Ze heeft artrose in haar knie, dus ze kon indertijd haar been niet meer optillen. Je zag haar langzamerhand verbeteren en ze begon uit zichzelf weer door het weiland te galopperen (ik heb weer staan janken
).
Daarna verbeterde ze zienderogen, ook qua vrolijk zijn. Na ongeveer 1 1/2 jaar, en eerst veel wandelen langs de weg, ben ik er weer eens opgestapt en zijn we gaan stappen naar het bos (weer bleren van blijdschap). Nu is ze zover dat we weer draven en op rechte stukken galopperen. Ze struikelt nml nogal eens op de slechtere paden, maar dat komt ook omdat ze zichzelf voorbij loopt van gekkigheid. Ze is nu trouwens 16 jaar. Ik zag het toen ook helemaal niet meer zitten, mede door de uitslag vanuit Utrecht. Die gaan uit van statistieken en zagen supplementen e.d als onzin. Maar volgens ons kloppen die statistieken niet met de werkelijkheid. Veel mensen gaan toch verder zoeken en soms dus met succes. Die zien ze dus niet terug in die statistieken, want die patienten komen niet zelden terug. Advies was toen trouwens dat ze maanden op stal moest staan, hebben we dus niet gedaan. Gewoon buiten gezet en zien waar het schip strand. Paard heeft zich trouwens als een voorbeeldige patient gedragen, wist precies wat ze wel en niet kon.Dat vind ik dus een grote voordeel van internet (en bokt), je kan zoveel ervaringen delen.
Je moet je zeker niet schuldig voelen. Paarden kunnen zo stoer zijn met pijn......