeft helemaal geen rare dingen gedaan. Dus het is weer lekker stom dat ik er niet op ben gegaan, maar ja.

**Geplaatst**: 02-03-10 23:01

Geplaatst: 02-03-10 23:01

rockwitch schreef:
Ok helaas zelf er niet op geweest, het was donker en ik ben ontzettend nachtblind, dus zie dan helemaal overal spoken en dingen die er niet zijn.
Dus ik ga gewoon een keertje voor het donker, als ik wat vertrouwder zit maakt het donker me niet meer zoveel uit. Maar helaas vanavond is het niks geworden, hij was overigens wel braaf maar erg wakker. Maar ja heel de winter niet kunnen rijden (hij is wel dagelijks een paar uur eruit geweest natuurlijk) maar hij heeft helemaal geen rare dingen gedaan. Dus het is weer lekker stom dat ik er niet op ben gegaan, maar ja.

Dan was het er blijkbaar de dag niet voor! Had net je bovenste reactie even gelezen en iksnap je heel goed hoor, heb zelf precies hetzelfde met mijn jonge paardje. Hartstikke braaf, maar ik ga er niet op. Ik denk maar zo, ze is nog zo jong, ik kan er nog 20 jaar op rijden!

**Geplaatst**: 02-03-10 23:02

Geplaatst: 02-03-10 23:02

jeetje ja ik ken het,
september nieuw paardje ging super echt een droom en ineens 2 maanden later, pffffffff begin vanuit het niets te rennen zo ontzettend hard!!!!!!!1
ik ben nu veel aan het longeren en daarna met zweet in mijn handen er een kwartiertje op maar als ik het uit handen kan geven dat iemand anders het doe voor me grijp ik het ook met 2 handen aan, ook niet goed natuurlijk MAAR SCHIJT op dit moment in mijn broek
jammer want ik vind het zo leuk, ik hoop dat we er snel weer van kunnen genieten vind je ook niet,
ik volg het even mee, altijd fijn om te weten dat je niet de enige ben

**Geplaatst**: 03-03-10 09:54

Geplaatst: 03-03-10 09:54

heey,

ik herken mezelf ook in dit verhaal, heb toen ik jong was een pony gehad die alleen maar kaars recht overeind kwam en die me zelfs een keer tegen de boom heeft geworpen, daardoor nogal een angst gekregen met rijden.
heb toen een jaar niet gereden maar het begon toch weer te kriebelen, zo langzamerhand ben ik begonnen op een pony van mijn vriendin (de a/b pony van romy vd schaft-witje).
eerst aan de longeerlijn en later ook los.
toen het beter ging kreeg ik van mijn ouders weer een eigen pony, eerst ging dat goed maar hoe verder ik met haar ging hoe vervelender ze ging doen, dus weer trug naar af, maar ben toen gaan lessen bij Marieke van der putten en die heeft me eerst aan de longeerlijn genomen en zo alles weer opgebouwd totdat ik weer alles los kon.
nu is mijn pony inmiddels 27 jaar en veel te klein geworden ( namelijk een c) en heb sinds mei een nieuw paard gekocht, eerst heel erg braaf, maar toen begon de uitprobeerfase, en dat was weer drama, toen zei een vriendin van mij dat het paard meer respect voor mij moest hebben en dat ik maar eens moest proberen te freestylen voor het rijden.
sindsdien gaat het super, ze is na 10 minuten freestylen de rust zelf en doet niets raars meer.
heb nu met het slechte weer een tijdje niet gereden en ga vanavond weer rustig met haar opbouwen, eerst alleen freestylen en stappen onder het zadel, moet zeggen vind het best weer even spannend maar ik weet dat ze de laatste tijd zo relaxt was na het freestylen dat ik het gewoon ga doen!