Voor haar en mijn veiligheid en rijplezier ben ik met enige tegenzin weer teruggestapt op het bit. En ik moet zeggen dat dat goed is bevallen. Mijn paard komt makkelijker in een stille aanleuning, ik heb bijna niks meer in mijn handen en ik kan weer lekker op mijn zit rijden. Wat een verademing. We hebben een tijd met een simpele dubbelgebroken watertrens gereden, maar ik vond wel dat ze daarbij nog veel rommelde met haar mond. Ze liep ook vaak met haar mond open (ik rij met een hoofdstel zonder sperriem). Tijdens longeren met bijzet heeft ze haar mond continu dicht. Ik heb nog een keer gereden met haar bitloze hoofdstel maar we vielen direct weer terug in onze oude routine.
Omdat ik het idee had dat het dubbelgebroken bit misschien toch te onrustig was in haar mond na zes jaar zonder bit, ben ik overgestapt op een ongebroken bustrens. Ik heb het idee dat ze hier rustiger mee is. Ik heb nog minder in mijn handen, ze loopt heerlijk ontspannen en ik ben erg tevreden.
MAAR (anders zou ik hier geen topic hoeven maken

Wanneer ze wat harder aan de slag moet, merk ik dat ze vaak haar mond toch nog wat opent. Denk daarbij aan wanneer ik een lichte teugelhulp geef. Als ik haar bijvoorbeeld in een wending aan de buitenkant wat meer begrens, zie ik in de bakspiegels dat de mond dan vaak ook ietsjes open gaat. Ik heb op dat moment echt maar weinig druk op de teugels. Bij gewoon rechtuit draven is hier allemaal geen sprake van. Bij halthouden reageert ze nu ook heel goed in vergelijking tot eerst en blijft ze ook mooi verzameld en vierkant stil staan. Ik hoor haar op die momenten echter wel vaak kauwen of met haar voortanden "schrapen" zeg maar. Wederom: ik heb dan niks in mijn handen. Ze loopt ook de hele tijd heel netjes in de aanleuning met haar neus keurig op de loodlijn. Ik heb er wat dat betreft geen kind aan, maar ik blijf me storen aan die open mond, bang dat ik wat verkeerd doe.
Op stal zie ik om me heen overal sperriemen aan de hoofdstellen en zie ik andere paarden geregeld proberen de mond te openen, maar daar is dan dat riempje.
De vraag is nu: help ik mijn paard met een sperriem, bijvoorbeeld doordat een bit dan misschien wat rustiger ligt, of moet ik het ergens anders zoeken? Is het een kwestie van wennen voor haar?
Haar bit lijkt goed te passen, ze heeft haar tong ontspannen er onder liggen, ook wanneer ik rustig de teugels aanneem als ik er naast sta ter controle. Ik merk alleen dat de mond open gaat als ze wat harder aan de slag moet, en dan met name dus in wendingen.