Ongebroken bustrens prima.
En als ik wéét dat ik iets ga doen waar hij echt heet van wordt) met groep paarden op buitenrit, stel hindernissen waar snelheid bij komt kijken (niet springhindernissen overigens))
Dan gebruik ik graag een kimblewick. Hij lijkt daar haast nog makkelijker op los te laten dan de ongebroken bustrens, maar die vind ik voor standaardgebruik net te scherp. (lijkt hij dus zelf niet te vinden gek genoeg) de kimblewick die ik gebruik heeft een iets gebogen mondstuk, met een kleine tongboog.
Ik gebruik normaalgesproken het bovenste sleufje (waardoor er dus eigenlijk nauwelijks of geen hefboomwerking is)
Ooit in een groep met onbekende paarden buiten tijdens een rit en fotoshoot) met 2 sets teugels gereden (boven en onder dus) en dat ging ook prima. Onderste teugel had ik verder geen druk op.
Zo dus: (foto van die shoot)

Aangespannen loopt hij op een standaard liverpoolstang, ook bovenste leidselgat.
Als ik wedstrijd knhs zou willen rijden (wat ik overigens niet wil, zou eerder WE starten, maar paardlief is inmiddels pensioengerechtigd)
Dan zou ik bij mijn paard kiezen voor een niet te dik! ongebrojen monddeel, en bitringen die zorgen dat het bit heel stabiel ligt. (zoals bij kneveltrens, weet alleen niet of die er zijn in ongebroken versie) of bauchner, of eventueel grote! D-ringen.
Desnoods nog met soort slobberriempje.
Dat zou waarschijnlijk bij die van mij -binnen de knhs reglementen- het best uitpakken.
Misschien kun je hier iets mee?
(uiteraard blijft zelf stabiel maar soepel in je handen, goed mee in de beweging etc erg bovenaan staan, belangrijker nog dan bitkeuze)